Mijn leven is een chaos
Ik vraag me iedere dag af of de tent niet elk moment kan instorten. Mijn man Peter en ik werken beiden fulltime, hij vaak nog meer dan dat. Ikzelf ben HR-manager bij een groot bedrijf, een veeleisende baan, soms ook onvoorspelbaar. Alsof dat niet genoeg is, heb ik ook nog danslessen op dinsdagavond, omdat ik ooit het idee had opgevat dat dat ontspannend zou zijn. Dan is er nog onze hond, Kes, een energieke labrador die net zoveel aandacht vraagt als een peuter. En natuurlijk onze echte peuter, Keano, die net 2 is geworden, of beter gezegd, stilletjes 2 is geworden zonder dat zijn ouders het doorhadden.
Keano gaat drie dagen per week naar de opvang en twee dagen naar mijn ouders
Het is een schema dat goed in elkaar is gezet en soepel loopt, zolang niemand een stap verkeerd zet. Die vrijdagavond voor zijn verjaardag was ik nog laat aan het werk, en Peter moest overwerken. We kwamen thuis, aten iets snel, checkten of Keano sliep, en stortten in op de bank, uitgeput. De volgende dag was gevuld met boodschappen, huishoudelijke klusjes en een plotselinge crisis op mijn werk die ik vanuit huis moest oplossen. Keano speelde ondertussen bij mijn ouders, en ergens tussen het telefoneren en het eindeloos sorteren van was, vergaten we beide compleet dat de volgende dag, zondag, Keano’s verjaardag was.
Het was pas zondagavond laat, toen ik een herinnering op mijn telefoon zag – die ik twee dagen geleden had moeten zien – dat het kwartje viel
“Verjaardag Keano – taart ophalen!”, stond er. Mijn hart zonk naar mijn tenen. We hadden helemaal niets geregeld. Geen cadeaus, geen taart, geen feestje. Niets. Morgen was het maandag en begon de week weer. Die nacht kon ik niet slapen. “Hoe hebben we dit kunnen laten gebeuren?”, dacht ik. Peter probeerde me te troosten, zei dat Keano er niets van gemerkt had en dat we het volgende weekend dubbel konden vieren. Maar het hielp niet. Het schuldgevoel vrat aan me. Ik was een mislukte moeder. Het was alsof ik gefaald had in de meest basale taak van het ouderschap: het vieren van de mijlpalen van je kind. Het zat diep.
De volgende dag belde ik mijn ouders en vertelde wat er was gebeurd
Ze waren begripvol. Ze wisten hoe druk ik en Peter het hadden. Mijn moeder liet me beloven om meer rust te nemen. “Straks krijg je nog een burnout Janny”, zei ze. Ze stelde voor om die komende zaterdag een klein feestje te houden in hun huis. Mijn moeder bood aan om de taart te bakken en mijn vader zou de tuin versieren. De hele week stond in het teken van voorbereidingen en het goedmaken van onze fout. We kochten cadeaus waarvan we wisten dat Keano ze geweldig zou vinden en nodigden wat familieleden uit.
Toen zaterdag kwam, was alles klaar voor een feestje
Keano was natuurlijk zich totaal onbewust van onze eerdere misstap, en speelde vrolijk met familie. Het zien van zijn blije gezicht verzachtte mijn schuldgevoel echter nauwelijks. Het vergeten van de verjaardag van mijn eigen kind was echter wel een wake-up call om meer rust in mijn leven te bouwen. Dit kan niet meer zo. Ik moet niet zo rennend door het leven gaan.
JANNY
Dit verhaal kan niet waar zijn.
Niet normaal, de verjaardag van je kind vergeten en alleen maar werken, ik denk niet alleen aan het kind, maar ook aan de hond, die heeft volgens mij ook geen leven. Tijd dat jullie wakker worden.
