Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen
Iedereen leek een mening te hebben over mijn dochter Lux, alsof ze de nieuwste aflevering van een realityserie was
Het begon allemaal afgelopen zomer. Lux was net twaalf geworden, en ze was al maanden bezig met één ding: een navelpiercing. Ik had haar steeds proberen uit te leggen dat ze te jong was, dat het niet gepast voelde. Maar ze bleef maar doorgaan, zelfs haar verjaardagsgeld had ze gespaard. En als Lux iets in haar hoofd haalt… Nou ja, ik besloot uiteindelijk toch toe te geven. Misschien niet mijn beste beslissing ooit.
De eerste keer dat we ermee werden geconfronteerd, was tijdens een familiedag in het zwembad
Lux had een nieuwe bikini aan. Ze was zenuwachtig, natuurlijk, omdat dit de eerste keer was dat ze haar piercing zou laten zien. Toen ze in het zwembad sprong, leek ze eerst te genieten, maar ik zag de blikken al snel om ons heen veranderen. Een moeder op een ligstoel keek haar aan met opgetrokken wenkbrauwen, fluisterde iets naar de vrouw naast haar. De vrouw naast haar draaide haar hoofd, keek naar Lux, en gaf me toen een korte, afkeurende blik. Het was geen directe familie, meer kennissen, en via via. Maar het raakte me, alsnog.
Ik voelde hoe mijn wangen rood werden
Ik probeerde het te negeren. Het lukte me redelijk, totdat ik hun stem flarden opving: “Zo jong, en al een piercing? Wat voor moeder geeft nou toestemming voor zoiets?” De woorden staken, alsof ik een slechte moeder was, alsof ik mijn kind zomaar alles liet doen. Lux had gelukkig niets door en zwom vrolijk verder. Thank god.
Het ging niet alleen om dat moment
De keren dat we naar het zwembad gingen, leek het steeds weer te gebeuren. Een andere keer, toen Lux net bezig was om op de rand van het zwembad te zitten, zag ik een groepje meisjes naar haar wijzen en giechelen. Hun houding was duidelijk: vol oordeel. Eén van hen liep zelfs naar haar toe en vroeg op een denigrerende toon of ze “toestemming van haar moeder” had gekregen voor die piercing. Lux keek me direct aan. Ze zocht hulp. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen, en ik eigenlijk ook niet
Ze had veel gespaard voor die piercing
En er eindeloos over gepraat. Het was iets waar ze zó blij mee was. Maar al die blikken, die fluisterende mensen… het nam haar plezier beat wel weg. Toch probeerde ik mijn gezicht in de plooi te houden, haar te laten zien dat ze zich niets moest aantrekken van wat anderen dachten. Maar als moeder was het soms gewoon lastig om daar zelf niet door geraakt te worden. Ik zag mensen oordelen over mijn kind, en indirect ook over mij. Soms wilde ik wel tegen die mensen schreeuwen: Begrijpen jullie het nou echt niet? Ze is gewoon een meisje van twaalf, en dit was iets wat ze graag wilde.
Lux hield zich sterk
Maar ik merkte hoe ze zich steeds meer bewust werd van de starende mensen. Bij elk zwembadbezoek leek het erger te worden. Op een gegeven moment waren we in een recreatiebad, waar je van die grote glijbanen hebt. Ze stond op de trap om naar boven te klimmen, en twee moeders keken haar kant op. “Dat kind heeft een navelpiercing, kijk dan!” hoorde ik er één roepen. Ze schudden hun hoofd. “Vast een asociale moeder, wedden.” Vooral ouders keurden het af, keurden ook mij af.
Elke keer dat zoiets gebeurde, voelde ik dat ik misschien de verkeerde beslissing had genomen
Op dat moment brak ik. Maar tegelijk voelde ik ook woede opkomen. Waarom kunnen mensen het niet gewoon loslaten? Waarom moest iedereen een mening hebben over het lichaam van mijn dochter? Lux was al onzeker genoeg.
Waarom oordeelde iedereen over mijn opvoeding?
Ik wilde opstaan, naar hen toelopen, en uitleggen hoe trots ik was op mijn dochter, hoe hard ze ervoor had gewerkt. Maar ik wist dat het niets zou veranderen. Mensen zouden blijven oordelen, wat ik ook zei. Ik haalde diep adem, keek naar Lux, die inmiddels weer aan het spelen was, en dwong mezelf om niet te reageren.
Er waren ook wat incidenten die minder direct waren, maar net zo irritant
Zoals in een restaurant en dat dan de serveerster die onze bestelling opnam een opmerking maakte over Lux’ piercing. Ze zei iets als: “Oh, wat een stoere piercing voor zo’n jong meisje. Is dat niet een beetje vroeg?” Lux keek haar aan en zei niets. Ik wilde iets bijtends terugzeggen, maar hield me in. Die momenten, waarin zelfs wildvreemden hun ongezouten mening gaven, maakten het hele proces alleen maar pijnlijker voor Lux.
Die blikken, de opmerkingen, de gefluister, het bleef haar achtervolgen
Ik wist niet meer wat ik moest doen om het voor haar makkelijker te maken. Ik zag hoe ze zich steeds meer terugtrok, hoe ze haar handen soms ongemakkelijk op haar buik legde, alsof ze die piercing wilde verbergen. Wat leuk leek, was een schaamtepunt. Nu wilde Lux geen naveltruitjes of bikini meer dragen. Ik gok nog een paar weken en dan wilt ze de piercing eruit….
