Het is elke keer hetzelfde patroon
Als ik er ben, speel ik graag met Chanel en Alain, onze kinderen. Samen bouwen we kastelen van blokken, of ik zet een muziekje aan en we dansen door de woonkamer. Soms bakken we koekjes of maken we een knutselwerkje. Ik geniet van die momenten, en de kinderen lijken het ook heerlijk te vinden. Ze lachen, ze stoeien, ze praten over van alles en nog wat. Natuurlijk, soms wordt het luidruchtig, en soms maken ze een troep waar je u tegen zegt, maar dat hoort er toch bij?
Tim denkt daar anders over
Zodra ik de deur uit ben en hij op de kinderen moet passen, gebeurt er iets opvallends. Iedere keer. In plaats van ze hun gang te laten gaan, zoals ik doe, pakt hij binnen de kortste keren de afstandsbediening. Het lijkt wel alsof hij die altijd paraat heeft liggen. Zijn oplossing voor elke vorm van lawaai of chaos is simpel: hij zet de tv aan. Het maakt niet uit wat er op staat, als het maar beelden zijn die de kinderen stil en geboeid houden. Het is alsof hij een onzichtbare knop indrukt waarmee hij het geluid van hun spel dempt en ze direct in de ‘tv-modus’ schakelt. Alsof hij de echte wereld te lastig vindt of zo.
Laatst bijvoorbeeld, was ik even de deur uit om boodschappen te doen
Ik was nog geen vijf minuten weg toen ik een bericht kreeg van Tim: een foto van Chanel en Alain die rustig op de bank zaten, allebei met een deken om zich heen, blik strak op het scherm gericht. Ze zaten zo stil dat ze bijna leken op te gaan in het meubilair. “Gaat goed hier”, stond eronder. Ik kon alleen maar zuchten. Wat een frustratie van mijn kant. Ja, het ging misschien goed omdat ze muisstil zaten, maar dat was precies wat ik niet wilde. “Dit is toch niet de bedoeling?”, dacht ik.
Toen ik thuiskwam, vroeg ik hoe hun middag was geweest
Chanel vertelde dat ze een ‘speciale’ film hadden gekeken, eentje die volgens papa heel leerzaam was. Ik vroeg Tim wat hij daarmee bedoelde. “Ach, gewoon een natuurdocumentaire”, zei hij, terwijl hij nonchalant door zijn telefoon scrollde. “Ze leren er meer van dan van al dat geknutsel.” Die woorden prikten meer dan ik had verwacht. In zijn ogen is de tv een perfecte opvoeder, iemand die alles veel beter uitlegt dan wij ooit zouden kunnen. Pluspunt: de kinderen zijn stil.
Ik probeerde mijn punt te maken: dat ze van spelen en creatief veel meer leren
Dat kinderen ook gewoon kind moeten kunnen zijn: dat betekent rennen, springen, schreeuwen. Maar hij lachte het weg, alsof ik het niet begreep. Voor hem is tv het ideale middel om ze kalm en rustig te houden, en in zijn ogen is het nog educatief ook. Hij ziet niet dat de kinderen meer aan het passief kijken zijn dan iets echt op te steken. Voor Tim is elke situatie waarbij ze zich stilhouden een succesvolle ‘oppas’, maar voor mij voelt het alsof hij de momenten mist waarop je écht samen iets opbouwt.
Een andere keer besloot ik een tent te bouwen met dekens en kussens
Buiten regende het hard! Dus extra knus. De kinderen waren dolenthousiast. Ze renden door het huis om extra kussens en speelgoed te halen, terwijl ik de woonkamer veranderde in een fort van zachte muren en dekens als dak. Alain kroop naar binnen en verstopte zich met een zaklamp, terwijl Chanel buiten stond en haar beurt afwachtte. Ze schaterden het uit, hun ogen vol verwachting en avontuur.
Tim zat aan de keukentafel en keek van een afstand toe
Ik zag aan zijn blik dat hij het allemaal maar druk en rommelig vond. “Waarom doet hij niet mee?”, vroeg ik me af. Hij verdween even de keuken in, en toen hij terugkwam, had hij de afstandsbediening al in zijn hand. Voordat ik iets kon zeggen, hoorde ik het bekende geluid van de tv die aansprong. Alain kwam meteen nieuwsgierig uit de tent gekropen, zijn ogen gericht op het scherm. Chanel volgde natuurlijk niet veel later, en al snel zaten ze weer op de bank, stil en geboeid door een animatiefilm. Ons fort van dekens en kussens lag verlaten achter. De tv wint het altijd bij de kinderen. En juist dat weet Tim maar al te goed.
Ik voelde de frustratie
Had hij nu echt zo weinig geduld dat hij ze niet eens even kon laten spelen? Ik had dit moment met zoveel aandacht opgezet, en in één klik was het weggevaagd. Hij leek het niet eens te merken. “Ze genieten ervan”, zei hij, zonder mij aan te kijken. En inderdaad, de kinderen zaten stil en aandachtig, alsof alles om hen heen verdwenen was. Maar het voelde niet als ‘genieten’. Het voelde als een stilte die was opgelegd, een speelmoment dat was platgeslagen en vervangen door iets veel te makkelijks. Ze werden passief, robotachtig. Ik wilde dit absoluut niet.
Tim zag de tv als een soort ‘digitale leraar’
Laatst hoorde ik hem aan Alain uitleggen dat hij een film over de ruimte moest kijken. “Dan leer je hoe het universum werkt”, zei hij, alsof er geen andere manier was…. Alain zat stil en keek, maar ik zag dat hij al snel afdwaalde. Hij had vragen, wilde weten waarom de sterren fonkelen en wat een zwart gat precies is. Maar in plaats van zelf die vragen te beantwoorden of erover te praten, liet Tim het scherm voor zich spreken. Het was bijna pijnlijk om te zien hoe weinig interactie hij er zelf bij had. Alain kreeg geen antwoorden, alleen maar beelden en geluiden.
Ik probeer hem keer op keer uit te leggen dat die momenten met de kinderen waardevol zijn, dat ze juist leren door te doen en te ontdekken, door samen dingen te ondernemen
Maar Tim ziet alleen maar het gemak van de televisie. Het is zijn go-to oplossing, zijn manier om rust te creëren. Het gaat allemaal om hem. En niet om de kinderen. Ik voel steeds meer hoe die afstandsbediening tussen ons in komt te staan, hoe die mijn manier van opvoeden in de weg zit. Elke keer dat ik er iets van zeg, haalt hij zijn schouders op. Hij ziet het als een praktisch hulpmiddel, terwijl ik het zie als iets dat ons gezin juist verder van elkaar af drijft.
BETSY