Wat een verhaal, en inderdaad zelfs de opa en oma denken niet aan het kleine schepsel. Jullie moeten je diep schamen, als het werk zo belangrijk is voor jullie, en je besteedt je kind vijf dagen in de week uit. Wat komt er dan van zo’n manneke terecht. Er zijn mensen die graag kinderen willen en niet kunnen krijgen, maar bij jullie schijnt het een hebbeding te zijn. In mijn ogen zijn jullie geen kind waard. Als je zijn verjaardag al vergeet, laat je hem dan ook in de auto zitten met warm weer, en vergeet je hem dan ook???? Slechte ouders, slechte opa en oma, en slechte opvang Bah
Linde.
Dit fake verhaal was pas echt grappig geweest als die zondag alle visite op de stoep hadden gestaan en de ouders zich dan pas hadden gerealiseerd dat het de verjaardag is van Geano
In al die weken heeft niemand eens gevraagd wat hij wil hebben? Welke dag het feestje gevierd zou gaan worden? Waarom kon zij die bewuste zondag geen taart bij AH kopen de grootouders en ooms en tantes uitnodigen en of er niks gebeurd was??
De beste hint dat dit fake is is de naam: hoogopgeleide drukke ouders met een goede baan zullen nooit kiezen voor de tokkie annex jeugdzorg naam Kyanov
‘Kyanov’….Sanne, kan jij wel lezen kind?
Heel bijzonder verhaal dat niemand in de directe omgeving zoals opa’s oma’s tantes ooms vrienden of zelf de crèche niemand de ouders heeft gefeliciteerd of heeft gevraagd wat de kleine man voor kado zou willen ongeloofwaardig. Dat is erg veelzeggend en behoorlijk ziek. Wat een disfunctionele familie gezin heb je dan waar het kind totaal uit het oog verloren wordt door alle naasten. Ik vindt dit meer iets voor een melding bij veilig thuis zodat het kind voorop wordt gesteld inplaats dat er zo vroeg al emotionele verwaarlozing plaats vind in een gezin. Zodat een jeugd hulpverlening kan komen waar nou echt de prioriteiten van deze familie liggen bij werk een druk zijn of je kind totaal uit het oog verliezen
Ben je werkelijk niet goed, of so een control-freak die een kind aan de beroeps kinderenmishandekaars en kinderverwaarlozers van Nederland wil blootstellen?
Alsof (ON)veilig thuis hier iets mee te maken zou moeten hebben. En ja, die doen soms wel eens wat goeds, maar door de onkunde en chaos vsn die organisatie meer kwaad. Kijk naar die zaak in Vlaardingen, waar een 10 jarig meisje voor de rest van het leven gerekend is, als ze het al overleeft!!
Ik hoop dat dit verzonnen is.
zowel voor het kind als de hond.
Opvallend verhaal. op zijn zachts gezegd twijfelachtig.
welke moeder vergeet de verjaardag van haar kind?
wat ik wel begrijp is de druk op de schouders als leidinggevenden bij het bedrijf, maar daar valt volgens mij ook te overleggen. de burnout is volgens mij allang begonnen.
Een trigger voor alle full-time werkende stellen om na e denken. Geen kind zal later terugdenken aan de geweldige banen die hun ouders hadden of het geld dat er binnenkwam. Wel aan de gezelligheid en geborgenheid die ze hebben ervaren.
het stomste van het stomste. wat belangrijk hè je baan.
Sorry,ik begrijp dat ouders tegenwoordig alle 2 moeten of willen werken maar past een kind in jullie leven wel. drukke banen veel en laat werken.
Ik zou 1dag minder gaan werken ,met jou baan verdien jij echt heel veel.. Of jij moet zoveel meerwaarde hechten aan je baan dan aan je kind.
kind 1x pw zelf opvoeden ,jij rust en hier heb jaren plezier van en jullie kind ,die zijn vader wat ik eruit opmaak minder zie ,ook
als je niks nuttigs kan zeggen hou dan je mond iedere ouder weet dat het onzettend duur is het leven en zonder 2 weekende ouders je bijna niet rond kan komen of een dagje met je kinderen weg kan.
hoe gek het ook klinkt het kan gebeuren.
ja zou zeker een stapje terug nemen. en meer van je kleine man genieten voor je het weet is die groot me oudste is al 13 ook de naam Keano maar al die negatieve troep die ieder roept moet je niet serieus nemen hoe schuldig je ook voelt nu niks meer aan te doen behalve zorgen dat het niet nog is gebeurt en even voor de andere mensen Ik heb een mega grote familie en zelf 5 kinderen ik krijg ook de helft van de tijd geen appje om me er aan te herinneren. dus het kan gwn gebeuren kut voelen er om mag ook even en weer door en er van leren meer kan je niet!
