Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Ik werk op een basisschool in een achterstandswijk
Als juf op een basisschool in een achterstandswijk kom ik dagelijks in aanraking met kinderen die in armoede opgroeien. Elk kind brengt zijn eigen verhaal en omstandigheden mee naar school. Toch raakte het me deze week dieper dan anders, toen ik een onverwacht kijkje kreeg in het leven van Davey, een jongen uit mijn klas.
Davey had tegen de regels in speelgoed mee naar school genomen
De ochtend begon zoals elke schooldag, maar toen ik het lokaal inliep zag ik Davey trots zijn voetbal tonen aan zijn vrienden. Zijn ogen straalden, en de andere kinderen drongen zich om hem heen om de bal te bewonderen. Het is verboden om speelgoed van thuis mee naar school te nemen, een brede schoolregel, en ik wist dat ik die regel moest handhaven. Met wat tegenzin vroeg ik hem om de bal af te geven, en legde uit dat hij deze aan het eind van de dag terug zou krijgen.
Hij vergeten zijn bal mee naar huis te nemen
De dag verliep verder zoals gewoonlijk, vol lesgeven, nakijken en de kleine onderbrekingen om weer een ruzietje te sussen of een grapje te delen met de kinderen. Aan het einde van de dag, toen ik bezig was met opruimen, zag ik Davey’s bal nog liggen op mijn bureau. Ik dacht aan hem, en kon me bijna voorstellen hoe hij nu vast thuis zat te balen zonder zijn bal.
Ik besloot langs te gaan
Davey woont slechts twee straten van de school vandaan, en ik bedacht me dat ik de bal gemakkelijk langs kon brengen. Het leek me ook een goede kans om hem te laten zien dat regels soms ook met een beetje vriendelijkheid kunnen eindigen. Met de bal onder mijn arm besloot ik langs te gaan. Davey’s buurt is er eentje die ik dagelijks zie, maar die er ook altijd wat verwaarloosd uitziet: slecht onderhouden tuintjes, graffiti op de muren, afval op straat.
Ik kon de trap bijna niet op vanwege alle spullen
Ik drukte op de bel, en na enkele seconden werd de deur geopend door Davey’s jongere broertje, een kleutertje met een snotneus en grote ogen. “Kom je voor Davey?” vroeg hij en maakte een uitnodigend gebaar. Ik stapte het huis binnen en volgde het jongetje de trap op naar de woonkamer. Halverwege struikelde ik bijna over alle spullen die op de trap lagen, van kleding, speelgoed tot gereedschap. Ik vroeg me af hoe ze in hemelsnaam zoveel spullen kwijt konden in een bovenwoning met zulke smalle ruimtes.
Ik schrok van de complete chaos die ik aantrof
Eenmaal boven kreeg ik een schok. In de woonkamer was het chaos; overal lagen spullen verspreid. Een oude leren bank met scheuren in het leer stond in het midden van de kamer. Het was duidelijk dat de stof op sommige plekken helemaal was weggesleten, en er stak zelfs wat schuim uit. De kamer leek te klein voor het grote gezin dat er woonde. Op de vloer lagen twee matrassen met hoeslakens. Misschien werden die hier neergelegd omdat er niet genoeg bedden in de slaapkamers waren, bedacht ik me.
De meubels waren duidelijk versleten
Terwijl ik verder de kamer rondkeek, viel mijn oog op stapels kleding in de hoek. Het was een rommeltje van kleren, sommige nog half in vuilniszakken, alsof ze ergens vandaan gekregen waren maar nooit echt een plekje hadden gekregen. In de hoek stond een wiegje waar een baby sliep, de zijkant versleten en wiebelig. Een versleten gordijn hing scheef voor de ramen en hield nauwelijks licht tegen. Naast de koelkast, die volgeplakt was met magneetjes en tekeningen van de kinderen, stond een tafel die duidelijk zijn beste tijd had gehad; de lak bladderde af en één van de poten was met plakband vastgezet.
Het maakte mij emotioneel
Het was een huis dat schreeuwde van nood en gebrek, en ik voelde een brok in mijn keel. Ondanks de troep en de zichtbare armoede, merkte ik ook iets anders op: de muren waren beplakt met kinderfoto’s, tekeningen van Davey en zijn broertjes en zusje. Het was duidelijk dat er liefde was, hoe moeilijk de omstandigheden ook waren. Op school was ook niets te zien van deze omstandigheden. Davey kwam altijd netjes en schoon gekleed op school voorzien van alles wat hij nodig had.
Davey was blij mij te zien
Davey kwam vanuit zijn slaapkamer de woonkamer in, en zijn gezicht klaarde op toen hij de bal zag. Hij keek me stralend aan en bedankte me, alsof ik hem een cadeau had gebracht en niet iets teruggaf dat al van hem was. Zijn vreugde was zo puur dat het mijn hart brak; een simpele voetbal betekende zoveel voor hem.
Het zette mij extra aan het denken
Toen ik afscheid nam en weer terug naar huis liep, dacht ik na over hoe verschillend het leven is voor elk kind in mijn klas. Hoeveel kinderen als Davey gaan naar bed zonder een comfortabel bed, zonder het gemak van een eigen plekje? Hoeveel ouders in onze wijk worstelen met eindjes aan elkaar knopen, terwijl ze toch proberen een warm thuis te bieden aan hun kinderen?
Veel kinderen worstelen dagelijks met veel meer dan dat je op school ziet
Die avond maakte ik een aantekening om het er met mijn collega’s over te hebben: wat kunnen we als school doen om gezinnen zoals dat van Davey (extra) te ondersteunen? Het bezoek aan Davey’s huis heeft me weer even extra bewust gemaakt hoeveel kinderen in mijn klas dagelijks met uitdagingen worstelen die ik vaak niet zie. Dit soort ervaringen maken dat ik me nog meer voor hen in wil zetten, zodat ze, in ieder geval op school, een plek vinden waar ze zich fijn kunnen voelen.
IRIS
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
