Ik herinner me nog precies de dag waarop Joey en ik dachten dat we het perfecte idee hadden
Het zou alles makkelijker maken, dachten we. Het zou de chaos verminderen, ons helpen om onze avonden iets rustiger te maken, en misschien zelfs wat meer tijd voor onszelf creëren. Ja, het was vast en zeker de oplossing voor ons hectische gezinsleven. Maar als ik nu terugkijk, weet ik dat we die dag de allergrootste fout in ons ouderschap hebben gemaakt.
Het begon allemaal een paar jaar geleden
Vonne was toen 9, en Elvin 7. De kinderen verveelden zich, Joey en ik liepen elkaar constant in de weg in de keuken, en de sfeer was, om het zachtjes te zeggen, niet gezellig. Elvin hing verveeld op de bank en Vonne klaagde al uren dat ze nergens zin in had. Joey en ik probeerden het huis een beetje opgeruimd te krijgen, maar het leek alsof we constant dingen omver stootten of op lego-blokjes trapten. Kortom, een irritante dag. Het enige waar ik naar verlangde was rust. Tijd voor mezelf. Gewoon tijd.
En toen kwam het idee
Joey draaide zich om, en zei: “Wen, wat als we ze een tablet geven?” Ik keek hem aan, met mijn handen in het sop van de afwasbak, en dacht eerst dat hij een grapje maakte. Maar hij meende het. “Kijk,” zei hij, “als we ieder van hen een eigen tablet geven, kunnen ze daar filmpjes op kijken, spelletjes spelen, en hoeven wij ze niet constant te entertainen. Dan kunnen wij ons ding doen en hebben zij ook plezier.”
Het klonk zo eenvoudig, zo verleidelijk
Heel verleidelijk. Ik had wel eens vriendinnen horen vertellen hoe hun kinderen soms uren op een tablet zaten, en hoe dat voor de ouders bijna voelde als een kleine vakantie. Natuurlijk, ik wist dat er ook nadelen waren, maar Joey en ik waren ervan overtuigd dat we het onder controle konden houden. Het zou enkel voor de weekends zijn, spraken we af. En we zouden strikte schermtijdafspraken maken, een halfuurtje per keer, hoogstens twee keer per dag. Maar eerder keer per dag. Onze kinderen zouden geen verslaafde zombies worden. Integendeel.
En dus gingen we die middag naar de winkel en kochten twee simpele tablets
Een blauwe voor Elvin en een roze voor Vonne. De kinderen waren door het dolle heen toen we de doosjes aan hen gaven. Ze vlogen op ons af om ons te bedanken. Toen ze de apparaten eenmaal aanzetten, waren ze meteen helemaal in de ban van die knipperende schermpjes en vrolijke geluidjes. Het werkte als een magneet. Ze hadden in jaren niet zo enthousiast ergens naar gekeken. Ik vond het wel een beetje vreemd. Als een hypnose… Maar oke, het werkte.
En zo ging het de eerste dagen inderdaad zoals we het hadden gehoopt
Vonne en Elvin zaten braaf op de bank met hun tablets, lachten om filmpjes en schoven af en toe naar ons toe om een spelletje te laten zien. Joey en ik genoten van de stilte, eindelijk konden we samen eens een kop koffie drinken zonder onderbroken te worden. Het voelde als een gouden idee. Totdat dat weekend zich herhaalde. En daarna weer. En voor we het wisten, werden die weekend-‘schermtijdjes’ een vaste routine. Het was zo makkelijk, zo verleidelijk. Die kleine afspraken van “slechts een halfuur” begonnen langzaam maar zeker te verschuiven. Steeds verder.
Al snel waren de schermpjes geen weekendfenomeen meer
De kinderen vroegen er steeds vaker naar, ook door de week. Na school was het vaak het eerste waar ze om vroegen, en in plaats van eerst samen een spelletje te spelen of even de dag door te nemen, gingen ze direct naar hun schermen. En Joey en ik? Wij lieten het gebeuren, gemakzuchtig zoals we waren. Het was zo simpel: even de tablet erbij, en het was stil in huis.
Na een paar maanden merkten we pas echt wat het werkelijke effect was
Op een zondagmiddag zat ik met een boek in de woonkamer, en ik zag hoe Vonne en Elvin elk op een andere hoek van de bank zaten, totaal in hun eigen wereldje. Ik riep hun namen, en geen van beiden reageerde. Ik moest zelfs opstaan en mijn hand voor hun gezichten zwaaien om hun aandacht te krijgen. Het was alsof ze helemaal niet meer aanwezig waren in onze woonkamer, alsof die schermpjes hen volledig hadden opgeslokt. Ze vergaten soms zelfs te eten of dat ze erg nodig moesten plassen. Joey en ik probeerden de schermtijd opnieuw te beperken, maar de kinderen waren inmiddels zo gewend aan hun vrijheid op de tablets dat het iedere keer een drama werd als we die dingen afpakten.
