Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
De stapel rekeningen op de trapleuning werd elke dag groter
Elke keer als ik erlangs liep, voelde ik een steen in mijn maag. Ik wist dat ik ze moest openen, dat ik moest uitrekenen hoeveel we tekortkwamen deze maand, maar het idee alleen al putte me uit. Het was Bowi mijn man die ’s avonds de papieren doorworstelde, met zijn frons dieper in zijn voorhoofd getrokken, terwijl ik de kinderen in bed legde. Soms hoorde ik hem zuchten, zo’n diepe, moedeloze zucht, en dan wist ik al genoeg.
Het meest frustrerende was dat we overal op probeerden te bezuinigen
We kochten geen nieuwe kleding, behalve als het écht moest voor de kinderen. Ik draaide elke euro twee keer om in de supermarkt en keek altijd naar de aanbiedingen. Merken maakten me niet meer uit; als het goedkoop was, ging het in de kar. Maar zelfs met al die aanpassingen leek het nooit genoeg. Er was altijd weer een onverwachte kostenpost: een rekening van de tandarts, een kapotte wasmachine, een schooluitje voor Ilse dat we eigenlijk niet konden betalen, maar waar ik toch ja tegen zei omdat ik haar het gevoel wilde geven dat ze erbij hoorde. Dat hoort erbij, dacht ik dan, maar het drukte ons steeds dieper in de problemen.
En elke keer als er zoiets gebeurde, moest ik weer bellen
Ik trok mijn ouders steeds verder in onze zorgen. Het voelde alsof ik nog een klein kind was. Ze waren al met pensioen, hadden hun eigen zaken op orde, en ik wist dat ze hun geld liever aan leuke dingen besteedden. Maar nee, in plaats daarvan betaalden ze elke maand onze energierekening of stuurden ze ons een paar volle Albert Heijn kratten. Ze hebben al tientallen rekeningen betaald. Ik vroeg me af hoe lang dat nog zo zou gaan. Hoe lang ze ons nog zouden kunnen helpen voordat het voor hen ook te veel zou worden. De schuldgevoelens bleven knagen, zelfs als ik wist dat ze het uit liefde deden.
Bowi probeerde alles wat hij kon
Hij nam af en toe extra klussen aan, ging in de avonden nog wel eens helpen bij een vriend met een sloopproject, en kwam dan doodmoe thuis. Ik zag het in zijn ogen. Het was geen vermoeidheid meer, maar pure uitputting. En ik voelde me schuldig, alsof het mijn schuld was dat hij zich kapot werkte. Soms vroeg ik me af of hij het mij kwalijk nam, dat ik thuis was en geen inkomen had. Hij zei er nooit iets over, maar de spanning hing altijd in de lucht. Het was alsof we in stilte door worstelden, beiden wetend dat de situatie uitzichtloos was.
Ik dacht vaak aan vroeger, aan hoe het was voordat we kinderen hadden
We hadden het ook toen niet breed, maar het maakte niet uit. We deden dingen met plezier, genoten van de kleine dingen. Een simpel etentje, een filmavond thuis met een zak chips. We hadden dromen. We spraken over reizen die we ooit wilden maken, de plannen die we hadden voor ons leven. Maar nu leek het alsof die dromen nooit uit zouden komen. We leefden van maand tot maand, zonder ruimte om na te denken over wat we echt wilden.
Op een avond, toen Ilse en Bjorn sliepen, zaten Bowi en ik op de bank
We praatten over hoe we verder moesten. Ik stelde voor om misschien spullen te verkopen die we niet meer nodig hadden, om zo wat extra geld binnen te krijgen. We hadden niet veel luxe, maar misschien konden we iets doen. Bowi knikte afwezig, alsof hij de hoop allang had opgegeven. Hij staarde naar de vloer. Hoeveel langer konden we dit nog volhouden?
De volgende dag ging ik door het huis, op zoek naar dingen die we konden verkopen
Ik kwam bij de oude kinderwagen die we voor Ilse hadden gekocht, nog in goede staat. Ik zette hem op een tweedehandswebsite en hoopte dat iemand interesse zou hebben. Het was een kleinigheidje, maar elk beetje hielp. Een week later kreeg ik een bericht van mijn moeder. Ze wilde langskomen om iets te bespreken. Ik wist dat het over het geld zou gaan. Ze zouden waarschijnlijk willen praten over hoe we het anders konden doen, hoe we konden proberen uit deze situatie te komen. Toen ze aankwam, zag ik de zorg in haar ogen. Ze nam mijn hand vast en zei dat ze het begreep, maar dat ze zich ook zorgen maakten. “We willen jullie helpen, maar je moet een plan maken voor de toekomst, lieverd.”
