Het begint al in de ochtend
Mijn zoons Daley van 7 en Giovanni van 5 lijken elkaar geen moment met rust te kunnen laten. Zodra ze wakker worden, begint het gekibbel. Het begint vaak al in hun gedeelde slaapkamer, waar ze zelfs ruzie kunnen maken over wie het eerst zijn bed uit mag stappen. Dat verzin je toch niet? Daley is de oudste en hij vindt dat hij voorrang heeft op alles, terwijl Giovanni met zijn vijf jaar dat absoluut niet accepteert. Op een normale ochtend gaat het zo: Daley is altijd als eerste wakker en staat klaar om naar beneden te rennen voor zijn favoriete ontbijtprogramma op tv. Maar Giovanni, die altijd een paar minuten later wakker wordt, wil ook het eerste zijn. En daar begint de strijd. De een probeert de ander opzij te duwen om de trap af te stormen. Ik sta vaak halverwege de trap, klaar om in te grijpen voordat ze zichzelf of elkaar iets aandoen.
Na het ontbijt komt de volgende ronde
Ze hebben beide een tablet, maar ondanks dat ze hetzelfde apparaat hebben, willen ze altijd precies hetzelfde doen. Als Daley een spel speelt, wil Giovanni dat ook, en vice versa. Het maakt niet uit hoeveel spelletjes er op die dingen staan; ze kunnen alleen maar denken aan wat de ander doet. Het eindigt vaak dat ze op elkaars tablet swipen, slaan en met tranen. Dan reageer ik weer met een streng “tablet-time-out” van mijn kant.
Maar het stopt niet bij de tablets
Zelfs het voorlezen ’s avonds, wat een rustgevend moment zou moeten zijn, wordt een strijd. Als Daley een boek kiest, wil Giovanni natuurlijk een ander boek, door hem uitgekozen. En als het boek eenmaal gekozen is, dan beginnen de onderhandelingen over wie er het dichtst bij me mag zitten terwijl ik voorlees. “Ik wil naast mama zitten!”, “Nee, ik wil naast mama!” De poging om van het voorlezen een rustig moment te maken, verandert vaak in het verkorten van het werkelijke verhaal, terwijl ik met mijn armen probeer te voorkomen dat ze elkaar slaan.
Het avondeten is niet veel anders
In ons gezin heeft iedereen zijn vaste plek aan tafel, maar blijkbaar is dat nog steeds niet duidelijk voor de jongens. Elke avond opnieuw ontstaat er een discussie over wie naast wie mag zitten. Daley, die het liefst naast papa zit, probeert altijd Giovanni’s stoel over te nemen. Giovanni, die daar absoluut niet van gediend is, duwt dan terug met alle kracht die hij in zijn kleine lijfje heeft. Tegen de tijd dat we eindelijk zitten, ben ik al uitgeput. Maar zelfs dan stopt het niet. Dan beginnen de ruzies over wie als eerste een glas melk mag krijgen, of wie het laatste stukje vlees mag hebben.
De speelgoedkast is ook zo’n ruzieplek
We hebben tientallen auto’s, lego, en poppetjes, maar toch willen ze altijd hetzelfde stuk speelgoed. Het toppunt is bereikt met het groene legerpoppetje. Een simpel plastic mannetje, niet groter dan mijn duim, is ineens het meest gewilde object in huis. Daley had het eerst, maar Giovanni vond het opeens ook interessant en vanaf dat moment brak de hel los. Elk moment dat ik mijn rug keer, verandert het huis in een slagveld waar twee jongetjes vechten om hun prijs. De oplossing? Het poppetje hoog bovenop de kast leggen, buiten hun bereik, in de hoop dat ze het vergeten. Maar elke dag opnieuw vragen ze erom, en elke dag opnieuw leg ik uit dat het groene poppetje pas weer tevoorschijn komt als ze het delen. Dat moment is nog nooit gekomen.
Het lijkt wel alsof ze hun hele bestaan bouwen op het winnen van elk gevecht, hoe klein ook
Er is altijd wel iets om over te ruziën. Zelfs wie het eerst de deur uit mag als we ergens naartoe gaan, leidt tot een ellenlange discussie die vaak eindigt in een duw- en trekpartij. “Ik was eerst!”, “Nee, ik was eerst!” En zo staan we dan vaak in de gang, ik met de sleutels in de hand, zuchtend en trekkend aan hun vest.
