Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Ik heb altijd al het gevoel gehad dat mijn broer meer aandacht kreeg
Al sinds ik me kan herinneren, heb ik het gevoel dat ik altijd op de tweede plaats kom bij mijn ouders. Als klein kind voelde ik het al. Mijn oudere broer was degene die alle aandacht kreeg. Hij was de ster van de familie, degene met de hoge cijfers op school en de grote toekomstplannen. Terwijl hij negens en tienen haalde, deed ik mijn best om een zes of een zeven te scoren. Ik hoorde mijn ouders vaak zeggen hoe trots ze op hem waren, terwijl ik met mijn behaalde cijfers nauwelijks een schouderklopje kreeg ondanks al mijn inzet. Nu, jaren later, is er weinig veranderd en heb ik het gevoel dat de geschiedenis zich herhaalt.
Ik had nooit het gevoel dat mijn prestaties ook gewaardeerd werden
Mijn ouders hebben altijd een zwak gehad voor mijn broer. Toen was hij ooknogde eerste in de familie die naar de universiteit ging en zijn diploma cum laude behaalde. Natuurlijk is het iets om trots op te zijn, en ik was dat ook. Maar ik heb nooit het gevoel gehad dat mijn eigen prestaties, hoe klein of groot dan ook, werden gewaardeerd. Zelfs nu, als volwassen vrouw met mijn eigen gezin, voel ik me nog steeds achtergesteld.
Het kwam over alsof het verjaardagsfeest van mijn zoon er niet toe deed
Een pijnlijk voorbeeld hiervan is wat er gebeurde met de verjaardag van mijn jongste zoon, Lars. Hij werd 7 jaar en we hadden een groot feest georganiseerd. We hadden een locatie afgehuurd, laten versieren en zelfs een speciale taart laten maken met zijn favoriete superheld erop. Op de dag zelf kwamen mijn ouders slechts even langs om snel een cadeautje af te geven voordat ze vertrokken naar een andere afspraak. Alsof zijn feestje, zelfs nu we het grootser vierden, er niet toe deed.
Voor de dochter van mijn broer organiseerde ze zelf een feestje
Diezelfde week had de dochter van mijn broer haar zwemdiploma gehaald. Tot mijn verbazing organiseerden mijn ouders zelf een etentje om dit te vieren. Ze hadden er van alles voor uit de kast gehaald; een mooie locatie uitgekozen, cadeaus gekocht en zelfs een soort speech waarin ze benadrukten hoe trots ze waren op haar ‘prestatie, oftewel het zwemdiploma.
Kerst wordt met mijn gezin anders gevierd dan met mijn broer en zijn gezin
Een ander voorbeeld was tijdens de feestdagen. Mijn moeder wil het niet met ons allemaal tegelijk vieren omdat ze dat te druk vindt. Dat is prima natuurlijk. Maar terwijl mijn broer met zijn gezin werd uitgenodigd om uitgebreid kerst te vieren bij mijn ouders, kreeg ik een uitnodiging voor tweede kerstdag, voor een naar mijn idee simpele kerstborrel met wat hapjes. Toen ik daar iets van zei tegen mijn moeder, wuifde ze het weg en zei ze dat ik me niet zo druk moest maken. Maar voor mij was het niet zomaar iets. Het voelde alsof mijn gezin, mijn kinderen en ikzelf er gewoon niet echt toe doen. Alsof wij altijd de tweede keuze zijn ten opzichte van mijn broer en zijn gezin.
De vele momenten zijn pijnlijk voor mij en ook voor mijn kinderen
Met verjaardagen van de kinderen zie ik ook dat zijn kinderen net even wat grotere kado’s krijgen. Een kado is een kado, zeker op die leeftijd, maar toch doet het me veel. Deze momenten zijn eigenlijk ontzettend pijnlijk en ik merk dat ik er niet alleen onder lijd, maar mijn kinderen ook. Lars vroeg me laatst waarom opa en oma meer tijd doorbrengen met hun nichtjes dan met hem en zijn broer. Wat moet ik daarop antwoorden? Dat opa en oma simpelweg meer van hen houden? Mijn broer en zijn kinderen leuker lijken te vinden? Dat ga ik natuurlijk niet zeggen, maar zo voelt het soms wel.
Het is een patroon wat al bestaat sinds mijn jeugd
Mijn man, Thomas, probeert me vaak gerust te stellen. Hij zegt dat mijn ouders het misschien niet doorhebben, dat ze denken dat alles eerlijk verloopt. Maar diep van binnen weet ik dat er een patroon is, een patroon dat al sinds mijn jeugd bestaat. Thomas zegt dat we onze eigen weg moeten gaan en ons geluk niet moeten laten afhangen van de goedkeuring van mijn ouders. En ergens heeft hij gelijk. Maar toch blijft het knagen, elke keer als ik zie hoe mijn ouders mijn broer en zijn kinderen net dat beetje extra aandacht geven.
Mijn jeugd heeft mijn zelfbeeld aangetast
Ik denk dat de basis van deze ongelijkheid ligt in onze jeugd. Mijn broer was altijd de “slimme” en ik was de “gewone.” Het lijkt wel alsof mijn ouders toen al besloten hadden dat hij degene was die meer waardering verdiende. Ik vraag me af of ze zich bewust zijn van het effect dat dit op mij heeft gehad en nog steeds heeft. Het heeft mijn zelfbeeld aangetast en zorgt ervoor dat ik constant het gevoel heb dat ik harder moet vechten om gezien te worden, niet alleen als dochter, maar ook als moeder, partner en werknemer.
Ik vraag me af of ik mijn gevoel moet delen met mijn ouders
Er zijn momenten dat ik mezelf afvraag of ik het gesprek moet aangaan met mijn ouders. Moet ik ze vertellen hoe ik me voel? Wat als ze me niet serieus nemen of het afdoen als jaloezie? Wat als ik het daarmee juist erger maak? Aan de andere kant denk ik dat ze het moeten weten, niet alleen voor mij, maar ook voor mijn kinderen. Zij verdienen grootouders die hen volledig accepteren en waarderen, zonder zich de mindere te voelen ten opzichte van hun nichtjes.
Ik ben me door mijn jeugd extra bewust van mijn eigen opvoeding
Deze hele situatie maakt wel dat ik mijn kinderen nog meer wil laten voelen dat ze belangrijk zijn, ongeacht wat anderen zeggen of doen. Ik wil niet dat ze opgroeien met dezelfde onzekerheid die ik als kind voelde. Thomas en ik proberen een warm en liefdevol thuis te bieden waar ze zichzelf kunnen zijn en gewaardeerd worden om wie ze zijn, niet op basis van prestaties of een andere manier van bewijzen.
Ik hoop dat mijn ouders het ooit in gaan zien
Toch blijft de pijn van afwijzing door mijn ouders aanwezig. Ik hoop dat er een dag komt dat mijn ouders inzien dat de manier waarop ze met ons omgaan niet eerlijk is, en dat ze begrijpen hoeveel pijn dat heeft gedaan en nog steeds doet. Ik heb het gevoel dat ik mijn plek in de familie moet bevechten en dat zou toch anders moeten zijn.
ELINE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
