Het begon allemaal zo anders dan ik me had voorgesteld
Vorig jaar ontmoette ik op een feestje een spontane man, die meteen mijn hart wist te veroveren. Na een paar dates voelde het goed, en ik dacht dat ik eindelijk iemand had gevonden die mijn leven compleet zou maken. Ik had al twee geweldige kinderen, een dochter van 12 en een zoon van 10, uit mijn vorige relatie. Die relatie was op een rotmanier geëindigd, maar ik was trots op hoe ik het daarna had gedaan. Mijn kinderen groeiden op tot 2 vrolijke, zelfverzekerde kinderen, en ik had ze grotendeels alleen opgevoed. Dus toen ik hem leerde kennen, was ik blij. Ik hoopte dat we samen iets moois konden opbouwen, een gezin waar mijn kinderen ook gelukkig in zouden zijn.
In het begin leek hij echt geïnteresseerd
Hij nam mijn kinderen mee uit, naar de speeltuin of gewoon een ijsje halen. Hij zei dat hij het belangrijk vond dat ze zich op hun gemak voelden bij hem. Ik vond dat geweldig om te zien. Ik dacht: misschien is dit het. Misschien is dit die man die niet alleen mij, maar ook mijn kinderen accepteert en liefheeft. Na een paar maanden spraken we zelfs over de toekomst. We wilden graag een kindje samen, een nieuwe start, een symbool van onze liefde. Ik verwijderde mijn spiraal en niet lang daarna bleek ik zwanger te zijn.
Maar toen ik hem het nieuws vertelde, veranderde alles
Ik had verwacht dat hij blij zou zijn, dat hij me zou omhelzen en dat we samen plannen zouden maken over de toekomst. Maar zijn gezicht betrok. Hij keek me aan, en ik zag geen blijdschap, geen vreugde. In plaats daarvan zag ik iets wat ik niet had verwacht: afwijzing. Hij zei dat hij het niet wilde. Dat dit niet het goede moment was, dat hij zich bedacht had. Ik voelde een koude rilling. Was dit serieus? Dit was niet de reactie die ik had gehoopt. Maar ik wilde niet opgeven, niet nu ik zwanger was van ons kindje. Ik zei hem dat ik er dan alleen voor zou gaan, dat ik dit kindje hoe dan ook zou verwelkomen. Hij lachte me recht in mijn gezicht uit.
“Jij? Jij bent totaal niet geschikt om een kind alleen op te voeden,” zei hij, met een grijns die ik nooit eerder had gezien
Het was alsof hij me in één klap probeerde neer te halen. Maar het sneed diep, want ik had 2 prachtkinderen rondlopen, 2 kinderen die ik grotendeels zelf had opgevoed. Echt gemeen op te zeggen. Ik voelde de woede in me opborrelen, maar ik slikte het weg. Hij kende me niet zoals ik mezelf kende, dat was duidelijk.
De laatste paar maanden waren al niet makkelijk geweest
Hij had zich steeds vaker teruggetrokken en zich negatief opgesteld naar mijn kinderen. Mijn dochter was puberaal en eigenwijs, zoals het hoort op die leeftijd, maar hij leek daar steeds minder geduld voor te hebben. Hij maakte nare opmerkingen over haar gedrag, zei dat ze onhandelbaar was en dat ik haar te veel mijn gang liet gaan. Ik merkte dat ik steeds vaker voor haar opkwam, omdat ik het gevoel kreeg dat hij haar niet accepteerde zoals ze was.
Met mijn zoon ging het niet veel beter
Hij is een lieve jongen, gevoelig en soms wat stil, maar hij voelde zich altijd op zijn gemak bij mij. Toch leek mijn partner zich aan zijn aanwezigheid te ergeren. Hij maakte gemene opmerkingen als mijn zoon een foutje maakte of iets niet begreep. Een keer had hij zijn bord niet goed op tafel gezet en viel er een glas melk om. In plaats van het gewoon op te ruimen, had hij hem boos toegesnauwd dat hij “eens moest leren uitkijken.” Ik zag schrik in de ogen van mijn zoon, en het deed pijn om dat te zien. Het waren van die kleine momenten die steeds vaker voorkwamen.
En toch probeerde ik het goed te praten, in mijn hoofd en tegenover de kinderen
“Hij bedoelt het niet zo,” zei ik dan, maar eigenlijk begon ik zelf ook te twijfelen. Hoeveel liefde kon er zijn als hij mijn kinderen, mijn alles, zo behandelde? Maar ik hield vast aan het idee dat het goed zou komen. Misschien was het wennen voor hem, misschien moesten we gewoon onze draai vinden. Ik wilde het zo graag laten werken. Totdat ik zwanger werd en hij me afwees.
Ik verbrak de relatie
Het kon niet anders. Ik kon niet met iemand zijn die niet achter me stond, zeker nu ik zwanger was. En al helemaal niet met iemand die mijn kinderen zo behandelde. Hij probeerde nog een paar keer contact op te nemen, maar ik hield voet bij stuk. Elke keer dat ik aan zijn woorden dacht, voelde ik weer die steek van pijn. Maar ook vastberadenheid. Dit was niet hoe ik mijn leven wilde. Niet met zo’n man.
De eerste weken na de breuk voelde ik me echt verloren
Wat moest ik nu? De ochtenden waren het zwaarst. Ik stond op met de wetenschap dat ik dit kindje alleen zou krijgen, dat ik opnieuw een moeder zou zijn zonder partner aan mijn zijde. Ik had dat al eerder gedaan, maar dit voelde anders. Dit keer voelde het alsof ik gefaald had. Dat ik weer de verkeerde keuzes had gemaakt.
Mijn kinderen gaven me kracht
Rox en Vin waren mijn rotsen, ook al wisten ze niet precies wat er speelde. Ik vertelde ze dat het uit was met mijn partner, en ze leken niet eens verbaasd. Mijn dochter gaf me een knuffel en zei dat ze blij was dat we weer met z’n drieën waren. “Hij deed soms zo raar,” zei ze. Het raakte me. Ze had het dus toch gemerkt. Ik voelde een brok in mijn keel, maar ik glimlachte naar haar. “We redden het wel,” zei ik, en dat meende ik.
Het zwanger zijn zonder steun van een partner voelde eenzaam, maar toch was ik blij met mijn zwangerschap
Ik voelde de baby groeien en wist dat dit kindje een plek in ons gezin zou krijgen. Ik keek er naar uit, en mijn kinderen ook. Misschien niet zoals ik het ooit had gedroomd, maar wel zoals het moest zijn. Ik zou er alles aan doen om dit kindje hetzelfde veilige thuis te geven als Rox en Vin.
In de laatste maanden van de zwangerschap begon ik mijn draai weer te vinden
Ik regelde alles voor de komst van de baby, samen met mijn kinderen. Ze hielpen mee met het inrichten van de babykamer en het uitzoeken van kleertjes. Rox vond het geweldig om voor “haar broertje of zusje” te shoppen en voelde zich al helemaal de grote zus. En Vin, mijn gevoelige jongen, hield mijn buik vaak vast en praatte zachtjes tegen de baby. Wij met z’n drieën waren sterk genoeg.
Het blijft pijn doen, hoe mijn ex-partner me heeft behandeld
Zijn woorden en zijn houding hebben een litteken achtergelaten. Hij had me nooit zo mogen behandelen. En mijn kinderen ook niet. Voorlopig hoef ik geen man meer. Ik ga me richten op mijn kinderen, mijn gezin.
SIMONE