De tranen kwamen op
Ik wist dat ze gelijk had. Ik wist dat we zo niet door konden gaan. Hoe konden we uit deze cirkel stappen als ik geen werk kon vinden zolang Bjorn thuis was? Ik wist dat kinderopvang en BSO veel te duur was. En elke optie leek weer op hetzelfde neer te komen: geen geld, geen kansen. “Hoe doen andere ouders dat in hemelsnaam?”, vroeg ik me af. Ik voelde me opgesloten, alsof er geen enkele weg vooruit was. Die avond, toen Bowi thuis was en we de kinderen op bed hadden gelegd, besloot ik dat het anders moest. We moesten een andere weg vinden. Misschien kon ik iets van thuis uit doen, kleine klusjes, iets waar ik flexibel in kon zijn. Ik had al vaker gedacht aan werken vanuit huis, maar ik wist ook dat het moeilijk was om daar iets stabiels in te vinden. Ik moest iets proberen. We konden niet voor altijd afhankelijk blijven van mijn ouders.
Ik begon met zoeken, online, terwijl Bowi naast me zat
Hij was moe, maar hij knikte toen ik hem vertelde over mijn plannen. “Laten we het proberen,” zei hij. En voor het eerst in lange tijd was er een sprankje hoop. Misschien, heel misschien, konden we ons eigen pad vinden. Ik ging op zoek naar werk als tekstschrijver, data-entry medewerker, zelfs online klantenservice. Iets kleins, iets dat ik naast de zorg voor de kinderen kon doen. Ik stuurde sollicitaties de deur uit en probeerde mezelf ervan te overtuigen dat er een kans was dat het zou lukken. Het was eng, want ik wist dat we dit keer echt iets moesten vinden. De tijd van leunen op mijn ouders moest stoppen, en dit was mijn kans om het te veranderen.
Elke keer als de kinderen om me heen speelden, voelde ik die verantwoordelijkheid
Ik wilde dat ze trots konden zijn op hun moeder, dat ze wisten dat we het als gezin samen konden redden. De volgende dag kreeg ik een reactie op een van mijn sollicitaties. Het was iets kleins, een freelance opdracht, maar het was een begin. Wat een opluchting. En hoewel het maar een druppel op de gloeiende plaat was, kwam er eindelijk iets in beweging.
FRAN
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
wauw wat een hoop nare reacties zijn er hier zeg!!
ook ik ben een thuismoeder. waarom? omdat ik een postnatale depressie had, ik heb mn (super leuke) baan op moeten zeggen, en zat dus alleen thuis met mn kindje. ook wij hadden het krap, maar ik moest eerst voor mijn eigen gezondheid zorgen.
de enige van wie je advies moet aannemen is je eigen gezin!!
als je eigen gezin er gelukkig mee is, dan hoef je verder aan niemand toestemming of commentaar te vragen.
en; ik kan nu zeggen dat een thuismoeder even zwaar, miscn mentaal nog zwaarder, is dan een andere baan.
degene die het hier niet mee eens zijn, zijn zelf nog nooit een jaar thuis geweest met een peuter.
Waarom je baan opzeggen als je ziek bent? Was ziekmelden geen optie?
Dat kwam ook als eerste in mij op.
“ik kan nu zeggen dat een thuismoeder even zwaar, miscn mentaal nog zwaarder, is dan een andere baan.”
Je hebt het geluk dat je een man hebt die voor een inkomen zorgt. Ga je nu serieus beweren dat thuismoeder mentaal zwaarder is dan alleenstaand moeder met baan? Ik snap dat je je baan opgezegd hebt. Opgeven en daarna zeggen dat thuismoeder het zwaarste is, is makkelijker.
Nu moet je wel getrouwd blijven, want wie zorgt er voor jou als hij dat niet meer doet?
now ik heb 2 kinderen en ben thuis geweest. daarbij mijn ouders verzorgd. ik weet niet wat jij zwaar vindt. mijn ouders hadden 8 kinderen. Nooit gehoord hoe zwaar. En dat in tijden zonder al die luxe. Vandaag de dag vinden ze 40u werken zwaar. kinderen worden door en door verwend. Na school met elektrische fiets. schandalig.. De toekomst zal er niet beter op worden. komop zeg. Zwaar.???
wat een vervelende situatie voor jullie..
trek je niks aan van de rot reacties want jij bent er wel voor je kindjes en voor je man.
