De ochtend van de eerste schooldag
Het was een speciale dag: Matt, onze zoon van 4, zou vandaag voor het eerst naar groep 1 gaan. Carlo, mijn man, had al vroeg zijn werkbroek aangetrokken en was vertrokken naar de bouwplaats. Door zijn drukte had hij nauwelijks stil gestaan bij deze grote gebeurtenis. Nu was het aan mij om Matt te begeleiden met zijn eerste schooldag. Ik stapte uit bed en kleedde me aan, terwijl mijn gedachten Matt waren. Ik voelde de opwinding en de zenuwen met hem mee. Ik liep de keuken in. Matt zat al aan de keukentafel. Normaal gesproken moest ik hem uit bed halen. Hij was ook al aangekleed. Het shirt paste niet bij zijn broek, maar ik liet het zo. Ik maakte een boterham voor hem en gaf die. Zijn energie leek een beetje minder dan normaal. Zijn rugzak, die te groot leek voor zijn schouders, stond naast de stoel. “Goedemorgen Matt”, zei ik met een glimlach terwijl ik naast hem ging zitten. “Ben je klaar voor je eerste schooldag?”
Matt keek op, zijn ogen stonden vol spanning en zenuwen
“Ja mama”, zei hij, maar zijn stem trilde een beetje. We aten samen ontbijt, en ik probeerde een gesprek te beginnen over de leuke dingen die hij op school zou doen. Terwijl ik praatte, merkte ik dat hij niet veel terug zei. Hij at zijn boterham op, maar zijn gedachten waren duidelijk ergens anders. “Is alles goed?”, vroeg ik. Matt glimlachte zwakjes: “Ik ben een beetje bang.” Het was een understatement, dat wist ik. Ik stelde hem gerust en hielp hem met zijn rugzak, die hij met moeite op zijn rug tilde. Eigenlijk was het nog maar een kleine jongen. Ik wilde het liefste thuis houden. Veilig. Bij mij. Maar ik wist dat dat niet goed was. Het was tijd voor een nieuwe stap. De grote school. We stapten in de auto en maakten de korte rit naar school. Matt zat stil op de achterbank, keek af en toe naar buiten en speelde met zijn vingers.
Toen we bij de school aankwamen, was het plein al gevuld met andere ouders en kinderen
Ik kon de opwinding in de lucht voelen hangen. Een nieuw begin. De andere kinderen renden opgewonden rond, en de ouders stonden met elkaar te praten. Echt zo’n start van het jaar. Iedereen moest bijpraten. “Jij kan dit Matt”, zei ik. We stapten de hal binnen. We kwamen gauw aan bij de klaslokaal van de kleuters. Zijn juf Nancy stond bij de deur en begroette ieder kindje met een boks of high five. “Goedemorgen, Matt”, begon ze, “Kom binnen”. Ze stak haar hand op voor een high five, maar Matt durfde niet te beantwoorden. Matt keek van de juf naar mij. Zijn grip op mijn hand werd strakker. “Ik wil niet naar binnen”, mompelde hij, terwijl hij zijn gezicht wegdraaide naar mijn benen. Ik aaide hem over zijn rug. Shit, ik kreeg het ook moeilijk. Ik slikte een paar keer mijn emoties weg. “Het komt goed, Matt”, zei ik, terwijl ik mijn best deed om hem gerust te stellen. Matt begon te huilen. “Ik wil niet naar school”, riep hij terwijl hij zijn handen stevig om mijn hand klemde. Nog even en ik jankte met hem mee…
Juf Nancy deed een poging en kwam ertussen
“Matt, ik begrijp dat je het spannend vindt. Kom, ik laat je de klas zien. We gaan veel leuke dingen doen vandaag.” Matt duwde zijn hoofd verder tegen mijn been en zei: “Ik wil met mama naar huis”. De juf probeerde het nog een keer. “Matt, kijk eens naar al deze leuke kleurpotloden. Mama komt je straks ophalen. Ze gaat nu voor het raam zwaaien”. Ze knielde naast hem en legde een hand op zijn schoudertje. Het voelde zo fragiel. Zo klein. Matt bleef in de deurpost staan en weigerde te bewegen. Zijn gehuil werd luider en zijn paniek nam toe. Ook diep van binnen bij mij. “Ik kan zo toch niet weggaan?”, dacht ik.
De juf probeerde Matt zelfs over te halen door een spelletje te pakken en het voor te doen
Niets leek te helpen. Matts paniek groeide alleen maar. Ik voelde mijn tranen branden, terwijl ik hem zo zag worstelen. Het liefste nam ik hem mee naar huis. Dan deden we dit een andere keer. Later. Veel later. “Of moet ik gewoon doorzetten?”, vroeg ik me in stilte af. Ook ik was aan het worstelen. “Matt, mama moet nu echt gaan”, zei de juf. Ik deed mijn best om rustig te blijven. “Ik kom je later ophalen, oké?”, zei ik zachtjes.
