Odile: “Mijn schoonmoeder zegt nare dingen over mij”

Het begon allemaal redelijk onschuldig

Toen ik Pim ontmoette en we een relatie kregen, had ik zijn moeder Judith leren kennen als een vriendelijke, maar wat praatgrage vrouw. Ze had altijd een verhaal te vertellen en was nooit verlegen om haar mening te geven. Over werkelijk alles en iedereen. Ik vond dat in het begin wel vermakelijk. Ik bedoel, iedereen heeft wel een schoonmoeder met sterke meningen, toch? Maar toen ik haar wat beter leerde kennen, merkte ik dat ze haar ogen graag op mij gericht hield, zelfs als ik er niet bij was.

Het begon echt voelbaar rond onze bruiloft, nu zo’n tien jaar geleden

Pim en ik waren stapelverliefd en we wilden onze liefde vieren met een intieme bruiloft in Frankrijk. Ik had altijd al gedroomd van een huwelijk in een klein Frans dorpje, met een mooie ceremonie in een kapel omringd door velden. Voor mij was het perfect, een droom die werkelijkheid werd. Maar Judith zag dat duidelijk anders. Achteraf hoorde ik via via, van een goede vriendin die Judith ook kende, dat mijn schoonmoeder de hele bruiloft maar niks had gevonden. “Te ver weg”, zou ze gezegd hebben. “En wie houdt er nou een bruiloft in het buitenland als je familie hier woont?”

Het deed me meer dan ik wilde toegeven

Ze had niets tegen me gezegd op de bruiloft zelf, integendeel, ze had zich de hele dag laten bedienen met een stralende glimlach en vrolijk geklets. Maar later hoorde ik steeds meer verhalen. Ze had blijkbaar tegen iedereen die het wilde horen geklaagd over hoe lastig het allemaal was geweest. Het reizen, de locatie, het eten. Niets was volgens haar zoals het hoorde. En ik, ik was de veroorzaker van al die “problemen.” Pim deed niets fout. Nee, niet haar zoon. Alleen de aangetrouwde kant, ik dus.

De bruiloft bleek slechts het begin

Hoe meer tijd verstreek, hoe meer ik doorhad dat Judith overal een mening over had, en dat ze die ook graag met iedereen deelde. Neem bijvoorbeeld de karateles van Nicole. Mijn dochter Nicole is 9 en helemaal gek op karate. Ze heeft zelf gevraagd om op les te gaan, en ik vind het prachtig om te zien hoe ze ervan geniet en vol enthousiasme haar technieken oefent. Maar volgens Judith his karate niet geschikt voor meisjes. “Veel te agressief”, hoorde ik via via dat ze had gezegd. “Een meisje hoort niet zo wild te zijn, dat past niet.” Toen ik dat hoorde, voelde ik de irritatie opkomen. Ik bedoel, wat heeft zij nou te maken met wat wij goed vinden voor onze kinderen?

Het waren dat soort opmerkingen die me steeds meer irriteerde

Ze praatte altijd achter mijn rug om, nooit recht in mijn gezicht. Ze zette een perfecte glimlach op als we elkaar zagen, maar ondertussen liep ze bij iedereen te klagen over hoe ik mijn kinderen opvoedde, wat ik deed in mijn huis en hoe ik dingen aanpakte. Nog zo’n voorbeeld. Mijn zoon Ryan is 6 jaar, vol energie en altijd in beweging. Hij is precies zoals een 6-jarige hoort te zijn, een tikkeltje druk, nieuwsgierig, en soms wat impulsief. Maar Judith had blijkbaar een probleem met zijn energie. Ze noemde hem “overdreven druk” en zei dat ik hem niet goed genoeg in toom hield. Ook sprak ze zomaar over ADHD. Waar haalt ze dat vandaan? Hoe durft ze? Onwerkelijk.

Het nieuws van haar roddels kwam altijd via anderen bij mij

Eerst via die vriendin, dan weer via een buurvrouw die haar op een verjaardag had gesproken. Blijkbaar vond ze het belangrijk om haar mening te delen met iedereen, behalve met mijzelf. Het leek soms wel alsof ze over me sprak alsof ik er niet bij hoorde, alsof ik een vreemde was in de familie. En dan die gedachte, dat mensen over mij en mijn gezin hoorden wat zij ervan vond, terwijl ik nietsvermoedend mijn best deed om het iedereen naar de zin te maken.

Ik vraag me soms af wat haar precies dwarszit

Waarom heeft ze altijd die drang om me af te kraken, om te roddelen over alles wat ik doe? Ik heb meerdere keren overwogen om het met haar te bespreken, om haar direct te vragen waarom ze zich zo bemoeit met ons leven. Maar iets houdt me tegen. Misschien omdat ik geen ruzie wil, misschien omdat ik het Pim niet lastig wil maken. Toch voel ik dat het een punt bereikt heeft waarop het niet langer te negeren valt. De irritatie blijft zich opstapelen, en elke keer dat ik haar zie, denk ik aan al die dingen die ze achter mijn rug om heeft gezegd.

Onlangs, tijdens een familieverjaardag, ging het weer mis

We zaten allemaal in de woonkamer, Nicole en Ryan speelden in de tuin, en Judith begon luidruchtig over hoe ze “vroeger” met haar eigen kinderen omging. Ze vertelde, zogenaamd lachend, hoe zij haar kinderen nooit zou toestaan zo druk te zijn. Ze draaide zich daarbij subtiel naar mij, alsof ze me een stille boodschap probeerde te geven. “Ja, die kinderen van tegenwoordig… veel ouders durven niet echt streng te zijn.” Ze hield even stil en keek me aan met een glimlach die niet echt was. Ik voelde mijn bloed koken. Dit was duidelijk een sneer naar mij. Nu was het niet achter mijn rug, maar gewoon in mijn gezicht.

Later op de avond ving ik haar op met een paar familieleden, en ik hoorde haar zeggen dat ze het zo jammer vond dat Pim en ik “zo ver weg” zijn gaan trouwen

“Al dat gedoe voor een bruiloft in Frankrijk”, zei ze. Ik kon het niet meer horen. Laat het los. Het was ons huwelijk. Ik was zo klaar met haar schijnheilige gedrag. Nog nooit had ik me zo vernederd gevoeld in mijn eigen familie. Dit was mijn leven, mijn gezin, en ze had geen recht om alles zo openlijk af te kraken.

Op de weg naar huis vertelde ik Pim alles

Ik vertelde hem over de roddels, de verhalen die steeds weer bij me terugkwamen, en hoe ik er steeds maar weer achterkwam dat ze over ons praatte. Pim keek me geschrokken aan, alsof hij zich voor het eerst realiseerde hoeveel invloed zijn moeder had op onze relatie. Hij probeerde me gerust te stellen, zei dat hij wel met haar zou praten. Maar diep vanbinnen wist ik dat dat weinig verschil zou maken. Judith zou altijd wel iets te zeggen hebben, altijd wel een reden vinden om me af te kraken.

Ik hou van Pim en ik wil niets liever dan een goede band met zijn familie

Maar de manier waarop Judith me steeds weer ondermijnt, maakt het bijna onmogelijk. Ik voel me steeds meer een buitenstaander, alsof ik nooit goed genoeg zal zijn voor haar, hoe hard ik ook probeer. Het is voor mij een hele moeilijke situatie aan het worden.

ODILE