Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Ik kijk naar Dean, mijn man, die tegenover me aan tafel zit met zijn laptop open
Hij is bezig met werk, zoals altijd, maar ik let eigenlijk niet op wat hij doet. Het is alsof ik naar een vreemde kijk. Een man die ik ooit liefhad, die ik ooit alles vertelde. Maar die tijd is voorbij. We praten nog wel, over koetjes en kalfjes, de kinderen, wat er op het werk speelt. Maar verder… er is niets meer. Geen warmte, geen aantrekkingskracht. En het gekke is, ik weet dat hij hetzelfde voelt.
We zijn als broer en zus geworden
Tenminste, dat is wat hij zelf heeft gezegd. Ik weet nog dat ik even moest slikken toen hij dat voor het eerst hardop uitsprak, maar ergens voelde ik opluchting. Het was eruit. Het was gezegd. En toch, geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om weg te gaan. Ik kan het niet. Niet omdat ik nog iets voel voor hem, maar om alles wat erbij komt kijken. Scheiden? Het woord alleen al zorgt voor een knoop in mijn maag. In mijn familie, onze vriendenkring, overal hangt er een taboe over. Scheidingen zijn als een soort mislukking. Het moment dat je toegeeft dat je het niet hebt gered. En ik? Ik kan die stempel niet dragen. Ik heb het van te dichtbij gezien.
De scheiding van mijn zus
Een ramp. Alles leek zo vredig, maar toen ze vertelde dat ze uit elkaar gingen, was de schok in onze familie groot. Onze ouders waren ontroostbaar, alsof de wereld verging. Het was wekenlang drama. Iedereen had er een mening over. “Ze heeft niet hard genoeg geprobeerd.” “Je gaat toch niet zomaar uit elkaar?” Die zinnen herhaalden zich in mijn hoofd. En ik zag hoe mijn zus veranderde. Hoe haar vrolijke, luchtige karakter langzaam wegkwijnde door het oordeel van anderen. Iedereen kiest ook 1 team: van moeder of vader. Vreselijk.
Dus nee, ik stap niet uit dit huwelijk
Ik kan dat mijn kinderen niet aandoen. Ella is 6, en Caz nog maar 4. Ik kan niet de moeder zijn die hun veilige thuis uit elkaar rukt. Dean en ik hebben het erover gehad, meer dan eens. Hij stelde het zelfs voor: laten we als broer en zus doorgaan, als een team voor de kinderen. Totdat ze volwassen zijn. Totdat ze hun eigen leven hebben opgebouwd, zonder dat wij hun wereld hebben verwoest.
Het klinkt logisch
En toch, elke keer dat ik zijn voet voel tegen de mijne in bed, voel ik een klein gevoel van ongemak. Het voelt verkeerd, onnatuurlijk. Maar het alternatief is nog veel erger. Dus lig ik daar maar, in het donker, met mijn ogen dicht en mijn gedachten op volle toeren. “Wat als?” spookt er vaak door mijn hoofd. Wat als ik de stap wél durfde zetten? Maar dan denk ik weer aan mijn zus, aan de kinderen, en ik duw die gedachten weg.
’s Ochtends is het altijd hetzelfde
Dean staat op, zet koffie, ik maak de lunchpakketjes voor Ella en Caz. We bewegen ons door het huis alsof we in een soort choreografie zitten, alles soepel en zonder moeite. Soms delen we een glimlach, een snelle kus op de wang, zoals een stel dat al jaren samen is. En dat zijn we ook. Maar het voelt leeg. Het is een act. Een soort toneelstuk dat we opvoeren, niet voor elkaar, maar voor de kinderen. Want zij mogen nooit doorhebben wat er werkelijk speelt. Dat het vuur gedoofd is.
