Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!
Charissa schrijft een reeks over haar bevalling, dit is deel 1.
Ik word wakker van gebroken vliezen
In de nacht van 23 april (één dag voor de uitgerekende datum) word ik om 02:10 wakker op de bank in onze woonkamer, waar ik in slaap ben gevallen. Ik word wakker van mijn gebroken vliezen en van schrik spring ik op. Grote plassen vruchtwater kletteren op de vloer. Gelukkig heb ik mijn telefoon in mijn hand en ik bel mijn partner wakker. Binnen een paar minuten staat hij aangekleed naast me.
Het vruchtwater is groen
We zijn beide een beetje overrompeld, dit is onze eerste bevalling die spontaan begint. Moeten we de verloskundige al bellen? Mijn partner komt met het idee het vruchtwater te controleren. Al snel zien we dat het vruchtwater groen is en we bellen de verloskundige. Zij geeft aan er met 10 minuten te zijn. Ik voel pijn opkomen. Het voelt als een vervelende kramp. Ik besluit mijn moeder wakker te bellen omdat onze dochter nog thuis is. De verloskundige arriveert om ongeveer 02:20. Ze bekijkt het vruchtwater en constateert dat het vruchtwater inderdaad groen is. Dit betekent dat we meteen naar het ziekenhuis moeten.
De weeën zijn al erg pijnlijk
Ik voel ondertussen de weeën regelmatiger en heftiger worden. Ik besluit om op de bank te gaan liggen om ze op te vangen. Vijf minuten nadat de verloskundige er is, arriveren mijn ouders. Mijn partner gaat samen met mijn moeder onze dochter uit bed halen. Nadat onze dochter uit huis is, worden de weeën direct heel pijnlijk. Ik ben in tweestrijd met mezelf. De weeën zijn zo pijnlijk maar ik kan tegelijkertijd niet bevatten dat het zo snel gaat. Ik zit in de ontkenning en zeg steeds tegen mezelf dat het niet zo snel kan gaan.
Ik heb moeite om ze weg te puffen
De verloskundige vraagt me of ze mijn ontsluiting mag controleren; 5 cm. Ze geeft aan dat we aanstalten moeten maken om naar het ziekenhuis te gaan. Ze vraagt mijn partner om de vluchttas te pakken en schone kleding. Ondertussen worden de weeën heftiger. Ik houd mezelf voor dat het niet zo snel kan gaan, maar de weeën zijn echt heel erg pijnlijk. Ik pak de hand van de verloskundige om ze weg te puffen.
De verloskundige heeft haast om te vertrekken
Mijn partner is bezig de laatste spullen te verzamelen en loopt als een malle door het huis. De verloskundige helpt mij om schone kleding aan te trekken. Nadat de kleding aan is zegt de verloskundige dat ik maar even in de keuken moet gaan staan. Om daar de weeën op te vangen omdat ik daar wat hoger sta. Ze vraagt aan mijn partner hoe ver hij is, want ze wil heel graag vertrekken. Ik merk aan haar dat ze echt aanstalten wil maken.
Zijn dit persweeën?
Ik sta in de keuken en voel weer een wee opkomen. Maar het gevoel is anders. Geen pijn, maar persdrang. Ik roep ietwat in paniek dat ik moet persen. De verloskundige hoort dat het menens is en komt naar de keuken gerend. Ook mijn partner is inmiddels beneden. Ik hoor aan de manier van praten dat het de verloskundige lijkt te overvallen, maar ze blijft rustig en is duidelijk in haar manier van communiceren. Ze zegt dat we het ziekenhuis niet meer gaan redden en dat hij thuis geboren gaat worden. Gek genoeg voelt dit als een opluchting omdat ik aan alles voel dat ik thuis wil blijven, ook al wilde ik in eerste instantie niet thuis bevallen.
Mijn partner krijgt de opdracht om 112 te bellen
Inmiddels is het 02:50. De verloskundige vraagt of ik beneden wil bevallen of nog naar boven wil. Ik geef aan naar boven te willen en met ondersteuning van mijn partner gaan we snel de trap op, naar onze slaapkamer. De verloskundige legt een matje uit het kraampakket op het matras en de tweede perswee komt opzetten. Mijn partner zit naast me. Ineens zie ik de verloskundige verschrikt kijken. Ze zegt tegen mijn partner dat hij 112 moet bellen met haar telefoon en de telefoon op de luidspreker moet zetten. Tijdens het persen drukt de verloskundige op mijn buik.
De hartslag is onvindbaar
Ondertussen zet de verloskundige de dopler op mijn buik, maar we horen geen hartslag. Ze geeft aan dat er een ambulance nodig is. Ik denk: “Dit is niet goed”, maar weet op dat moment niet wat er precies aan de hand is. Ondanks dat ik wel door heb dat er iets ernstigs aan de hand is, blijf ik kalm en rustig. Ik heb wel gedachtes maar ik voel heel gek geen emoties of paniek. Alsof iets het overneemt en een bepaald deel van mijn brein is uitgeschakeld.
Hij moet er zo snel mogelijk uit
Vervolgens hoor ik de verloskundige tegen de centralist zeggen dat er sprake is van een navelstrengprolaps. Op dat moment had ik geen idee wat het betekende. Later leerde ik dat het ging om een uitgezakte navelstreng, een gevaarlijke complicatie. De verloskundige richt zich tot mij en spreekt heel duidelijk. Ze zegt: “Ik ga je nu een verdoving geven en dan een knip zetten. En dan moet je alles geven wat je hebt om hem er uit te krijgen. Hij moet er zo snel mogelijk uit.” Ik zie aan haar dat het echt foute boel is…
Lees HIER verder.
CHARISSA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!
