Toen ons dochtertje werd geboren, noemden we haar Luna
Greg en ik hadden urenlang over namen gepraat voordat we deze kozen. Luna betekende ‘maan’, en de naam had altijd iets magisch voor me gehad, iets dat haar krachtig en kwetsbaar tegelijk zou maken. Voor ons voelde die naam precies goed toen we ons meisje voor het eerst in onze armen hielden. We stuurden de geboortekaartjes de deur uit, vol trots en opwinding. De familie feliciteerde ons en iedereen kende haar al snel als Luna. Onze Luna.
Maar het gekke was, dat bij mij de twijfel toesloeg
De eerste paar maanden was ik overrompeld door alles wat het moederschap met zich meebracht: slapeloze nachten, constant voeden, het zoeken naar een nieuw evenwicht in ons leven. Ik dacht dat die onzekerheid normaal was, een fase die wel over zou gaan. Maar naarmate de maanden verstreken, bleef er iets knagen. Het was een klein, ongemakkelijk gevoel, maar het ging niet weg. Elke keer dat ik haar naam uitsprak, aarzelde ik, alsof ik iets uitsprak wat niet klopte. Luna was prachtig, ja, maar was het echt háár naam? Was dit mijn dochters naam?
In het begin probeerde ik het te negeren
“Het hoort erbij,” hield ik mezelf voor. “Je moet gewoon wennen.” Maar ergens diep vanbinnen voelde ik dat dit niet zomaar een kwestie van wennen was. Ik kon er mijn vinger niet precies op leggen, maar het voelde alsof er iets ontbrak. Alsof er iets niet klopte. Luna leek niet de naam die bij haar paste. Toch hield ik die gevoelens voor mezelf. Ik besprak het geen eens met mijn man Greg. Wat zouden mensen wel niet denken? Wie vind de naam van haar kind nou niet mooi meer? Wie verandert er nu de naam van haar kind? Maanden werden jaren. Voor ik het wist was onze ‘baby’ net 2 jaar.
Luna was een levendig kindje, altijd nieuwsgierig, met een sterke wil
Jeetje. Ik zag steeds duidelijker dat ze niet het stille, dromerige meisje was dat ik me had voorgesteld toen we haar die naam gaven. Ze was iemand die zich niet zomaar liet leiden, die de wereld wilde ontdekken, zelf. De naam Luna voelde ineens te zacht, te fragiel voor haar stevige persoonlijkheid. Het maakte me nerveus. Had ik dan écht de verkeerde naam gekozen voor mijn dochter? Ik verklaarde mezelf voor gek.
Uiteindelijk kon ik er niet langer omheen
Ik besloot om het Greg te vertellen. Het was moeilijk om de woorden te vinden; het voelde alsof ik hem teleurstelde, alsof ik had gefaald in een van de eerste beslissingen die we samen hadden genomen als ouders. Maar Greg luisterde, en tot mijn verrassing was hij meteen begripvol. Hij vertelde me dat het hem eigenlijk niet zoveel uitmaakte, dat het belangrijkste was dat ik me goed voelde bij haar naam. Hij begreep dat ik iets zocht wat écht bij haar paste, en dat gaf me rust. Zijn steun maakte het mogelijk om de volgende stap te zetten: het zoeken naar een nieuwe naam.
Ik begon grondig te zoeken naar meidennamen
Avondenlang spitte ik naamboeken door en scrolde door eindeloze lijsten op internet. Niets leek precies goed. Ik wilde een naam die sterk was, iets met een diepere betekenis, iets wat het krachtige karakter van ons meisje weerspiegelde. Het was alsof ik een puzzel moest oplossen zonder precies te weten welk stukje ik miste. Tot ik op een avond de naam Zara tegenkwam. Kort, krachtig, en met een prachtige betekenis: “bloeiend”, “prinses” en “stralend.” Deze naam heeft een sterke klank, die goed zou passen bij het eigenzinnige en levendige karakter. Hoe vaker ik het zei, hoe meer ik voelde dat dit de naam was waar ik naar had gezocht.
Ik probeerde de naam voorzichtig uit
In momenten van stilte, als ik haar zachtjes wiegde en in slaap zong. “Zara,” fluisterde ik soms, en elke keer voelde het alsof ik iets diep in mijn hart raakte. Het klonk als een naam die haar ziel omschreef, haar kracht, haar nieuwsgierigheid. Ik kon de naam zelfs al voor me zien, op papier, alsof ze er altijd al had moeten zijn.
Toen ik de naam aan Greg voorstelde, was hij meteen positief
“Zara klinkt prachtig,” zei hij met een glimlach. Hij zag hoe opgelucht ik was en zei dat hij erachter stond, wat er ook moest gebeuren om de naam te veranderen. Zijn steun maakte alles lichter, en ik voelde me voor het eerst sinds lange tijd zeker over mijn beslissing. Zara was onze dochter, en het was tijd om die naam officieel te maken.
Maar de verandering was niet zo simpel als ik had gehoopt
De wereld kijkt raar op van een naamswijziging na 2 jaar. Familieleden vroegen zich af waarom we zo’n drastische stap wilden nemen. Sommigen begrepen het gewoonweg niet en vroegen of ik niet overdreef. Iedereen was aan de naam Luna gewend. Maar ik stond stevig in mijn besluit, sterker dan ooit. Ik wist dat dit voor mij klopte, dat mijn dochter de naam kreeg die ze verdiende.
We besloten om kaartjes te laten drukken met haar naam, als een soort van hergeboorte
Dit keer waren ze simpel en elegant, met de woorden “Welkom, Zara” in sierlijke gouden letters. Het voelde goed om haar naam op die kaartjes te zien staan. Alsof we iets rechtzetten, een nieuw begin gaven aan ons gezinsleven. We verstuurden de kaartjes opnieuw, en de reacties stroomden binnen. Sommigen waren verbaasd, maar de meesten vonden het mooi, of reageerden begripvol. Ze zagen dat dit een beslissing was die ons gelukkig maakte.
In de maanden die volgden, moest ik mezelf soms corrigeren, maar al snel voelde het alsof ze altijd Zara had geheten
Haar naam paste perfect bij haar. Het was alsof ik haar eindelijk écht kon zien en noemen zoals ze bedoeld was. Elke keer dat ik haar naam nu zei, voelde ik een trots. Zara was onze dochter, en ik wist dat dit de juiste keuze was.
Nu, jaren later, kijk ik nog vaak terug op die periode van onzekerheid en twijfel
Het heeft me geleerd om te luisteren naar dat stemmetje van binnen, zelfs als het om iets ongewoons gaat. Soms moet je je eigen weg volgen, ook al begrijpt niet iedereen waarom.
ELISA
