Op school gebeurde van alles
Het leek wel een apenrots, vol met fysieke incidenten en zelfs een poging tot vergiftiging door een slachtoffer dat het pesten zat was. Mijn dochter kon het niet langer verdragen om steeds gepest te worden. Negeren was geen optie, want ze zaten constant aan haar, en het gebeurde elke dag. Haar schoolprestaties gingen er ook flink op achteruit. Ze ging van niveau 1+ met deelname aan de plusklas, naar steeds lagere cijfers. Het werd zo erg dat ze zelfs begon te bedplassen en echt niet meer naar school wilde. Zelfs haar drie jaar jongere broertje moest haar soms letterlijk “opvegen” op school, waar ze huilend op de gang zat. Ze was zo moe en emotioneel uitgeput, dat ze niet eens meer in staat was om deel te nemen aan de lessen. Ik moest haar dan ophalen van school.
In de klas was ze voortdurend op haar hoede, bang om het volgende slachtoffer te worden
Ze verstopte zich soms op de wc, vooral als er weer een kind schreeuwend op de tafels stond of als kinderen elkaar te lijf gingen. Het was chaos. Zelfs de docenten konden niet even naar het toilet zonder dat er weer iets gebeurde. In groep 6 grepen de docenten helaas niet in, terwijl in groep 5, nog wel wat aandacht was voor de groepsdynamiek, omdat het toen al fout ging in de groep. Maar telkens wanneer ik het meldde, deed de directie alsof ze het voor het eerst hoorde, ondanks dat deze mij zelf de dag ervoor nog vertelde wat er allemaal in de klas was gebeurd. Er werden zelfs namen genoemd en incidenten beschreven, zoals kinderen die elkaars broeken naar beneden trokken of fysieke ruzies hadden.
In de klas werd er constant gepest
Kinderen vonden het leuk om elkaar te intimideren, of ze kleineerden elkaar omdat iemand bijvoorbeeld niet die dure waterfles had. Er werd zelfs geroepen: “Je ouders hebben je vast van Marktplaats gehaald.” Ik zag hoe mijn dochter ’s ochtends stiekem donkere kleding aantrok, omdat ze wist dat ze belachelijk zou worden gemaakt als ze roze of vrolijke kleding droeg die ze zelf leuk vond. Het brak mijn hart om te zien hoe ze veranderde door de constante pesterijen, terwijl de directie vol bleef houden dat er niets aan de hand was als ik dit meldde. En ik wist dat er nog meer ouders waren die dezelfde ervaringen deelden.
De verhalen die mijn dochter elke dag mee naar huis nam, waren verbijsterend
Als ouder wilde ik zoveel mogelijk helpen, ook richting school. En ik probeerde steeds weer vertrouwen te hebben in de beloftes van beterschap. Maar steeds mijn dochter huilend thuis krijgen, dat was niet langer vol te houden. Ook de huisarts bevestigde dat ze overspannen was van alles wat ze meemaakte op school. Het werd simpelweg te onveilig voor mijn kinderen op die school met alle incidenten. En mijn dochter zo ziek zien worden en dat ze niet meer naar school wilde, dat ging mij door merg en been. En kreeg er de opmerking overheen dat de directie teleurgesteld was in mij, toen ik me besefte nog maar een keuze te hebben.
Ondanks herhaalde beloftes van verbetering, gebeurde er niets
Volgens de intern begeleider moest mijn dochter moest op een assertiviteitstraining, alsof het probleem bij haar lag. Maar zij was juist een vrolijk, lief meisje, altijd nieuwsgierig en enthousiast. Er zat geen kwaad in haar, maar ze was wel een beetje naïef en wilde graag aardig gevonden worden. Dat maakte haar een makkelijk doelwit. Omdat de situatie op school gewoon niet veilig was, moest ik mijn dochter ziek melden. De communicatie met de school was nihil, zelfs nadat mijn man had geprobeerd in gesprek te gaan. En alles werd ontkent. En er werd niet mee gedacht of veiligheid geboden. We besloten om onze kinderen naar een andere school te doen. Van de basisschool was wederom de communicatie nihil en zo hadden wij opeens onze kinderen thuis. We moesten snel een nieuwe basisschool vinden, wat gelukkig snel lukte.
Op de nieuwe school kregen beide kinderen een warm welkom
Er was daar een totaal ander protocol rond communicatie, en er werd volop aandacht besteed aan sociale vaardigheidstrainingen voor de kinderen en een goed pestprotocol. Voor het eerst kregen ze zelfs huiswerk, iets wat mijn kinderen geweldig vonden. Mijn zoontje bloeide op en maakte snel vorderingen, en mijn dochter voelde zich eindelijk even op haar gemak. Ze was niet meer constant bang. Maar helaas was dat gevoel van rust van korte duur. Al snel bleek dat er op deze school ook een pester rondliep, een jongen van 12 jaar oud, samen met meelopers. Die hadden haar al snel in het vizier. Later kwamen we erachter dat dit vriendjes waren van de pesters op haar vorige school.
