Mijn dochters Nora en Polly en ik zaten op de grond in de woonkamer
De hamsters zaten in hun kooitje voor ons. We hadden ze pas een week, en ze waren al snel een favoriet geworden bij de meiden. Twee kleine bolletjes, zacht en schattig. Nora had ze Billy en Wally genoemd, en beide meiden konden er geen genoeg van krijgen om ze te aaien en met ze te spelen. Het was ontzettend knus met die beestjes. De meiden giechelden en praatten tegen de hamsters alsof het ‘echte’ vrienden waren.
Ik keek naar Polly, die haar handen voorzichtig in het kooitje stak
Billy kroop langzaam haar hand in. Ik voelde al dat het mis ging. Hoe vaak had ik niet gezegd: “Geen vingers door de kooi heen”. We gaven ze ook regelmatig wortels er door heen. Ze knabbelden op alles. En inderdaad ik zag Polly’s gezicht vertrekken. Billy beet haar in haar hand. Polly schrok natuurlijk. Ze trok haar hand terug. Ik zag tranen in haar ogen. “Het is maar een klein hapje”, wilde ik zeggen, “hamsters doen dat soms.” Maar voordat ik iets kon zeggen, gebeurde het.
Polly werd rood van nijd
Ik zag hoe ze haar kleine hand tot een vuist balde en hoe ze snel opstond. Voordat ik kon reageren, voordat ik kon bedenken wat ik moest doen, stampte ze met haar voet op Billy, die nu op de grond lag, want Nora had hem alweer uit de kooi gehaald. Het leek allemaal in slow motion te gaan, maar het was te snel. Het moment dat haar voet de kleine hamster raakte, was het moment waarop ik wist dat het mis was.
De kamer leek stil te vallen
Nora keek met grote ogen naar haar zusje. Ik voelde de schrik door mijn lichaam gaan. Ik wist even niet wat ik moest doen. Billy lag stil op de grond, en ik wist meteen dat hij niet meer leefde. Polly stond er met een woedende blik, maar ik zag dat die al snel overging in angst. Ze keek naar mij, alsof ze niet wist wat ze net had gedaan.
Ik voelde tranen opkomen
Dit was zo ontzettend verdrietig. Hoe kon ze. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Hoe reageer je hierop? Hoe leg je uit dat wat net gebeurde onomkeerbaar is, dat de hamster nooit meer levend wordt? Ik liep naar Polly toe en pakte haar schouders vast. “Dit mag niet, Polly”, zei ik streng. “Dit is heel erg.” Maar wat kon ik verder zeggen? Het voelde alsof alle woorden wegvielen. Ze bleef me maar suf aankijken. Ik voelde me zo machteloos.
Nora begon te huilen, en ik merkte dat ik ook moeite had om mijn tranen tegen te houden
Billy lag daar maar, stil, en de realiteit van wat er net was gebeurd, drong pas echt tot me door. Het was niet zomaar een ongelukje; dit was iets veel groters, iets dat ik nooit eerder had meegemaakt. Een van mijn dochters had net iets gedaan wat ik niet kon terugdraaien, en ik wist niet hoe ik hiermee om moest gaan.
“Ga naar je kamer Polly” zei ik uiteindelijk
Het waren de enige woorden die ik op dat moment kon bedenken. Ik had tijd nodig om na te denken. Polly draaide zich om en liep met hangend hoofd naar boven. Ik bleef achter met Nora, die snikkend naast me zat. Ik trok haar tegen me aan. “Het komt goed”, fluisterde ik. Was het maar zo simpel. Ik wilde overleggen met mijn man Robbie. Ik wist het echt niet meer. “En hoe kan ik Polly laten inzien wat ze net had gedaan?”, dacht ik.
De rest van de middag voelde ik me rot
Ik had Billy voorzichtig in een doosje gelegd. Nora zat stil aan de keukentafel, haar ogen rood van het huilen. Ze vroeg me wat er nu met Billy zou gebeuren, en ik kon haar geen duidelijk antwoord geven. “We moeten straks maar kijken wat papa vindt”, zei ik. Alles in mij wilde het oplossen, het ongedaan maken, maar dat kon niet.