Ella merkt niets
Ze is een dromer, altijd in haar eigen wereld. Ze is druk bezig met school, haar vriendinnen. Ik kijk naar haar en zie het kind dat ik wil beschermen tegen alles. Tegen deze harde realiteit, tegen het verdriet dat kan komen als we besluiten de waarheid te vertellen. En Caz? Die is nog te jong om iets te begrijpen. Hij komt nog elke ochtend met zijn dekentje naar beneden, kruipt tussen ons op de bank en kijkt zijn tekenfilms. Voor hem zijn we één familie, één team, zoals Dean dat noemt. En daar klampen we ons aan vast.
Op school zijn er al meerdere stellen gescheiden
Bij het ophalen hoor ik vaak de moeders fluisteren. “Weet je het al van Saskia? Ze zijn uit elkaar.” Of: “Het gaat niet goed met die twee.” Alsof het een vorm van vermaak is. Popcorn erbij. Ik doe net alsof ik het niet hoor, maar diep vanbinnen ben ik bang dat ze ooit over ons zullen praten. Over Cleo en Dean, het stel dat het niet gered heeft. En dus houden we de schijn op. Want ik kan niet de volgende zijn over wie gefluisterd wordt op het schoolplein.
Dean en ik hebben niet veel woorden nodig
We begrijpen elkaar zonder te praten. Het is een soort onuitgesproken overeenkomst. We doen het voor de kinderen. En ik denk dat hij dat ook echt gelooft. Maar soms zie ik hem kijken, die blik in zijn ogen, alsof hij ook wel weet dat dit een spel is dat we niet eeuwig kunnen volhouden. Maar hij zegt niets. Hij houdt zich aan zijn plan. Broer en zus. Een team. We eten samen, we lachen samen, we doen alles wat een normaal gezin ook doet. En toch hangt er altijd dat gevoel in de lucht, alsof er iets ontbreekt. Het is een stilte, overal en altijd aanwezig.
Na het eten zitten Dean en ik vaak op de bank, voor de tv
Hij met zijn laptop, ik met mijn boek. Het is geen slechte situatie, denk ik dan soms. We hebben alles op orde. De kinderen zijn gelukkig, we hebben een fijn huis, geen ruzies, geen drama. Wat wil ik nog meer? Maar dan komt die leegte weer omhoog borrelen. Het gevoel dat dit niet is hoe het hoort. Dat we elkaar iets voorliegen. Ik mis het vuurwerk. Maar ik slik het weg, zoals altijd. Ik denk dat anderen ons ‘het perfecte stel’ vinden. Serieus. Niemand heeft door dat we een platonische relatie hebben. We hebben geen diepe gesprekken en nauwelijks seks.
“Hoe lang houden we dit vol?” vraag ik me soms af
Misschien nog jaren. Misschien tot de kinderen groot zijn, zoals we afgesproken hebben. Maar wat gebeurt er dan? Wat blijft er dan nog over van ons? Misschien maakt het dan niet meer uit. Misschien zijn we tegen die tijd allang vergeten hoe het voelt om echt verliefd te zijn. Misschien worden we gewoon de mensen die we nu al lijken te zijn: huisgenoten, ouders van Ella en Caz, maar verder niets. We zitten vast in een systeem dat we zelf hebben opgebouwd, een systeem dat we met al onze macht in stand willen houden. Niet voor onszelf, maar voor onze kinderen. Omdat we weten hoe verwoestend een scheiding kan zijn. Omdat we beiden hebben gezien wat het met families doet. We willen dat onze kinderen nooit door die storm hoeven te gaan.
Dus blijven we doorgaan, dag na dag, alsof er niets aan de hand is.
CLEO
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Het hebben van een gezin is ontzettend waardevol. Als jullie als ouders beide het beste ervan willen maken, dan is er hoop.
Dat kan je samen ontdekken of de liefde die er tussen jullie was/is weer kan groeien.
Het is heel mooi dat jullie de kinderen op de eerste plaats willen zetten.
Maar jullie horen daar samen te staan als gezin.