Deze jongens hielden het pesten niet alleen op school vol, maar ze volgden haar zelfs op de fiets
Ze schreeuwden naar haar en bedreigden haar. De situatie escaleerde nog verder toen ze zelfs bij ons thuis aanbelden om haar te intimideren. We kregen te maken met docenten die niet wilden ingrijpen, omdat het “buiten schooltijd” gebeurde. Als ouders zaten we met onze handen in het haar en wisten we niet goed wat we moesten doen. Ik heb contact gezocht met verschillende instanties en zelfs de politie om advies gevraagd. Hoe konden we onze dochter beschermen en tegelijkertijd proberen ook die jongen te helpen? De instanties verwezen ons terug naar de school, want zij hadden immers een zorgplicht. Maar de school weigerde om in te grijpen, en ook de ouders van de pester gaven geen gehoor.
Ik begon me niet alleen zorgen te maken om mijn kinderen, maar ook om de jongen zelf
Zijn gedrag leek op een schreeuw om hulp. Elke keer als hij ons achterna kwam, maakte ik me zorgen over wat er allemaal met hem aan de hand zou kunnen zijn. Toen ik zijn ouders benaderde om een gesprek aan te gaan, wezen ze echter naar mij. Ze beschuldigden mij ervan dat ik hun zoon achtervolgde. Ik was compleet verbijsterd door die beschuldigingen. Natuurlijk fiets ik heen en weer van en naar school en stond ik op het schoolplein, net als elke andere ouder, om mijn kinderen op te halen!
Het werd een vreemde en vervelende situatie
Ik wilde er juist niet te veel van maken, als ‘nieuwe ouder’ op de school en ik had net al heel wat gedoe achter de rug van de vorige school. Maar kon het er ook niet bij laten zitten, want mijn dochter weer de klos en nu kwam het ook aan huis. Voor mij een grens ver overschreden. Ze was juist net weer wat tot rust gekomen. Ik probeerde altijd netjes en beleefd te blijven, zodat ik rustig in gesprek kan gaan met andere ouders. Maar de reacties die ik kreeg, voelden alsof de rollen omgedraaid werden. Ik stelde me aan. Ik liet me toch niet intimideren door een puber tot gelukkig is het mijn kind niet. Het was een nare ervaring, niet alleen omdat ik had gehoord dat mijn dochter niet het eerste slachtoffer van deze jongen was, maar vooral omdat hij ook in al die jaren niet geholpen was en dat dit al zolang door mocht gaan. Maar je hoopt toch altijd dat het niet zo erg is als het lijkt. Ik probeer altijd het goede in mensen te zien, en dat wil ik ook mijn kinderen bijbrengen. Maar daar stond ik dan, met mijn goede gedrag en intenties.
Deze jongen bleek al langer actief te zijn in het pesten van andere kinderen
De jongen had er een gewoonte van gemaakt om anderen te intimideren en fysiek lastig te vallen. Ook mij, recht voor me komen staan gillend, terwijl ik stellig probeerde te negeren door op mijn telefoon te staren. Sommige ouders vonden het overdreven dat ik de situatie zo serieus nam, maar er waren gelukkig ook ouders die begrepen wat er speelde en me steunden. Toch was het moeilijk om te zien hoe de pesterijen bleven doorgaan.
Op een dag stonden de jongen en zijn vrienden zelfs voor onze deur, herrie te maken en in onze achtertuin te gluren
Mijn dochter was die dag nog op school, en ze troffen maar mijn man die thuis aan het werk was. Ik was zo opgelucht dat mijn dochter het niet hoefde mee te maken, want anders zou ze doodsbang zijn geweest. Mijn man sprak de jongens streng aan, maar het bleef een ongemakkelijke en bedreigende situatie.
Naar aanleiding hiervan heeft onze wijkagent ons verzocht voortaan contact op te nemen
Zodat we een melding konden doen als dit soort dingen voorkwamen. Het begon erg op stalking te lijken. En zo kan een wijk agent, bij voldoende meldingen in gesprek gaan met ouders, als op school niet ingegrepen wordt.
En ja, ik bleef proberen om te praten en de situatie onderling op te lossen
Na dit incident wilde ook mijn dochter mee en praten met de jongen, in de hoop te begrijpen waarom hij dit deed. Ze wilde vooral weten waarom hij haar zo lastigviel. Maar op deze dag konden we hem niet vinden toen we dat gesprek wilden aangaan. Uiteindelijk stuurde ik zijn ouders weer een bericht, en sprak ik ook met andere ouders van de jongens die erbij betrokken waren. Ik verzocht hen dringend om hun kinderen te vragen mijn dochter met rust te laten. Ze waren geen vrienden van haar, en ze deden alleen maar lelijk tegen haar in de klas. Maar het voelde alsof ik tegen een muur praatte. “Mijn kind doet zoiets niet,” was het standaard antwoord.