“Ik heb een mega grote familie en zelf 5 kinderen ik krijg ook de helft van de tijd geen appje om me er aan te herinneren”. Het is ook niet gebruikelijk dat je familie je helpt herinneren aan de verjaardag van je kinderen, hooguit dat ze je feliciteren – maar kennelijk is dat bij jullie ook niet gebruikelijk.
@Angelique Het is kiezen. Als je kiest voor 5 kinderen, ja dan moet je allebei hard werken. Als je kiest voor 1 of 2 kinderen en je niet super hoge eisen hebt, zoals een groot huis, nieuwe auto, 3 x op vakantie etc, dan kun je van 1 inkomen leven.
ik heb er bewust voor gekozen om thuis voor mn kindje te zorgen. zoals de meeste reacties hier ook zeggen; kinderen herinneren zich heel goed welke keuzes je maakt.
Het is gelukt, complimenten. Het begint met de titel. Een waarvan iedereen denkt: Dat geloof je toch niet! Waardoor er veel mensen de website vinden en lezen. En dan iets wat nog erger is dan het ongeloofwaardige verhaal, de reacties. Een bak met ellende.
Ik heb daarom besloten om niet meer op te link te klikken.
Ik wacht nu al op het vervolg: “We waren vergeten onze zoon op te halen van de opvang/school/bij opa en oma/zomerkamp.” En over vijftien jaar: “Help hij zit in detentie, hoe kan dat nou??”
Maar vroeg de opvang ook niet wanneer hij zijn verjaardag wilde vieren? Ik werk zelf in de kinderopvang en daar vragen we het van te voren als ouders er niet over beginnen. 😉
ik vind de reacties weer zo bijzonder en grappig hier. ik reageer niet vaak maar dit is weer typisch iets waarvan iedereen weer een mening klaar hebt. Als een moeder fulltime werkt is ze slecht, als een moeder niet werkt is ze lui en als het kindje regelmatig naar de opvang gaat dat is hier niet zo hoor maar dan is het ook slecht.
Wat leven wij een een vreemde maatschappij zeg met continue vooroordelen. leven en laat leven. Zo te lezen is ze ook inmiddels zich ervan bewust dat ze er meer voor het kindje moet zijn.
Echter een verjaardag vergeten wat voor mijn gevoel de belangrijkste persoon/personen in je leven is/zijn vind ik wel heel triest.
Maar wat verwacht je dan, als je dit deelt? Dat je alleen maar bejubeld en aanbeden wordt? Het is toch logisch dat er meningen komen? Dat is het hele idee, is mijn indruk. Als iedereen alleen maar “wat goed” mag zeggen, wordt het wel wat saai.
Het toverwoord voor een leven is ‘balans’. Werken, niet werken, kinderen, een hond, sociaal leven; het kan echt allemaal samen. Maar fulltime werken, je weekend doorwerken en hobby’s, tja, dan schiet iets anders erbij in – en in dit geval haar kind… Dat je de verjaardag van een verre neef of vage kennis vergeet, soit, maar die van je kind? En dan niet alleen moeder, maar kennelijk ook vader en de rest van de familie? Ik geloof er 0,0 van.
het is idd nooit goed. precies zoals je zegt; als je werkt is het niet goed. als je niet werkt is het ook niet goed. vrouwen kunnen het nooit goed genoeg doen.
doe lekker waar jij je goed bij voelt.
je bent niet waard dat je moeder bent.
5 dagen je kind weg brengen.
