Na de laatste vakantie willen mijn kinderen ineens niet meer op vakantie, terwijl we hier al jaren met plezier komen

We zijn altijd al een beetje anders geweest, Lennon en ik

Dat wisten we toen we elkaar leerden kennen, en dat weten we nog steeds. In onze jeugd waren we allebei alternatief, of alto zoals dat toen heette. Nu is hij leerkracht op een basisschool, ik ben kunstenares, en samen vormen we een huishouden dat niet helemaal in de traditionele mal past. Dat is ook precies hoe we het willen. Toen de kinderen, Florian en Viola, nog klein waren, besloten we om iets te doen dat voor veel mensen misschien ongebruikelijk zou lijken: we gingen naar een nudistencamping in Frankrijk.

Dat was zeven jaar geleden, Florian was toen 4 en Viola pas 2 jaar

Natuurlijk merkten ze er toen niet veel van. Ze waren vooral bezig met spelen, rennen en ontdekken. Voor hen was het niet meer dan normaal dat iedereen om hen heen, inclusief hun ouders, geen kleren droeg. Ze hadden geen referentiekader, dus het was simpelweg wat het was: een camping waar je lekker jezelf kon zijn, zonder kleding.

Nu, jaren later, is dat nog steeds onze favoriete vakantiebestemming

We zijn er elk jaar naartoe gegaan, en het is een tweede thuis voor ons geworden. Florian is nu 11 en Viola 9, en hoewel ze zich steeds meer bewust worden van hun omgeving, hebben ze nog steeds diezelfde onschuldige kijk op het nudisme. Voor hen is het de normaalste zaak van de wereld. Ze hebben vrienden gemaakt op de camping, spelen in het zwembad, en beleven de vrijheid die je op zo’n plek hebt. Het is een plek zonder oordelen, zonder verwachtingen. Iedereen is gelijk, iedereen is zichzelf.

Dit jaar was anders

Dit was het jaar waarin Florian en Viola begonnen te merken dat andere mensen, vooral hun leeftijdsgenoten op school, er toch wel anders naar kijken. Toen we vertelden dat we weer naar Frankrijk gingen, kregen ze voor het eerst vragen van hun vriendjes en vriendinnetjes. “Gaan jullie echt weer naar die gekke naaktcamping?”, vroegen ze met een mengeling van nieuwsgierigheid en verbazing. En ja, daar moesten Florian en Viola even over nadenken. Want nu waren ze oud genoeg om te begrijpen dat niet iedereen dezelfde keuzes maakt als wij. Ze moesten leren hoe ze die vragen moesten beantwoorden, zonder zich ervoor te schamen of zich er ongemakkelijk bij te voelen.

Ook familie en vrienden begonnen vragen te stellen

“Hoe gaat dat nu, met die tieners?”, vroegen ze lachend, alsof het een onvermijdelijk ongemak zou zijn. Maar eerlijk gezegd, hadden Lennon en ik er vertrouwen in. We hebben altijd geprobeerd om onze kinderen op te voeden met het idee dat hun lichaam iets is om trots op te zijn, niet iets om je voor te schamen. We hebben hen geleerd dat er verschillende manieren zijn om je leven te leven, en dat het belangrijk is om respect te hebben voor anderen, ongeacht hun keuzes. En tot nu toe hebben ze dat goed opgepakt.

Maar al snel merkte ik dat er dit jaar iets anders was

Florian was iets gereserveerder dan voorheen. Hij leek bewuster van zijn omgeving, keek vaker om zich heen om te zien wie er naar hem keek. Ik kon me voorstellen dat hij op zijn leeftijd begint na te denken over zijn eigen lichaam, hoe het eruitziet en hoe anderen het zien. Het was een natuurlijk deel van zijn groei, maar op een plek als deze, waar iedereen zo open en bloot is, werd dat misschien wat versterkt.

Viola, aan de andere kant, leek nog net zo onbezorgd als altijd

Ze genoot van het zwemmen, spelen in het zand en het maken van nieuwe vrienden. Ze was altijd al een sociale vlinder, gemakkelijk in de omgang en zonder veel zorgen. Maar zelfs bij haar zag ik af en toe een glimp van zelfbewustzijn, iets wat nieuw was dit jaar. Misschien kwam het doordat ze begon te merken dat niet alle meisjes van haar leeftijd hetzelfde lichaam hadden. Ze leek af en toe te vergelijken, te observeren. Viola kreeg wel al borsten, maar was nog niet ongesteld (gelukkig).

