Altijd als we gaan zwemmen, kijken mensen mij vragend aan over m’n dochter

Iedereen leek een mening te hebben over mijn dochter Lux, alsof ze de nieuwste aflevering van een realityserie was

Het begon allemaal afgelopen zomer. Lux was net twaalf geworden, en ze was al maanden bezig met één ding: een navelpiercing. Ik had haar steeds proberen uit te leggen dat ze te jong was, dat het niet gepast voelde. Maar ze bleef maar doorgaan, zelfs haar verjaardagsgeld had ze gespaard. En als Lux iets in haar hoofd haalt… Nou ja, ik besloot uiteindelijk toch toe te geven. Misschien niet mijn beste beslissing ooit.

De eerste keer dat we ermee werden geconfronteerd, was tijdens een familiedag in het zwembad

Lux had een nieuwe bikini aan. Ze was zenuwachtig, natuurlijk, omdat dit de eerste keer was dat ze haar piercing zou laten zien. Toen ze in het zwembad sprong, leek ze eerst te genieten, maar ik zag de blikken al snel om ons heen veranderen. Een moeder op een ligstoel keek haar aan met opgetrokken wenkbrauwen, fluisterde iets naar de vrouw naast haar. De vrouw naast haar draaide haar hoofd, keek naar Lux, en gaf me toen een korte, afkeurende blik. Het was geen directe familie, meer kennissen, en via via. Maar het raakte me, alsnog.

Ik voelde hoe mijn wangen rood werden

Ik probeerde het te negeren. Het lukte me redelijk, totdat ik hun stem flarden opving: “Zo jong, en al een piercing? Wat voor moeder geeft nou toestemming voor zoiets?” De woorden staken, alsof ik een slechte moeder was, alsof ik mijn kind zomaar alles liet doen. Lux had gelukkig niets door en zwom vrolijk verder. Thank god.

Het ging niet alleen om dat moment

De keren dat we naar het zwembad gingen, leek het steeds weer te gebeuren. Een andere keer, toen Lux net bezig was om op de rand van het zwembad te zitten, zag ik een groepje meisjes naar haar wijzen en giechelen. Hun houding was duidelijk: vol oordeel. Eén van hen liep zelfs naar haar toe en vroeg op een denigrerende toon of ze “toestemming van haar moeder” had gekregen voor die piercing. Lux keek me direct aan. Ze zocht hulp. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen, en ik eigenlijk ook niet

Ze had veel gespaard voor die piercing

En er eindeloos over gepraat. Het was iets waar ze zó blij mee was. Maar al die blikken, die fluisterende mensen… het nam haar plezier beat wel weg. Toch probeerde ik mijn gezicht in de plooi te houden, haar te laten zien dat ze zich niets moest aantrekken van wat anderen dachten. Maar als moeder was het soms gewoon lastig om daar zelf niet door geraakt te worden. Ik zag mensen oordelen over mijn kind, en indirect ook over mij. Soms wilde ik wel tegen die mensen schreeuwen: Begrijpen jullie het nou echt niet? Ze is gewoon een meisje van twaalf, en dit was iets wat ze graag wilde.

Lux hield zich sterk

Maar ik merkte hoe ze zich steeds meer bewust werd van de starende mensen. Bij elk zwembadbezoek leek het erger te worden. Op een gegeven moment waren we in een recreatiebad, waar je van die grote glijbanen hebt. Ze stond op de trap om naar boven te klimmen, en twee moeders keken haar kant op. “Dat kind heeft een navelpiercing, kijk dan!” hoorde ik er één roepen. Ze schudden hun hoofd. “Vast een asociale moeder, wedden.” Vooral ouders keurden het af, keurden ook mij af.

Elke keer dat zoiets gebeurde, voelde ik dat ik misschien de verkeerde beslissing had genomen

Op dat moment brak ik. Maar tegelijk voelde ik ook woede opkomen. Waarom kunnen mensen het niet gewoon loslaten? Waarom moest iedereen een mening hebben over het lichaam van mijn dochter? Lux was al onzeker genoeg.

Waarom oordeelde iedereen over mijn opvoeding?

Ik wilde opstaan, naar hen toelopen, en uitleggen hoe trots ik was op mijn dochter, hoe hard ze ervoor had gewerkt. Maar ik wist dat het niets zou veranderen. Mensen zouden blijven oordelen, wat ik ook zei. Ik haalde diep adem, keek naar Lux, die inmiddels weer aan het spelen was, en dwong mezelf om niet te reageren.

Er waren ook wat incidenten die minder direct waren, maar net zo irritant

Zoals in een restaurant en dat dan de serveerster die onze bestelling opnam een opmerking maakte over Lux’ piercing. Ze zei iets als: “Oh, wat een stoere piercing voor zo’n jong meisje. Is dat niet een beetje vroeg?” Lux keek haar aan en zei niets. Ik wilde iets bijtends terugzeggen, maar hield me in. Die momenten, waarin zelfs wildvreemden hun ongezouten mening gaven, maakten het hele proces alleen maar pijnlijker voor Lux.

Die blikken, de opmerkingen, de gefluister, het bleef haar achtervolgen

Ik wist niet meer wat ik moest doen om het voor haar makkelijker te maken. Ik zag hoe ze zich steeds meer terugtrok, hoe ze haar handen soms ongemakkelijk op haar buik legde, alsof ze die piercing wilde verbergen. Wat leuk leek, was een schaamtepunt. Nu wilde Lux geen naveltruitjes of bikini meer dragen. Ik gok nog een paar weken en dan wilt ze de piercing eruit….

ANNELI