Mijn eerdere ziekenhuisbevallingen
Toen mijn oudste dochter 3 jaar was en onze tweede dochter 9 maanden, werden we verrast met een positieve zwangerschapstest. Dit was eerder dan verwacht, maar zeker gewenst! Al snel was ik bezig met de bevalling en ik had me voorgenomen om nu écht thuis te gaan bevallen. Bij de andere twee braken spontaan mijn vliezen rond 23.00 en was er de ochtend erop besloten naar het ziekenhuis te gaan. Bij de eerste was dat onze wens, maar bij de tweede had ik graag thuis in bad willen bevallen. Maar omdat ik in de ochtend “maar” 5 cm ontsluiting had en de 24 uur termijn van gebroken vliezen boven mijn hoofd hing, zijn we ook bij de tweede bevalling naar het ziekenhuis gegaan op advies van de dienstdoende verloskundige. Beiden dochters zijn om 13.22 geboren (hoe toevallig!) waar ik goed op terugkijk. Maar ik had alle toeters en bellen van het ziekenhuis (lees: banden, infuusnaalden, medicatie) liever achterwege gelaten.
Ik wilde een geboortecoach
Ik ben me deze zwangerschap meer gaan verdiepen in het natuurlijke geboorteproces. Onderweg naar mijn werk luisterde ik vele podcasts en ik boekte een eendaagse cursus samen met mijn partner. Gelukkig stond ook hij hiervoor open. Tot slot kwam er een doula op mijn pad die mij wilde begeleiden in de voorbereiding en tijdens de geboorte. Dat is precies wat ik nodig had. Ik kon me nog zo goed inlezen en voorbereiden, maar ik weet dat ik in de heat of the moment ook mezelf kan verliezen en voor de makkelijkste weg kan kiezen. Dus een geboortecoach zou super zijn voor de begeleiding van deze derde geboorte.
Er was sprake van placenta praevia
Mijn zwangerschap verliep net zoals de andere twee heel gemakkelijk. Ik voelde me super en de weken vlogen voorbij. Dit terwijl ik me had voorgenomen extra te genieten van deze derde zwangerschap. Maar met de 20-wekenecho ontstond er een kleine complicatie. De placenta lag voor de baarmoedermond. Ik werd doorverwezen naar het Jeroen Bosch Ziekenhuis. Daar werd geconstateerd dat de placenta ruim een centimeter van de uitgang lag en dat ik met 30 weken moest terug komen. De kans was heel groot dat de placenta met mijn baarmoeder mee omhoog groeide legde de gynaecoloog uit. Dus daar ging ik maar van uit.
De gewenste thuisbevalling kon ik op mijn buik schrijven
Na 30 weken kwam ik weer terug in het ziekenhuis en ging er vanuit dat ik zo weer buiten stond. Maar dat ging niet zoals ik verwacht had. De gynaecoloog voerde zijn onderzoeken uit en constateerde dat de placenta niet was opgeschoven. “Hoe kan dat nou?”. dacht ik. Ik voelde me zo goed, had nog nooit bloedingen gehad en had totaal niet het idee dat er iets mis was. “Hoe kon mijn lichaam nou zo iets anders laten zien dan mijn gevoel?”, weifelde ik. Het werd direct een medische bevalling en ik werd overgedragen naar de tweede lijn. Met tranen van intens verdriet, luisterde ik naar het advies van de arts. Een keizersnede plannen zou een logisch gevolg zijn, maar omdat het mijn derde bevalling was, mocht ik het eerst vaginaal proberen. Toch nog een lichtpuntje! Maar de gewenste thuisbevalling kon ik op mijn buik schrijven.
Een nieuw geboorteplan
Mijn doula heeft mij begeleid in de omschakeling van natuurlijke thuisbevalling naar een medische ziekenhuisbevalling. Wat was er nog wél mogelijk van mijn geboorteplan? En op welke manier kon ik dat in het ziekenhuis vorm gaan geven? Dit hebben we samen uitgewerkt en ik was uiteindelijk tevreden met het nieuwe plan. De plek was veranderd, maar de omstandigheden kunnen we nog steeds naar onze wens inrichten. Zo wilde ik alsnog in bad bevallen met zo min mogelijk medische interventies.
