Dores: “Ik had zo’n spijt van het geboortekaartje dat ik een bijzondere keuze maakte”

Ik vond het kiezen van het geboortekaartje zo’n bijzonder moment

Ik had nog vier weken te gaan tot de uitgerekende datum, maar ik wilde alles alvast tot in de puntjes geregeld hebben. Zo kon ik me straks volledig op mijn kleine meisje concentreren. Ik wist al dat ik een roze kaartje wilde, maar de details – o, wat was het moeilijk om de juiste keuzes te maken. De perfecte tint roze, niet te fel, niet te zacht, een beetje warm, maar niet te zalmachtig. Ik denk dat ik minstens vijftig kleurenkaarten langs ben gegaan. Uiteindelijk koos ik een lichtroze tint met een subtiel reliëf erin, wat het net een beetje chique maakte.

De naam van mijn dochtertje, Cilou, stond groot op de voorkant

In goud, met een heel lichte glinstering. Dat goud had me aan het twijfelen gebracht. Was het te opzichtig? Maar toen ik de proefdruk zag, voelde het meteen goed. Het was net dat beetje extra zonder over de top te zijn. Alsof Cilous naam als een juweeltje op het kaartje stond te stralen. Voor de rest van het kaartje koos ik eenvoudige icoontjes voor lengte, gewicht en datum, in dezelfde gouden kleur. Alles was klaar, het enige wat ik nog hoefde te doen was straks de geboortegegevens invullen en de kaartjes op de bus doen.

Maar toen kwam de bevalling

Het ging allemaal anders dan ik had gehoopt. De weeën kwamen heftig op gang, en ik voelde al snel dat ik de controle aan het verliezen was. Wat een pijn, en wat duurde het lang. Urenlang zat ik in die ziekenhuiskamer, puffend en zuchtend, met Antonie aan mijn zijde. De artsen kwamen af en toe binnen om te kijken hoe het ging, en hoewel ik wist dat ik in goede handen was, leek het allemaal eindeloos te duren. Uiteindelijk besloten de artsen dat er een knip nodig was om Cilou veilig op de wereld te zetten. Dat moment vergeet ik nooit. De pijn, het gevoel dat ik niet meer kon, en toen, ineens was ze daar. Ons meisje. Cilou.

Na de bevalling lag ik uitgeput in bed, maar ik voelde me op een rare manier ook opgelucht en trots

Antonie had het kaartje al klaar staan op de computer en samen vulden we de laatste gegevens in: haar geboortedatum, haar gewicht, haar lengte. Het voelde goed, als de laatste handeling om haar komst te vieren. De kaartjes gingen de deur uit, en ik hing er eentje trots aan ons magneetbord in de keuken. De gouden letters schitterden als het licht erop viel. Ik voelde me gelukkig. Dit was ons meisje, onze Cilou, en haar naam stond prachtig op dat kaartje.

Maar na een paar dagen begon er iets te shiften

Elke keer als ik langs het magneetbord liep en het kaartje zag hangen, voelde ik een kleine irritatie. Het goud, dat ik eerst zo mooi vond, begon me tegen te staan. Het voelde ineens zo… opzichtig. Ordinair zelfs. Ik vond mezelf maar raar dat ik me daar druk over maakte, het waren immers maar kaartjes. Maar het gevoel bleef hangen, alsof dat gouden glimmertje telkens mijn aandacht trok op een manier die ik niet prettig vond. Waren het de hormonen? Of zat er meer achter?

Ik probeerde het met Antonie te bespreken, maar hij begreep niet waarom ik me zo druk maakte

Voor hem was het kaartje prima zoals het was, en hij vond het onzinnig om er nu nog over te piekeren. “Iedereen heeft het kaartje al gezien, het is allang verstuurd,” zei hij. Gedaan is gedaan. Dat klopte natuurlijk, maar ergens voelde het niet goed. Ik wilde het kaartje perfect hebben, en dit was niet zoals ik het wilde. Elke keer dat ik het zag, irriteerde het me, alsof het niet het juiste beeld van Cilou liet zien.

De weken verstreken, en ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat het gevoel wel zou slijten

Maar het tegendeel gebeurde: het werd alleen maar sterker. Ik sprak erover met een paar vriendinnen, in de hoop dat zij me zouden begrijpen. Sommigen knikten begripvol, maar ik zag aan hun gezichten dat ze niet goed wisten wat ze moesten zeggen. De meesten vonden het wel een beetje overdreven om me nu nog zorgen te maken over een geboortekaartje, drie maanden na dato. En toch voelde ik dat ik er niet omheen kon. Het bleef knagen. Iedere keer als ik die gouden letters zag, wist ik dat ik dit niet wilde. Dit was niet wat ik voor ogen had voor mijn meisje.

Na drie maanden hakte ik de knoop door

Ik wilde nieuwe kaartjes laten maken. Zo snel mogelijk. Dit keer zonder die glimmende gouden letters, zonder het chique reliëf. Ik wilde iets eenvoudigers, iets dat beter paste bij mijn dochtertje. Antonie verklaarde me voor gek, en ik wist dat hij vond dat ik te ver ging. Maar het kon me niet meer schelen. Dit was belangrijk voor mij, en ik wist dat ik pas rust zou vinden als ik het kaartje kon veranderen.

Ik koos voor een matroze kaartje, met een subtiele, handgeschreven font in een neutrale grijstint

Geen franje, geen glimmers, geen opsmuk. Cilous naam stond er nog steeds prachtig op, maar dit keer voelde het beter, rustiger. Dit was zoals ik het wilde. Ik liet nieuwe kaartjes drukken, en hoewel het misschien onzinnig leek, voelde het als een opluchting toen ik ze eindelijk op de bus deed. Het was alsof ik eindelijk het juiste beeld van Cilou aan de wereld liet zien. De reacties waren gemengd. De meeste vonden het gek. Sommige mensen lachten en vroegen of het een grap was, maar enkelen vonden het stoer dat ik voor een ander kaartje ging. Voor mij voelde het als het juiste.

DORES