Jolie: “De kraamweek bracht me de kraamverzorgster, maar ook een nieuwe vriendin”

Baz werd geboren in het warme water van ons eigen bad, precies zoals ik had gehoopt

De warmte hielp me door de weeën heen, en toen hij eindelijk op mijn borst lag, voelde het alsof alles op zijn plek viel. Hij was perfect, met zijn kleine handjes die zachtjes mijn vinger vastpakten en zijn rustige ademhaling op mijn huid. De bevalling was intens geweest, maar ik voelde me sterk en opgelucht. En Baz? Hij was vanaf het eerste moment een kalme, tevreden baby. We vonden al snel een ritme samen, en ik voelde die diepe connectie die mensen altijd beschrijven. Ondanks de vermoeidheid voelde ik me gelukkig en compleet, maar ik wist ook dat de eerste dagen na de bevalling uitdagend zouden worden. Ik was dankbaar dat de kraamverzorgster er zou zijn om me te ondersteunen.

Toen Leontien, de kraamverzorgster, de eerste dag de deur binnenkwam, voelde het meteen goed

Zo fijn. Ze had een lieve glimlach en een rustige uitstraling die me direct op mijn gemak stelde. Ze kwam binnen met een grote tas vol spullen en begroette me alsof we elkaar al jaren kenden. Ik voelde dat ik haar kon vertrouwen, en dat was precies wat ik nodig had in die intense periode na de bevalling. Alles was nieuw en spannend, en ik was onzeker over de voeding, het verschonen van luiers en hoe ik Baz moest vasthouden. Maar Leontien stelde me op mijn gemak. Ze legde alles rustig uit en liet me zien hoe ik dingen kon doen. Ze was kalm en zorgzaam. Op de één of andere manier klikte het extreem goed tussen ons. We hadden ook veel lol. We maakten allerlei grapjes.

De eerste dagen verliepen in een ritme van voeden, verschonen, en rusten

Leontien zag wanneer ik moe was en stelde voor dat ik even zou gaan liggen. Ze nam Baz dan mee naar de woonkamer, zodat ik even kon slapen. De eerste keer voelde ik me schuldig dat ik die tijd voor mezelf nam, maar toen ik wakker werd, voelde ik me als herboren. Leontien zat op de bank met Baz op haar borst, en het was duidelijk dat hij zich helemaal op zijn gemak voelde bij haar. Dit was precies hoe ik me mijn kraamweek had voorgesteld: iemand die niet alleen helpt, maar die er echt is, voor ons allebei.

Na een paar dagen begonnen Leontien en ik steeds meer te praten

Al snel ging het niet meer alleen over de baby. We raakten aan de praat over onze levens. Ze vertelde me over haar eigen kinderen, hoe ze inmiddels volwassen waren en hun eigen weg hadden gevonden. Ze vertelde over haar ervaringen als kraamverzorgster, en ik luisterde gefascineerd. Ze had zoveel meegemaakt, en het voelde fijn om haar verhalen te horen. Ze was iemand die haar werk met passie deed, maar ook iemand die vol humor zat.

Langzaamaan merkte ik dat er iets veranderde

Waar ik haar in het begin als een professional zag, merkte ik nu dat we naar elkaar begonnen toe te groeien. We deelden steeds meer, en ik vond het fijn om met haar te praten. Ze was niet alleen een steun in de zorg voor Baz, maar ook iemand waarmee ik kon lachen. We ontdekten dat we veel gemeen hadden, van onze liefde voor boeken tot onze gedeelde interesse in koken. Op een middag, terwijl Baz tevreden lag te slapen, zaten we samen op mijn bed. We praatten over alles: van moederschap tot onze favoriete series op Netflix. Het voelde alsof ik niet alleen een kraamverzorgster in huis had, maar ook een nieuwe vriendin.

De dagen vlogen voorbij

We ontwikkelden een soort routine: ’s ochtends gaf ik Baz zijn voeding, terwijl Leontien in de keuken het ontbijt klaarmaakte. Daarna namen we samen de tijd om Baz in bad te doen. Wat eerst een spannend moment was voor mij, was nu een fijn ritueel. We lachten als Baz met zijn voetjes spetterde in het water, en het voelde steeds meer als iets wat we samen deden, als vrienden. Leontien liet me zien hoe ik zelfverzekerd voor mijn baby kon zorgen.