Jullie viertjes horen samen op die eerste plaats te staan. Ik hoop echt dat jullie liefde weer op kan bloeien. Vecht voor je kinderen, voor je man en voor jezelf. Vecht voor jullie gezin. Dat is wat ik je mee wil geven.
Hey Cleo,
Er is hoop. Doe eens wat leuks met zijn tweeën. Je bent niet alleen een gezin. Maar ook een echtpaar. En heel veel huwelijken gaan door droge periodes heen. Maar je moet het onderhouden, net als een auto: beetje olie erbij.
Ik wens jullie nog veel goede jaren. Niet de moed opgeven en je erbij neerleggen! Bedankt voor het delen van je verhaal.
“Kinderen volgen wat je doet en niet wat je zegt”.
Dat jij als volwassen vrouw deze keuze maakt moet je helemaal zelf weten. Dat je kiest voor comfort is jouw goed recht.
Wat me wel altijd raakt is dat men dan zegt dat dat beter is voor de kinderen. Nee, jij durft niet en dat leg je dan bij je kinderen neer. Jij kiest voor comfort en bent bang voor de mening van je omgeving.
Communiceer eerlijk aan je kinderen wat zij al die jaren zien. Zodat ze weten dat echte partnerschap bestaat uit warmte, tederheid, passie, authenticiteit en ook gezonde woordenwisselingen en dat ze dus naar iets anders moeten “zoeken” dan datgene waar ze al die jaren aan zijn blootgesteld door hun ouders.
Ik ben wel weggegaan bij de vader van mijn kids omdat ik vanuit passie en authenticiteit wil leven en dat ook aan mijn kinderen wil meegeven. Dat ze altijd vanuit hun diepe, authentieke zelf mogen leven en handelen. Want naarmate ze ouder worden begrijpen ze steeds beter wat er speelt. Ja, het is pittig om alles alleen te doen en financieel is het ook een uitdaging soms. Maar ik heb een huis, een auto, betaal al mijn rekeningen zelf. Geen toeslagen of uitkering. We gaan op vakantie en kunnen ook uit eten. Cadeaus met kerst en verjaardagen en mijn kinderen zien een moeder die gelukkig is en de meningen van anderen naast zich neer legt. Mijn kinderen groeien op in oprechte gezelligheid en warmte.
Jullie geven ze mee dat het waardeoordeel van hun omgeving belangrijk is. Terwijl iedereen altijd voor zijn eigen geluk zou moeten mogen kiezen.
Het spijt me te lezen dat je ouders zo hebben gereageerd op de scheiding van je zus. Ze hadden haar moeten steunen en haar moeten prijzen voor haar moed dat ze die moeilijke beslissing durfde te maken. Dat ze voor haar eigen geluk en dus die van haar kinderen durfde te gaan. Want kiezen voor een scheiding is voor niemand een makkie. En dat dan je eigen ouders je zo in de steek laten is heel pijnlijk.
Volg je pad. Maar wees eerlijk naar je kinderen.
De grote vraag is meer, ben jij gelukkig met je besluit en eerlijk daarin naar jezelf? Ik denk dat de kinderen 2 ouders verdienen die gelukkig zijn met of zonder elkaar. In mijn ogen is het leven te kort om de buitenwereld tevreden te stellen en toneelstukjes te spelen. Ik denk ook dat het belangrijk is om eerlijk naar je kinderen te zijn. Misschien dat jullie kunnen afspreken vanaf een bepaalde leeftijd wel open naar hen te zijn en vanwege praktische redenen in 1 huis blijven wonen?
Zelf ben ik nog maar 27, dochter van gescheiden ouders en hoewel het zeker lastig was, is het achteraf zeker de betere keuze geweest.
Want ‘doen alsof’ is niet het voorbeeld dat je wilt geven voor je kinderen van hoe een liefdevolle relatie eruit ziet. Dat houd enkel het taboe in stand waardoor ook jullie kinderen later misschien de druk gaan voelen waardoor zij niet uit elkaar durven gaan met hun toekomstige partner.