Goed dat je wat gaat doen vanuit huis werken ik hoop dat het gaat lukken heel veel succes!
Ik ben zelf ook Oma en heb 1 dag in de week opgepast totdat het mij te veel werd naast mijn werk in de zorg.. het is zwaar wanneer je ouder wordt de kinderen worden groter en hebben niet meer de zorg nodig die er eerst was.
Mijn jongste dochter heeft ook geld te kort en wij steunen haar ook met boodschappen en kleding voor de kinderen…af en toe betalen wij ook andere dingen en dat doen wij ook met liefde..
Mensen denk eens aan elkaar en veroordeel niemand anders..kijk eens naar jezelf hoe je zelf aan geld komt..
wauw, beetje kortzichtig vind u niet? Ook ik werk naast mijn man voltijds. Gelukkig kan ik dat 4 dagen vanuit huis doen. Ook ik ben een moeder, die naast werken de verantwoordelijk is voor de opvoeding en het huishouden. Heel veel moeders redden het. Moppie moet stoppen met zichzelf zielig te vinden.
Je kunt het ook anders brengen. Bovendien weet je de reden niet dat deze moeder niet werkt
Beetje kortzichtig. vind je niet?
Geloof maar dat als er een reden was, had ze die genoemd. Er zijn zat verhalen hier van vrouwen die vanwege een ziekte bijv. niet meer werken. Iemand anders zei al eens eerder: we hebben een zieligheidsindustrie en die willen sommigen zo graag in stand houden, want dan zijn we “goed”?
Kom op zeg, ga werken. Jij bent geen slachtoffer. Dat is je man eerder in deze situatie.
Wat een harde reacties allemaal. Allereerst denk ik dat dit een verzonnen verhaal is. Maar, al zou het waar gebeurd zijn, dan zijn de reacties nogal kort door de bocht. Ten eerste schrijven sommigen dat opa en oma maar moeten oppassen zodat ze kan werken. Fijn als dat kan, maar het is zeker niet normaal en vanzelfsprekend. Ten tweede wordt moeders neergezet als lui omdat ze niet werkt. Ze zorgt voor haar huishouden en haar kinderen. Als je ervoor kiest om zelf je kinderen op te voeden in plaats van naar de BSO, kinderopvang of overbelaste grootouders te sturen, dan ben je lui. Er zijn zoveel kinderen met mentale problemen en stress omdat ze van hot naar her gaan en er geen rustig thuis is omdat pa en ma alleen maar werken. Als je kinderen krijgt, dan ben je verantwoordelijk voor de zorg en maak je tijd voor je kinderen. Het probleem zit in de politiek. Die heeft ervoor gezorgd dat gezinnen met 1 modale kostverdiener niet kunnen rondkomen.
Tot slot vind ik het opmerkelijk dat sommige aangeven nog nooit hun hand te hebben opgehouden, maar vervolgens vermelden dat ze in de bijstand zitten. Dat is je hand ophouden….
grow up en ga op eigen benen staan
je voelt je duidelijk het slachtoffertje
ipv iets beters aan de situatie te doen
als jullie structureel geld te kort komen neem je er wel een kind bij ? snap ik niet helemaal wat heb je ze te bieden ? eerst praat je over 1 kind dan meerdere 🤔 apart wel.
het is duidelijk dat jullie meer baat hebben bij een budget coach of bewindvoerder en een baan voor jou buiten de deur dan houden je ouders ook nog eens geld voor zich zelf
echter vindt ik het een vaag & raar verhaal want er zijn stukken die je niet verteld!!
Wat een raar verhaal. Toen ik begon met lezen had ik het idee dat ik halverwege ergens instapte.
1. Waar is het begonnen dat je structureel geld te kort komt, dat wordt niet uitgelegd.
2. Je zit thuis, wat is de reden dat je niet werkt?
3. begon eerst over 1 kind en ineens waren het er twee.
Na sollicitatie begon je met een freelance job, heb je nu een eigen onderneming dan?
Als je geld te kort komt is het misschien een idee om een budgetbeheerder te regelen.
Voor kinderopvang zijn toeslagen en ook voor kindgebonden budget.
Naïef om te denken dat alles wel goed komt.
