Ik herinner me de dag dat de nieuwe buren kwamen wonen nog als de dag van gisteren
Ik zat in de tuin, terwijl Moos en Milan in de zandbak speelden. Er reed een grote verhuiswagen de straat in, en ik zag hoe de nieuwe buren dozen en meubels begonnen uit te laden. Mijn eerste gedachte was: “Wat fijn, nieuwe buren! Hopelijk zijn het gezellige mensen waar we een goede band mee op kunnen bouwen.“
Ik weet nog dat ik in mijn eentje een beetje zenuwachtig was over hoe ik mezelf zou voorstellen
Zouden ze op dezelfde golflengte zitten? Misschien hadden ze ook kinderen, dat zou leuk zijn voor Moos en Milan. Toen de meeste dozen uit de verhuiswagen waren, besloot ik een stap te zetten. Ik maakte een kan limonade voor de kinderen en liep met de twee jongens aan mijn zijde richting het huis van de buren.
Er werd echter niet opengedaan toen ik belde
Na een paar minuten wachten, draaide ik me om en liep teleurgesteld terug naar huis. Misschien waren ze gewoon nog druk met uitpakken? dacht ik bij mezelf. Toch voelde het wat ongemakkelijk. De dagen verstreken en de nieuwe buren leken geen enkele interesse te hebben om zichzelf voor te stellen. Ze groetten nauwelijks als ze ons tegenkwamen op straat, en wanneer ik vriendelijk knikte, kreeg ik meestal een kort, onverschillig knikje terug.
In de weken die volgden, werd het duidelijk dat onze nieuwe buren bepaald niet uit waren op gezellig contact
Waar wij als gezin altijd van de gezellige buurten waren geweest – barbecues met de overburen, verjaardagen waar iedereen elkaar feliciteerde – leek dit stel liever in hun eigen wereldje te blijven. Ze zaten vaak stil in hun tuin, zonder een woord te zeggen. Ik kon hun gezichten amper lezen, maar de sfeer voelde altijd gespannen, alsof ze elk moment konden ontploffen. De jongens merkten het ook, vooral Moos vroeg zich regelmatig af waarom die mensen zo nors deden.
Ondanks dat bleef ik de beleefde buurvrouw
Bij een ontmoeting op straat groette ik ze altijd met een glimlach, maar verder dan een korte knik kwam het nooit. Na verloop van tijd begon ik me af te vragen of we iets verkeerd hadden gedaan. Had ik hen bij hun komst niet hartelijk genoeg begroet? Hadden we te veel lawaai gemaakt in onze tuin? Maar wat ik ook probeerde te bedenken, ik kon geen enkele reden vinden voor hun afstandelijke gedrag. Het eerste jaar verliep in ongemakkelijke stilte. We gingen ons leven gewoon door, net als zij. Tot die ene avond.
De eerste oproer begon
Ik was net klaar met het naar bed brengen van Moos en Milan, en zat met een kopje thee op de bank toen ik buiten stemmen hoorde. Het begon zacht, een beetje gemompel van de buren, maar al snel werden de stemmen luider. Nieuwsgierig keek ik uit het raam en zag de buurman in de voortuin staan, zijn gezicht rood aangelopen van woede. Hij schreeuwde iets naar zijn vrouw, die verontwaardigd terug schreeuwde. Het werd al snel duidelijk dat dit geen kleine ruzie was.
De buren hadden blijkbaar ruzie over iets onbenulligs
Ik ving flarden op over een vuilnisbak en wie die naar buiten had moeten zetten. Maar hoe meer ik luisterde, hoe meer ik me realiseerde dat dit geen alledaagse ruzie was. Ze schreeuwden zo hard dat ik zelfs door de muren heen hun woede kon voelen. Wat de situatie nog erger maakte, was dat de kinderen wakker werden van het kabaal. Moos kwam naar beneden geslopen, met zijn handjes op zijn oren gedrukt. “Mama, wat is er aan de hand bij de buren?” vroeg hij zachtjes.