Wij bewaken het geboorteproces deze keer
Hetzelfde weekend hadden mijn partner en ik onze cursus gepland staan. Ondanks de derde zwangerschap en wellicht een beetje verwachtingsloze houding van zijn kant (hij had het toch al 2x gezien?) gaf de cursus veel nieuwe inzichten over het natuurlijke geboorteproces en de rol van de geboortepartner. Het gaf ons tevens inzicht dat de vorige bevalling heel anders had kunnen lopen als we het natuurlijke proces geduldiger hadden gevolgd, in plaats van de medische interventies om het vlotter te laten verlopen. Maar drie keer is scheepsrecht! Nu weten we wat ons te wachten staat en hoe we het proces kunnen bewaken en bevorderen.
Met 34 weken op vakantie
Daarbij moesten we snel andere plannen maken voor onze zomervakantie, want we zouden twee weken later gaan vliegen naar Mallorca en ik kreeg geen Fit to Fly meer van het ziekenhuis. Gelukkig had onze reisorganisatie een omboekgarantie die nog net één dag geldig was. De vliegreis ruilden we in voor een latere wintersport. We haalden direct onze vouwwagen van stal voor een lastminute kampeervakantie. Dus met 34 weken zwangerschap, hop naar Spanje. Wat hebben we genoten met de meisjes op de camping! Misschien had het zo moeten zijn. Want stiekem baalden we dat we deze zomer niet zouden kamperen.
Wonderen bestaan
Toen we terugkwamen van vakantie stonden er een aantal afspraken in het ziekenhuis. Reguliere controles en het doorspreken van het geboorteplan. Gezien mijn angst voor naalden en wensen voor een zo natuurlijk mogelijke geboorte zonder te veel interventies, heb ik de protocollen flink op de proef moeten stellen. Maar ik was er nog steeds van overtuigd dat mijn lijf dit klusje zou klaren zonder complicaties. Mijn vertrouwde verloskundige belde mij nog in mijn verlof om even te kletsen over de overdracht naar het de tweede lijn. Zij wist hoe graag ik thuis wilde bevallen en het was fijn om toch nog even samen te kletsen. Ze vroeg of ik nog vragen had en ik vroeg haar: “Wat als ik een mega snelle stort bevalling krijg, zoals je wel eens leest op blogs en we halen het ziekenhuis niet? Wie moet ik dan bellen? Jullie of een ambulance?” Want stiekem visualiseerde ik nog elke dag over mijn ideale bevalling: Thuis in bad, met de kindjes die liggen te slapen en de volgende ochtend hun zusje kunnen ontmoeten.
Mijn placenta lag niet meer voor de uitgang
Elke wekelijkse controle werd mijn placenta bekeken met een echo en zo ook op 20 juli. Ik was 37+2 weken zwanger en de gynaecoloog deed zijn reguliere checks met een inwendige echo. Maar de uitslag was dit keer heel anders dan verwacht.
Ik zag de arts zoeken en moeilijk kijken. “Wat is er aan de hand?”, dacht ik. Een tweede uitwendige echo volgde. Toen kon de gynaecoloog vaststellen dat mijn placenta niet meer voor de uitgang lag en niet meer te zien was vanuit de baarmoedermond. “Jij wilde toch zo graag thuis bevallen?”, zei hij, “nou dat kan!”. Ik wist niet wat ik hoorde en wederom kwamen er tranen. “Zie je wel! Zat mijn gevoel toch goed!”, dacht ik. Mijn hele geboorte team had ik in rap tempo ingelicht en ik had me weer aangemeld bij de verloskundigenpraktijk. Ik kon me weer gaan voorbereiden op het oorspronkelijke geboorteplan. Dus ik pakte mijn laptop en paste het plan weer aan naar de nieuwe situatie. Ik startte met het uitpakken van het kraampakket die al weken onaangetast in de trapkast stond en last minute kon ik nog een bevalbad regelen. “Zal het dan toch echt thuis gebeuren?”, vroeg ik me af.