Robbie was nog op zijn werk
Ik ging hem bellen. Hoe vertel je zoiets? Uiteindelijk zette ik de televisie aan voor Nora. Zij mocht wel even wat afleiding. Zelf liep ik naar boven, naar Polly’s kamer. Ik moest eerst dit gesprek aangaan. “Misschien met Polly, erbij?”, vroeg ik mezelf af. Ik opende de deur en zag haar daar zitten, op haar bed, haar gezichtje nat van de tranen. Ze keek me aan. Ik zag spijt en verwarring. Ik ging naast haar zitten en trok haar op mijn schoot. Ze was nog zo klein. Maar wat ze net had gedaan, voelde best groot. “Waarom heb je dat gedaan?”, vroeg ik. Zij wist het antwoord waarschijnlijk ook niet zelf. Ze huilde en vertelde dat ze boos was, dat het pijn deed en dat ze niet wist wat ze moest doen. “Ik wilde niet dat hij doodging” huilde ze.
Ze begreep het niet, niet echt
Hoe kon ze ook? Ze was 6 jaar, en het concept van dood was nog te groot voor haar. Toch vond ik het abnormaal gedrag. Ik had zoiets nog nooit gehoord. Ik probeerde Polly uit te leggen dat wat ze had gedaan, heel erg was, dat het betekent dat Billy nooit meer terugkomt. “Dat is wat de dood betekent, Polly,” zei ik. “Hij komt niet meer terug.” Ze verstopte haar gezicht in haar kussen. “Sorry, mama”, hoorde ik. ik besloot Robbie niet te bellen, maar het in de avond te vertellen als hij terug was van zijn werk.
Ik bleef daar een tijdje zitten
Ik wist niet wat ik nog meer moest zeggen of kon doen. Het was een fout, een enorme fout, maar ik wist ook dat het belangrijk was dat ze dit zou begrijpen. Ik was eigenlijk ook ergens boos. En zo teleurgesteld in Polly. “Ga maar weer even naar beneden”, zei ik uiteindelijk. “Ik kom zo.”
Nadat Polly naar beneden was gegaan, bleef ik nog even zitten
Ik staarde naar de grond. Ik had tijd nodig om dit te verwerken, om te bedenken hoe we hier verder mee om moesten gaan. Robbie zou straks thuiskomen, en ik wist dat we dit samen verder moesten aanpakken, maar het voelde alsof ik dit eerst zelf moest begrijpen. Dit was niet zomaar een ongeval, dit was een moment dat alles veranderde. En hoe ga je daarmee om als ouder?
Toen ik later beneden kwam, had Polly zich ook verontschuldigd bij Nora
Ze stonden samen bij de doos met Billy erin, en ik zag dat Nora haar zusje voorzichtig omhelsde. “We maken samen een mooi plekje voor Billy”, zei ik. “Een plekje waar we hem kunnen bezoeken.” De meiden knikten. Samen maakten ze gelijk tekeningen voor Billy. Ze wilden ook het doosje versieren.
Die avond, nadat de kinderen in bed lagen, vertelde ik Robbie wat er was gebeurd
Hij schrok zich wezenloos. Nog erger dan ik. We spraken lang over wat we nu moesten doen, hoe we Polly konden helpen begrijpen wat er was gebeurd en hoe we dit als gezin moesten aanpakken. We besloten Billy te begraven in de tuin, met alle tekeningen erbij. Dat vonden we duidelijk. Een mini-ceremonie. “Maar moeten we meer doen?”, vroeg Robbie. “En wat dan?” We wisten het allebei niet. En hebben het maar zo gelaten. Maar eigenlijk voelde dat ook niet goed…
Hebben meer ouders hier ervaring mee? En wat hebben jullie toen gedaan?