Matt keek me met grote ogen aan
Alsof hij wilde zeggen: “Wat doe je me aan? Laat je me in de steek?”. Het voelde als falen. “Shit, wat is het moederschap zwaar. Hij kon de emotie in mijn stem horen en hij zette het op een krijsen. Het was een hartverscheurende ervaring om mijn kind zo te zien, en het gevoel van schuld en verdriet maakte het nog moeilijker. Met een zwaar hart liep ik weg. De tranen rolden over mijn wangen. Nancy probeerde Matt te kalmeren. Dat hoorde ik. Ik kon niet omkijken. Ik kon ook niet bij het raam staan. Als Matt me zo verdrietig zag, maakte ik het alleen maar erger. Dus liep ik de school uit. Weg van het klaslokaal. Weg van Matt. En dat voelde zo verkeerd. Zo onnatuurlijk. Het was een worsteling om mijn tranen te bedwingen terwijl ik naar mijn auto liep. In de auto liet ik ze gaan.
Thuis aangekomen, was de stilte oorverdovend
Ken je dat gevoel dat daarbij hoort? Dat lege gevoel. Alsof er iets mist. Ik zat op de bank en keek naar de lege kamer. Mijn gedachten raasden rond en ik voelde de tranen opnieuw opkomen. Het was bijna ondragelijk om te denken aan hoe hij zich voelde, alleen en bang in een nieuwe omgeving zonder zijn mama. Zonder mij. Ik vroeg me af of het al beter met hem ging, of dat hij nog steeds zo in paniek was. Met een zachte zucht barstte ik in tranen uit. Ook ik had het enorm moeilijk. Terwijl ik op de bank zat, met mijn hoofd in mijn handen, voelde ik me ook overweldigd door de verantwoordelijkheid om hem een goede start te geven, terwijl het me zo moeilijk viel om hem achter te laten.
De tijd verstreek langzaam terwijl ik mijn verdriet probeerde te negeren, of eigenlijk probeerde te parkeren
Het wachten op het moment waarop ik Matt weer zou kunnen zien, voelde serieus als een eeuwigheid. Elke minuut leek te tikken terwijl ik wachtte op het einde van de schooldag. Het was voor ons beiden een emotionele dag. Matt rende naar mij toe op het schoolplein. We waren weer samen. We waren weer eventjes één. Soms is loslaten zo moeilijk. Met brandende ogen vroeg ik naar zijn zijn dag. Ik was daar niet bij geweest. En ook dat raakte me. Ik had dat niet verwacht. Tegen alle mama’s wil ik zeggen: “Je doet het goed”.
ANNE-FLEUR
De moeder heeft het moeilijk gehad met dit moment en dat is logisch. Wat wel nog had kunnen helpen aan de ontbijttafel is dat ze had klimmen zeggen. ‘ ik snap dat je het spannend vindt allemaal, dat is heel normaal. Alle kindjes vinden dit spannend en toch komt het altijd goed.
Wel vreemd dat we niet horen hoe het afliep op school, waarschijnlijk goed, anders hadden we het wel gehoord.
Lieve Mama van Matt, ik herken veel in ‘het moeilijk kunnen loslaten’. Dat is voor veel moeders zó. (zeker de zeer sensitieve moeders) Wát er volgens mij gebeurde op die eerste schooldag is, dat je jouw spanning projecteerde op je zoontje. Dus je had dit opgebouwd en kwam hét er vóór de deur bij de juf uit. Matt heeft dit opgevangen. Dat gaat vanzelf, je hebt dit niet in de gaten gehad, je hebt niets verkeerds gedaan. Dus deze gebeurtenis, die eerste schooldag kwam bij Matt over alsof er iets ergs ging gebeuren. Terwijl dit juist een vreugdevol groeimoment mag zijn voor het hele gezin. Je hebt het dus blijkbaar zelf heel erg spannend gevonden 😊 Jij als Mama, kan je zoontje goed voorbereiden op dit soort gebeurtenissen die inderdaad nog vaak zullen voorkomen in zijn leven. Je kan natuurlijk nooit precies van te voren inschatten hoe iets zal verlopen. Echter als je zelf relaxed bent ziet je kind, oh kijk, hét is goed.
Zo kun je óók de Papa voorbereiden en aangeven, goh het zou leuk zijn als je meegaat die dag, doen we het samen zo iets bijzonders, dan voelt je man zich óók betrokken.