Ik voelde warm water mijn ondergoed in lopen
Op 28 juli om 23.00 uur rolde ik uit mijn bed om te plassen. En nog voordat ik bij de wc was voelde ik wat warm water door mijn ondergoed lopen. Ik herkende het gevoel en zag ook wat slijm in de wc verdwijnen. Gebroken vliezen. Maar het bleef bij een klein plonsje vruchtwater. Ik had niks voelen “knappen”, dus met wat twijfel stapte ik weer ons bed in en zijn we gaan slapen in afwachting van wat er zou komen. Op wat harde buiken na gebeurde er niks. Ik had die vrijdag een afspraak bij de verloskundige staan, maar heb gebeld om te vragen of ze bij mij langs wilde komen om even te kijken. Ze deed een testje om te kijken of ze vruchtwater kon ontdekken, maar die bleef negatief. Het was dus afwachten wat er zou gebeuren. De verloskundige had tot en met zondag dienst, dus als ik mazzel had, kon zij mij bevalling doen.
Eindelijk echt gebroken vliezen
De volgende dag ben ik boodschappen gaan inslaan en bij mijn ouders gaan borrelen. Ik had een flink maandverband in gedaan voor het geval dat… En dat was maar goed ook. Want tijdens het eten voelde ik weer ineens een warm golfje water in mijn maandverband. Daar bleef het weer bij. We doken die avond met lichte spanning weer ons bed in. Rond 23 uur voelde ik het bekende knappen in mijn buik en toen ik uit bed stapte verloor ik echt veel vruchtwater. Dit was het echte werk! Nu wist ik het zeker. Ik viste het testje van de verloskundige uit de prullenbak en haalde dat door het water op de grond. Het staafje verkleurde gelijk, dus geen twijfel meer. “Nu gaan we los”, dacht ik. Na kort overleg besloten we dat mijn vriend en de meisjes gewoon konden blijven slapen. We weten van de vorige twee bevallingen dat de nacht na het breken van de vliezen echt een aanloopfase is en dat ik die weeën prima kon opvangen. Hij kon zijn energie beter bewaren voor het “echte” werk. Dus dit keer rust voor mijn vriend.
Ik zocht afleiding en liep veel rond
Ik liep naar beneden om wat tv te kijken. De tv boeide mij niet, dus ik pakte spullen die ik fijn vond om bij me te hebben. Ik pakte wat matjes uit het kraampakket, kraamverband, een geurkaars, een bidon, muziek en ging een fijn plekje maken op de zolderkamers waar we ook nog een extra badkamer hadden. Zo was ik niemand tot “last” en kon ik mijn eigen ding doen. Ondertussen had ik al wat krampen en herkende ik precies hetzelfde proces als bij de andere bevallingen. Nu wilde ik er alles aan doen om de bevalling in een vlot tempo thuis te laten verlopen. Het liefst zodat de meiden de volgende ochtend al hun zusje konden ontmoeten. Ik deed alles wat ik geleerd had: relaxte muziek, kaarsjes aan, veel bewegen en wisselen van houdingen. Ik liep van de slaapbank, naar de wc, naar de douche en weer terug.
Ik deed een powernap
Om 3.20 uur bedacht belde ik onze verloskundige om haar een update te geven over mijn gebroken vliezen en beginnende weeën. We namen de protocollen door en ik sprak af mijn temperatuur bij te houden en te bellen als de weeën zouden doorzetten of als ik koorts zou krijgen. Ik zag de tijd oplopen en mijn weeën niet, shit. In mijn hoofd speelde de scenario’s van de andere twee bevallingen af. “Moet ik toch weer naar het ziekenhuis voor weeënopwekkers in de ochtend? Mijn lijf kan dit dus blijkbaar niet zelf krachtiger laten worden”, dacht ik. Om 4.00 uur belde ik een lange tijd met mijn doula en sprak al mijn twijfels en onzekerheden uit. Ik durfde bijvoorbeeld niet te slapen, omdat ik geen tijd wilde verspillen. Ik wilde er alles aan doen om die weeën sterker te maken. Ook tijdens het douchen zette ik vaak de warme straal uit, omdat ik dacht dat die mij wellicht te veel verlichting gaf. Maar zij adviseerde mij om juist even die rust te pakken en te doen wat goed voelde. Dus ik ben op het slaapbankje gaan liggen en heb even een powernap gedaan.
