Ik kan mij op veel vlakken geen beter huwelijk voorstellen
Het voelt alsof ik in twee werelden leef. Aan de ene kant ben ik gelukkig met mijn leven. Jeroen en ik zijn al jaren samen en we hebben twee prachtige kinderen waar we elke dag flink van genieten. We zijn beste maatjes, delen alles met elkaar, lachen samen, en hebben een diepe band die door de jaren heen sterker is geworden. Op veel vlakken kan ik me geen beter huwelijk voorstellen.
Ik voel geen aantrekkingskracht meer
Maar er is een andere kant van mij die het moeilijk heeft. Het is iets waar ik nauwelijks over durf te praten, zelfs niet met mijn beste vriendin. Het gaat om mijn gevoelens voor Jeroen, als het gaat om fysieke aantrekkingskracht. Of eigenlijk het gebrek daaraan.
Door medische problemen is hij flink aangekomen
Jeroen is de afgelopen jaren flink aangekomen. Door bijwerkingen van zijn diabetesmedicatie en problemen met zijn schildklier is hij zo’n 25 kilo zwaarder geworden. Hij kan er niks aan doen, dat weet ik. We hebben het er uitgebreid over gehad met de artsen. Het is niet zijn schuld, en dat maakt het voor mij alleen maar moeilijker. Want ik wéét dat hij hier niks aan kan veranderen, maar tegelijkertijd voel ik me steeds minder tot hem aangetrokken.
Ik heb een groot schuldgevoel
Ik voel me verschrikkelijk schuldig. Hoe kan ik, terwijl hij door zo’n moeilijke tijd gaat, gefocust zijn op iets dat zo oppervlakkig lijkt? Hoe kan ik, terwijl hij altijd zo goed voor ons is, hem afwijzen vanwege iets waar hij geen controle over heeft? Jeroen lijkt zich er niet al te druk over te maken. Hij zegt dat hij gelukkig is en dat zijn libido toch flink gedaald is door zijn gezondheidstoestand. Hij zegt dat het niet uitmaakt dat ons seksleven op een laag pitje staat, dat we nog steeds gelukkig zijn samen.
Ik kan het moeilijk accepteren
Maar voor mij voelt het anders. Ik ben pas 36. De gedachte dat dit het zou zijn, dat ons seksleven eigenlijk al voorbij is, is iets wat ik moeilijk kan accepteren. Het is niet alleen het fysieke aspect, maar ook de intimiteit, de verbondenheid die daarbij hoort. Het gevoel dat ik nog steeds verlangd word en zelf ook dat verlangen voel.
Ik probeer het te relativeren
Ik probeer het te negeren, mezelf ervan te overtuigen dat het niet belangrijk is. Ik zeg tegen mezelf hoe geweldig Jeroen is als partner, als vader van onze kinderen, als mijn beste vriend. En dat is allemaal waar, maar het verandert niets aan het feit dat ik hem niet meer op dezelfde manier aantrekkelijk vindt.
We hebben er voorzichtig over gepraat, maar hij lijkt het niet echt te begrijpen of er gewoon geen probleem in te zien. En ergens ben ik daar dankbaar voor, want het laatste wat ik wil is hem kwetsen. Toch voel ik me zo eenzaam in dit alles, omdat ik niemand heb om dit mee te delen. Ik ben bang voor het oordeel, bang dat mensen me oppervlakkig of ondankbaar zouden vinden.
Het blijft aan mij knagen
Soms vraag ik me af of dit gevoel ooit zal veranderen, of ik weer die aantrekkingskracht voor hem zal voelen. Maar hoe langer dit duurt, hoe meer ik besef dat ik mezelf hierop geen antwoord kan geven. Voor nu probeer ik me te richten op wat we wel hebben: onze vriendschap, onze liefde voor onze kinderen, en de steun die we elkaar bieden. Maar diep van binnen blijft het knagen…
MIRJAM
ik ben het (als vrouw) helemaal met je eens Joris.
Ik denk dat heel logisch is en dat je man dit andersom ook zou hebben. Aantrekkingskracht kan in meer zitten dan uiterlijk maar ik ben het helemaal eens met Linda, ga samen met iemand praten en wie weet kan dat helpen. Maar geen seks meer of weinig intimiteit kan leiden tot vervelende situaties en dat wil je niet! Het is gewoon een heel belangrijk onderdeel van een relatie / huwelijk.
wat een sinpele reacties. Ik snap je helemaal en vind dit totaal niet oppervlakkig, als iemand zoveel verandert in korte tijd en dik wordt zou ik ook afknappen. je valt nu eenmaal wel of juist niet op mollig, dat is een gevoel. Het is niet waar je in eerste instantie voor hebt gekozen dus ja natuurlijk wordt de aantrekkingskracht minder als iemand te dik is en je niet op dik valt.