Zelf ben ik al 10 jaar samen met mijn man en nu in verwachting van ons eerste kindje.
Naar mijn mening is verliefd zijn en iemand liefhebben een actieve keuze. Ik kies er elke dag voor dat ik van mijn man hou, dat ik hem dat zeg en ook laat zien door de fysieke intimiteit te zoeken. Knuffelen op de bank met een film, en tikkie op of een kneep in de billen als ik achter hem langs loop in huis, vragen of hij ook een tosti wil als ik lunch voor mijzelf ga maken in het weekend etc. Allemaal kleine gebaren die toch laten zien dat ik aan hem denk, en hij doet precies hetzelfde voor mij.
Wanneer wij merken dat die gebaren of misschien zelfs het seksleven minder worden, gaan wij samen even om tafel. ‘Ik merk dat je wat afwezig lijkt thuis, heb je last van stress op werk?’, ‘Voel jij je de laatste tijd wel jezelf? X en Y valt mij namelijk de laatste tijd op en ik maak mij zorgen’, of iets in die richting brengen vaak een hoop naar boven, doorgaans uiteindelijk gevolgd met ‘is er iets wat ik momenteel even kan doen om jou te helpen hierin?’ waarmee wij samen tot een oplossing komen, of in ieder geval weten dat 1 van ons tijdelijk niet de volle 100% kan geven zonder dat dit invloed heeft op het gevoel van de ander. Dit houd ons dicht bij elkaar en op een lijn.
Als je voor de kinderen bij elkaar wilt blijven, doe dan ook echt de moeite met elkaar om de kinderen een goed voorbeeld te geven van een gelukkig, liefdevol en leuk huwelijk waar papa en mama het ook echt leuk hebben met elkaar. Ga naar individuele en eventueel relatie therapie, plan een vaste date-night met elkaar en hou je eraan.
Want echt, uit eigen ervaring, kinderen ook zo jong zien het echt wel.
Je bent in verwachting van je eerste kind. De gebroken nachten en het herstel van een zwangerschap en bevalling moeten nog komen. Kortom, de makkelijkste jaren heb je gehad, nu komen de pittige jaren. Met dikke wallen onder je ogen, geen tijd voor jezelf en een baby die volledig afhankelijk is, is een vaste date-night een uitdaging.
Ach, de tropenjaren. Ook dan is het echt mogelijk tijd en aandacht voor elkaar te hebben en te maken.
Waar schrijf ik dat het niet kan?
Fair enough, je vindt het uitdagend, maar je reactie wekt op mij de indruk dat het allemaal moeilijk-moeilijk is zodra er kinderen zijn.
Wederom een vrouw die de mening van de (directe) omgeving belangrijker vindt dan te te bedenken wat het beste is voor haar gezin en haarzelf. Begint een beetje standaard te worden op deze site jammer genoeg.
Mijn advies: Heb maling aan de omgeving en hun mening. Uiteindelijk zul je het toch zelf moeten doen.
Ik ben een kind van gescheiden ouders, een moeder en getrouwd. Ik zou je aanraden om in therapie te gaan of wel te gaan scheiden.
Je kinderen voelen elke spanning echt wel, ook al weten ze niet wat het is. Bovendien leer je ze nu hoe een liefdesrelatie eruit ziet tussen papa’s en mama’s, dit wil je toch niet voor je kinderen later?
Wat je familie en vrienden vinden is niet belangrijk, zij zouden er onvoorwaardelijk voor je moeten zijn. Zijn ze dat niet dan kun je beter andere mensen zoeken. Kies voor een kans op een gelukkiger leven met een nieuwe liefde. Een gelukkige ouder is altijd een betere ouder voor je kinderen.
ga in therapie, ga elkaar weer zoeken, ga de liefde verstevigen. nee verliefdheid blijft gelukkig niet altijd, dat verandert in een andere diepere liefde of niet. maar daar kun je wel aan werken. zoveek stellen met jonge kinderen worden opgeslokt door werk en gezin. svheiden is niet de enige weg naar een antwoord. vraag of de grootouders opoasen, ga met eljaar uit en ontdek de liefde opnieuw. liefde is namelijk geen gevoel alleen, maar vooral ook een keuze en hard werken.