Eindelijk regelmaat in de weeën
Om 5.00 pakte ik de draad weer op onder de douche, waar ik ontdekte dat ik bij elk nummer dat uit het boxje galmde één wee had. Yay!! Regelmaat. Ik heb toen alle beperkende gedachten bewust losgelaten. Ik maakte helpende gedachtes: “Ik hoef niet om 7.00 te bevallen”, “We hebben tot 23.00 uur (i.v.m gebroken vliezen) voordat we naar het ziekenhuis moeten” ,“ Deze zwangerschap is klaar, je mag komen meisje” en “ ik heb zin om je te ontmoeten en lieve hoofdje te ruiken”. Rond 6.00 uur maakte ik mijn vriend wakker. We besloten dat het goed was om de verloskundige te laten komen om te kijken of het nu wel écht begonnen was. Ik vond het spannend, omdat ik haar niet voor niets wilde laten komen. Onze meisjes werden ondertussen wakker en aangekleed, toen rond 6.30 de verloskundige voor de deur stond. Ik had een krappe minuut pauze tussen de weeën, maar met de ademhalingstechniek die ik in de cursus had geleerd was het prima te doen. Ik voelde me kalm en in controle. Ondertussen had onze oudste dochter van 4 jaar ook door wat er aan de hand was en had zich blijkbaar razendsnel verkleed als assistent verloskundige. In haar dokterspakje stapte ze onze slaapkamer binnen om te helpen. Ik kon haar er prima bij hebben, zo lief!
De bevalling was echt begonnen
De verloskundige deed om 7.00 uur tussen de weeën door de controles. Mijn bloeddruk was goed, de hartslag van de baby was ook goed en dan nu de ontsluiting… 4 cm, verstreken baarmoeder en het hoofdje lag laag. De verloskundige sprak de magische woorden: “Ja, je bevalling is begonnen en we gaan het hier thuis afmaken. Dit komt goed! Zal ik blijven of rond 9 uur terug komen? “ Ik koos voor het laatste, omdat ik het idee had dat het nog wel even zou duren voordat het echte werk zou beginnen en ik had geen fijn gevoel als er beneden al mensen op de “ tribune” aan het wachten zouden zijn. Dus mijn vriend bracht de kindjes naar mijn ouders en ik ging weer terug naar mijn plek op zolder. Ik belde mijn doula om te vertellen dat ze kon komen met het heugelijke nieuws dat mijn bevalling was begonnen. Zij moest een uurtje rijden maar ik zei haar nog rustig aan te doen. “Het is nog prima te doen en het zal nog wel uren duren”, was mijn overtuiging op dat moment. En daar had ik vrede mee.
Ineens voelde ik dat ik haast had
Ik stapte weer onder de douche en voelde de weeën al snel veranderen naar laag in mijn bekken en sterk in mijn bovenbenen. Bij de eerste had ik ook vanaf de eerste minuut beenweeën, dus dit keer overviel het me niet. Bij elke wee bleef ik de kalme ademhaling gebruiken en met flink knijpen in mijn dijbenen en de warme douche op mijn rug kon ik de weeën nog steeds goed hebben. Rond 8.00 uur kwam mijn vriend even bij mij boven checken en mededelen dat hij het bad ging opzetten, maar het water pas erin zou doen als de verloskundige terug zou komen. Anders zou het afkoelen. Maar mijn weeën werden zo krachtig en laag dat ik nú dat bad in wilde. Ik probeerde dat in horten en stoten tijdens een wee duidelijk te maken. Mijn vriend had de boodschap begrepen en ging aan de slag met het bad dat beneden een plekje kreeg. Ondertussen pakte ik een badjas en probeerde ik tussen de weeën door de trappen af te sprinten. Want ineens voelde ik dat ik haast had.