SAMM
bij mij gaan de alarmbellen rinkelen, je dochter van 6 jaar oud stampt gewoon jullie hamster dood. Dit is op geen enkele manier goed te praten,dit verdient een fikse straf en geen troost!
Dit gedrag moet in de kiem gesmoord worden, en ik zou ook professionele hulp inschakelen, om uit te zoeken waar dit dierenbeulgedrag vandaan komt.
6 is niet heel erg jong. Elke 6 jarige weet dat stampen=dood. Elke 6 jarige weet ook dat het diertje veel zwakker is.
Ik denk dat de fight or flight response is getriggerd, omdat dat ons overlevingsmechanisme is, dat is een reflex die je niet in de hand hebt en ter verdediging is bij accuut gevaar. Dus zij had denk ik een fight response.
En op zich is dat een prima reactie.
Ik denk alleen dat bij een flight response je lichaam zich klaar maakt om te vechten. Maar dat er dan ook een mechanisme is om te normaliseren en deescaleren, afhankelijk van de situatie. En ik denk dat dat stukje dus niet is gebeurd.
Dat is wel iets om te leren.
Ze kan zichzelf of anderen (in dit geval helaas het arme beestje) namelijk in gevaarlijke situaties brengen.
Dus ik zou goed met haar bespreken wat ze in zulke situaties zou kunnen of moeten doen. Zodat ze dat internaliseert en dat bij een volgende moment automatisch meeneemt. Ze is natuurlijk al erg geschrokken en heeft haar zus megaoverstuur gezien en het diertje begraven, maar goed om goed ook toch nog door te spreken wat de verwachte reactie is.
En verder ook goed oefenen met emoties, gevoel, reacties etc op haar niveau en dat zou ik dan niet op deze situatie richten maar als iets wat goed is om te leren en samen met zus waar het kan.
Daarnaast zou ik wel straf geven. Het resultaat is dat er een diertje dood is, en daar hoort een consequentie bij.
Idealiter iets wat te maken heeft met de situatie. En anders misschien iets waarbij ze een ander dier helpt. En passend voor haar leeftijd natuurlijk. Denk aan de hond of kat van de buren eten geven of iets met egels, vogelvoer of een vogelhuisje of iets wat ze zelf bedenkt.
Het helpen van een ander dier helpt misschien ook in haar eigen verwerking, die lijkt mij ook nodig is (en waar ik ook wel oog voor zou hebben).
Het begraven en doos versieren etc vind ik een hele goede actie.
Tenslotte kan ik me heel goed voorstellen dat je even niet weet wat je hiermee aan moet, succes mama
ach ze kon er niks aan doen, ze kon haar impulsen niet beheersen en trapte daarom de hamster maar dood. Ze is ook pas zes. Haal hier een deskundige bij of professionele begeleiding. Zodat ze leert wat ze wel moet doen met die driftbuien. Een dier doortrappen, hoe kun je dat zo baggetaliseren.
Jeetje, wat een ongelooflijk verdrietige situatie. Mama, wat knap dat je ook compassie en oog voor de emoties van je dochter hebt kunnen houden. Ik voel bewondering voor hoe je je geduld hebt bewaard! Ik kan me goed voorstellen dat je hier niet 1,2,3 een antwoord op hebt.
Toch, hoewel een kind van 6 natuurlijk nog veel moet leren als het gaat om emotieregulatie en empathie, is dit geen reactie die je mag verwachten op die leeftijd en puur aan ontwikkeling kunt wijten. Dit is wel iets om in de gaten te houden, dat aandacht mag krijgen. Er zijn oa hele mooie boekjes over gevoelens voor kinderen en misschien is het voor jullie ook fijn je gedachten even met een derde te kunnen delen, bv haar juf. Anyway, veel wijsheid gewenst, en hopelijk kunnen jullie deze nare situatie gebruiken om haar te helpen groeien.
vreselijk , dat een kind dit flikt. arm hamsteren. verschrikkelijk. Vuil rot kind.
