Het is 11 maart acht uur in de ochtend als ik onze school binnen stap
Al direct bij binnenkomst tref ik mijn collega, in volle spanning en met zweetdruppels op zijn voorhoofd. Vandaag starten de rekenexamens. Drie dagen van onzekerheid want werkt alles naar behoren? Zijn de leerlingen op tijd? Hebben ze alles bij zich? Hoe zullen ze het examen maken? En bovenal: zullen ze zich normaal gedragen?!
Sinds een aantal jaren is het binnen onze speciale school mogelijk om examen te doen en een VMBO-diploma te behalen
Tussen maart en juli is bij ons dus de periode van ‘examenstress’. Nu hoor ik je denken: maart en juli? Jep! De examenperiode begint altijd met de rekentoets en hoewel deze in maart wordt afgenomen, zijn wij (ik zit in de examencommissie) al vanaf december bezig met de planning en organisatie hiervan. Voor 1 december moeten de leerlingen worden aangemeld bij de Dienst Uitvoering Onderwijs (DUO). In principe zijn leerlingen zelf aanvrager van het examen (op maat), maar omdat we dit als school faciliteren nemen wij de aanvraag voor onze rekening. Twee weken daarna, zo rond de kerstvakantie, krijgen we van DUO de bevestiging van de aanmelding en is deze definitief. Vervolgens gaan mijn collega en ik samen zitten om de planning te maken, ergens zo rond begin februari. Ook dit wordt aangeboden aan DUO en door hen bevestigd. Wanneer we deze bevestiging hebben, worden leerlingen geïnformeerd over hun examens; allereerst dus de rekentoets in maart, daarna de digitale examens in april, in mei de schriftelijke examens en uiteindelijk in juni of juli de mondelinge examens. Leerlingen krijgen te horen wanneer ze op examen mogen voor hun rekentoets en wat we verder van hen verwachten.
En vandaag is het dus zover: de eerste groep leerlingen stroomt tussen half negen en tien uur binnen
Zij melden zich bij de surveillant en tonen hun ID-bewijs. Vervolgens moeten zij nog wachten tot de start. Rond half tien ontvangen we de voorzitter. Meneer Knaven is al jaren onze voorzitter voor het digitale examen. Hij weet dan ook precies hoe hij met onze doelgroep moet omgaan en durft ‘out of the box’ te denken en bepaalde protocollen voor onze leerlingen los te laten. Super fijn! Met hem spreken we door hoe het examen er uit zal zien en waar we rekening mee moeten houden. Vandaag hebben we die ene leerling op het lijstje staan… Die ene leerling die vorig jaar óók zijn rekenexamen heeft geprobeerd te maken maar na 4.55 min uitermate gefrustreerd het examenlokaal verliet en de boel kort en klein sloeg. Vandaag probeert hij het nog eens. Ik hoop zo dat het hem nu gaat lukken. Dat hij nu in ieder geval zijn examen af kan maken. Dat ie mogelijk een onvoldoende scoort en dus zijn examen niet haalt, maakt me niet eens uit. Als ie het maar afmaakt. Voor zijn zelfvertrouwen zou dat al een hele stap zijn.
Hij komt binnen
Ergens zo rond half tien. Door zijn moeder afgezet. Hij lijkt ogenschijnlijk rustig. Tja, ogenschijnlijk… Want wat er echt in zijn koppie omgaat, dat weten we natuurlijk niet. Ik probeer hem te ‘lezen’. Is hij misschien toch gespannen? Ik besluit hem gewoon te vragen hoe het gaat en hij antwoordt dat het ‘wel oke’ is. Toch ben ik er niet helemaal gerust op. Het zou wel eens verkeerd kunnen aflopen. Ik loop naar de voorzitter en ga, samen met mijn collega met hem in gesprek over de mogelijkheden om het voor deze leerling net iets makkelijker te maken. De voorzitter stemt in met het voorstel dat ik aanwezig mag zijn in het examenlokaal. In stilte mag ik naast deze leerling gaan zitten voor ‘mental support’. Vanzelfsprekend mag ik niets zeggen. Ik loop terug en stel hem dit voor. Hij zucht. Er lijkt een stukje spanning te zijn weggenomen.
Om vijf voor tien worden de leerlingen verzocht zich gereed te maken voor de start van het examen
Hebben zij hun spullen (jassen, tassen, petten, telefoons, horloges etc.) ingeleverd bij de surveillanten? Hebben zij hun ID kaart bij zich? Ik zie dat de spanning begint toe te nemen. Niet alleen bij deze leerling, maar bij alle anderen ook. Logisch, het is een hele stap om een officieel examen te maken. Mijn collega en ik begeleiden de leerlingen dan ook tot ze binnen zijn. Op het laatste moment vraagt ‘mijn leerling’ of ik nog even zijn lokaal wil open maken, zijn paspoort ligt er nog. Snel wordt het lokaal voor hem open gemaakt en kan hij zijn paspoort pakken. Als dit maar niet de druppel is… Eén voor een worden de leerlingen naar binnen gevraagd door de voorzitter. Zij tonen hun ID en gaan zitten op de plek waar zij hun naam zien staan.
Als laatste ga ik naar binnen
Ik neem plaats naast de leerling en zeg hem rustig aan te doen. Ik spreek het vertrouwen naar hem uit dat het goed komt. De voorzitter begint het examen met een toelichting. Hij vertelt dat het examen uit twee delen bestaat; een deel zonder rekenmachine (het eerste deel) en een deel met rekenmachine. Wanneer de leerlingen van deel een naar deel twee klikken, kunnen zij niet meer terug naar deel een. Ik hoor de leerling zuchten. Zijn hoofd gaat naar beneden. Vervolgens wordt het startsignaal gegeven. De leerling klikt op de eerste vraag en leest deze. Hij krabbelt wat op papier, kijkt hier geconcentreerd naar en krast het vervolgens door. Wederom een zucht. Hij klikt op de volgende vraag. Dit is een meerkeuzevraag en er wordt vrij snel een antwoord ingevuld. Door naar de volgende vraag. Weer zie ik hem nadenken en nogmaals zuchten. Sneller dan bij de vorige vraag, klikt hij weer verder naar de volgende vraag. Dit gaat zo een aantal vragen door. Ik hoor hem steeds zwaarder ademen en steeds vaker zuchten. En dan, dan is daar het moment waar we allemaal zo bang voor waren…
Lees HIER het vervolg
ZORGCOORDINATOR AMANDA