De ruzies werden dagelijkse kost
Vonne smeekte steeds vaker om langer door te mogen spelen, en Elvin kreeg driftbuien zodra het ding uitging. Ze deden niets anders meer dan praten over spelletjes, filmpjes en apps. Zelfs aan tafel wilden ze die dingen naast zich hebben liggen. Onze vrolijke, energieke kinderen leken steeds stiller en prikkelbaarder te worden, en ik voelde me verschrikkelijk schuldig. Hoe hadden Joey en ik dit laten gebeuren?
Op een avond, toen ik Vonne naar bed bracht, probeerde ik een gesprek met haar aan te knopen over school en haar vriendinnetjes
Normaal gesproken vertelde ze me honderduit over haar dag, wie er ruzie had gemaakt op het schoolplein, of hoe ze een nieuw spelletje had verzonnen met haar vriendinnen. Maar die avond gaf ze alleen maar korte, ongeïnteresseerde antwoorden. “Hoe was je dag, liefje?” vroeg ik haar. Ze haalde haar schouders op en mompelde: “Gewoon.”
Die kleine veranderingen groeiden uit tot grotere problemen
Vonne en Elvin waren altijd hecht geweest, maar nu zagen we ze steeds vaker ruzie maken. Niet meer om speelgoed of wie er aan de beurt was om de hond uit te laten, maar om die tablets. Wie langer mocht, wie een nieuw spel mocht downloaden, en wie de ‘beste’ apps had. Ze stookten elkaar op, probeerden elkaar uit te spelen, en soms zelfs te saboteren door stiekem oplaadpunten in te pikken.
En wij? Wij stonden erbij en keken ernaar
We wisten dat we deze situatie zelf hadden gecreëerd, maar we waren machteloos. Op een dag besefte ik dat ik niet eens meer wist welke hobby’s Vonne en Elvin hadden, of waar ze op school mee bezig waren. Ze waren opgeslokt door hun schermen en hadden zich afgesloten van ons, van elkaar, en van de wereld om hen heen. Het voelde alsof we langzaam onze kinderen kwijtraakten.
Op een dag tijdens de vakantie maakten we een drastische beslissing
Joey en ik pakten de tablets in en lieten ze achter in een kast. Toen de kinderen ontdekten dat hun geliefde schermen verdwenen waren, brak de hel los. Vonne riep dat ze ons haatte, en Elvin begon onophoudelijk te huilen. Ik had verwacht dat het moeilijk zou worden, maar de intensiteit van hun reactie schokte me. Het leek wel een soort verslaving, en ik besefte dat wij die hadden gevoed.
De dagen daarna waren de moeilijkste die ik ooit met mijn kinderen heb meegemaakt
Ze wilden niets anders doen, weigerden samen spelletjes te spelen, en ze sloten zich volledig af. Elke avond lag ik wakker, piekerend over hoe we het zo ver hadden laten komen. Wat hadden we in vredesnaam gedaan?
Pas na een helweek, toen de eerste woede en frustratie wat weggetrokken waren, begon er iets te veranderen
Op een dag, toen ik de keuken aan het opruimen was, hoorde ik Vonne en Elvin samen lachen. Het geluid kwam vanuit de woonkamer, en toen ik om het hoekje keek, zag ik ze samen op de grond zitten. Ze hadden een stapel oude spelletjes uit de kast gehaald en waren samen een kaartspel aan het spelen. Voor het eerst in maanden zag ik blijde gezichten, niet door een scherm, maar door pure, oprechte blijdschap.
Langzaam maar zeker vonden we onze weg terug naar elkaar
We ontdekten weer wie Vonne en Elvin werkelijk waren, zonder de ruis en hypnose van die tablets. Ze begonnen weer interesse te tonen in andere dingen, wilden weer naar buiten om te spelen, en werden weer de nieuwsgierige, levendige kinderen die we ooit hadden gekend.
We beseften dat we met die ene beslissing, een enorme fout hadden gemaakt
Dat we onze kinderen iets hadden gegeven dat we nauwelijks zelf konden beheersen. Ik wil met mijn verhaal graag anders ouders waarschuwen: laat die ellendige schermen achterwege. Het bepaald en beheerst hun hele leven. Ga spelletjes doen, samen lezen en er op uit. Er vanaf komen is zo makkelijk niet.
WENDY
