Op 9 augustus 2019 krijg ik een leuk berichtje
De eigenaresse van mijn favoriete kledingwinkel in Eindhoven is zwanger! Én ze wil mij in de kraamweek! Na twee miskramen is het eindelijk goed gegaan. Ze is nu 16 weken zwanger van een gezond meisje. We houden de hele zwangerschap contact met elkaar. En spreken af dat ze mij appt wanneer de bevalling begint en ze naar het ziekenhuis gaat.
Op 20 januari 2020 krijg ik een berichtje dat ze een ballonnetje krijgt
Hiermee wordt de bevalling opgewekt. Ze houdt mij goed in spanning, want vervolgens hoor ik niets meer. Daardoor maak ik me zorgen. Maar dan: “Ze is om 23:31 geboren”. Lewis is geboren. De bevalling was heftig, maar heel intens. Er was een geboortefotograaf bij de bevalling die op een prachtige manier alles wist vast te leggen.
De volgende ochtend mogen ze naar huis
En wie staat daar voor de deur? Ik! Ik mag deze week voor dit prachtige gezinnetje gaan zorgen. Het huis zit vol met familie die kleine Lewis even komen bewonderen. Iedereen is trots en opgewekt. Heel leuk om te zien. De kraamweek gaat super. Het is fijn dat we elkaar al kennen. Daisy en Toon (papa) zijn trots op hun dochtertje. Ze kunnen het nog steeds niet geloven dat dit echt hun kindje is. De liefde spat er echt vanaf, voor elkaar en voor Lewis. Maar dan…
Het is vrijdagmiddag 24 januari 11.30 uur
De dag die ik nooit vergeet. De zus van Daisy komt met haar twee kleine dochtertjes op bezoek en zitten gezellig met z’n allen op de bank. Toon is aan het douchen boven en het is tijd om te voeden. Daisy legt Lewis in de ‘Madonna’ houding om aan de borst te gaan. Lewis ligt goed om aan te happen. Ineens uit het niets wordt ze rood. Waarop wij nog zeggen: ‘Oh die is aan het poepen’. Maar eigenlijk vertrouwen we het niet. Daisy pakt haar een beetje omhoog en kijkt in haar gezicht. Ik zie dat ze nóg roder wordt en trek Lewis héél snel uit Daisy’s armen. Ik zie meteen dat dit niet goed is. Ik hou haar voor me om goed te zien wat er gebeurt. En er gebeurt juist helemaal niks. Ik zie een rode baby voor me die geen adem krijgt. In een seconde weet ik precies hoe ik moet handelen. Ik blaas in haar gezichtje, buig haar voorover en aai en klop over haar rug naar boven toe. Geen reactie. Ik laat haar weer een beetje achterover. Blaas weer in haar gezicht en herhaal dit drie keer opnieuw. Blazen, buigen, kloppen. Daisy en Nadine zitten verstijfd op de bank naar mij te kijken.
Ik denk bij mezelf: “Als ze nu niks doet, begin ik de reanimatie en zeg ik dat ze 112 moeten bellen met de woorden: baby 3 dagen oud in reanimatie“
Het ligt op het puntje van mijn tong om te zeggen. Op dat moment krijgt Lewis weer lucht en begint ze heel hard te huilen. Zo hard heb ik een baby nog nooit horen huilen. Ik zeg meteen dat dit goed is. En ik sta op om met haar te gaan lopen om te troosten. Ondertussen leg ik zonder dat Daisy en Nadine het zien mijn hand op Lewis haar hartje en probeer haar hartslag te tellen. Maar die gaat zó mega snel dat dit niet lukt. Ze wordt weer rustiger en valt in diepe slaap. Logisch ook, want voor een baby’tje is dit zwaar. We zijn allemaal heel erg ontdaan van wat er die afgelopen vijf minuten is gebeurd. Ik bleef godzijdank heel rustig en wist wat ik moest doen. Daardoor hadden ze gelukkig iets minder in de gaten hoe ernstig het was.
Ik bel de verloskundige en vraag aan haar hoe laat ze op visite komt
En dat er enige spoed achter zit. Binnen een half uur staat ze op de stoep. Het is Connie, een lieve verloskundige. We leggen in detail uit wat er is gebeurd. Ze vertrouwt het niet en belt de dienstdoende kinderarts in het ziekenhuis. Zij geeft aan dat het op een alte* lijkt. We mogen direct naar het ziekenhuis komen. Ondertussen zijn de tranen wel gekomen. We zijn zó geschrokken. Toon had het niet mee gemaakt, omdat hij meteen toen hij beneden kwam Lewis moest aangegeven bij de gemeente. Daisy en ik vallen elkaar huilend in de armen en praten erover. Hierna pakken we onze spullen en gaan naar het ziekenhuis, waar ze ons verhaal heel serieus nemen en wat testen doen. Ze wordt voor 24 uur aan de monitors gelegd om haar goed in de gaten te houden.
Daarop zagen ze een klein dipje waardoor ze nog eens 12 uur aan de monitor moest
Dit is natuurlijk helemaal niet leuk, maar het gaf wel rust dat ze goed gecontroleerd werd. Op zondagmiddag mocht ze weer naar huis. En dat moest gevierd worden. We gingen met z’n vieren (Daisy, Toon, Lewis & ik) lunchen met champagne. Daarna maakten we een wandelingetje door het stadspark. De rest van de kraamweek was fijn. Het vertrouwen dat het niet nog eens zou gebeuren moest groeien. Ook het vertrouwen in Lewis. Gelukkig wist ik het na 10 dagen af te sluiten en heb ik ze toch veel vertrouwen kunnen geven. Als dank kreeg ik een mooi groot pakket uit haar winkel. Uiteindelijk liep het dus goed af en ben ik heel blij dat ik op dat moment wist hoe ik moest handelen en rustig bleef. Al kwamen de tranen thuis er ook weer even uit. Omdat ik écht dacht: ‘Ze sterft hier in mijn armen…’
* De afkorting ALTE staat voor Apparent Life Threatening en betekent ‘Een plotseling en onverwacht optredende, ogenschijnlijk levensbedreigende situatie bij een gezond kind van 0 tot 2 jaar. Het kind is slap, bleek of blauw en lijkt niet te ademen. De ouder moet het kind sterk prikkelen door bijvoorbeeld kloppen en blazen. Soms is zelfs reanimatie nodig. Een ALTE is heftig en het lijkt dat het kind zonder stimulatie zou zijn overleden. ’
Benieuwd hoe je een baby reanineert? Klik hier, het kan je namelijk zomaar van pas komen. Je weet het nooit!
KRAAMVERZORGSTER ROSE