Ik probeerde hem gerust te stellen, maar voelde zelf ook een zekere spanning opkomen
Dit gaat niet goed, dacht ik. De ruzie bij de buren duurde die avond uren. Op een gegeven moment begonnen ze met deuren te smijten, en ik hoorde zelfs glas breken. Het voelde bijna surrealistisch, alsof we ineens midden in een soapserie zaten.
Dit was het begin van een reeks avonden vol ruzie
Wat begon als een enkele confrontatie, groeide al snel uit tot een vast patroon. Om de paar dagen escaleerde het weer. Er leek geen einde aan te komen. Wat begon met een vuilnisbak, veranderde al snel in schreeuwpartijen over allerlei kleine zaken. Op een avond hoorde ik de buurman zelfs schreeuwen dat hij zijn koffers zou pakken en vertrekken, maar de volgende ochtend zat hij gewoon weer in de tuin, alsof er niets was gebeurd.
De spanning die zich binnen de muren van dat huis afspeelde, begon ook invloed te hebben op ons leven
De jongens werden steeds onrustiger. Moos, die normaal gesproken een vrolijke jongen was, werd stiller. Hij durfde niet meer alleen in de tuin te spelen, bang dat de buren weer zouden uitbarsten. Milan, altijd al een beetje een dromertje, leek zich steeds meer terug te trekken in zijn eigen wereldje.
De situatie escaleerde op een avond toen de ruzie zo heftig werd, dat de politie voor de deur stond
De buren waren zover gekomen dat de vrouw in paniek de hulpdiensten had gebeld. Ik keek vanuit ons raam terwijl twee agenten het huis in gingen. Het was een ongemakkelijke situatie voor ons, maar vooral voor de kinderen. Ze vroegen zich af of de politie ons ook zou komen halen, en het was moeilijk om ze gerust te stellen.
Na maanden van aanhoudende spanning en ruzie, was de maat voor ons vol
We besloten dat het zo niet langer kon. Niet alleen beïnvloedde het ons dagelijks leven, maar het had ook een enorme impact op de kinderen. Het leek alsof we constant op onze hoede waren, altijd wachtend op het moment dat de buren weer zouden uitbarsten. Op een zondagochtend, na een nacht waarin de buren opnieuw ruzie hadden gehad, zaten Noah en ik aan de keukentafel. Ik keek hem aan en zei: “Dit kan zo niet langer. We moeten hier weg” Het was een beslissing die we al langer overwogen, maar die ochtend voelde als het breekpunt. Willem knikte. “Ik ben het met je eens” zei hij. “We moeten de kinderen hier weghalen, ze verdienen een rustige omgeving.”
De beslissing was snel genomen, en binnen enkele weken hadden we een nieuw huis gevonden in een rustigere buurt, een paar dorpen verderop
Toen we de kinderen vertelden dat we gingen verhuizen, waren ze in eerste instantie verdrietig. Vooral Moos was gehecht aan zijn school en vriendjes. Maar toen we uitlegden dat we ergens naartoe zouden gaan waar ze in alle rust konden spelen zonder bang te hoeven zijn voor schreeuwende buren, begrepen ze het.
Het verhuizen zelf verliep vlekkeloos
De opluchting die ik voelde toen we voor het laatst de deur van ons oude huis dichttrokken, is moeilijk te beschrijven. Het voelde alsof er een enorme last van mijn schouders viel. We waren eindelijk vrij van de constante spanning en ruzies. In ons nieuwe huis was het stil, vredig, en de kinderen bloeiden helemaal op. Voor anderen lijkt dit misschien een overdreven oplossing, maar voor ons was het noodzakelijk. We konden eindelijk weer ademhalen.