Een kind verdient deze steun en jij zelf hebt dan óók het gevoel er nièt alleen vóór te staan ❤️ liefs van Mama Jeanine
😊✨🙏
Daar gaan ze weer. Al die mensen die weer een oordeel hebben. Het weer beter weten. Deze moeder heeft haar verhaal opgeschreven en dat hoeft toch niet tot in de details. Het is gewoon een heel herkenbaar verhaal. En waarom zou de vader vrij moeten nemen? Nog moeilijker voor het kindje. Niet alleen door mama, maar ook door papa, achter gelaten worden. En kijk ook dit klinkt niet zo aardig maar ik bedoel het niet zo. Alleen om te laten zien dat je soms dingen schrijft die anders over kunnen komen dan een ander denkt. Deze ouders hebben gewoon gedaan wat ze moesten doen. Papa moest werken en mama heeft die kleine naar school gebracht.. En je kunt je kindje nog zo goed voorbereiden maar als het moment daar is is het toch verdomd moeilijk. Het is een heel herkenbaar verhaal en moeders heeft het prima gedaan.
Er staat dat de vader geen idee heeft dat zijn kind naar school gaat. Moeder praat hier niet over met hem ? Stereotiep verhaal van een ongeïnteresseerde vaders en een moeder die vindt dat ze faalt. Waarom doen vrouwen dit altijd? Verder vermeldt het verhaal niet hoe het kind de eerste schooldag beleefd heeft. En voor de moeder: grow up, dat doet je kind ook.
Hij moet niks, maar zelf zou ik het doen.
wat een vreselijke reacties , deze moeder heeft het gewoon zwaar gehad die eerste dag en wilde dat delen met ons. ik herken het wel hoor, ik vond het ook vrij heftig bij mijn eerste, die bleef ook aan mij plakken en huilen , mijn 2e kind stapte gewoon naar binnen , klaar, dag mama , dat maakte het voor mij toch ook een stuk makkelijker…
Een kind mag af en toe huilen, he.
hij vindt het spannend, dus het is ook normaal.
Ergens vind ik ook wel dat ouders moeten bedenken dat de juf nog 25 kinderen in de klas heeft zitten.
Als alle ouders er een dramatische toestand van gaan maken, door tijd te rekken, dan loopt de planning van de juf ook in de soep.
Meestal is het huilen snel over als de ouders uit beeld zijn. Leren doe je thuis maar het is ook belangrijk om uit de comfortzone te gaan.
Misschien heeft bij Joris vroeger de schommel te dicht bij de muur gestaan…
Welnee, de tuin was dermate groot dat dáár geen sprake van was. Toch bedankt voor je suggestie (die naar mijn mening nergens op slaat én nergens voor nodig is).
Dat denken mensen van jouw opmerkingen ook😉
Dat mag gerust. Ik plaats mijn mening niet om medestanders te vinden.
Wat een zeur reactie Joris. Alsof jij erbij bent geweest hoe ze het kind voorbereid hebben. En dan ook nog lekker denigrerend “mamie” zeggen. U moet uw schamen met al uw vooroordelen.
Ik zou toch zweren dat er ten tijde van mijn reactie stond “Nu was het aan mij om Matt voor te bereiden op zijn eerste schooldag” daar waar nu staat “te begeleiden met zijn eerste schooldag”. Als dat niet zo is: mea cupla. Er is niets denigrerends aan mammie (of pappie), dat is in de volksmond synoniem voor mama (of papa).
Ik ben wel benieuwd hoe Matt zijn eerste dag ervaren heeft. Hij rende naar zijn moeder toe, maar dat zegt niet zoveel. Was hij vrolijk, opgelucht, iets anders? Ze vraagt hoe zijn dag is maar er is geen antwoord… Dat vind ik erg jammer, een abrupt einde aan het verhaal.
Ja, echt hè. Misschien komt dat in deel 2 wel aan bod.
Wat een deur reactie Joris. Alsof jij erbij bent geweest hoe ze het kind voorbereid hebben. En dan ook nog lekker denigrerend “mamie” zeggen. U moet uw schamen met al uw vooroordelen.
Het komt wel goed!
Een paar dingen die me opvallen:
* Hoe bestaat het dat vader gewoon naar z’n werk vertrekt zonder stil te staan bij dit life changing moment van zijn zoon? Neem een paar uur vrij, joh en breng je kind samen naar school (lopend of op de fiets). Of sta er in elk geval bij stil in plaats van gewoon naar je werk te vertrekken.
* Hoe bestaat het dat het kind bij het ontbijt nog voorbereid moet worden op wat er komen gaat? Dat lijkt me rijkelijk laat.
Hoe ging dit bij het kinderdagverblijf, de peuterspeelzaal of de crèche? Of is dit kind altijd bij mammie gebleven en heeft hij dus nooit geleerd iets zelfstandig te doen zonder aanwezigheid van ouder(s)?