Iedere keer dat ik denk dat we alle strijdpunten wel hebben gehad, verzinnen ze iets nieuws
Zoals de keer dat ze ruzie kregen over wie er het eerst mocht douchen. Daley, die meestal als eerste gaat, stond erop dat het zijn beurt was, maar Giovanni wilde ook wel eens de eerste zijn. Het mondde uit in een schreeuwpartij waarbij de deuren van de badkamer keer op keer werden dichtgeslagen. Uiteindelijk besloot ik maar zelf wie er eerst ging, en beide jongens eindigden met boze gezichten en op elkaar gevouwen armen. Naast dat ze iedere keer iets nieuws verzinnen, vallen ze ook eeuwig in herhaling. Iedere ruzie hebben we al wel eens gehad.
En dan is er het eeuwige gevecht om de afstandsbediening
We hebben één televisie en twee jongens met heel verschillende smaak in programma’s. Terwijl Daley dol is op vechten, kijkt Giovanni liever naar Disney. Als ze samen thuis zijn en de tv aangaat, begint de strijd opnieuw. Degene die de afstandsbediening als eerste te pakken krijgt, heeft de macht. De ander doet dan alles om het ding te bemachtigen, wat resulteert in een hoop geschreeuw, geduw. Laatst was er zelfs iemand van de bank geschopt. Ze sloegen ook met de kussens.
Het leven met twee jongens die voortdurend de strijd aangaan is vermoeiend
Mijn dagen zijn gevuld met discussies en ruzie. IK vraag me af wanneer deze eeuwige rivaliteit zal eindigen. Hebben mama’s hier ervaring mee?
TRIX
ja hallo, treed eens echt op en laat die belhamels zien wie de baas in huis is. ik ben een alleenstaande vader die al vijf jaar drie kinderen van 11, 13 en 14 opvoedt. we hebben het superfijn samen, mede omdat iedereen weet dat er regels zijn.
Dit is alleen maar mogelijk omdat je het zelf toelaat.
De oplossing ligt in je eigen handelen, doet in dat van deze kerels.
ja ook ervaring mee.
Wat ik heb gedaan uiteindelijk is beiden compleet negeren, maar dan ook helemaal. Was voor mij de maat vol dan zonder te praten en doodkalm de 1 bij de arm en de ander bij de arm en zo de tuin in of het regende, waaide, sneeuw lag of niet. Is er veel ruzie over wie t eerste in de badkamer mocht dan gingen ze beiden niet. Was er ruzie met eten pakte ik rustig de borden , bleef doodkalm en gooide zo het eten de vuilnisbak in.
Reageren is ook aandacht geven.
Consequente regels opstellen en geen duimbreed toegeven. Ben mijzelf als zeer dominante moeder gaan opstellen. Dat voelde voor mij niet ok maar het hielp. Nu zijn ze volwassen en de beste maatjes.
Hoe is iemand de tuin in zetten of zijn eten wegmikken na bepaald gedrag precies negeren? Je handelt. Dat is reactie.
Waarom discussies? Zet regels op. Let goed op wie er begint en diegene krijgt straf, gewoon naar z’n kaner sturen. Regels opstellen, jij bent de volwassene! Desnoods een schema wie wanneer met welk speelgoed mag spelen. Klinkt alsof je een zacht eitje bent als je het mij vraagt… klinkt ook alsof de kinderen geen (persoonlijke) aandacht van jou krijgen. En waarom een kamer delen? Dan worden ze toch helemaal gek van elkaar?
Je kunt het je misschien niet voorstellen, maar soms zijn er niet voldoende slaapkamers om iedereen een eigen kamer te geven.
hier dezelfde leeftijden en ik word helemaal gek van het geruzie. hier hadden we eerst dat om de dag 1 iemand mocht kiezen maar dat werd een beetje verwarrend. ik heb nu even en oneven weken. de 1 heeft even en de ander oneven. als het week 30 is, mag degene met de even week kiezen, als eerst etc. als er dan ruzie ontstaat is het; welke week is het? precies! en dan is het vrij snel al klaar. wie weet heb je er wat aan
Wat goed dat je hulp vraagt! Wat mij vaak helpt is accepteren dat gedrag van je kind vaak een spiegel is van jouw eigen of partners gedrag. Daarmee bedoel ik absoluut niet dat je iets fout doet maar helpt vaak wel in het zoeken naar een oplossing. Is een van jullie competitief of hebben jullie samen als partners onderling strijd( dit hoeft niet groot te zijn) als dat zo is, hoe ga je daar mee om en wat zien je kinderen daarvan. Als het kan probeer dat aan te pakken en t ‘goede’ voorbeeld te geven.