Ga op zoek naar elkaars hart en kijk wat de ander nodig heeft (ipv wat jij nodig hebt). ga op zoek naar de wortels van je bestaan hier op aarde en lees het boek(je) de 5 talen van de Liefde.
omdat het gras echt niet groener is aan de overzijde en omdat je wat hebt om voor te vechten. iets kostbaars. voor jezelf en voor je kinderen. liefde is geen gevoel maar een werkwoord. het eerder beschreven 777 concept is ook wijs mee te nemen!
Ga op zoek naar elkaars hart en kijk wat de ander nodig heeft (ipv wat jij nodig hebt). ga op zoek naar de wortels van je bestaan hier op aarde en lees het boek(je) de 7 talen van de Liefde.
omdat het gras echt niet groener is aan de overzijde en omdat je wat hebt om voor te vechten. iets kostbaars. voor jezelf en voor je kinderen. liefde is geen gevoel maar een werkwoord. het eerder beschreven 777 concept is ook wijs mee te nemen!
Jullie hebben nog veel samen. Wat te denken van samen in therapie gaan. Ik zou nooit gescheiden zijn als ik het nog zo goed zou hebben kunnen vinden met mijn ex..
Het geeft een enorme ellende voor de kinderen, ook financieel en voordat je jouw leven weer op de rit hebt ben je vaak zeven jaar verder.
aIk vind deze vriendschap de moeite waard om in te investeren en wie weet wat er dan nog mogelijk is. Het geeft in elk geval meer duidelijk.
Na het lezen is mijn vraag waarom is de gedachten dat alleen leegte kan bestaan.
Als je nog sporadisch sex heb betekent het dat er ergens nog wederzijdse gevoelens zijn.
Als scheiding geen optie is waarom niet de 777 concept gebruiken
1x in de 7 dgn doe jullie iets leuks voor elkaar hoef niet op dezelfde dag te zijn
1x in de 7 weken gaan jullie samen zonder kinderen iets leuks doen.
1x in 7 maanden gaan jullie weekendje weg / stedentrip weer samen geen kinderen.
Natuurlijk van voelen de kinderen dat. Willen jullie echt dat kinderen groot worden met het idee dat leugens beter zijn dan eerlijkheid? Het zo laten als het is lijkt me echt geen optie voor niemand van jullie. misschien samen gaan praten?
Wat zonde van jullie jaren. Dus, nog 14 jaar de schijn ophouden? Het deel van jouw verhaal, over de verantwoordelijkheid naar jullie kinderen toe, begrijp ik. De ouders en de mensen op het schoolplein, snap ik echt niet. Want het kan iedereen overkomen, dus die gevallen die daar aan het roddelen zijn op het schoolplein zijn vooral dom. Ik zou daar al helemaal geen rekening mee houden. Jullie lijken wel heel respectvol met elkaar om te gaan en juist dan kan je nog steeds een prima voorbeeld geven aan je kinderen als jij en je partner besluiten je eigen weg te gaan. En het gaat niet alleen maar om evt. een nieuwe partner ontmoeten. Zelfs als die nieuwe partner er niet komt, kan je iets met je leven gaan doen waar je echt gelukkig van wordt. Het komt namelijk wel over alsof het aan je vreet en het jou blokkeert, die poppenkast. Ik vraag me daarom af of dat gezond is. En ouders die uit elkaar gaan is altijd een nare ervaring of je nou een kind bent van 4 jaar of 18 jaar.