Op een dag, toen we bezig waren met het opvouwen van de babykleertjes, vertelde Leontien dat ze het bijzonder vond hoe we naar elkaar waren toegegroeid

Dit had ze niet bij iedereen. “Niet elke moeder laat iemand zo dichtbij komen,” zei ze, en ik voelde me ontroerd. Het voelde goed om te weten dat de connectie wederzijds was. Het was een echte vriendschap aan het worden. Ik lachte en zei dat ik hetzelfde voelde. Het was zo natuurlijk gegaan, bijna zonder dat ik het doorhad. We begonnen steeds meer dingen samen te doen buiten de standaard zorg om.

Op de zesde dag van de kraamweek stelde Leontien voor om samen een lunch te maken

“Gewoon iets lekkers voor onszelf, we verdienen het wel,” zei ze met een knipoog. Terwijl Baz in zijn wieg lag te slapen, stonden we samen in de keuken en maakten een simpele salade en broodjes. Het voelde bijna als een middag met een goede vriendin in plaats van de kraamzorg. We kletsten over van alles en deelden verhalen over ons leven. Ik besefte dat ik echt naar deze momenten uitkeek. Het gaf me het gevoel dat ik, ondanks de vermoeidheid en onzekerheden die de kraamweek met zich meebracht, ook gewoon even mezelf kon zijn.

In de loop van de week merkte ik dat ik het lastig vond dat Leontiens tijd bij ons bijna stopte

We hadden zo’n sterke band opgebouwd, en ik wist dat ik haar zou gaan missen. Op de laatste avond, toen Baz eindelijk in slaap was gevallen, zaten we samen op de bank. We praatten over hoe fijn het was geweest om deze week samen door te brengen, en ik vertelde haar hoe dankbaar ik was voor alles wat ze had gedaan. Niet alleen voor de zorg. Ze glimlachte en zei dat het gevoel helemaal wederzijds was. “Je hebt een speciaal plekje in mijn hart gekregen, en Baz ook.”

Die woorden raakten me

Ik had niet verwacht dat ik zo snel een band zou opbouwen met iemand die in eerste instantie kwam om me te helpen in een kwetsbare periode. Maar dat was precies wat er gebeurd was. We spraken af dat we contact zouden houden, en ze gaf me haar telefoonnummer. “Als je ooit een kop koffie wilt drinken of een uitlaatklep nodig hebt, bel me dan,” zei ze. Op de laatste ochtend, toen ze voor de laatste keer de deur uitliep, voelde het als een afscheid van een goede vriendin. Ik keek naar Baz, die tevreden in zijn wiegje lag, en ik besefte dat deze eerste week met hem niet alleen bijzonder was geweest omdat ik moeder was geworden, maar ook omdat ik iemand had ontmoet die voor altijd een speciaal plekje in mijn leven zou houden.

De dagen daarna voelde het huis een beetje leeg en stil zonder Leontien

Natuurlijk was Baz er, mijn heerlijke baby die mijn dagen vulde met zorg en liefde. Maar er was iets dat ik miste, iets wat Leontien had achtergelaten toen ze vertrok. De gesprekken, de gezelligheid op mijn bed, en die kleine momentjes van lachen en delen—het was alsof ik niet alleen een kraamverzorgster kwijt was, maar ook een vriendin.

Ik bleef het telefoonnummer dat ze me had gegeven een paar keer door mijn handen laten gaan

Ik wilde bellen, haar gewoon even spreken, maar ik wist niet zeker of dat gepast was. Ze had gezegd dat ik haar altijd mocht bellen, maar misschien zei ze dat maar gewoon, en meende ze het iet serieus. Toch voelde ik een leegte die ik wilde opvullen. Ik wilde Leontien gewoon zien. Punt. Uiteindelijk, op een rustige middag toen Baz lag te slapen, pakte ik de telefoon en drukte haar nummer in.