Er was een moment, aan het einde van een lange dag, toen we met z’n vieren op het strand lagen

Florian keek naar mij en vroeg plotseling: “Mam, waarom dragen wij eigenlijk geen kleren hier, terwijl andere mensen dat wel doen op andere plekken?”. Ik had dat soort vragen verwacht, dus ik glimlachte en zei: “Omdat het hier om vrijheid gaat. Vrijheid om jezelf te zijn zonder kleren, zonder je zorgen te maken over hoe je eruitziet. Maar het is ook belangrijk om te weten dat iedereen daar anders over denkt, en dat is ook oké. Wat wij doen, is voor ons normaal, maar dat betekent niet dat het voor iedereen zo is. Als jij je ooit anders voelt, als je liever kleren wilt dragen, dan is dat helemaal prima. Het belangrijkste is dat jij je prettig voelt, hoe je ook kiest om te zijn.”

Hij leek na te denken over mijn woorden

Viola luisterde mee, maar zei niets. We hadden hen altijd geleerd om na te denken, om vragen te stellen, om zichzelf te ontdekken. Dat was precies wat ze nu deden. Toch voelde ik een lichte spanning. Zou dit het jaar zijn waarin ze besloten dat het voor hen anders moest? Zou dit de laatste vakantie zijn waarin ze zich net zo vrij en onbezorgd zouden voelen als vroeger? Ik wist het niet, en eerlijk gezegd vond ik het een beetje beangstigend. Want hoewel ik wilde dat ze hun eigen keuzes maakten, vond ik het moeilijk om te accepteren dat die keuzes misschien anders zouden zijn dan de onze.

De dagen op de camping gingen voorbij

We wandelden door de bossen, zwommen in het meer, en brachten avonden door met barbecues en lange gesprekken met andere gezinnen. De kinderen hadden het naar hun zin, maar er waren momenten waarop ik merkte dat Florian en Viola anders reageerden dan vroeger. Ze waren stiller, nadenkender. Florian kwam aan het einde van de vakantie naar me toe en zei dat hij voortaan een gewone vakantie wilde. Thuis deden zijn vriendjes al lacherig over het naakt lopen.

Ik voelde een steek in mijn hart

Ik wist dat dit moment ooit zou komen, maar het deed me toch pijn om te zien dat ze zich zorgen maakte over wat anderen dachten. Ik haalde diep adem en antwoordde: “Liefje, mensen vinden dingen vaak raar als ze ze niet begrijpen. Maar dat betekent niet dat wat wij doen verkeerd is. Iedereen mag zijn eigen keuzes maken. Wat belangrijk is, is dat jij je er goed bij voelt. Je hoeft nooit iets te doen omdat anderen het doen, of omdat ze zeggen dat het zo hoort. Het gaat erom dat jij je gelukkig voelt.” Florian was er zeker van. Hij wilde voortaan ‘normaal’ kleren aan. Ik knikte: “Dan doen we dat!”

De vakantie liep ten einde en we pakten onze spullen om naar huis te gaan

Het was een goede vakantie geweest, maar ik voelde dat er iets was veranderd. De kinderen werden ouder, begonnen hun eigen meningen te vormen, en dat was precies wat Lennon en ik wilden. Maar het betekende ook dat de dingen nooit meer helemaal hetzelfde zouden zijn. Toen we thuis waren, merkte ik dat Florian en Viola anders spraken over de camping. Ze waren minder open naar hun vriendjes en vriendinnetjes, vertelden er niet meer zo enthousiast over als vroeger. Het was alsof ze besloten hadden dat het een deel van hun leven was dat niet iedereen hoefde te begrijpen. Ik heb er altijd moeite mee gehad dat we vanaf toen nooit meer naar een nudistencamping zijn geweest.

Straks als de kinderen groot zijn, zullen weer het oude leven opzoeken

Nog even wachten. We doen alles voor onze kinderen. Onze tijd komt wel weer.