ANNELI
draag gewoon een badpak en geen navel truitjes , ook die zijn vaak voor 12 jaar nog niet echt gepast ( vinden andere ) meisjes van 12 lijken tegenwoordig wel 15 /16 jaar en mensen oordelen graag over anderen pfffffffffffffff
niks van aan trekken. ik had mijn navelpiercing ook met 12 en een tongpiercing met 13.
Lux is er zelf blij mee, daar gaat hetom
ik vind dat iedereen moet doen waar die zelf gelukkig van word.
maar waarom kom jij niet voor je kind op .
ik had er wat van gezegt
Allereerst: wat naar dat mensen zo hard oordelen over iemand die ze niet kennen en vooral dat jouw dochter daar zo onder te lijden heeft. Dat gun je geen enkel tienermeisje. Die zijn vaak al onzeker genoeg, zonder dit erbij.
Ik lees dat je zegt dat mensen in de eerste plaats oordelen over je dochter en indirect oordelen over jou als moeder, ik denk dat het eerder andersom is. Er wordt met name geoordeeld over jou, zelfs die meisjes vroegen haar of ze van jou toestemming had gekregen voor de navelpiercing. Ik snap dat je tegemoet wilt komen aan een grote wens van je dochter, waar ze ook zelf voor gespaard heeft, maar ik denk dat jij als volwassene hierin misschien iets meer had kunnen voorzien wat het effect van die navelpiercing zou zijn en je beginnende puber hiertegen in bescherming had kunnen nemen.
Heb je het vooraf met je dochter gehad over waarom ze dit zo graag wil en ook wat de consequentie ervan zal zijn? Weet ze wat het stigma is dat rust op meisjes met een navelpiercing? Heb je haar verteld dat er mensen zullen zijn die gaan kijken en wijzen en er dingen van zullen vinden? Natuurlijk vind ik enerzijds dat je je kind moet bijbrengen dat ze haar eigen keuzes moet maken en zich daarbij niets moet aantrekken van wat anderen vinden, maar anderzijds vind ik ook dat je haar moet voorbereiden op de realiteit en dat ze zoiets misschien beter (nog) niet kan doen als ze er (logischerwijs, op haar leeftijd) last van heeft dat anderen erover oordelen.
waar bemoeien die mensen zich mee! niets van aantrekken hoor,laat ze.lekker kletsen. Superleuk een piercing!
Waar woont deze mevrouw? in één of ander achtergebleven gehucht? Ik houd niet van tatoos ook niet van piercings maar mijn hemel wat kan het imij schelen dat iemand anders , dat wel mooi vindt? Oké, nogal jong maar al dat gefluister en die afkeurende blikken? Het lijkt mij een broodje aap verhaal!,
Alsof iedereen z’n blikken zou hebben gericht op de navel van een twaalfjarige, laat staan daar geïnteresseerd in is.
het is een beetje jong, maar waarom twrk jij je mond niet open tegen al die mensen die er wat van moeten zeggen. je moet op komen voor je kind ook al was het niet zelf je keuze. ik vind het een slappe houding van je.
Als iemand met verschillende piercings vind ik 12 jaar toch ook wel heel erg jong voor een navelpiercing. Er hangt toch een bepaald stigma rond een navelpiercing (en al piercings in het algemeen voor kinderen “ruim” onder de 16). De navelpiercing specifiek was toen ik jonger was al ‘voor de sletterige meisjes die ook al vanalles met jongens deden en alcohol dronken’.
Als zij een piercing in haar oor had laten zetten met 12 jaar, was het ook alweer heel anders geweest met de reacties. Niet dat dat het goed of fout maakt. Maar deze reacties gaan zeker invloed hebben op haar zelfbeeld op deze leeftijd, waar ze op een wat latere leeftijd wellicht toch iets meer weerstand tegen zou hebben gehad.
Persoonlijk had ik het niet toegelaten. Ik had er dan een compromis van gemaakt dat als ze het, wanneer ze bijvoorbeeld 15 was, nog zo graag wilde, dat ik het als ouder voor haar verjaardag zou betalen voor haar. Dan is er toch een wat eerdere leeftijd maar wel ietwat meer gepast. En wie weet had ze zich voor die tijd dan nog bedacht.
Zo heeft mijn moeder het destijds ook gedaan toen ik op mijn 15e over een tattoo begon. Met 16 had ik het er nog over. Toen heeft mijn moeder mij een ontwerp laten maken en die OVERAL op laten hangen (achtergrond van mijn telefoon, boven en naast mijn bed, aan mijn spiegel, in de vadkamer, keuken etc.) Toen ik er naar 17 jaar nog zeker over was heeft zij mijn eerste tattoo cadeau gedaan voor mijn 17e verjaardag.
Ik vind het zelf wel te jong voor een piercing, maar aan de andere……gaatjes in de oren vind iedereen doodnormaal. Zelfs bij kleuters worden de gaatjes al in de oren geschoten.
Is het een andere plek op het lichaam……heeft iedereen een oordeel, wordt er gefluisterd en gestaard. Slaat eigenlijk nergens op.
Ze is een stoere meid, lekker niks van aantrekken!