Ondertussen waren er ook andere ouders die vonden dat ik overdreef
Toch kreeg ik ook steun van ouders die dezelfde jongen als pester hadden meegemaakt. Ik heb zelfs, huilend, met de docenten en de ouders van de jongen aan tafel gezeten. Het was een vreselijke ervaring, ook vanwege dat we net van school waren gewisseld vanwege pesten. Maar ik wilde de situatie voor mijn dochter en ook voor de jongen graag oplossen. Het kon zo gewoon niet langer doorgaan, en bedreigingen aan huis waren al helemaal onacceptabel. Toch ontkenden de ouders van de jongen wederom alles. Misschien is hij thuis een heel andere jongen, maar wat hij op school deed, was duidelijk voor iedereen. Het ergste vond ik dat er zoveel ouders waren die vonden dat “pesten erbij hoorde” en dat wij, de ouders van de slachtoffers, overdreven.
Hij achtervolgde ons schreeuwend, zelfs als ik erbij was
We stonden op afstand van het schoolplein, maar hij zocht ons op om ons te bedreigen. Hij vertelde ons zelfs dat hij ons huis met vuurwerk in brand zou steken en liep daarna smalend naar zijn vrienden terug. Zijn oudere broer deed er vaak nog een schepje bovenop. Hij reed vaak rakelings langs mij op de fiets, en mijn zoontje kreeg geregeld een trap tegen zijn fiets.
Ik moest mijn dochter leren wat ze moest doen als ze zich bedreigd voelde
Ze kon terug naar school fietsen, aanbellen bij iemand die ze kende, of naar een winkel gaan. Alleen ook waar de fietsen stonden van mijn kinderen, werd er tegenaan getrapt of onderdelen werden ervan af gehaald en hij daar. Haar weg te blokkeren als ze het hek uit wilde. Toch waren er nog ouders die vonden dat ik overdreef toen ik mijn kinderen vertelde wat ze moesten doen als ze zich onveilig voelden. En het ergste was dat mijn dochter toen nog geen mobiele telefoon had om me te bellen in zulke situaties.
Binnen in de klas gebeurde er ook genoeg, maar de docenten probeerden het zoveel mogelijk binnenshuis te houden
Ik hoorde alles van mijn dochter: over hoe die jongen een ‘lapdance’ tegen haar tafel deed, haar tijdens de gymles liet struikelen, haar duwde en kneep, en voortdurend tegen haar zei dat hij slimmer was dan zij. Hij gooide haar waterfles steeds om, maakte haar kleren belachelijk, gooide gummen naar haar hoofd en verstoorde haar steeds met honende geluiden tijdens het schoolwerk.
Uiteindelijk kwam er dan toch dat gesprek op school met de ouders van de jongen
Het gesprek verliep moeizaam, maar het was een gesprek op school met alle betrokkenen. De jongen werd neergezet als iemand die onbegrepen was, en ik werd afgeschilderd als de “trigger” voor zijn gedrag, alleen omdat ik voor mijn kinderen naar school kwam. Maar uiteindelijk, na veel discussie, kwamen mijn dochter en de jongen ook aan tafel zitten en werden er afspraken gemaakt met de docenten erbij. Het leek eindelijk een stap in de goede richting. We waren zo opgelucht dat er eindelijk iets werd ondernomen.
Maar toen gebeurde het onverwachte
De jongen moest ineens van school. Dat kwam als een complete verrassing, want het leek net rustiger te worden na ons gesprek. Wat vervolgens gebeurde was dat zijn ouders mij met de nek aankeken vanaf dat moment. Het voelde alsof ik verantwoordelijk was voor zijn vertrek. Er zelfs een ouderavond gewijd aan het onderwerp waarom de school dit besluit moest nemen, zonder echte uitleg. Toch voelde ik me alsof ik de oorzaak was van zijn vertrek, terwijl dat nooit mijn bedoeling was. Ik wilde alleen dat het pesten zou stoppen, zodat mijn kinderen veilig naar school konden gaan. En dat de jongen ook hulp kreeg.
Ondanks dat de jongen van school was, ging het pesten buiten school nog door
Er waren de dagen hierna nog steeds incidenten waarbij hij kinderen na schooltijd lastigviel, vaak direct na gymles of op de fiets naar huis. Maar gelukkig werden het er minder. Op school werd er gewerkt aan de groepsdynamiek, en er werd een training ingezet om de klas weer te versterken als groep. Toch merkte ik dat mijn dochter nog steeds niet geaccepteerd werd. Zo werd ze bijvoorbeeld niet uitgenodigd voor een feestje van een klasgenoot, terwijl andere kinderen dat wel waren. Hoewel het haar raakte, bleef ze sterk.
Ondanks alles bleef mijn dochter staan met twee voeten op de grond
Ze vond het natuurlijk niet fijn dat ze werd buitengesloten, maar ze leerde ervan. Het gaat gelukkig weer goed met haar, zowel op school als met haar gezondheid. Niet dankzij de trainingen, maar omdat ze altijd open met ons bleef en blijft praten en omdat ze van ons leerde wat wel en niet kan. Ze kan nu goed voor zichzelf opkomen. Ze is sterker geworden door deze hele ervaring, en ik ben zo trots op haar.
ANONIEM
