Het was soms alsof ik mezelf kwijt was geraakt in de loop van de jaren
Als jonge moeder van twee kinderen was mijn leven vol met hectiek, zorgen en eindeloos veel regelwerk. Maar middenin dat alles was er één ding dat ik bleef missen, ik had niemand meer om het mee te delen. Geen vriendinnen meer. Er waren ooit drie, maar het liep elke keer weer stuk.
De eerste was Lou
We waren nog maar twaalf toen we elkaar ontmoetten, klasgenoten in het eerste jaar van de middelbare school. We vonden meteen een klik. Lou en ik waren onafscheidelijk, altijd samen tijdens de lunchpauzes en vaak na schooltijd. We lachten om dezelfde flauwe grappen en zaten urenlang te kletsen over onze dromen en plannen voor de toekomst. Maar dingen veranderden toen ik, op mijn 20ste, zwanger raakte van Tobin. Het kwam als een schok voor iedereen, maar vooral voor Lou. Ik merkte dat ze het moeilijk vond om te zien hoe snel mijn leven ineens veranderde. Terwijl zij haar studie volgde en zich op haar carrière richtte, was ik bezig met babykleertjes en kinderwagens.
Lou had een andere wereld dan ik, en dat voelde ik steeds meer
Het begon met kleine dingen. Ze ging vaker zonder mij uit, nodigde me minder vaak uit voor bijeenkomsten met vrienden. Ik voelde me buitengesloten, maar dacht dat het misschien aan mij lag. Misschien wilde ze me niet belasten met al haar verhalen over feestjes en reizen. Maar ik voelde het wegdrijven, en het deed pijn. Op een dag besloot ik het aan haar te vragen, waarom ze afstand nam. Ze keek me met een gekwetste blik aan en zei: “Ik weet niet of wij nog wel hetzelfde zoeken in een vriendschap, Aimee. Jij hebt nu een gezin, en ik… ik kan me gewoon niet meer inleven.” Ze vond het lastig om te begrijpen wat het was om moeder te zijn, en ik zag dat ze het meende. Dat was de laatste keer dat we echt praatten. Lou verdween langzaam uit mijn leven, en er bleef een leegte achter bij mij.
De tweede vriendin was Elly, die ik ontmoette toen Juultje werd geboren
We waren allebei jonge moeders, en onze dochters scheelden maar een paar maanden. Het voelde als een verademing om iemand te hebben die begreep wat ik doormaakte. We spraken vaak af, wandelden met de kinderwagens door het park en zaten samen op het bankje in de speeltuin terwijl onze meiden in het zand speelden. Ze werd een soort anker voor me, iemand die me door de zware momenten trok. Maar ook deze vriendschap begon scheurtjes te vertonen.
Het was tijdens een barbecue, toen onze kinderen een jaar of vier waren, dat er spanning ontstond
Elly’s man maakte een opmerking over mijn leven als alleenstaande moeder. Het was een onschuldige opmerking, maar ik voelde de schaamte opkomen. Hij bedoelde het misschien niet zo, maar ik voelde me bekeken, beoordeeld. Toen ik Elly later probeerde uit te leggen hoe die opmerking me raakte, leek ze het niet te begrijpen. Ze zei dat ik het me niet zo moest aantrekken, dat ik ‘te gevoelig’ was. Vanaf dat moment voelde ik een afstand ontstaan. Elke keer dat we afspraken, voelde ik me klein en onzeker. Elly leek geen begrip te hebben voor de struggles waar ik als alleenstaande moeder doorheen ging. Uiteindelijk zei ze me dat ze vond dat ik te veel in mijn rol als moeder opging en te weinig aan mezelf dacht. Ze vond me te serieus, te gesloten. Dat was het einde van onze vriendschap. Ze wilde geen contact meer, zei ze, “omdat ze zichzelf verloor in mijn problemen.” Ik voelde me verloren en verward.
En toen was er Flore, de vriendin die ik ontmoette toen Tobin op de basisschool zat
Zij en ik zaten samen in de ouderraad, en het klikte meteen. Ze had een open karakter, was altijd enthousiast en spontaan. We werden snel close, deelden verhalen over het moederschap en onze dromen. Maar al snel merkte ik dat ik me soms overweldigd voelde door haar energie. Ze wilde altijd iets doen, altijd op stap, en ik voelde me vaak schuldig als ik nee zei. Ik kon niet elke keer uitgaan, ik had mijn kinderen en mijn werk. Soms wilde ik gewoon even op de bank zitten en een rustig avondje hebben.
Flore begreep dat niet
Ze snapte niet waarom ik altijd zo ‘vast’ zat, zoals ze het noemde. Op een dag vroeg ze me mee naar een festival, en ik zei dat ik niet kon omdat ik die avond een oppas zou moeten regelen en het me te veel gedoe leek. Ze zuchtte, rolde met haar ogen en zei: “Waarom maak je het jezelf toch altijd zo moeilijk, Aimee? Je moet gewoon wat losser worden, genieten van het leven!” Ik voelde me veroordeeld, alsof ik niet goed genoeg was zoals ik was. Na dat gesprek bleef het stil. Ze stuurde steeds minder berichten en uiteindelijk geen enkel bericht meer. Het voelde alsof ik iets verkeerd had gedaan zonder precies te weten wat.
En nu, jaren later, vraag ik me af: ligt het aan mij? Waarom heb ik geen enkele vriendin?
AIMEE
ik snap dat laatste niet met de vriendschap van flore, die heeft geen kinderen maar zit wel in de ouderraad? in een ouderraad zit je toch als je kinderen hebt die op school zitten? anders zit je toch niet in een ouderraad.