Werk je benen uit je lijf en zodra het weer kan stort ook geld naar ouders zodat zij ook weer een beetje hun buffer op kunnen bouwen
Ik vind wel dat je heel naief overkomt en je jezelf als slachtoffer neerzet. Je kan prima gaan werken maar verschuilt je in de zorg voor je kinderen. Inmiddels ben ik ook een alleenstaande moeder van een kindje van 18 maanden/burnout. Ik heb veel moeten doorstaan maar nog nooit dat mijn ouders mijn rekening, boodschappen oid betaalden, ik zou me diep schamen. Geen uitjes, 3dagen hetzelfde eten aan warm, kort douchen, thuis sporten/buiten wandelen, de goedkoopste producten in de Aldi kopen, geen merk producten, geen persoonlijke beauty producten. was al blij als ik weer pap en een pak pampers kon kopen. Maar al had ik een man, ik zou het niet over mijn hart verkrijgen om hem zo te laten ploeteren. Je ouders kunnen oppassen desnoods doe je kassa werk in de super, is niks mis mee. maar verschuil je niet achter je verantwoordelijkheden die je dient te nemen naar je kinderen toe, man en ouders. ik zou me diep schamen.
Als je al jaren structureel geld tekort komt is het tijd voor een budget coach. Die kan helpen de zaak op orde te krijgen. En idd kijken naar wat wel kan. een bijstandsuitkering en alle toeslagen voor een gezin met 2 kinderen is 2500 netto. Dat is tegenwoordig de armoede grens. wat is zijn inkomen plus alle toeslagen, inclusief kinderbijslag en wat zijn alle uitgaven. Dit verhaal is veel te vaag. maak het concreet.
ik weet niet of ze een koophuis hebben, zo ja, naar een sociale huurwoning .
ik zit al heel lang in de bijstand maar heb nog nooit m’n hand opgehouden met 2 kinderen. toen ik ging scheiden zat ik eerst in de bijstand en vond later een baantje. kreeg inderdaad geld voor de bso. door ziekte kon ik helaas niet meer werken en kreeg ik ww, daarna wia met aanvulling bijstand. mijn kinderen zijn nooit wat tekort gekomen want je krijgt voor de kinderen vanuit de gemeente gratis sport en verder was ik handig met sinterklaas.bkocht al maanden vantevoren op marktplaats, ze hadden echt niet door of dat het niet nieuw was.
bij je ouders maar geld blijven vragen die daar hard voor gewerkt en gespaard hebben vind ik schandalig. doe er zelf wat aan! onder schooltijd kun je altijd iets doen, zoals schoonmaken of savonds ook als je man thuis is!
hier dezelfde situatie echter ik raakte ten tijde van.n tijdelijke bijstand arbeidsongeschikt had dus geen enkel recht op wis of zoiets.. echter stelt u dat bijstand betekent gratis sport van uit de gemeente. u zou moeten weten dat gemeente zelf bepalen hoe bepaalde regels uitgevoerd worden. in de gemeente waar ik woon werken ze met leergeld en vanuit daar krijg je sport zij betalen max €250 mijn dochter danste de contributie was duurder op 10 maanden zomervakantie lag dat stil en moest zel €175 bij betalen. dus gratis is het niet!
verhuizen naar sociale huurwoning? met een huizentekort? dat is niet reëel…daarbij hebben al veel gemeenten geen sociale huur meer omdat volgens meneer hugo de Jonge deze woningen in nl niet meer noodzakelijk waren de sociale huurwoning waar ik zat kregen ze zelfs toestemming te slopen en moest ik vertrekken!
nooit je hand opgehouden??
je hebt bijstand, we, wia en toeslagen gehad.
Heel lang in de bijstand zitten en nooit je hand ophouden is raar. Dan houd je dus al heel lang je hand op. Van een koopwoning naar een sociale huurwoning is een mooie gedachte, maar onmogelijk.
En iets van kindgebonden budget? Er zijn iig toeslagen genoeg.
Arme man……ik had mijn mond wel opengetrokken als ik hem was.
Hoe doen andere ouders dat, serieus. Nooit een gesprek met hen gevoerd?
De meeste ouders die ik ken, werken. Soms 1 fulltime en 1 parttime, maar vaker allebei parttime (en dan niet dezelfde dag vrij). Aangevuld met kdv en/of bso en in sommige gevallen aangevuld met 1 of 2 dagen grootouders.