Daarnaast soms botsen karakters, wat al eerder is gezegd. Behandel ze als individu, niet alles hoeft samen of het zelfde als de ander. Ik krijg het gevoel dat ze dat zelf ook nog mogen leren. Beloon het gedrag wat je wil zien. Blijkbaar zijn ze opzoek naar externe beloning(gezien ze constant willen winnen) neem zelf het voortouw in wat die beloning is. Begin klein bij het moment wat je het meest lastig vind.
Ik zou zelf een manier zoeken om de kamer te gaan splitsen al is het maar door een gordijn of kasten wand. Zodat ze de dag in iedergeval los van elkaar kunnen starten en eindigen.
Weet dat het vaak verbonden is aan vele aspecten en dat je het nooit fout doet of ‘steng’ genoeg bent zoals ik in sommige reacties lees. Je moet opvoeden zoals het bij jou past en daarin zoeken wat dan voor jou kinderen werkt. Ben je bijv niet consequent vanuit jezelf(zoals ik) Zoek dan naar manieren hoe je dit wel kunt bieden. Zonder constant politie agent te spelen. Daarnaast wat hier heel erg helpt bij mijn oudste. (Ligt ook aan het kind) is de vraag aan haar stellen. Dit is het probleem ik weet niet meer hoe op te lossen, wat vind jij een fijne oplossing. Hoe vaker je dit doet en ook echt luistert. Hoe beter dit werkt.
Het gaat niet over.
Hier ook 2 alpha-mannetjes van 15 en 19 die ik alleen opvoed.
Geef ze ieder hun eigen wereld en individueel aandacht, nooit samen want dat eindigt in jaloezie en rivaliteit. Geef ze hun eigen speelgoedkoffer en verwacht niet dat ze dingen delen.
Als ze vechten, ga er niet tussen staan, maar sta erboven. Neem de oorzaak van de ruzie weg en geef het een tijdje niet terug, dit kan ook jouw aandacht zijn. Jij bepaalt wat er gebeurt, niet zij.
Eén troost het wordt makkelijker als ze ouder worden en hun eigen leven en interesses krijgen.
Kinderen spiegelen enorm, ga opzoek on het systeem waar jou pijn punten zitten en ga daarmee aan de slag.
maak een complimenten pot geef ieder kind er iedere dag 1 en laat ze er 1 aan hun broer geven.
Jongens zijn lijfelijk, belangrijk is dat jij ze ieder op hun eigen pluspunten gaan belonen zodat zij minder strijd hebben.
mbt met groene poppetje, als deze op de kast ligt kunnen ze niet laten zien dat ze hem kunnen delen.
een timer, jij 30 min, dan de ander, dan gaat hij op de kast. belangrijk dat jij je dan ook aan de afspraken houd.
jij kunt weg lopen uit situaties zij niet, ze leren niets als ouders zich er continue mee bemoeien.
of ik zet de kinderen buiten of ik loop zelf weg.
soms moeten ze zelf leren we kunnen ze niet voor alles behoeden.
wees eerlijk naar je zelf praat over he gevoel, dat moeten de jongens nog leren.
het boek de vechtende eekhoorntjes mooi verhaal om vaak te lezen ieder de grijze wolf.
via boeken mindset veranderen.
Twijfel niet aan jezelf, je bent een Goede moeder, war jij twijfelt, twijfelen de kinderen ook. Be strong en proud!
