Ik had net weer een bericht gekregen van een moeder uit Bibi’s klas
Ze had me aangesproken op het schoolplein. Het was de derde keer in een paar weken tijd dat ik zo’n bericht kreeg. “We moeten het echt hebben over Bibi.” Haar woorden hadden als een klap aangevoeld. Blijkbaar was Bibi, mijn dochter, degene die andere kinderen pestte. Mijn lieve, vrolijke Bibi. Ik had het me niet kunnen voorstellen. Maar de verhalen stapelden zich op. En het waren geen onschuldige incidentjes. Nee, het ging verder dan dat. Ze sloot anderen buiten, was gemeen. Woorden die ik nooit had willen horen in relatie tot mijn dochter. Hoe kon dit gebeuren? Waar had ik het laten liggen?
Ik dacht terug aan wat de moeder van Lisanne had verteld
“Bibi had haar expres laten struikelen op het schoolplein,” had ze gezegd. “Ze had gelachen terwijl Lisanne huilend op de grond lag.” Ik voelde mijn maag omdraaien toen ik het hoorde. Hoe kon mijn dochter zoiets doen? Ik kende Lisanne, een stil, lief meisje dat altijd op de achtergrond leek te verdwijnen. Het beeld van haar huilend op de grond, met mijn dochter die er schaterend boven stond, spookte door mijn hoofd.
En het bleef niet bij Lisanne
Ik had ook van de moeder van Dory gehoord dat Bibi haar tijdens een gymles in de kleedkamer had opgesloten. Roos had paniekerig aan de deur geramd terwijl Bibi aan de andere kant stond te lachen met een paar andere meiden. Dory, bang en huilend, terwijl mijn dochter die deur niet opendeed. De gedachte eraan bezorgde me koude rillingen. Wat een b*tch. “Is dat mijn dochter”, vroeg ik iedere keer af.
Het meest schokkende verhaal kwam van Ava’s moeder
Bibi had haar dochter op een feestje expres genegeerd en tegen de andere meisjes gezegd dat Ava “stom” was en dat ze niet met haar mochten spelen. Ava had de hele middag alleen in een hoek gezeten, huilend. En Bibi? Die had gedaan alsof het allemaal heel normaal was. “Ze deed het zonder een greintje spijt,” had Ava’s moeder gezegd. Alsof het haar niets kon schelen.
Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest toen ik al die verhalen hoorde
Het was alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Dit was mijn dochter. Mijn Bibi. Het kind dat ik had opgevoed, waarin ik zoveel liefde had gestopt. En nu hoorde ik dat ze andere kinderen kwetste. Bewust. Met opzet. Mijn hart brak. Ik wist dat ik met haar moest praten. Dat kon ik niet langer uitstellen. Die avond, na het eten, besloot ik het gesprek aan te gaan. Bibi zat aan tafel, haar ogen gefocust op haar tablet. Ik kon de woorden nauwelijks vinden, maar het moest. Ik moest weten wat er aan de hand was. Ik moest begrijpen waarom mijn dochter dit deed.
Ze keek me aan met een blik die ik niet kon peilen
Geen schaamte, geen spijt. Ze vertelde alles. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Hoe ze Lisanne had laten struikelen en erom had gelachen. Hoe ze Dory in de kleedkamer had opgesloten omdat ze “toch nooit wat zegt”. Hoe ze Ava had buitengesloten op dat feestje, omdat “niemand haar aardig vindt”. Haar woorden waren zo kil, zo afstandelijk. Alsof ze geen idee had wat voor pijn ze anderen had gedaan. “Is dat nou mijn dochter?!”, dacht ik.
Ik voelde diepe schaamte
Hoe was het mogelijk dat dit mijn kind was? Dat ze zoiets zonder enige wroeging kon vertellen? Het leek haar niets te doen. Ze zei dat ze het niet erg vond, maar ook niet leuk. Ze leek zelfs een beetje verveeld terwijl ze alles opsomde. “Waarom?” wilde ik vragen. Maar ik durfde het niet eens uit te spreken. Wat had het voor zin? Ze gaf toch geen antwoord waar ik iets mee kon. Het deed haar niets. Ze leek niet eens te begrijpen waarom ik zo geschokt was. En dat was misschien wel het pijnlijkste van alles.