Ik snap deze situatie heel goed, je kunt je zo “vast” draaien in je gedachten over ideeën over geld, en wat er duur is. Het heeft vaak te maken met eigenwaarde, als je heel diep van binnen je het jezelf niet waard vindt om een fijn, ontspannen en gelukkig leven te gunnen, kun je je door deze overtuigingen zo laten beïnvloeden dat ze jou werkelijkheid ( en van je omgeving) gaan worden……het is dus niet een kwestie van schuld en niet willen, maar ik zie het meer als een niet anders kunnen, omdat het zo onbewust gaat. Het is je programmering, je conditionering en niet wie je werkelijk bent in je vrije, versie
ik ga volledig akkoord met jouw reactie. Heb ook al een tijdje mezelf zo gedachten eigen gemaakt dat ik dacht dat ze waarheid waren. Piekeren en malen, al mijn energie ging daarnaar. Slaaploosheid en geen enkel fut meer, mijn hoofd was niet stil te leggen. Voelde me zo schuldig en wou heel graag terug beginnen met “echt” leven. Heb een heel harde kindertijd gehad waar ikzelf heel wat verdriet , angst en afgunst heb moeten doorstaan. En velen zullen me misschien niet begrijpen, maar ik heb er jaren over gedaan om er tegen in te gaan, en mezelf voorgehouden om altijd sterk te zijn. Na jaren ontwijken van mijn diepste gevoelens van onmacht, verdriet, schaamte, zelfmedelijden, zelfkritiek, perfectionisme ben ik tot op de bodem gekomen en kom ik nu juist met mijn kopje boven het water dat plotseling niet meer zo diep is. Heb heel veel in mezelf ontdekt dat de moeite is om te laten groeien. Heel veel geluk gehad met de steunende en begripvolle mensen die er toch ook nog zijn. Ik wil een heel gelukkig en harmonieus leven voor de rest van mijn leven en besef dat ikzelf me het recht op geluk nooit heb toegestaan. Ik dacht niet dat ik het recht had om dat te zijn. Het aangeleerde minderwaardige doorheen mijn kinderjaren eindelijk afbreken om mezelf steen voor steen terug op te bouwen, met heel veel mildheid voor mezelf en respect. Alle mensen die op zoek zijn naar zichzelf, heel veel liefde en volharding. De tocht is niet makkelijk, maar de heling is nabij. Dank voor zoveel openheid en kwetsbaarheid.
Jezelf volwassen genoeg vinden om kinderen op de wereld te zetten, maar je vervolgens als een klein kind gedragen door je ouders om financiële steun te vragen.
Voor kinderopvang is er kinderopvangtoeslag. Als je al de hele dag thuis zit, heb je alle tijd om dat soort dingen uit te zoeken. Tijd om volwassen te worden.
En niet zeggen dat ik niet weet hoe het is. Ik was 17 jaar toen ik zelfstandig ging wonen en ben ook alleenstaand moeder geweest. Nooit heb ik mijn hand opgehouden bij mijn ouders.
helemaal eens,altijd mijn eigen broek op moeten houden dus idd word volwassen
onbegrijpelijk..toen mijn kinderen nog niet op school zaten werkte ik in de avonden en zaterdagen..kan jij ook
inderdaad, waar een wil is , is een weg! Gaan met die banaan. Wordt volwassen en neem je verantwoordelijkheid. Het is niet alleen het probleem van je man. Hij werkt zich een slag in de rondte. Je hebt je ouders hierin betrokken terwijl zij met een pensioen moeten rondkomen. Het is jouw beurt om bij te dragen. En ja, ouderschap en werken is zwaar, maar daar heb jezelf voor gekozen. Er is genoeg werk! Succes!
onbegrijpelijk..toen mijn kinderen nog niet op school zaten werkte ik in de avonden en zaterdagen..kan jij ook
Misschien een idee om fulltime te gaan werken en aan je ouders vragen voor de opvang wanneer nodig. Dat is beter dan financieel zoooo afhankelijk zijn. Dat kan toch niet.
Als je je ouders nodig hebt om je kinderen op te vangen omdat je de kinderopvang niet kunt of wilt betalen, ben je nog steeds (financieel) afhankelijk van je ouders.
Dit begrijp ik echt niet, er is zoveel werk en zoveel personeelstekort! En met weinig inkomen krijg je heel veel terug voor de kinderopvang. Ga aan het werk en stap uit die negatieve cirkel. Je zelfrespect zal ook met sprongen omhoog gaan!!
Echt he? Als je van 0 naar een minimumloon gaat, kost de kinderopvang je praktisch niets. Want afgaande op het continue tekort zal Bowi ook niet 3x modaal verdienen.
Snap, ik ook niet. Ze stonden financieel al niet echt steady voordat ze kinderen hadden. Gaan ze nog twee kinderen maken en het pensioen van dr ouders gebruiken. Echt schaamteloos gewoon. Foktop voor die kinderen en voor die ouders.
schaam jullie voor zo een reactie tis te hipen dat jullie dit nooit meemaken
Sommige mensen hebben het gewoon te goed in dit land. Dat doet echt iets met je perspectief, als ik zie waar sommige mensen over miepen?