Ik voelde het hoofdje aan de buitenkant
Een paar minuten later sprong ik in bad. Er zat geen beschermhoes in het bad, de tuinslang hing erin, en het water was nog maar 10 cm hoog en lauw. “Dit hadden we toch bij de vorige bevalling ook gedaan?”, dacht ik. Maar in the heat of the moment had hij het tweede pakketje niet uitgepakt. Ondertussen voelde ik de druk onderin mijn bekken toenemen. Ik zat op handen en knieën en hing met mijn buik zo laag mogelijk in het bad om nog een beetje warm water te voelen rond mijn bekken. Het was 8.05. Na een of twee weeën riep ik hard tegen mijn vriend dat de baby eraan kwam, terwijl hij aan het rommelen was in de keuken bij de Quooker om warm water in bad te doen. Ik had niet het idee dat hij mij geloofde, dus ik riep nog een keer wat harder. Gelukkig hoorde ik hem daarna de verloskundige bellen en kon ik me weer concentreren op wat ik voelde. Even later kon ik niet anders dan mee duwen en dat deed ik voorzichtig, omdat ik immers niet wist of ik 10 cm had. Ik voelde of ik het hoofdje voelde, maar ik voelde nog niks aan de buitenkant. Daarna verzamelde ik wat moed en perste ik wat harder. Ik voelde direct haar hoofdje in mijn handen. “Schat ik voel haar hoofdje!” .
Een unassisted bevalling
Om 8.10 belde mijn vriend weer de verloskundige die al in de auto zat. Met de kraan koppelstukken nog in zijn andere hand kwam mijn vriend naar de badrand en legde de telefoon op speaker naast zich neer. Het hoofdje was al geboren en ik stopte even met persen. Er waren even een paar tellen rust en met de volgende wee liet ik haar geboren worden. Precies om 8.13 uur haalde mijn vriend haar rustig achter mij uit het water op instructies van de verloskundige. Onze Abby Julie is geboren. Ik draai me wat onhandig om en zie mijn vriend onze baby boven het water tillen en denk: “Leeft ze? Wat is ze klein en ademt ze wel?” Dan horen we een klein huiltje. Hij legt haar bij mij op mijn borst en met wat checkvragen van de verloskundige aan de andere kant van de lijn wisten we dat we samen een gezond kindje geboren hebben laten worden. Bizar! Compleet handsoff (zoals ik in mijn bevalplan had geschreven), maar ook unassisted!
Tien minuten later komen onze doula en verloskundige binnen. Zij hielpen mij uit bad, naar onze slaapkamer waar uiteindelijk ook (na wat pijn en moeite) de placenta is geboren. De laatste brug die genomen moest worden was de check of er nog gehecht moest worden. Wellicht was ik wel totaal gescheurd omdat het zo snel was gegaan. Maar gelukkig: de naalden konden in de tas blijven! Wat een opluchting! Na een heel lang “golden hour” belden we mijn ouders waar onze dochtertjes waren en niet veel later kwamen onze twee meisjes de slaapkamer weer binnen lopen om hun nieuwe zusje te ontmoeten. Voor het eerst samen als gezin van vijf. Wat een magisch mooi moment.
Mijn gevoel klopte dus toch!
Deze bevalling was alles wat ik gehoopt had. Nee, geen romantische badbevalling in kaarslicht, met zoutlampjes en mijn doula, waarbij we uren lang de oxytocine laten stromen met massages van mijn vriend (we hebben elkaar precies 10 minuten gezien). Maar wel een super snelle, pijnloze, 100% natuurlijke geboorte in de vroege ochtend, zonder medische interventies met de belangrijkste persoon aan mijn zijde. Precies zoals ik visualiseerde. Door de goede voorbereiding, vertrouwen in mijzelf, en de juiste personen om mij heen die mij vertrouwen gaven, kon bij mij de knop om en werd dit uiteindelijk toch mijn droombevalling.
MICHELLE