Ik stelde haar voor om alle meiden uit de klas uit te nodigen en excuses te maken
Dat leek me het enige juiste. Als ik één ding had geleerd, was het dat je verantwoordelijkheid moet nemen voor je daden. En nu moest Bibi dat ook doen. Maar haar reactie daarop verraste me weer. Ze haalde haar schouders op. “Als jij dat wil, mam. Maar ik vind het onzin.” Ik snapte er niets van. Ik wilde niet dat mijn dochter zo deed. Bibi’s woorden bleven door mijn hoofd echoën terwijl ik de uitnodigingen voor een meidenmiddag verstuurde. “Als jij dat wil.” Alsof het mij iets moest doen, en niet haar. Ze was er niet blij mee, dat kon ik zien. Maar ze deed het voor mij. Niet omdat ze het voelde, niet omdat ze spijt had, maar omdat het iets was wat ze moest doen.
De dag van de meidenmiddag brak aan
Ik had de woonkamer opgeruimd, wat snacks klaargezet, en probeerde er iets leuks van te maken. Maar de spanning hing in de lucht. De meiden druppelden binnen, een voor een. Ava kwam als laatste, met haar ogen naar de grond gericht. Mijn hart brak voor dat meisje. Ik wist wat Bibi haar had aangedaan, hoe ze haar buitengesloten had. En toch was ze hier.
Bibi zat op de bank, haar armen over elkaar geslagen
Het was alsof ze er helemaal niet bij was, alsof ze zich had afgesloten van de situatie. Ik zag hoe ze keek naar de andere meiden, niet met spijt, maar met een soort onverschilligheid. Alsof het haar allemaal niets kon schelen. En ik haatte het. Ik kon haar wel wat. Na wat awkward stiltes en wat gepraat over school, vroeg ik Bibi of ze haar excuses wilde maken. Ze keek me aan, haar ogen leeg. “Sorry dan,” zei ze, met een vlakke stem. Geen emotie, geen oprechte spijt. Alleen die woorden, in de lucht gegooid zonder betekenis. Het deed niets. De meiden keken ongemakkelijk naar de grond, en ik voelde mijn binnenste omdraaien. Dit was niet hoe het moest zijn.
De middag liep op zijn einde, en toen de laatste meiden het huis verlieten, voelde ik me beladen
Bibi leek opgelucht dat het voorbij was. Maar ik? Ik zat vol zorgen. Mijn dochter had geen greintje spijt getoond, geen enkel besef van wat ze had gedaan. De excuses waren niets meer dan een verplichting geweest, iets wat ze deed omdat ik het van haar vroeg. En ik wist niet wat ik nu moest doen. Alles was alleen maar erger geworden in mijn ogen van mij.
Die nacht lag ik wakker, mijn gedachten duizelden
Hoe kon ik dit goedmaken? Hoe kon ik ervoor zorgen dat Bibi begreep wat ze had aangericht? Mijn hart brak voor de meiden die ze had gepest, en toch voelde ik ook verdriet voor mijn eigen dochter. Hoe kon ze zo geworden zijn? Waar was het fout gegaan? Het leek alsof ze afgesloten was van de wereld, van emoties, van de pijn van anderen.
De volgende ochtend leek alles weer normaal
Voor Bibi dan. Zij was vrolijk, praatte over school en wat ze die dag zou doen. Maar ik wist dat er iets veranderd was. Niet in haar, maar in mij. Ik kon haar niet meer zien zoals voorheen. Dat zorgeloze, lieve meisje was er nog steeds, maar er zat nu een donkere schaduw overheen. En ik wist niet hoe ik die moest verdrijven. Elke keer als ik naar haar keek, zag ik niet alleen mijn dochter, maar ook de pijn die ze anderen had aangedaan. Ik had nooit verwacht dat mijn dochter zo gemeen en lelijk zou doen. En dat gevoel, dat zware gevoel van teleurstelling en verdriet. Zal dit ooit weggaan?
Hebben andere moeders hier ervaring mee?