Wat heeft ze precies meegemaakt? Helemaal niets! Ze is niet ziek, ze heeft geen handicap, ze is niet onder een auto gekomen en gelukkig allemaal.
Sommige mensen moeten echt stoppen met die afgedraaide oneliners.
Haar man is uitgeput, dit kan niet goed blijven gaan. Als hij opgebrand raakt is er een kans dat hij nog minder verdienen en dan? We helpen mensen niet door ze veren in hun achterste te steken.
Ze hoeft zich niet kapot te werken, maar ontzie je partner en je ouders.
Elkaar afwisselen is een mooie oplossing, zo deel je niet alleen de kosten, maar ook de zorg.
Zoals iemand anders al zei: ploegendiensten zijn daar ideaal voor. Succes!
TO, je kunt dit echt wel.
Het komt misschien wat bot over, maar het is wel waar het op neer komt. Iets met de vinger op de zere plek leggen. Er is hen niets overkomen, het is altijd al zo geweest.
Nou Hilde, we kunnen niet opmaken uit dit verhaal hoe ze hierin is beland. Naïef om geld te lenen terwijl je zelf niet gaat werken? Sorry maar ik heb geen medelijden met ze. Zij hebben het zelf verkeerd gedaan. ik citeer “de stapel met rekeningen op de trap, ik liep er langs” dus ze maakte ze bewust niet open.
Sorry geval van kop in het zand steken.
Je kan ook onderzoeken wat het kost aan geld, tijd en studie als je zelf een gastouder voor jonge kindjes wordt. Dan hoeft je jongste ook niet zelf naar de opvang. Via de school en de ouders daar kun je cliënten werven. Zit niet thuis als je het niet kan veroorloven. Genoeg alternatieven gezien hier. Post bezorgen, schoonmaak, zorg e.d.
het feit dat je niet, ‘meewerkt’ in het vergaren van loon, daardoor wordt je man zwaar belast, hij zal het niet uiten maar t belast hem wél. In de zorg komen ze personeel te kort, gewoon vrijblijvend informeren wat de mogelijkheden zijn brengt op den duur wat verlichting.
heel simpel, als het financieel uitkomt en jullie er beide geen probleem mee hebben is het geen probleem om als huisvrouw je bijdrage te leveren.Maar in de situatie dat dat niet mogelijk ga je niet teren op iemand anders zijn geld maar zoek je naar een geschikte manier om zelf ook bij te dragen aan inkomen om rond te komen.Een keer hulp accepteren is geen probleem maar daar moet het wel bij blijven.
Hoezo voelt iedere vrouw/moeder zich tegenwoordig verplicht te gaan werken…. Wij hadden 8 kinderen, hebben het ook best arm gehad, maar ik was wel als moeder altijd thuis en signaleerde als er dingen mis gingen met de kinderen. Ik voelde me soms ook wel schuldig dat ik financieel niks inbracht, maar mijn man zei dan: als jij het hier thuis goed draaiende houdt kan ik goed functioneren! Toen de laatste kinderen in groep 8 zaten ben ik pas gaan werken en zo hadden we dan eindelijk wat meer speling. Toch hebben we een eigen huis kunnen kopen. Gewoon wat minder eisen stellen en leuke dingen doen met de kinderen is ook heel belangrijk. Dat kan ook thuis met knutselen of spelletjes doen ipv de hele dag op het mobieltje een spelletje laten spelen en geen aandacht krijgen omdat ouders te druk zijn. Er komen vast betere tijden om de rekeningen te betalen, wees creatief. Voel je niet schuldig omdat je niet werkt, aandacht en tijd hebben voor elkaar en de kinderen is ook heel belangrijk! Het gaat jullie vast lukken, succes!
Vroeger was alles beter !!
Wat fijn dat het voor jullie zo goed werkte. Jullie hadden het niet breed, maar zij komen steeds geld tekort. Haar oude ouders moeten steeds bijspringen en dat is niet okay. Haar man laat duidelijk merken dat hij helemaal op is. Iedereen geeft haar tips waarvan de kinderen niet eens merken dat ze weg is; dat is goed.
totdat jou 8 kinderen elke maand om geld komen vragen, omdat ze niet rond kunnen komen.
Beertje, heb jij nu een kar gevuld met boodschappen?! Weet jij wat dat kost? In deze tijd ontkom je er niet aan om twee salarissen te hebben. Je zult tegenwoordig ruim moeten verdienen om op 1 salaris rond te komen.