Mijn advies: laat de paar gemene reacties die hier staan lekker van je af glijden, je doet heus niets fout. Twee jongens die dicht bij elkaar zitten qua leeftijd zijn soms een hele uitdaging en dat kunnen veel ouders beamen. Ik kan je verder van harte het ouderwetse opvoedboek ‘siblings without rivalry’ aanraden voor veel praktische opvoedtips over hoe je dat eeuwige geruzie wat kan verminderen. Veel succes en sterkte ermee!
hier 2 jongens van 6 en 7 en lang was ook overal strijd om…totdat we ieder als individu gingen behandelen. gezamenlijke kamer maar jij een hoofdstuk uit jouw boek en de ander uit diens beloek. uiteindelijk een eigen kamer gecreeerd ( sons biedt een waslijn met een laken al uitkomst). Hier was het een kwestie van ‘eigen’ willen hebben: eigen plek, eigen spullen, eigen tijd met mama, eigen tijd met papa. schema’s om de tijd met elk te verdelen en wie zit wanneer naast wie hebben hier uitkomst geboden. alles op een bord met magneetjes…en de onderlinge strijd is grotendeels opgelost. Alleen vrindjes en speelkameraadjes laten zich nog moeilijk verdelen. Aandacht voor het individu was hier thuis de key.
opvoeden meer nee zeggen tegen beide en meer fysieke uitdagingen geven – sport wedstrijden – tuin lopen om ter snelste tegen jouw of je partner ofz.
op school leren en moeten ze delen en dat zijn meer dan 2 kinderen samen
Er staan al mooie tips. Ik denk dat je nog meer kunt doen. Ik vermoed dat er geen duidelijke regels zijn waarin staat wat je van ze verwacht. Bedenk eerst samen met je partner regels die jullie belangrijk vinden, ga dan met de jongens zitten en geef aan dat jullie samen met ze regels willen bespreken over hoe jullie willen dat iedereen in huis met elkaar omgaat. Leg ook uit waarom jullie ze belangrijk vinden. Hang ze ook op. Belangrijk bij het navolgen is dat jullie steeds duidelijk zijn in wat jullie verwachten van ze en waarom. Daarnaast kun je met een beloningssysteem werken voor goed gedrag. Juist met kinderen die houden van winnen kan dit heel goed werken. Dit kan bijvoorbeeld met een stikkerkaart. Het mooiste is dat ze daarvoor een beloning krijgen waar ze samen voor kunnen sparen, Iets wat ze echt leuk vinden. Je wilt het samen gevoel versterken. Dus laat ze ook samen dingen doen waar je ze voor beloont. Prijs heel veel het goede gedrag. Mogelijk kan je in het begin beter een individuele beloning en spaarkaart bedenken. Bedenk samen met ieder kind waar ze voor willen sparen. Tijd op de i-pad, een kleinigheidje of iets leuks doen met 1 van de ouders. Bedenk spelletjes waarvoor ze elkaar nodig hebben en moeten samenwerken. Leer ze onderhandelen. Woorden te gebruiken. Leer ze ook wat het gedrag emotioneel met de ander doet en leer ze emoties woorden te geven. Ik zie dat je gefrustreerd bent, omdat je het zo graag wilt hebben. Maar we hadden afgesproken dat…. En ik wil dat je netjes vraagt; mag ik straks met … spelen? Doe het eerst voor. Jij kan dan zeggen voor je zoon; ja laten we dat doen over een kwartier en zet een eierwekkertje. Prijs de ander als hij met wat anders gaat spelen. Prijs als zoon vrijwillig speeltje afgeeft. Gebruik de beloningskaart en wees enthousiast. Wat fijn dat… Ik ben zo trits op jullie. Echte broers zijn van elkaar. Mogelijk is het gedrag van jullie kinderen een schreeuw om aandacht. Geen idee, maar door de vele ruzies krijgen ze veel aandacht. Hoop dat je er wat aan hebt. Werkt niet schakel hulp in. En zorg voor tijd voor jezelf,
Er is een verhaal beschreven waar vooral het gedrag van de kinderen uit de doeken wordt gedaan. Nergens staat beschreven dat de ouders de regie niet in handen nemen, en toch focust het merendeel van de reacties zich hierop.
Lieve Chanel, filteren a.u.b. Het leven leert dat wat je niet zelf meemaakte, je totaal ook niet kan beoordelen, laat staan veroordelen.
ik lees nl. dat sommige zaken wél duidelijk zijn, maar telkens weer worden bevochten (plaats aan tafel, douche) of dat er nieuwe zaken worden verzonnen om over te twisten. Je kan niet alles op voorhand bedenken.