TAMARA
Dit klopt echt niet. ik zou mij ook superveel zorgen maken over dit gedrag. Ik vraag me wel af of je al contact hebt gehad met de juf. Ik lees namelijk dat andere meiden meepesten. Met onze zoon hebben wij aan de andere kant gestaan. Hij was degene die gepest werd, er is veel ingezet om hem weerbaarder te maken dat hielp geen zier. Als je helemaal alleen staat en niemand komt voor je op dan kun je echt niet in je eentje tegen je pesters op. In de bovenbouw was er een IBer die het anders aanpakte. Zij pakte de hele klas aan en sprak ze aan op de eigen klassenregels. Toen bleek dat er best veel kinderen waren die het eigenlijk heel erg vonden wat er met onze zoon gebeurde. Dat heeft wel geholpen ( in eerste instantie dan want later ging het weer mis, we zijn gewisseld van school en dat hadden we jaren eerder moeten doen) maar in eerste instantie kregen de pesters geen kans meer omdat die werden aangesproken door de andere leerlingen. Als de juf of meester in de klas van jouw dochter het voor elkaar krijgt om de meelopers aan de andere kant te krijgen gaat je dochter tegengas krijgen van leeftijdsgenoten en dat is vaak het enige wat helpt. Als dat niet helpt… of niet lukt zou ik zal hulp zoeken.
Een goede docent was dit gedrag al opgevallen. Wellicht is dat al gebeurd. Vanuit school wordt dan een traject gestart met een school maatschappelijk werker. Is dat nog niet gestart, zou ik er als ouder direct op aandringen. Maar ik zou absoluut ook streng zijn en mijn kind aanspreken op haar gedrag. Het zal ook consequenties hebben. Na school direct naar huis en mobiel inleveren. Want dit gedrag kan niet door de beugel.
Vind je het moeilijk, professionele hulp vragen om jou als ouder sturing te geven. Wat is er vanuit jou nodig om te zorgen dat dit niet verder escaleert?
Misschien lees ik eroverheen, maar leeftijd is nog wel een belangrijke factor denk ik. Hebben we het over een 7 jarige, of 13 jarige?
Je geeft aan dat je het lastig vindt om het gesprek aan te gaan met je dochter. Heb je dit op meerdere vlakken van gesprekken misschien? Kan het zijn dat je dochter zich misschien niet gehoord of gezien voelt?
Ik ben geen psycholoog, maar probeer je meer in haar schoenen te verplaatsen. Wat heeft ze nodig (leeftijd is hierin dus wel een belangrijke factor). Maar als je niet “gezien” wordt, wat maakt het dan uit wat je doet?! (zo groeit de onverschilligheid). Stel je kwetsbaar op en laat de gedacht van het “perfecte” kind los. Hiermee kan je onbedoeld het gevoel geven dat ze faalt/ niet goed genoeg is.. <3
Ik zou persoonlijk veel proactiever het gesprek aangaan en juist wel vragen waarom ze zo doet, en hoe ze denkt dat dit aankomt bij de andere kinderen. Waarom ze het nodig vind om andere kinderen pijn te doen want dat is wat er gaande is.
Dat besef zou ik veel meer proberen te triggeren. In je verhaal komt het een beetje naar voren alsof je je kind geen sturing geeft hierin. Misschien is dat niet zo maar ik zou veel strenger zijn en er bovenop zitten. Mijn dochter hoeft dit echt niet te flikken
Het lijkt allemaal heftig maar het is denk ik geen onwil maar onmacht. Misschien heeft ze een ontwikkelingsstoornis of ASS.
Het kan ook zijn dat er iets verstoord is in haar emotieregulatie. Er gebeurt immers veel in de ontwikkeling.
Ik voel met je mee. Als moeder voel je je schuldig en denk je dat het aan de opvoeding ligt maar alsjeblieft niet streng zijn voor jezelf.