Mijn man verdient niet slecht, maar van 1 salaris komen wij niet rond, en dan doen wij geen gekke dingen als uit eten gaan of dure vakanties.
Een week in Nederland op vakantie betaal je al een godsvermogen.
Vroeger was echt niet alles beter!
niet het leukste maar je kan ook in de schoonmaak, genoeg twee verdieners die het fijn vinden om in een schon huis te komen. Je kan je eigen tijd indelen en in de schoolvakanties werk je niet.
Wat afhankelijk van je ouders, en als zij weg vallen dan?
In de zorg, bezorging vragen ze overal mensen, jong, tussen in, oud!
Als jij dan zo graag wat wilt verdienen,
Hup smorgens eerder je bed uit, wordt Dagblad bezorgster, een grotere wijk, zomer/ winterbonus,
met de kerst je abonnees af, met Prettige dagen,
Neem de fiets, goed voor je financiële en lichamelijke conditie,
In het begin een pen mee, zodat je af kunt strepen welke abonnees je gehad hebt,
Enne graag voor 7 uur bezorgen, dus als je kindjes wakker worden ben jij weer thuis,
En kan paps gaan werken!
Zo werk ik al 27 jaar,
met veel plezier en toewijding!!
Mijn ouders heb ik ook al 15 jaar niet meer!
Wordt je zelfstandig van!
Succes, waar een wil is is een weg!!
Werken!!! Tv abonnementen opzeggen. Alle abonnementen zo laag mogelijk zetten.
Bezorgen, freelance, schoonmaak, vakkenvullen, kassamedewerker, bij benzine pomp werken, inpakken/orde picken.
En sorry geen kids meer erbij. Of dieren!
Snap, ik ook niet. Ze stonden financieel al niet echt steady voordat ze kinderen hadden. Gaan ze nog twee kinderen maken en het pensioen van dr ouders gebruiken. Echt schaamteloos gewoon. Foktop voor die kinderen en voor die ouders.
wat ’n onvolwassen trut.Ga werken lekkere smoes er is genoeg werk als je maar met je luie lkont van die stoel afkomt.nog 1 tip maak lijstjes inkomsten en uitgaven,
In de zorg kun je tegenwoordig eisen stellen…
Zeg bijvoorbeeld dat je werken kan van 17.00 tot 23.00 Werken en leren tegelijk.
Je kan overdag het eten voorbereiden voor je gezin en zelf eet je vooraf of je neemt je eten mee.
vraag mij af of dit zich in nl of buitenland afspeeld.
in nl, zou ik gaan werken sterker nog in mijn huwelijk ook moeten doen mijn man werkte van 8 tot 16 bij sociale werkschuw.. ik had eten klaar om 17 uur eten en ging ik naar mijn baan schoonmaken op 2 kantoren. ideaal! zouden jullie ook kunnen overwegen zodat je jou ouders niet nog verder uitkleden financieel. je moet niet zo afhankelijk willen zijn ouders kunnen ziek worden maar ook geheel weg vallen de jouwe zijn met pensioen laat ze genieten en niet jullie rekeningen ook nog is laten betalen niet eerlijk.!
ik zelf heb gewerkt vanaf mijn 16e school was niks voor mij, bij tuincentra gewerkt bedrijf voor kant en klaar maaltijden aan de lopende band vrachtwagens laden en lossen daarna orde pikken… maar ook als huishoudelijke hulp gewerkt dat was het leukste na mijn scheiding ging mijn jongste naar opvang betaalde gemeente mee omdat ik in de bijstand zat helaas raakte ik ten tijde hier van arbeidsongeschikt en dat hield in tot aan aow bijstand niveau.. nog nooit bij mijn moeder aangeklopt om rekenen te betalen met vader geen contact…ik heb geen euro schuld beperkt toeslagen alleen huur en zorg hoge zorg kosten hoge stook kosten inv ziekte functioneer ik niet bij kou. het is niet makkelijk maar zolang je enveloppe opent en ordent op belangrijkste dus welke betalen is prioriteit? lukt dat jezelf niet meer vraag er hulp bij vaak hebben gemeente daar wel een afdeling voor helpen ze met orde in de chaos te krijgen een budget beheer kan ook fijn zijn!
ga vooral niet zielig doen ontlasting geven aan je man door ook paar uurtjes te gaan werken… als je dat kunt en geen medische redenen zijn waardoor het niet kan.
ik ben met reuma copd en hartproblemen in de bijstand gekomen handen vergroeid in vuisthouding staan ze nu vast daarnaast een cva waar ik rechtlijnige verlamming overhield en sinds half jaar strijd ik tegen kanker werken zou meer hulp in mijn eigen situatie betekenen waardoor gemeente heeft gesteld dat ik thuis zittend goedkoper ben bij werken meer hulp nodi als dit niet zou spelen was ik aan het werk geweest want 24/7 thuiszitten is geen pretje!
los het samen op dan kunnen jullie daarna genieten van en met je gezin!