Ik denk dat ze hulp moet gaan zoeken. Ze is getrouwd, dus in voor en tegenspoed toch? Accepteren dat je leven veranderd, accepteren dat je man dus (waar hij notabene zelf niets aan kan doen) lichamelijk is veranderd. Je hebt voor deze man gekozen door met hem te trouwen toch? Ik neem aan dat het niet alleen voor het uiterlijk was. Maar het is inderdaad heel oppervlakkig dat je hem niet meer aantrekkelijk vindt door het toegenomen lichaamsgewicht, zonder dat hij daar bewust iets zelf aan kan doen. Wat als het andersom zou zijn? Zou ze ook niet leuk vinden, denk ik.
En anders gaan scheiden, als je, je man toch niet kan accepteren hoe hij nu is buiten zijn schuld om en dus niet tevreden bent met je leven.
Als ik dit verhaal zo lees, dan lijkt jullie relatie me ook voor zijn gewichtstoename me heel saai en oninteressant. Goeie vader en fijne huisgenoot zijn hygienefactoren, wat zoveel betekent dat als dat niet zo was hij sowieso niet je partner zou moeten zijn. En dat geldt natuurlijk ook voor jou: dat jij n goeie moeder bent en aardig bent tegen je man, maakt jou nog niet n aantrekkelijke partner. Idem maakt het je ook niet n aantrekkelijke vrouw dat jij maatje 38 draagt, blond bent met grote of appelvormige borstel. Noch dat je zomers bruin bent. Aantrekkingskracht zit ‘m echt in andere dingen, en zo niet dan kan je beter nu de scheiding aanvragen voordat je grijs wordt, rimpels krijgt in de menopauze of in een midlifecrisis terecht komt, want kennelijk is jullie basis erg dun.
Uiterlijke kenmerken maken iemand wel degelijk visueel aantrekkelijk (ongeacht de maat, haarkleur of borstomvang).
Babette heette eerder nog Mirjam. Hoe kan dat?
Je zou die behoeftes buiten de deur kunnen zoeken, met of zonder zonder zijn medeweten/instemming, mits je (en hij ook) liefde en lust van elkaar kunnen scheiden. Want inderdaad: je bent te jong om geen seksleven meer over te hebben.
Nou ja Joris! Dat is toch wel een kort door de bocht advies die voor veel ellende zal zorgen. Mannen kijken vaak naar het hier en nu en eigen behoefte, zonder rekening te houden met de ellende en pijn die in de toekomst hieruit voort zal komen voor haarzelf en mensen om haar heen. Ze houdt van haar partner en als ze een beetje respect heeft voor hem kiest ze hier niet voor. Uiteindelijk komt zoiets uit, is haar reputatie beschadigd, is haar relatie met de vader van haar kinderen beschadigd waar ze na een break voor altijd aan vast zit, en de kinderen en familie vrienden etc zullen haar altijd scheef aankijken. Jeetje wat een slecht advies..
Ik zou dit hoe pijnlijk ook bespreekbaar maken met je partner en/of een seksuoloog bezoeken. Er zijn vast wel oplossingen te bedenken die misschien niet 100% van het probleem wegnemen. Maargoed hoort dat ook niet bij het leven? Mijn partner heeft vergelijkbare problemen door medicatie en psychische problemen. Het is ook niet altijd hoe ik het voor me had gezien, maar ik ben ook niet meer fysiek gezien hoe ik was voor de bevalling. Dat is toch ook gewoon onderdeel van het leven, dat dingen veranderen, maar als het andersom was en jij was ziek en aangekomen door medicatie zou je toch ook hopen/verwachten dat hij je trouw blijft?! Maar het bespreekbaar maken zou ik zeker doen, misschien denkt hij nu dat je het allemaal wel prima vindt zo. En mocht je het echt niet meer willen ga alsjeblieft eerst op een respectvolle manier uit elkaar voordat je verder gaat daten. Voor hem, jezelf zodat je jezelf in de spiegel aan kunt kijken, je ouders, je kinderen. En onthoud dat het gras niet altijd groener is bij de buren. Misschien heeft iemand een beter lijf maar zou je doodongelukkig zijn op alle andere aspecten. Wat je hebt is kostbaar besef dat alsjeblieft. Succes.
Ik zeg niet dat ze het zonder overleg moet doen; die keuze is aan haar. Als zijn libido gedaald is, en hij haar seks niet misgunt, tja, wie weet kan er in overleg dan veel (met toestemming, zonder dat hij hoeft te weten wat, wanneer en met wie). Dat kunnen ze onderling prima afspreken, me dunkt.
Ik ben het (als man) helemaal met u eens, Linda.