Het is zeer herkenbaar. Hier ook twee jongens (14, 11) waarvan de jongste niet wil/kan aannemen dat een oudste soms al verder staat. Eerst van de trap werd dan eerst de pot choco etc.
De jongste bleek uiteindelijk ASS te hebben, maar dat hoeft niet zo te zijn om met dit gedrag geconfronteerd te worden.
Sowieso zijn jouw zonen nog heel jong en gaat alles over het ikje. De leeftijd zal het doen beteren. Een beetje hulp ook, al is het dat jíj het gevoel hebt er iets mee te doen. Niks zo erg als je machteloos voelen en het licht niet meer te zien.
Broedertwist ís een dingetje. Je zal dingen beter kunnen doen, maar ongetwijfeld doe je al heel veel wel goed.
Veel moed en probeer kei hard te focussen op wat wel goed gaat. x
Klinkt alsof jullie in de opvoedingsstijl switchen tussen toegeeflijk en autoriteit pakkend. Lees eens iets over de autocratieve manier, of andere manieren van ouderschap? Als je weet hoe je het als ouderpaar wilt oplossen, dan kan je misschien samen keuzes gaan maken, ipv reageren in het moment? En dan weet je ook beter of je hulp nodig hebt en waarvoor..
Ik las het hierboven al, maar een heel goed idee is een kind van de dag/week. Zo voorkom je het continue gesteggel over eerste zijn of willen kiezen. Kind van de dag heeft eerste keuze, de dag erna het andere kind.
Wat een goed idee!!
duidelijk zijn een van de belangrijkste dongen in de opvoeding, en ruzie maken mag. elk kind wil zijn plek hebben in een gezin. de jongste wil niet onder doen voor de oudste logisch en gezond. je kan met boekje lezen bijv. laten kiezen uit twee boekjes de ene keer mag de oudste kiezen de volgende dag de jongste. en zo is het ook met de andere dingen. en vooral niet te druk om maken. hoe minder jij je er mee bemoeid hoe meer ze zelf oplossingen vinden.
je schrijft dat ze sochtends al tv kijken en daarna op een tablet gaan. ook dat je veel speelgoed in huis hebt. (jonge) kinderen hebben vooral behoefte aan aandacht van een volwassenen. hoe minder speelgoed hoe fijner ze vaak kunnen spelen. creatiever, minder afgeleid door al het andere waarmee ze kunnen spelen. en Eker voor schermen geldt ook. dit levert bijna altijd strijd op en overprikkeling na afloop. beperkt de schermtijd zo veel mogelijk en doen (actief) dingen met je kinderen. hopelijk verbeter het hiermee. maar uiteindelijk ken jij je kinderen het best. dus kijk vooral wat voor jou werkt.
je schrijft dat E sochtends als yv kijken en daarna op een tablet gaan. ook dat je veel speelgoed in huis hebt. (jonge) kinderen hebben vooral behoefte aan aandacht van een volwassenen. hoe minder speelgoed hoe fijner ze vaak kunnen spelen. creatiever, minder afgeleid door al het andere waarmee ze kunnen spelen. en Eker voor schermen geldt ook. dit levert bijna altijd strijd op en overprikkeling na afloop. beperkt de schermtijd zo veel mogelijk en doen (actief) dingen met je kinderen. hopelijk verbeter het hiermee. maar uiteindelijk ken jij je kinderen het best. dus kijk vooral wat voor jou werkt.
Kinderen zijn spiegels. Wat.willen ze jou vertellen. Kijk eens op de website van Nefertum. Ik hoor hele goede verhalen met snelle oplossingen.
Hier in de reacties staan al best wat goede tips. Wat misschien ook kan helpen is (tijdelijk) thuis even geen schermtijd. Geen tv en geen tablets. Hopelijk helpt het reduceren van prikkels ook voor hun humeur.
Met het voorlezen mogen ze allebei 1 boekje kiezen. Willen ze dezelfde? Dan lees je alleen die voor (of helemaal niet).
En wat kan helpen is even 1 op 1 quality time. Jij met de ene en je man met de ander. Volgende keer andersom.
voed ze op en zal stuk makkelijker gaan
wat een nare en flauwe reactie.
ik vind het juist mooi en dapper als een ouder hier iets durft te delen. Opvoeden is moeilijk en we lopen allemaal tegen dingen aan waar je niet 1,2,3 van weet hoe je het op moet lossen.