Zalf het maar af, het komt goed… HET KOMT NIET GOED! Ze heeft bewust een diertje dood getrapt. Dat mag best keihard afgestraft worden en niet troosten. Er zijn grenzen en ook al geef je die niet goed aan, ze zijn er wel. Je doet geen dieren pijn. Dat horen kinderen te weten, als je dieren hebt en als je kinderen dat niet weten, moey je geen dieren nemen. Ik reageer zo kwaad, omdat mijn toendertijd 3 jarige dochter, mijn slapende hond had geschopt. Nou, ze heeft het geweten. Il heb haar een harde schop tegen haar scheenbeen gegeven, die klonk als een klok. Ze is nu 20 en ze zegt nog steeds dat die schop verdiend was. Ze weet het nog precies.
geweldig dat je dat hebt gedaan.❤️
you go mam! eindelijk nog een moeder die van aanpakken en corrigeren weet. Zeldzaamheid. Slappe reactie van sommigen hier.
ik denk dat je heel goed gehandeld hebt. 6 jaar is best nog klein en zij kunnen niet echt overzien wat het kan veroorzaken. als een kind op school haar zou slaan dan lijkt me de eerste reactie terugslaan uit een soort reflex en dit lijkt daar erg op….even laten voelen wat ik voel. het lijkt er erg op dat ze spijt heeft. ik zou er zeker nog regelmatig op terugkomen om toch te laten weten hoe erg het is. ..maar dan moet het op een gegeven moment alleen nog maar een groot leermoment zijn. ik zou ook in de gaten houden hoe zij er de komende tijd nog zelf op reageert of op terug komt.
sterkte!!! want dit lijkt me best een hele nare ervaring voor jullie.
“Hoe vaak had ik niet gezegd: “Geen vingers door de kooi heen”. We gaven ze ook regelmatig wortels er door heen. Ze knabbelden op alles.”
Allereerst dieren niet meer voeren door de tralies. Dat scheelt al in de kans op bijten uit vergissing.
Lijkt mij dat Polly dit niet meer doet. Ze kan het niet terug draaien, heeft vanuit pijn gereageerd en daarna zelf haar zusje opgezocht. Met haar praten over wat ze in zo’n situatie wel kan doen, wat Josephine voorstelt, lijkt me een goed idee.
Of het groots en veranderend is…? Dat meisje heeft willens en wetens een klein beestje onder haar voet fijn gestampt. Pijn gedaan. Dood gemaakt. Vermorzeld. Gecrusht. Hoe kun je nou suggereren dat zoiets niet groot is? Ze is zes! Ze snapt misschien het concept “dood” nog niet volledig maar ergens zou er aangeboren een stukje empathie en moreel besef moeten zitten. En dan meteen daarna het kind troosten? Een gemiddeld genomen kind doet zoiets niet. Op z’n minst op zoek gaan naar gezonde manieren om met haar boosheid of schrik om te gaan. En je mag, heus waar, best een poosje boos blijven op je kind hoor! Niet alles “is oke” of “komt wel goed”. Dit soort dingen hebben onherroepelijke gevolgen. Mag ze best wel even goed voelen hoor.
ik merk dat mijn eerste reactie is: is dit echt zo groot en alles veranderend? Zoals ik het lees was dit namelijk niet van te voren bedacht, maar in een schrikreactie en boosheid misgegaan. En kinderen van 6 zijn nou eenmaal nog niet heel bedreven in een boosheid op de juiste manier uiten. Dus volgens mij zou daar nog een keer een gesprek over gevoerd kunnen worden. Wat is boosheid? Hoe kan jouw dochter dat uiten? En dat boosheid wel op een kussen / bal / iets zachts gericht mag worden, maar niet op een mens of een dier.
precies josephine aan de reacties te zien vergeten de mensen dat het ook maar een kind is van 6
ach fiets een eind heen en weer….een kind van 6 is oud genoeg om te weten dat je geen vleugeltjes bij vlinders uittrekt, geen kittens schopt en dus ook niet op een hamster gaat staan. Ga je schamen.