De deurbel ging
Ik zat in mijn werkhoekje, omringd door stapels rekeningen en papiertjes. De kinderen waren op school. Het was stil in huis. Sinds de scheiding had ik het gevoel dat alles om me heen in elkaar stortte. Toen ik de bel hoorde, bevroren mijn gedachten.
Eerlijk gezegd wilde ik niet opendoen
Ik kende het geluid al te goed; het was het geluid van problemen. Ik had de laatste tijd meer dan eens in de krant gelezen over mensen zoals ik, die hun huis verloren, of die eindeloos moesten vechten tegen schuldeisers. Maar deze keer kon ik het niet negeren. Met een kloppend hart stond ik op en liep naar de deur.
Toen ik opendeed, stond daar een man in een grijs pak
Zijn gezicht was neutraal, niet te lezen, maar de papieren in zijn hand spraken boekdelen. “Goedemorgen, mevrouw,” begon hij zonder enige inleiding. “Ik ben hier voor de openstaande schulden.”
Ik slikte
De woorden van de man raakten me. Het was alsof ik in een slechte film zat. De afgelopen jaren hadden zich als een sneeuwbal opgehoopt; elke rekening die ik niet kon betalen, elke lening die ik had afgesloten om de eindjes aan elkaar te knopen, en nu stond hij hier om alles te bevestigen.
“Ik begrijp dat het moeilijk is,” zei hij
Zijn stem klonk eigenlijk wel sympathiek. “Maar ik moet u vertellen dat als er geen betaling komt, ik genoodzaakt ben om beslag te leggen op uw bezittingen.” De wereld om me heen vervaagde. De vraag die constant in mijn hoofd rondspookte, klonk nu als een schreeuw: hoe was het zover gekomen?
Het begon een paar jaar geleden
Na de scheiding moest ik helemaal opnieuw beginnen. Mijn ex-man had de meeste schulden op zijn naam staan, maar ik was verantwoordelijk voor de huur, de boodschappen en alles wat daarbij kwam kijken. Na een tijd werd het financieel zwaarder. Ik werkte fulltime, maar de salarissen in de zorg waren niet genoeg om het hoofd boven water te houden.
Ik had de huur veel maanden achterstallig betaald
Toen kwam de eerste aanmaning. Ik dacht dat ik het wel kon oplossen, maar de maanden daarna liep alles uit de hand. Een auto-reparatie hier, onverwachte kosten daar; ik leende van mijn ouders, van vrienden. Mijn moeder had me herhaaldelijk gewaarschuwd, maar ik kon niet anders. Elke keer als ik dacht dat ik het kon opknappen, kwam er weer iets wat mijn plannen in de war gooide.
De schulden stapelden zich op
Ik had geen zicht op wat ik nu echt had en wat ik nog moest betalen. Ik kon niet meer bijhouden welke lening waar was. Ik vulde het ene kleine gat, met het andere. Todat de gaten alsmaar groter werden. Mijn ouders zetten toen hun hulp stop. Dat voelde als een messteek. Ik wist dat ze nog wat spaargeld hadden.
Ik dacht aan mijn vriendin Shinta
Ze had altijd een paar honderd euro over om anderen te helpen. Misschien, als ik haar vertelde hoe slecht het was, zou ze me een lening kunnen geven, van ongeveer 1000 euro. Ik moest het risico nemen. We waren altijd al goed bevriend geweest, en ik hoopte dat ze zou begrijpen dat ik niet om het geld vroeg, maar om een kans om weer op de been te komen.
Ik voelde me zwak en beschaamd
Ik liet de deurwaarder binnen. “Wat kan ik doen?” vroeg ik. Ik voelde zoveel stress, spanning, maar ik moest sterk zijn. “U moet binnen zeven dagen een bedrag van 1500 euro overmaken,” zei hij zakelijk. “Anders ben ik genoodzaakt om waardevolle spullen uit uw huis mee te nemen.”
Waar moest ik dat in vredesnaam vandaan halen?
Mijn loon was al op voor de maand halverwege en ik had net voldoende om de huur te betalen, als ik dat al kon. De onrust nam toe. Ik voelde het in mijn spieren, in mijn ademhaling, alsof ik langzaam aan het verstikken was.
