Ik ging op date met een collega terwijl zwanger was van mijn ex-vriend

Wil je niets missen, klik HIER en volg KidsenKurken op Instagram

Een dag die ik nooit zal vergeten

Ons verhaal samen begint op 31 mei 2009. Een dag die ik nooit meer vergeet. Ik was een dagje naar ’s Hertogenbosch op bezoek bij hem. Ik had een paar dagen van te voren nog grappend gezegd dat ik alleen kwam als hij met een bosje rozen mij stond op te wachten op het station. Mijn lievelingsbloemen. Ik stapte uit de trein en ging met de roltrap naar boven en bijna meteen zag ik hem staan. Niet met een klein bosje rozen, maar met een enorme bos rode rozen. Volgens mij dachten de mensen dat hij me daar spontaan een aanzoek zou doen. Lief commentaar van vrouwen die vonden dat ik in mijn handjes mocht knijpen of me toe riepen dat ik heel zuinig op hem moest zijn. Ik had een glimlach van oor tot oor.

We konden goed lachen met elkaar

We gingen de stad in, lunchten samen en kletsen non stop. Martijn en ik konden zo hard en veel lachen samen. Hij leerde me kijken naar mezelf met een blik die ik niet kende. Ik hield van de persoon die ik was als ik samen met hem was. Ik genoot van zijn aandacht en zijn gevatheid. Iedereen die Martijn kent kan dat beamen. Een hele intelligente man met veel humor en hij kon een heel stuk beter koken dan ik. Ideale man toch? Ik zie zijn gezicht voor me als hij dit leest. Glunderend en bedenkend hoe hij me dit de komende jaren even goed kan inwrijven. Het staat nu immers op zwart en wit. 

Een onhandige eerste kus

Enfin, aan het einde van de dag bracht hij me weer netjes naar het station. En natuurlijk pas op het allerlaatste moment toen ik eigenlijk al in moest stappen was daar de kus. Zo’n echte onhandige eerste kus. Wil hij wel of niet? Gaat hij links en ik rechts of doen we hem andersom? Vanaf dat moment was hij Tarzan en ik zijn Dorienroosje. Onze liefde is niet voortgekomen uit een Tinderdate of een toevallige ontmoeting in de club. Ik neem je mee…

Martijn werkte bij hetzelfde bedrijf als mijn vader

Mijn vader begon omstreeks 2001 te werken bij een nieuw bedrijf Dyadic genaamd. Hij en een andere collega waren de enige twee werknemers in Nederland. Daar kwam al snel Martijn bij. Een hele leuke werknemer want mijn vader kwam elke dag thuis met verhalen over wat voor leuke grappen Martijn die dag weer had gemaakt. Ze hadden een klik samen en zo kwam het incidenteel voor dat Martijn bij ons thuis kwam of dat ze beide in het weekend iets moesten doen voor werk. En dan mocht ik weleens mee. Ik vond hem niet leuk en hij mij niet.

We schelen 11 jaar

Een leeftijdsverschil van 11 jaar kan prima, maar op die leeftijd niet. Ik was veel te druk met jongens van mijn eigen leeftijd en had zelfs nooit gedacht dat Martijn mijn man zou worden. Wij gingen destijds thuis door hele moeilijke jaren. Er was heel veel problematiek rondom mijn moeder. Doordat het thuis zo moeilijk was, ben ik het huis uit gevlucht als puber. Wat ook weer voor de nodige problematiek zorgde.

Ik ging ook werken bij het bedrijf

Toen ik 20 was kreeg ik heel langzaam wat meer contact met mijn vader. Mijn vader en ik woonde in één huis maar echt contact was er niet. Mijn vader stelde voor om bij Dyadic aan te slag te gaan als administratief werkster voor in eerste instantie twee dagen in de week. Daar werkte Martijn ook, nog steeds. Ik zat op dat moment in een moeilijke relatie. Naar mate de tijd wat vorderde ging ik er steeds meer werken. Uiteindelijk vier dagen in de week. Ik deed niet alleen administratief werk, maar deed wat kleine klusjes op het lab erbij.

Martijn en ik hadden een goede klik

Met Martijn had ik al snel een goede klik. We hadden zoveel lol op het werk. Nog steeds als collega’s en misschien vrienden maar meer niet. Mijn relatie was alweer uit en ik fladderde al snel naar de volgende. Afleiding was het vooral. Niet stilstaan. Van deze jongen/man raakte ik op mijn 21e zwanger. Door alles wat ik had meegemaakt, kon het niet goed aflopen tussen ons. Ik had een stabiel iemand nodig die zeer stevig in zijn schoenen stond. Het gekke was dat ik op mijn werk liever niet vertelde dat ik zwanger was omdat Martijn dat dan ook zou horen. Martijn en ik zouden dat jaar de Nijmeegse vierdaagse lopen en dat zag ik dan ook in rook op gaan.

Ik moest vertellen dat ik zwanger was

Na 12 weken kon ik het vertellen. Wel tijdens de lunch buiten aan alle collega’s tegelijk. Ik zag Martijn zijn gezicht vertrekken. Hij was teleurgesteld dacht ik toen. Omdat we het zo goed konden vinden met elkaar gingen we toch wat leuke dingen doen buiten het werk om. We hebben zoveel gepraat en nog meer gelachen. Bij hem voelde ik me zo veilig en op mijn gemak. Als we op het werk waren, waren we samen. Thuis ging de laptop meteen open en MSN aan. Video bellend gingen we door de dag; bij het avondeten stond hij met de laptop naast me op tafel. Als ik ging slapen, stond hij op mijn nachtkastje en het eerste dat we deden als we wakker werden was hem weer aanzetten. 

Mijn vader riep al jaren dat Martijn zo leuk voor mij was

Ik werd (misschien was ik het al) verliefd. Ook daar hadden we gesprekken over en zo kwam ik erachter dat Martijn niet teleurgesteld was omdat ik zwanger was, maar omdat hij dacht dat hij me kwijt was. Ik had het er toch moeilijk mee. We hadden het heel leuk als vrienden en als ik de beslissing zou maken om hiermee verder te gaan, was dat niet alleen een keuze van mij maar ook van het kindje in mijn buik. Als ik dit deed moest dit voor altijd zijn en niet iets waar ik spijt van zou krijgen. Mijn vader was al een jaar tegen me aan het roepen dat Martijn zo leuk zou zijn voor me. Die zag het allemaal wel zitten. “Hij is wel 11 jaar ouder!”, zei ik dan. “Wat moet ik met zo’n oude vent…?”

Hij zag het kindje in mijn buik niet als belemmering

Maar uiteindelijk hebben we dan besloten en was het officieel. Het kindje in mijn buik zag hij niet als een belemmering, maar juist als de mooiste toevoeging. Een kindje dat in zijn hart geboren is. De Nijmeegse vierdaagse hebben we niet samen gelopen maar ik heb hem wel binnengehaald. Het moment dat hij me in de armen viel op de Via Gladiola, was het moment dat we voor het eerst zeiden dat we van elkaar hielden. 

Inmiddels zijn we 3 kindjes verder

En nu zijn we alweer vele jaren en drie kinderen verder. En op 31 mei 2023 gaan we trouwen in Toscane. Als we precies 14 jaar samen zijn. Mijn leven was en is geen sprookje maar ik heb wel mijn droomprins gevonden; mijn Tarzan. Hij bleek alles te zijn wat ik nodig had en meer. Veiligheid, geborgenheid en onvoorwaardelijke liefde. 

DOORTJE

Wil je niets missen, klik HIER en volg KidsenKurken op Instagram