Ik snap het niet. Ik lees tegenstrijdige berichten in het verhaal. Mijn aanname is dat als broer en zus je niet ongemakkelijk voelt om tot op zekere hoogte fysiek contact te hebben. Maar wat ik lees is dat zelfs kusjes een leegte bieden. Als broer en zus daar is ook warmte liefde en steun te vinden. Ook lees ik door de regels heen niet over je geluk. Zorgen dat je lekker in je vel zit en gelukkig bent is je eigen verantwoordelijkheid. Jullie hebben hele zware jaren meegemaakt dan is het logisch dat er dan scheuren ontstaan die uiteindelijk kunnen leiden tot twee vervreemde mensen. Ik denk dat jullie er goed mee omgaan. Ook denk ik dat er voor jullie meer in zit. Ga je communicatie na. Ga beiden je trauma’s en irritaties na en groei. Ontwikkel jezelf en neem je partner mee met de ontwikkeling. Als je als broer en zus door het leven gaat hoef je geen leegte te voelen. Een platonische relatie is een vorm van liefdesrelatie dan zonder fysieke handelingen. Die leegte die je voelt ga het na of het komt doordat je behoefte hebt aan fysiek iets of doordat je eigenlijk niet verbonden voelt met je partner al is het als broer. Mijn advies is om eraan te werken. Mijn filosofie is: Als je relatie zonder rode vlaggen zijn dan is het de moeite om er alles voor te hebben gedaan voordat je aan scheiden denkt. Ik lees niet dat jullie daar stappen voor hebben genomen.
Bovenal wees lief voor jezelf. Jij als moeder moet goed voor jezelf zorgen wil je goed voor je kleine liefjes zorgen. Heel veel liefde en sterkte gewenst en dankjewel voor het delen van je verhaal.
Verliefdheid gaat altijd over, altijd….
Ik denk dat bijna iedere relatie een keer op dit punt komt.
De vraag is, wat je dan doet!
Ik zou het er zelf niet bij laten zitten.
Maar proberen om het vuur weer op te laten laaien.
Nee verliefd wordt je dan niet meer, maar je kan wel gaan houden van je partner.
En dat is een keuze.
Soms gaat liefde vanzelf, maar meestal is liefde een keuze.
Ik doe iedere dag iets leuks/bijzonders voor mijn partner.
Dat varieert heel erg.
Iets superliefs zeggen, knuffelen, hem het gevoel geven dat je veel om hem geeft, of waardeert.
Kleine aanrakingen.
Iets speciaals voor hem doen.
Hem verrassen.
Kan zoveel zijn.
Iers waardoor ik zijn leven leuker kan maken.
En de keuze om van hem te houden!?
Er waren periodes dat het een bewuste keuze was.
Dat (sexuele) dingen inderdaad onnatuurlijk voelde.
Maar na verloop van tijd gaat de liefde vaak dan weer vanzelf.
Het is echt de moeite waard.
En aangezien je toch besloten heb bijelkaar te blijven voor de kinderen.
Zou ik daar zeker de moeite voor nemen.
Zou toch geweldig zijn, als je superveel van elkaar gaat houden!?
Want dat is bij ons nu wel het resultaat.
Helemaal eens, mooi om te lezen.
Wat mijn verbaasd altijd dat mensen gelijk beginnen over gedoofde vuur … liefde moet jij koesteren anders blijft ze niet. Twee kinderen achter elkaar hebben ef algemeen kinderen krijgen heeft behoorlijke invloed op relatie tussen partners en er zijn altijd meerdere keuzes … gewoon met de stroom gaan en hopen dat liefde blijf of stappen zetten om liefde te laten bloeien en dat moet allebei partners willen en doen elke dag weer en als na alles blijk nog steeds dat liefde is weg de verantwoordelijkheid bij kinderen latem liggen is een zeer onvolwassen gedrag. Kinderen zien en begrijpen wanner mama en papa wil niet meer samen zijn en blijf alleen voor hun en dragen dat schuld hele leven op hun schouders.
god zij dank zijn er stellen zoals jullie die verantwoording nemen voor de kinderen die ze op de wereld hebben gezet.