De deurwaarder draaide zich om om te vertrekken
“U kunt het bedrag ook in termijnen betalen, maar dan komen er extra kosten bij.” Hij keek me aan, en in zijn ogen zag ik geen medelijden, alleen maar een zakelijke houding. Terwijl hij wegliep, voelde ik paniek opkomen. Ik ging op de bank zitten, omgeven door een zee van ongeopende post en ongeorganiseerde gedachten. Wat nu? Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn en besloot Shinta te bellen. Ik had geen andere keuze.
“Hey, Maaike! Alles goed?”
Ik kon de zorgen niet verbergen. “Niet echt, Shinta,” antwoordde ik. “Ik heb echt je hulp nodig. Het is serieus slecht.” Ik vertelde haar over de schulden, de deurwaarder en de termijn die ik moest betalen. Elke zin voelde als een extra gewicht dat ik op haar schouders legde. “Ik heb nu echt 1500 euro nodig om alles op te lossen, anders gaat het echt niet goedkomen.”
Er viel een stilte aan de andere kant van de lijn
Ik kon me voorstellen dat ze aan het nadenken was. “Maaike, dat is veel geld. Maar ik wil je helpen. Laat me even kijken wat ik kan doen.” Ik voelde me opgelucht, maar ook schuldig. Waarom kon ik niet gewoon zelf voor mezelf zorgen? Ik had altijd geleerd om mijn eigen boontjes te doppen.
“Ik kan je misschien vijfhonderd euro lenen,” zei ze uiteindelijk
“Maar ik moet het wel terugbetaald hebben voor het einde van de maand.” Het was iets. “Dat kan ik doen, dat kan ik echt doen!” zei ik, mijn stem vol oprechte dankbaarheid. “Ik beloof het je.” Het was een begin, maar nog steeds niet genoeg. Ik moest ook een manier vinden om die andere 1000 bij elkaar te krijgen. Misschien kon ik extra uren werken in de avond of in het weekend? Het idee om nog meer van mijn tijd op te offeren maakte me nog meer gestrest, want hoe moest ik dat regelen met de kids?
De rest van de week was een blur
Ik werkte extra uren en probeerde een paar klusjes bij te verdienen, zoals babysitten en honden uitlaten. De stress was ondraaglijk; de angst om alles te verliezen hing als spook om mij heen. Het was moeilijk om mijn gedachten te ordenen, en elke keer als de bel ging, schoot ik omhoog in mijn stoel.
Op de derde dag kreeg ik een melding op mijn telefoon
Een Whatsapp van Shinta: “Ik heb het geld geregeld. Je kunt het morgen ophalen.” Een golf van opluchting overspoelde me, maar er was nog steeds die steen in mijn maag. Het was nog niet voorbij. De volgende dag ontmoette ik Shinta bij een café. Haar blik was zorgzaam toen ze het geld overhandigde. “Dit is een lening, Maaike. Wees voorzichtig. Zorg ervoor dat je het op tijd terugbetaalt.”
Ik knikte, dankbaar, maar met een beetje schaamte
“Dank je, echt. Je weet niet hoe veel dit voor me betekent.” Toen ik thuis kwam, stond gevoelsmatig de deur weer op een kier. Het was een verschrikkelijke week geweest, maar eindelijk had ik wat lucht gekregen. Ik had het bedrag dat ik moest betalen, maar het gevoel van stress en de druk van de schulden waren nog niet verdwenen. Bij lange na niet. Er liepen zoveel schulden door elkaar heen….
Die avond zat ik op de bank met de kinderen
Ik besloot ze een paar weken niet op een uitje te nemen. Ik moest zorgen dat er weer rust kwam, dat ik deze chaos weer onder controle kreeg. Terwijl ik hun gelach hoorde, wist ik dat ik deze strijd aan moest gaan, stap voor stap. Maar geen idee waar te beginnen.
MAAIKE
Misschien hadden je ouders je kunnen helpen je zaken op orde te brengen, nu je overduidelijk de grip en het overzicht aan het verliezen was, in plaats van simpelweg lenen en later hun handen er vanaf trekken. Het klinkt als een structureel probleem (meer uitgaven dan inkomsten), en dat moet structureel aangepakt worden. Hoe is het afgelopen met de deurwaarder?