Nu, een jaar later, ben ik zo blij
We hebben het enorm naar onze zin in ons nieuwe huis. De kinderen hebben nieuwe vriendjes gemaakt, en ons dagelijks leven is weer gevuld met vreugde in plaats van angst. Soms zie ik Moos en Milan spelen in de tuin en denk ik terug aan de tijd dat ze niet durfden buiten te komen door de buren. Wat er met de buren is gebeurd, weet ik niet precies. Ze zijn daar nog steeds, voor zover ik weet.
JIP
ze begonnen met de deuren te slaan.. waren dat jullie deuren??nee. ik hoorde zelfs glas rinkelen, och jee toch.. jullie glas?? nee. oh poeh poeh.. wat erg.. de politie kwam zelfs bij de buren.. bij jullie?? nee.. ooh verschrikkelijk.. wat erg…. meen je… dat je zo moet leven zeg.. och och.. hebben ze jlue iets gedaan?? nee.. stel je niet zo aan zeg.. ik heb zoveel te zeggen dat het hier niet eens past.. ik vind jullie zieligerds. mietjes.. de buren hebben ruzie.. en dus?? ik snap dat het vervelend is, maar kom op zeg. jankerds
Op zich is het tamelijk hinderlijk als je frequent overlast ervaart van je buren. Daarnaast kan het tamelijk onveilig aanvoelen. En daarbij: tokkieburen bemoeilijken een eventuele toekomstige verkoop van je woning. Ik kan je maar moeilijk betrappen op enige empathie of een greintje gezond verstand.
Jezus wat een zieligerds zijn julie zeg, de buren hebben ruzie en daardoor laat je je hele leven bepalen, zeker nog nooit iets meegemaakt, en de kinderen ook niet, dat worden echt mietjes.. boehoe, de buren hebben ruzie. Weet je wat een nachtmerrie is?? Wanneer je overbuurman elke nacht in de achtertuin staat om te zeggen dat ie je gaat doodsteken, en dat bijna 6 jaar lang, dat ie door je raam naar binnen komt om je dood te steken in je slaap en uiteindelijk je kat vermoord en opgepakt wordt met een arsenaal aan (zelfgemaakte) wapens om je dood te maken. En voor je raam staat naar je te kijken terwijl je slaapt en hij een doorgeladen wapen bij zich heeft. Uiteindelijk maakt hij je kat dood, dat is pas naar..en dan zeg ik het nog netjes anders wordt dit niet geplaatst..Dat was pas een nachtmerrie, nu nog last van.. en dan kom je met zo’n zeik verhaal?? jouw kinderen worden echte mietjes, maar dat moet ook wel als je Moos heet, te burgerlijk niets meegemaakt.. wat een zielig verhaal zeg.. de buren hebben ruzie en daar lijd je onder?? get a life zeg.. ga ergens anders blèren..
Misschien moet je zelf een interview geven over het drama dat jou is overkomen? Altijd baas boven baas. Alle overlast is relatief. Ik kijk uit naar je hele verhaal. Spannend!
sorry hoor, maar wat een aanstellers zijn jullie zeg zeker nog nooit iets meegemaakt.. en de kinderen ook niet. we hoorden zelfs glas rinkelen. Jezus laat jezelf nakijken hee. Dat worden echt mietjes… dat een ruzie van de buren zo aangrijpend is, stelletje zieligerds.. laat je dat Je hele leven bepalen zeg.. sorry, maar sommige mensen hebben gewoon ruzie, ik vind dit echt een zielig verhaal., dan let je wel heel erg op elkaar, als dat zo ingrijpend is terwijl je er niks mee te maken hebt. Maar dat je kind Moos heet zegt eigenlijk al genoeg.. te burgerlijk
Ja, nee, de naam Monique is veel minder burgerlijk.
dat is zeker niet fijn leven zo. Maar nu leer je je Kids wel om te vluchten wanneer iets ee beetje moeilijk wordt ipv oplossen.
Ik woon in een maisonnette woning in zuid.
houten woningen uit het jaar 0.