(excuus voor typfouten of anderzijds verwarrend relaas door mijn herseninfarct niet alles foutloos)
t ja,
nu gaat het zo…het leven word duurder,
35 jaar geleden had ik een drukke baan , verdiende goed geld, was niet veel thuis…mijn vrouw destijds zei toen….waarom werk jij zo hard, we hebben het toch niet nodig!!! mijn vrouw bleef thuis om onze dochter groot te brengen …ze verliet mij voor een ander, iemand die wel meehielp in het huishouden…nu 35jaren later verwijt ze mij dat het mijn fout is dat ze niet op vervroegd pensioen kan. ik ben gestopt met 50, en ben nu 62.en nooit van iemand een cent nodig gehad. wat is goed en wat is fout vraag ik me al jaren af…
hoe is dat nu mogelijk geen werk kom op zeg werk zat je kan ook vanuit huis werken als je kinderen op school zitten ze schreeuwen om hulp thuiszorg is genoeg te doen supermarkten alles vraagt personeel en jij kan niks vinden kom op zeg
In deze tijd moet je samen werken. Je ouders elke maand om steun vragen is onvolwassen en dit wil je ook je kinderen niet mee geven.
Ga schoonmaken in de avonduren en dan ben je er voor je kids en voel je je vast beter door mee te werken aan verbetering aan de financiële misère.
succes
Sorry, lees ik het juist, kinderopvang is duur?? Terwijl je zelf niet uit werken gaat?
Dat zegt toch al iets, niet ?
Ook volwassenen hebben weleens hun ouders nodig om een push te krijgen. Iemand die zegt nu gaan we praten. Niets mis mee. Gemakkelijk om direct zo badinerend te reageren.
Ik snap niet dat je thuis zit als jullie structureel geld tekort komen. Ga werken. Misschien kunnen jullie alle 2 4 dagen werken. 1 dag de kinderen bij jouw ouders en 1 dag de kinderen bij zijn ouders. Dan heb je nog 1 dag opvang nodig. Daarnaast zullen de kosten voor de opvang niet veel zijn. Dit is inkomensafhankelijk met de opvangtoeslag. Je gaat er in ieder geval financieel op vooruit.
De eigen bijdrage voor BSO valt best wel mee, je krijgt veel vergoed vanuit de kinderopvangtoeslag.
hoe zo ben jij thuis, gewoon werken samen verantwoordelijk zijn voor inkomen en zorg. pas een plan maken als je moeder het zegt, hoe oud ben je je bent wel hun kind maar wel volwassen. schaam je.
onbeschoft en kortzichtig antwoord. Jaloers dat ge besloten hebt met twee tr ‘moeten’ gaan werken. waar oeit ge u zo negatief mee. Regel de zaken in uw kot.
Poeh, je vertelt niet wat je man voor werk doet. Ik ken mensen die ook jonge kinderen hebben en dit zo hebben opgelost door werk te zoeken waarbij je werkt in ploegendiensten en een werkgever te zoeken die bij het inroosteren daar rekening mee wil houden. De ene week werk jij overdag en hij de avond en de week daarop andersom. Je bent toch nog op zoek, ga praten, ga naar banenmarkten. Zoek dichtbij huis. Zo is er altijd iemand thuis voor de kinderen. En ja, je ziet elkaar echt wel, het is maar voor een paar jaar. Dit is niets zo.
Succes!
wat een onduidelijk verhaal. hoe ziet jullie boekhouding eruit ?
Sorry… al die jaren teren op de zak van je ouders en zelf thuis zitten….
En dan de vraag, hoe doen andere ouders dat. Opvang is duur. Vraag je moeder dan een dag. Ga in het weekend werken of in de avond. Dan is je man toch thuis?
Horeca, zorg, retail, allen staan te springen om mensen en alles is mogelijk!!
Ik lees alleen maar wat niet kan maar totaal niet wat wel mogelijk zou zijn.
Ik vind het echt dodelijk beschamend om op de zak van je ouders te teren terwijl je zelf een gezin hebt!! Hoe durf je dat te doen terwijl je niet eens werkt?!! Vreselijk!