Waarom begin je aan kinderen?
volgens mij leven we in 2024 waarin een kind toch echt twee ouders heeft en een vrouw niet meer alleen achter het aanrecht staat. Dus je reactie behoort op en vader en moeder gericht te zijn. Beide zijn verantwoordelijk en niet alleen een vrouw. Plus alleen in Nederland werken vrouwen partime zodra ze Moeder word. In alle andere landen werken vrouwen evenveel als mannen, zoals het hoort te zijn. Zodra je dan beide een kind krijgt zorg je er samen voor, en zorg je dus samen voor om minder te gaan werken totdat je kind naar school gaat. Daar is het ouderschapsverlof voor. Makkelijk oordelen dus. Je kung ook zeggen waarom ga je naar school als je Moeder wilt worden..Mijn rekeningen wirden niet door lucht betaald, dus werken om te kunnen leven moet iedereen. Ik werk niet alleen voor het geld, maar voor mijn ontwikkeling en nog veel meer.
Ze werkt zodat ze belasting kan betalen, zodat ze toeslagen van oordelende types die nauwelijks werken kan meebetalen.
dat kan alleen gebeuren als je je prioriteiten verkeerd legt. beide ouders werken: prima. een druk sociaal leven: prima. maar een kind ( en een hond) zijn geen sluitpost die je maar ergens dropt. hoe veeleisend je baan ook is, zaterdag en zondag zijn voor je gezin en voor jezelf….als je dan ook nog aan het werk bent heb je de boel niet op orde en werk je in je vrije tijd. dat verdient je kind niet, je hond niet en ook jij zelf niet. hopelijk was dit een goede les.
waarom hebben jullie een kind op de wereld gezet? drie keer per week naar de opvang, twee keer naar de ouders en in het weekend te druk met van alles en nog wat. zielig voor het ventje, de hele week wegstoppen, door jullie wordt er niet naar hem omgekeken.
je kind heeft meer aan liefde en aandacht van zijn ouders dan aan ouders die veel geld verdienen.
ten eerste waarom nemen jullie überhaupt kinderen en een hond met 2 fulltime banen? Ik zou mij doodschamen als je de verjaardag v je kind vergeet. Kijk dat jullie werken vind ik normaal maar je kind wordt onderhand door een ander opgevoed met zoveel dagen per week te werken. En een hond ,wordt die ook overal gedropt?
wanneer zie je je kind alstie in bed ligt.cadeaus gekocht om je geweten te sussen.
wie voedt je kind op.
je kunt je kind beter ter adoptie aanbieden.
hoe krijg je op deze manier een band met je kind.
geweldig dat je na twee jaar erachter komt dat je te weinig aandacht voor je kind hebt gehad.
hoop dattie later weet hoe belangrijk hij voor jullie was
en dat hij er later geen dumpgevoel aan overhoudt
Hoe kan het nou dat niemand, zelfs de grootouders niet, je ook maar hebben gefeliciteerd met de verjaardag van je kleine? Geen enkel appje van vrienden, niets?
Die waren ook allemaal druk met werk, de hond of dansles, denk ik. Of het interesseert ze net zo weinig als het de ouders interesseert.
nou sorry zeg…vind dit een heel bijzonder verhaal, kan het bijna niet geloven!.
ik zou nog meer hooi op je vork nemen, zodat je je zoon nog eens vergeet om op te halen na je werk….
Als ik je moeder was zou ik geen begreep hebben en wel ff een babbeltje met je houden!
Tip: neem gas terug en ga beiden wat minder werken en zorg voor meer rust in de tent(en hoofd)
De tijd met je kind thuis en klein kan je nooit overdoen, carrière jagen kan altijd nog.
wat een stom verhaal. Alsof niemand vroeg naar wanneer je het viert of wat ze her beste kunnen kopen voordat kind
dat zal vast wel, ze waren het zelf ook niet helemaal vergeten, omdat ze wel wat dingen te doen in hun agenda hadden staan. alleen vergeten dingen te regelen… ja t schiet er wrl eens bij in…. tis geen drama
een fake verhaal natuurlijk
werd je dan door niemand gefeliciteerd met zijn verjaardag? door je ouders ofzo? raar verhaal dit.