Toen onze dochter Rori geboren werd, voelde het alsof alles precies liep zoals het moest
Bhodi en ik hadden samen gekozen voor een thuisbevalling, iets wat voor ons beiden heel belangrijk was. De voorbereidingen waren gedaan, alles stond klaar, en ik voelde me rustig en zelfverzekerd. Toen de weeën begonnen, was ik niet bang. Ze kwamen regelmatig, en ik kon ze goed opvangen. Het leek alsof mijn lichaam precies wist wat het moest doen. Elk uur was er één centimeter ontsluiting bij, helemaal volgens het boekje. Bhodi was er de hele tijd bij, hield mijn hand vast. Ik voelde me zo gesteund.
Op een gegeven moment wist ik dat het zover was
Bhodi en de verloskundige stonden klaar, en toen ik mijn laatste perswee voelde, werd onze dochter in zijn armen geboren. Het was alsof de hele wereld even stil stond. Bhodi hield haar voorzichtig vast, en ik kon alleen maar huilen van geluk. Rori was eindelijk hier, ons kleine meisje. Bhodi’s ogen waren vochtig en ik zag de liefde in zijn blik. Het was een moment dat ik nooit meer zal vergeten. Geen één moeder denk ik.
De geboortekaartjes voor Rori stonden klaar
We wilden dat het iets bijzonders zou zijn, iets dat echt bij ons paste. Het kaartje was eenvoudig en lief, met zachte pastelkleuren en een kleine tekening van een vosje, symbool voor speelsheid en slimheid, eigenschappen die we onze dochter toewensten. Maar we konden het niet laten om er ook een klein grapje in te verwerken. Onder de naam en de geboortedatum stond een tekstje: “Gemaakt met liefde en een beetje geluk – welkom Rori!”
We vonden het grappig en speels, een knipoog naar het leven
Voor ons voelde het als de perfecte manier om haar komst aan te kondigen. Maar toen de kaartjes eenmaal de deur uit waren, kwamen de reacties binnen, en die waren niet helemaal wat we hadden verwacht. De eerste reactie die ik kreeg was van mijn tante. Ze belde me op en vroeg meteen: “Wat bedoelen jullie met ‘een beetje geluk’? Was ze dan een ongelukje?” Ik moest even slikken en uitleggen dat het een grapje was, iets wat Bhodi en ik erin hadden gezet om het kaartje wat luchtiger te maken. Maar het leek haar helemaal te ontgaan. Ze bleef maar doorvragen, alsof ze een diepere betekenis zocht, maar die was er helemaal niet!
De tweede reactie kwam van een vriendin die ik al een tijd niet gesproken had
Ze stuurde me een berichtje: “Haha, leuk kaartje! Maar is ‘gemaakt met een beetje geluk’ echt iets wat je op een geboortekaartje zet?” Het voelde alsof ze het niet kon waarderen, alsof ze vond dat het niet ‘gepast’ was. Maar voor mij en Bhodi was het juist iets persoonlijks, iets wat ons gevoel van humor weerkaatste.
Een andere vriendin belde en begon te lachen toen ze het kaartje besprak
Ze vond het leuk, zei ze, maar vroeg zich hardop af of we “een beetje te veel wijn op hadden gehad toen we de tekst bedachten.” Ze bedoelde het vast goed, maar ik voelde me een beetje ongemakkelijk. Alsof ze het niet echt begreep, alsof het voor haar iets geks was.
En dan was er nog mijn schoonmoeder, die het kaartje helemaal niet waardeerde
Ze vond het “onvolwassen” en zei dat geboortekaartjes iets serieus moesten zijn. Het voelde alsof we het helemaal verkeerd hadden gedaan door het persoonlijk en speels te maken. Ik probeerde haar uit te leggen dat het gewoon een beetje ons gevoel voor humor was, maar ze schudde haar hoofd en veranderde snel van onderwerp.
Daarbij kwam er een negatieve reactie van onze buurvrouw
Ze sprak me aan toen ik met Rori in de kinderwagen naar buiten liep. Ze glimlachte eerst, maar daarna zei ze: “Dat kaartje van jullie, het is nogal… apart, hè?” Ze vond het anders. Ze bedoelde raar. Ik wilde helemaal niet dat ons kaartje bestempeld werd als raar. Of onvolwassen. Of ongepast. Ik kon wel huilen.
Al die reacties, de rare vragen en opmerkingen, maakten me verdrietig
Ik begon te twijfelen aan onze keuze. Had ik het kaartje dan toch maar ‘gewoon’ moeten houden? Had ik het grapje eruit moeten laten? Voor ons was het een beetje speelsheid, een knipoog naar ons eigen leven. Maar ineens leek het alsof iedereen er iets anders in las. Ik had nooit gedacht dat een geboortekaartje zulke reacties kon oproepen.
Een gedachte bleef door mijn hoofd spelen: “Als je niets leuks te zeggen hebt, zeg dan niets.”
ROMIJN