als er geen ruzies of geweld in het huis zijn kun je toch prima samenleven?
kiezen voor jezelf is nogel egocentrisch en onvolwassen naar mijn smaak, dus hulde!
helemaal mee eens, al denk ik dat er met meer actieve inzet naar elkaar toe heel wat te winnen valt!
jij misschien een vollediger mens maar ten koste van je kinderen ? kiezen voor hun veiligheid en hun vertrouwde basis gaat in mijn beleving voor alles
ik vind echt dat je een verstandige beslissing hebt genomen. waarom moet er altijd vuur in een relatie zijn ? dat dooft naderhand óók in een eventuele nieuwe relatie. het is een luxe probleem ook in deze tijd. mensen MOETEN altijd op de toppen van hun geluk zitten. mensen mogen niet alleen maar ‘ redelijk ‘ tevreden zijn met hoe het gaat . houden van is vaak ook een KEUZE dat beseffen heel veel mensen niet. die gaan achter hun gevoel aan en daarom gaat er heel veel mis in huwelijken. sterkte en maak er evengoed wat moois van samen.
mensen maken zoveel kapot tegenwoordig voor hun eigen ik als IK maar me goed voel als IK het maar fijn heb. heel goed om samen voor de veiligheid van je kinderen te kiezen.
Helemaal mee eens!
Ik denk dat jullie het goed doen hoor. als alleenstaande ouders is het ook zwaar. En dan kom je weer mannen tegen die alleen interesse in seks hebben en niks om je kinderen geven. Een andere man zal nooit zoveel om je kinderen geven als hun vader. Dat is moeilijk als alleenstaande moeder. Het zijn gewoon drukke jaren. Het is normaal dat de passie verdwijnt. Wie weet komt het wel weer terug. Bij anderen is het ook niet perfect. Het is toch ook fijn om huisgenoten te zijn die geen ruzie maken en elkaar wel ondersteunen. Door de kinderen zijn jullie nu familie. En zo te horen zijn jullie hele goede ouders en ook lieve partners voor elkaar. Koester wat je wel hebt. Tenzij je elke dag weerstand voelt ertegen natuurlijk want dat is niet gezond. Maar ik denk dat dit heel normaal is hoor! Mensen praten er niet over.
Ik snap heel goed dat jullie dit zo hebben besloten. Toch denk ik dat scheiden niet altijd zo’n drama hoeft te zijn zoals je schetst. Ook voor kinderen hoeft het niet het einde van hun geluk te betekenen. Fijn is het niet maar dat is deze situatie ook niet. Als jullie het samen goed aanpakken en op een goede manier uit elkaar gaan,misschien zijn jullie dan allemaal gelukkig ipv alleen de kinderen. Ik ken mensen die nog steeds samen met de kinderen op vakantie gaan en feestdagen vieren samen. Je hoeft geen vijanden van elkaar te zijn en elkaar nooit meer te zien. Ik gun jullie geluk ,dat verdiend ieder mens.
wat een verdrietig verhaal, ik wens jullie veel wijsheid en kracht om het goede te doen. wat goed is voor jullie.
Oei, wat ongezond en onoprecht, óók naar je kinderen. Naar mijn idee is het belangrijk, om in harmonie met jezelf te leven en dat ook te léven. Met alle gevolgen van dien. Daar groeien we aan, daar worden we vollediger mens door. ,Je mist je leven op deze manier en dat op twee sporen zitten gaat je sowieso ceen keer opbreken. M8sschien wordt je er wel daadwerkelijk ziek van. Kies voor je gezondheid (ook mentaal) kies voor geluk.
Dit. Wat zeg je dan, te zijner tijd, tegen je kinderen, als jullie vlak na de 18e verjaardag van de jongste aankondigen uit elkaar te gaan? “We zijn elkaar al 15 jaar zat als partners, maar voor jullie hebben we de situatie maar zo gelaten”…?