Met 4 jonge kinderen die ik moeilijk in een kooi kan stoppen is dat best lastig.
klagende buren zodanig dat ik zelf niet meer durfde rond te lopen en dacht ik moet NU verhuizen!
Ik heb ze na de zoveelste klacht even duidelijk gemaakt hoe ik mij voelde en ik alles deed om het te beperken. Werd er ook geen leukere mama van want wilde het liefst dat mijn kinderen op hun kant bleven zitten omdat ze anders overlast veroorzaakten. Tot ik besefte dat dat ook niet kan. En mijn kinderen gewoon kinderen mogen zijn net als alle andere kinderen.
Ze waren 1e instantie niet blij maar kwamen erop terug dat ze het wel begrepen. We hebben afspraken gemaakt en dat gaat prima.
Nu ze zelf kids hebben gekregen komen ze er regelmatig op terug omdat ze het nu nog beter begrijpen.
communicatie is alles!
waarom moeten mensen zich altijd met elkaar bemoeien.
laat elkaar gewoon met rust.
donder op met je politieke correcte geneuzel en laat een ander in zn waarde.
maar boven alles, realiseer jezelf dat je net zon minkukel bent als een ander.
@chuck
wauw wat een vreemde reactie. als je niks aardigs kunt zeggen, zeg dan lekker niks.
dit is niet bemoeien met een ander, dit is last hebben van een ander. als je je niet kunt gedragen en rekening kunt houden met een ander, dan moet je lekker verhuizen naar Groenland, daar is plek zat.
Natuurlijk, je huis verkopen en je kinderen uit hun vertrouwde omgeving trekken in plaats van gewoon bij elke ruzie de politie bellen. En als je echt zou verhuizen, zoek je iets in de wijk zodat ze op dezelfde school en sport kunnen blijven en hun eigen vriendjes kunnen bezoeken.
dit is het enige goed antwoord 🙏
Ik heb ook naast aso buren gewoond alleen schreeuwden tegen hun oudste kind van net 4 jaar. Vreselijk was dat.
In eerste instantie heb ik gevraagd of ik ze ergens mee kon helpen.Dii werd niet gewaardeerd.
Zij klusten veel maar altijd in de avond uren. Mijn zoon noemden ze de boren ipv de buren.
Gelukkig zijn wij ook verhuisd en wij hebben nu veel rust.
Ik vind dat een leuk woordgrapje.
Jullie hebben gelijk, de buren wensen totaal geen contact, dus waarom bij ze informeren
hoe komt het kind erop dat de politie hun familie ook zou kunnen ophalen? vreemd.
ik had mijn kinderen heel makkelijk gerust gesteld, wij zijn toch niet aan het schreeuwen? Waarom zou de politie bij ons komen? Ja, toch? Beetje dramatisch verhaal.
Dat noem je kinder logica! Niet alle kinderen zijn zo gemakkelijk gerust te stellen.
Heel herkenbaar, wij hebben hetzelfde meegemaakt met onze buren, ruzies, wietoverlast, muziekoverlast en het gebruiken van ziektes in elke zin. In het begin ga je het gesprek aan, of vraagt of t zachter kan, je stuurt een appje. Maar een keer stopt dat.Politie werd vaak gebeld (ook door andere buren) woningbouwvereniging op de hoogte brengen (ook door andere omwonenden) en dan kwam er nog het agressieve en dreigende gedrag bij. Maar wij hebben volgehouden samen met de buurt. Na arrestaties en een relatiebreuk zijn ze nu al een 5 maanden weg. Heerlijk rustig. Of ze terug komen, geen idee. Maar je gaat onbewust anders reageren/leven. Mijn moeder durfde niet meer achteruit dus ze deed haar fiets voor op slot, deuren gingen overdag op slot, ramen niet meer open. Alleen door asoburen. Wij hopen oprecht dat de buren niet meer terugkomen. Erger kan t niet worden.