Misschien was dit een slecht idee

Maar voordat ik me kon bedenken, hoorde ik haar stem. “Hallo, met Leontien!” klonk het vrolijk aan de andere kant van de lijn, en ik voelde me meteen een beetje rustiger. Ik stelde me wat onhandig voor, alsof ze zou vergeten zijn wie ik was, maar Leontien herkende me meteen. “Jolie! Wat leuk om je te horen! Hoe gaat het met jou en Baz?” Haar stem klonk oprecht enthousiast, en ik voelde de opluchting door me heen stromen. We raakten aan de praat, en het voelde meteen vertrouwd, alsof er geen tijd tussen had gezeten. Ik vertelde hoe het ging met Baz, hoe hij groeide en steeds meer lachte. Leontien luisterde en vroeg naar alle details. Het voelde fijn om weer met haar te praten.

Na een paar minuten stilte vroeg ik het dan toch

“Zou je het leuk vinden om een keer koffie te drinken?” Ik was stiekem bang voor een afwijzing, maar ze lachte. “Natuurlijk, dat lijkt me hartstikke gezellig! Zeg maar wanneer je kan.” We spraken af voor later die week in een koffietentje in de buurt. Ik hing op. Dit voelde als het begin van iets nieuws. En iets blijvends. Ik voelde dat Leontien in mijn leven hoorde en bleef. Soms weet je dat gewoon.

De dag van onze koffie-afspraak

Ik vroeg me af of het anders zou voelen dan in de kraamweek, of we nog steeds diezelfde klik zouden hebben nu ze niet meer in haar werkrol was. Maar zodra ik het koffietentje binnenstapte en haar zag, voelde ik me weer helemaal op mijn gemak. We kletsten urenlang, net zoals we deden aan de keukentafel. Ze vroeg naar Baz, en ik liet haar foto’s zien op mijn telefoon. We lachten om zijn gekke gezichten en deelden verhalen over haar werk en mijn nieuwe leven als moeder. Het voelde alsof we oude vriendinnen waren, alsof er geen weken tussen hadden gezeten. Het werd een middag vol geklets. Er viel geen enkele stilte.

Na die eerste koffie-afspraakje bleef ons contact groeien

We stuurden elkaar regelmatig berichtjes: een foto van Baz die zijn eerste hapje probeerde, een grapje over iets wat ik op televisie had gezien, of een simpel “Hoe gaat het met je?” van haar kant. Na een paar maanden nodigde ik haar uit bij mij thuis. Baz was inmiddels wat ouder en kroop rond in de woonkamer. Leontien kwam binnen met een grote lach Ze gaf hem een knuffel. Het raakte me om te zien hoe ze nog steeds zo betrokken was. We zaten weer aan dezelfde tafel waar we eerder samen thee dronken, maar nu voelde het alsof we echte vriendinnen waren, alsof de tijd ons alleen maar dichter bij elkaar had gebracht.

Onze vriendschap werd steeds hechter

Leontien kwam geregeld langs, en we maakten van alles samen mee. Ze ging mee naar het park, waar we samen wandelden met Baz in de kinderwagen. Soms kwam ze langs om gewoon even bij te praten, en af en toe bakten we samen iets lekkers, zoals we tijdens de kraamweek hadden gedaan.

Op een gegeven moment, tijdens een middagje in het park, vertelde Leontien me dat ze het bijzonder vond hoe onze vriendschap was ontstaan

“Het gebeurt niet vaak dat ik na mijn werk echt contact houd met iemand, maar bij jou voelde het meteen anders,” zei ze. Ik voelde me blij toen ze dat zei. Het bevestigde wat ik al voelde: dit was niet zomaar een professionele relatie die voorbijging na de kraamweek. Dit was een echte, oprechte vriendschap.

Er waren momenten waarop we elkaar echt nodig hadden

Toen Baz een keer ziek werd en ik me zorgen maakte, belde ik haar in paniek. Ze kwam meteen langs om te helpen, en haar aanwezigheid stelde me meer gerust dan ik had durven hopen. Andersom belde Leontien me toen ze een lastige periode doormaakte met haar man. We praatten urenlang, en ik voelde dat onze band niet alleen draaide om mijn rol als moeder en haar werk als kraamverzorgster, maar dat we elkaar op een diepere manier begrepen en steunden.

De vriendschap die begon in die eerste kwetsbare dagen van mijn kraamweek groeide uit tot iets waardevols en blijvends

We waren niet langer alleen moeder en kraamverzorgster; we waren echte vriendinnen. Ik had nooit verwacht dat de kraamweek, voor een extra vriendin zou zorgen. Dat ik een vriendin zou ontmoeten, voor het leven. Erg bijzonder.

JOLIE