Door zo te oordelen durven ouders niet meer te delen terwijl dat juist hele waardevolle adviezen op kan leveren en nog belangrijker: steun..
Helemaal mee eens
alleen maar een dooddoener roepen zon der met een goed werkbare oplosding te komen getuigt van ongelimiteerd onbenul. een goed opvoed boek heeft bij mij en vele vrienden v ons een mega verschil gemaakt.
Thomas gorden luisteren naar kinderen.
Heel goed en knap van je dat je je verhaal deelt. Ik ben moeder van 2 jongens 6 en 9 jaar en die zijn ook altijd met elkaar bezig. Ik probeer het meestal voor te zijn want het zijn inderdaad altijd dezelfde dingen. Dus bijvoorbeeld de discussie wie voorin de auto mag, voordat ze er over beginnen zeg ik wie er nu voorin mag.
Ik zou ook zeker hulp inschakelen, al is het alleen maar om je verhaal te doen. Bij t consultatiebureau hebben ze vaak lieve meedenkende medewerkers. Maar ik zou ook bijvoorbeeld het voorleesmoment uit elkaar halen. Dus apart met ze lezen. Het kost misschien meer tijd maar mijn ervaring is dat het zonder geruzie wel minder energie kost
Heel veel sterkte en het komt echt goed!
samen spelen wat nou delen is een goed boek om te lezen. en hulp zoeken is altijd fijn
Bedankt voor je openheid.
zit er aan te denken om het bij 1 kind te houden.
Als ik dit zo lees, ben ik nog zekerder van onze keuze voor 1 kind. Het is echt leuk en soms weleens ruzie met ons, maar dat moeten alle mensen leren: goed ruziemaken.
Hij komt om in de vrienden en neefjes, dus dat is ook leuk… al met al een blije jongen 🙂
Op basis van dit verhaal? Kom op zeg.
Iedereen bepaald z’n leven natuurlijk lekker zelf hoor. Geen kinderen, 1 kind, 2 kinderen, 3 kinderen, een elftal. Lekker zelf bepalen. Maar op basis van dit verhaal te zeggen het bij 1 kind te houden, beetje vreemd. Zijn genoeg huishoudens waar het anders gaat (positief en negatief). Ligt ook aan jezelf tenslotte, hoe je er in staat en mee omgaat.
pittig hoor! hier hetzelfde in kleinere mate, ze zijn 3 en 1… dus ik houd mijn hart vast voor wat nog gaat komen. In overleg met de peuterspeelzaal hebben we professionele hulp gezocht, dat begint binnenkort. Dat zou ik zeker adviseren. via het consultatiebureau of het cjg (of hoe het in jouw gemeente ook heet) is makkelijk hulp te zoeken. Zij komen op gesprek en kijken welke hulp passend is.
verder adviseer ik ook meer de regie te nemen. zet vooraf duidelijke verwachtingen neer. elke keer opnieuw. Met voorlezen bijvoorbeeld, vertel ze wat je van ze verwacht. dat ze luisteren naar het verhaaltje, dat ze zitten en hun handen en voeten bij zichzelf houden. lukt dat niet: dan is het verhaaltje klaar.
Ook met de vaste plekken aan tafel. Dit is jouw plek. Wil je daar niet zitten, eet je niet. punt. Het is niet leuk, maar kinderen hebben duidelijkheid nodig.
verder is dit wellicht geen makkelijke: maar ik zou de schermtijd verminderen. Ik heb gemerkt dat een scherm het gedrag erger maakt. En dit laatste is misschien ook een goede tip. hoe zit het met je eigen schermtijd? ik heb gemerkt dat als ik op mijn telefoon zit, het gedrag ook duidelijk erger wordt. Het is gezelliger in huis als ik mijn telefoon in de keuken laat liggen.
succes en liefs!
Neem de regie. Je jongens kunnen het duidelijk zelf niet bepalen, dan doe jij dat maar voor ze. En luisteren ze niet? Dan geen snoep, koek, uitje, whatever. Straffen als ze niet luisteren, belonen als het zonder gezeik gaat. En ja, TV kijken, tablet, langs iemand zitten is allemaal een beloning. Dus gezeik? Dan eten ze maar later zonder jullie en koud. Dan maar stil op de bank. Dan maar niet douchen. Ze moeten, wat mij betreft, veel sterker leren dat k-gedrag ook k-gevolgen heeft.