@angeliqur super zeg dat je met de hele buurt hebt volgehouden.
het is een extreem moeilijke situatie. hopelijk heb je nog jaren lang rust.
wat een veroordeling. ik wens het gezin rust
je overlegt toch eerst met je buren ? dat je overlast ervaart en dat je dit vervelend vindt.
precies of de politie bellen.ik ga echt niet weg voor mijn buren.
De buren wensen toch geen enkel contact
Geen enkel contact voor de gezelligheid is iets anders dan dat je je buren er op wijst dat ze wat stiller moeten zijn, omdat ze niet de enige in de straat zijn.
Ze heeft toch geprobeerd toenadering te zoeken. Op straat gedag zeggen en amper reactie.
Toenadering zoeken om gezellig een gesprek te beginnen is iets anders dan tegen je buren zeggen dat ze wat stiller moeten zijn, omdat ze niet de enige in de straat zijn is iets heel anders.
je overlegt toch eerst met he buren ? dat je overlast ervaart en dat je dit vervelend vindt.
En als je dan buren hebt zoals ik had, die zeggen dat dat ze niet interesseert? Ook binnen luisteren naar de geluidsoverlast die hun kinderen veroorzaakten, boeide ze niet. De bel die we al jaren uit hadden vanwege hun kinderen. We zijn verhuisd. Ze mogen het daar onderling zelf uitzoeken. Met de grootste mop dat na ons een gezin is gekomen dat nu onze oude buren domineert. Zo krijgen ze nu een koekje van eigen deeg en wij wonen in een veel mooier huis in een mooiere omgeving.
Hahaha dat vind ik dan weer mooi tegenover jullie oude buren, dat er in jullie oude huis nu mensen wonen die hen domineren. Karma.
Maakt jullie oude vuurt alleen niet gezelliger, maarja jullie wonen er iig niet meer dus geen last van dan.
Denken jullie nu echt dat die mensen voor rede vatbaar zijn als ze zo ruzie maken.
Dat soort mensen vergallen je woongenot en vinden dat nog fijn ook.
Daar is geen gesprek mee te voeren.
Verstandig om te vertrekken want waarschijnlijk was het nog erger geworden.
bullshit
Stierenstront
Haha, ja je hebt helemaal gelijk! Wat stom!
er zit een foutje in dit verhaal: eerst zit ze met NOAH aan tafel maar vervolgens geeft WILLEM antwoord. ik heb nergens verder in het verhaal gelezen dat ze twee partners heeft?
😂
vraag ik me ook af, wie is Noah nou weer. komt zo.erg ongeloofwaardig over.
Ik alleen zonder kinderen had mijn eerste beneden woning in Amsterdam Oost. Leuke studenten boven buren ……maar behalve dat ik in een mislukte renovatie woning zat waarbij in de winter in een soort diepvries kist woning zat met centraler verwarming dat wel. Na een aantal jaren gingen mijn buurtjes weg en wat terugkwan terugkwam waren buren zonder werk die mij tot 3 uur in de nacht. wakker hielden met houten vloer. Toen noodgedwongen naar benedenwoning in Zuidoost verhuist. 10 jaar lekker gewoond tot ongeveer 2006 toen weer nieuwe zij buren gekregen en dacht toen qsoms de kinderbescherming te bellen. Altijd ruzie tussen 22.0O en 1.00 uur. Dat werd 10 jaar iets minder maar met een plavuizen vloer boven mij aan de zijkant geen doen. Toen vlak voor Corona een beunhaas aan de overkant kwam wonen en die de meest rare figuren als klant kreeg . Daarnaast veel overlast van klanten die huisdokter bezochten (ook overkant,) en auto stationair lieten draaien bij mijn voordeur met een boem boem muziekje erbij . Zit nu kleine 3 maanden in Gelderland Had ik ,10 jaar eerder moeten doen.
@jeroen goed verhaal, leest lekker, en lekker kort. 😂