Ik zou ook aanraden eens een professional mee te laten kijken. Het is natuurlijk echt niet oké wat je dochter deed, maar het klinkt ook alsof ze zich daar zelf niet van bewust is en er dus eigenlijk ook geen “kwade” bedoelingen mee heeft. De leeftijd van je dochter is niet duidelijk maar vergeet niet dat ze zelf ook kind is, dingen moet leren en daar sturing bij nodig heeft. Wellicht loopt ze achter wat betreft ontwikkeling van empathie, moreel besef of iets in die richting. En daar is met de juiste hulp prima wat aan te doen! In ieder geval lijkt niks doen me, vooral ook voor je dochter, geen goed idee. Dit moet op te lossen zijn!
hoi mama,
wat ik hier mis is een gesprek na het 1ste incident. ik had niet zo lang gewacht met praten maar meteen een gesprek aangegaan na het 1ste voorval. het is heel belangrijk om met je kind te praten, elke dag over hoe school was of dat er iets is geweest etc. en als er dan uets is voorgevallen bespreek je dat en daar hangen ook consequenties aan vast. had dit ook zeker mer de leerkracht besproken, of er ook bijzonderheden te zien waren in de klas bijvoorbeeld. gaat ze achteruit met leren of spelen er meer dingen?
hoe gaat ze om met dieren? is ze altijd al ongevoelig geweest? ik weet niet wat haar leeftijd is maar ik zou zeker professionele hulp inschakelen en dan niet een maatschappelijk werkster maar een kindertherapeut bijvoorbeeld of psycholoog. dit moet echt goed bekeken worden voordat het straks uit de hand loopt als ze ouder wordt.
sterkte ermee!
Ook ik zou professionele hulp inschakelen. Het feit dat ze geen berouw toont en geen spijt heeft maakt dat ik het zorgelijk vind (vanuit professioneel oogpunt)
misschien is in dit geval het lik-op-stukbeleid wel een uitkomst. spreek met meisjes van haar klas af, dat ze háár eens een dag of wat negeren, haar opsluiten, laten struikelen. kijk dan of ze nog niet voelt wat ze met anderen doet, zo niet dan als een hass professionele hulp inroepen.
Het foute gedrag terugdoen klinkt nou niet echt pedagogisch verantwoord.
Dat heet spiegelen en kan juist pedagogisch verantwoord zijn
Misschien wel es een goed idee. Immers wat is er fout aan lik op stuk. In het algemeen vind ik dat een beter beleid dan het zoetsappige klik-en-sorry-beleid. Dat werkt niet is m.i. wel gebleken. Ook niet in onderhavig verhaal.
Maar heb het er wel even met de leerkracht over. Want kletsen doen kinderen natuurlijk ook als geen ander en dan is mama weer de pineut. Neem t mee in je overwegingen.
Persoonlijk staat mij dit beleid trouwens enorm tegen; je kweekt klikkers en dictatortjes.
Bovendien juffen zien veelal niet wat er precies gebeurt in een klas met soms wel 30 kinderen als t er niet meer zijn. Laat staan dat zij de toedracht kennen. Anderzijds, ik kan mij ook niet voorstellen dat de juf hier helemaal niets vanaf weet.
Mijn credo: Laat je nooit slaan en verdedig je! Snel en doeltreffend.
Ja joh? Als je mij slaat, dan sla ik terug?! Als je mij verdrietig maakt, dan maak ik jou verdrietig?! Is dat ook jouw tip voor volwassenen die een probleem hebben? Start jij oorlog, dan start ik er ook een?!
Goed plan.. :-/
i8k weet niet wat er achter zit masr hulp zou zeker op zijn plaats zijn. Het geeft haar een gevoel van macht omdat sommige kinderen met hasr meegaan.
mij lijkt het verstandig om professionele hulp in te schakelen. Je kunt kijken of school misschien een maatschappelijk werker heeft, of anders via huisarts.
want als ze zo afstandelijk is en het voor jou niet te rijmen is hoe ze was, zit er waarschijnlijk iets achter dit gedrag.
In de tussentijd, kijk of ze alleen empathie mist voor haar slachtoffers of voor iedereen. hoe is ze tegenover eventuele broertjes/zusjes huisdieren?
En is haar gedrag op andere punten anders.
succes en sterkte met uitzoeken hoe met je dochter om te gaan
Ik sluit me aan; regel professionele hulp.
Heftig, misschien kun je ook school vragen om hulp? Heb je verder behalve excuses ook consequenties verbonden aan haar gedrag?