Maarr, kanttekening, leg wel alles uit wat je doet en waarom. Los het eerst op zondwr straf en pas als dat niet gaat ga je verder.
Je kan natuurlijk ook altijd professionele hulp inschakelen.
Toen mijn kinderen klein waren: de ene dag mag het ene kind ALLES eerst en de volgende dag de ander. Per week duurt erg lang en zeker op jonge leeftijd.
Probeer t eens uit. En zeker complimenten geven.
Hier helaas hetzelfde.
Ze zijn nu 10 en 11 en heb professionele hulp ingeschakeld (ze gaan samen naar psychomotorische kinder therapie) omdat ze elkaar nu echt met vuisten op het gezicht slaan.
Bloedneuzen, gat in het hoofd en ga zo maar door.
Dit gaat niet meer vanzelf veranderen.
Nu ik zie hoe goed het gaat nu ik hulp gezocht heb, heb ik spijt dat ik dit niet 5jaar eerder heb gedaan. dat had een hoop ellende bespaard.
mijn advies, schakel hulp in.
mijn kinderen moesten leren hoe ze met hun emoties en woede om moesten gaan.
Succes en ik leef echt met je mee. het is zwaar.
Meer gezamenlijke dingen doen.
kinderen leren omgaan door te zien hoe je t doet.En als ouders zijnde maken we vooraf afspraken met onze 3 jongens niet afwachten tot er ruzies komen. En zeker het aller belangrijkste is, persoonlijke aandacht.
Liefde geduld en positieve aandacht zodat er minder ruimte is voor het negatieve.
Maak ook plezier met elkaar. Want wie houd nou niet van gezelligheid. Heel veel succes en geniet vooral van de momenten als het goed gaat. En benoem het. Zeg je je trots op ze zijn. Dat hadden in ieder geval mijn 3 jongens mee gekregen. We gingen zelfs met hen met de bus naar Spanje. Toendertijd 3 , 5 en 7 jaar. Ze weten niet beter dan dat ze met elkaar rekening moeten houden. Hahaha
De mensen in de bus hielden hun hart vast toen ze ons zagen instappen met 3 jongens.
Bij het uitstappen kregen de jongens complimenten mee, van de over het algemeen oudere medereizigers.
Dus je kan niet vroeg genoeg mee beginnen ze daarmee te oefenen. Niet alleen maar met elkaar maar als hele gezin.Geef het goede voorbeeld en niet meteen beginnen met straffen. Dat hebben wij zo min mogelijk toegepast. En nooit langdurig. Elke dag is weer een nieuw begin. Nu ze volwassen zijn zien we dat ze hun eigen kinderen zo opvoeden. Respectvol naar elkaar toe.
hier ook enorm veel gekibbel. om de week is 1 kind ‘kind van de week’. die mag dan als eerste het toetje of whatever ze ruzie om maken. werkt hier goed.
Helaas heb ik hier ook jarenlange ervaring mee. Mijn zoon en dochter zijn nu rond de dertig en het zijn gewoon twee botsende karakters.
Ik denk dat je als moeder de regie meer handen moet nemen en bepaalt wie eerst mag. Als het kan, geef ieder kind eigen kamer waar de ander echt niet mag komen. Mijn man en ik trokken ieder weekend een dagdeel met een kind op, zodat ieder kind de volle aandacht kreeg. Benoem wat je doet en waarom. Heel erg veel sterkte.
al mooie tips gegeven en het verhaal is ook zeker herkenbaar. tv en tablet even een weekje niet kan zeker helpen. probeer dan in de ochtend iets leuks klaar te leggen waarom ze me kunnen spelen kleine aanvulling op de vaste plek aan tafel, hier zijn ook nog theorieën over. bij mij zitten ze nu naast elkaar ipv tegenover elkaar. en je kunt nadenken over dingen die ze samen mogen doen. taakjes samen oppakken bijv. s6!
“Hebben mama’s hier ervaring mee?”, waarom alleen moeders?
Gezien wat ik lees, zou ik je professionele hulp adviseren.