De vader van mijn kind en dus mijn huidige man, mag dit nooit te weten komen

Ik heb iets serieus op te biechten

Mijn biecht is nogal een verhaal. Ik had het allemaal ver weggestopt. Laat ik beginnen bij het begin. De vader van mijn kind en dus mijn man, mag dit nooit te weten komen. Zelfs onze vriendinnen en familie weten dit niet. Als ze het wel zouden weten, zullen ze op z’n minst anders tegen me aankijken. Vandaar dat ik dit verhaal anoniem moet schrijven. Maar het moet van mijn hart. Ja, ik wil graag mijn verhaal een keertje kwijt. Het voelt goed om ‘uit te spreken’, al is het maar op digitaal papier… Ik zit er al zo lang mee. Daar gaat ‘ie dan…

Het was zomer en plotseling viel het me op hoeveel zwangere vrouwen er rond liepen

Ik zag ze in restaurants, op festivals, op familiebezoek. Zelfs in de kerk. Langzaam groeide het verlangen naar een baby. Dit gevoel werd op een gegeven moment zo intens sterk, dat ik het heb laten vallen bij mijn man waarmee ik één jaar was getrouwd. Hij moest lachen en dacht dat ik een grapje maakte. Hij was net op het punt om zijn baan op te zeggen en wist nog niet wat voor werk hij dan wél wilde gaan doen. Ik studeerde nog. Iets was ons een hoop geld kostte. Hij vond het onverantwoord om in deze situatie aan kinderen te denken. Ik snapte dat wel aan de ene kant. Maar aan de andere kant kon ik mijn verlangen niet negeren. Alles voelde gewoon goed. Ik was er aan toe. En tsja, ook al was de situatie niet ideaal, het zou heus wel loslopen, toch?! Ik bedoel: een baby kon er heus wel bij.

Mijn man zou straks gewoon een nieuwe baan vinden en ik was bijna klaar met die studie

Dit legde ik aan mijn man uit. Toch vond hij het nog steeds geen goed idee, kinderen. Hij zei: ‘Liefje, ik ben er nog echt niet aan toe. Dit moeten we samen doen en samen beslissen.’ We waren zeker nog jong. Hij was 26 en ik 24 jaar. Er was geen haast zei hij. Maar ik had wel degelijk haast. Mijn klok tikte keihard. Hoorde hij dat niet!? Begreep hij dat dan niet!?

Ik besloot het maar even te laten sudderen bij hem

Misschien had hij een paar dagen nodig om in te zien dat dit een logische stap was in ons leven. De dagen slopen voor mijn gevoel voorbij. Ze werden weken. Intussen bleek een vriendin van mij zwanger. En hoewel ik het haar hartstikke gunde, voelde ik een steek van jaloezie. Ik wilde zo graag een kleintje van ons. Een baby in mijn buik. Schopjes voelen. Mijn buik aaien op de bank. Namen verzinnen. Ik besloot er nogmaals over te beginnen. Mijn man werd kwaad en vond dat ik hem teveel onder druk zette. ‘Ik, heb minstens een paar jaar nodig om mijn wilde haren kwijt te raken Lot’, zei hij. ‘Straks als alles rustig is, we beiden een baan hebben, wil ik er over na gaan denken.’

Ik was vreselijk teleurgesteld

Doodziek er van. Letterlijk. Uiteindelijk ging ik met buikpijn naar bed. En daar was ineens die gedachte. Het sloop bij me binnen. ‘Stel dat ik per ongeluk zwanger was, dan zou hij het toch gewoon samen met mij willen en er voor gaan!?’. Ik vroeg het me oprecht af. We deden aan anticonceptie. Ik was aan de pil op dat moment, dat was fijn voor ons allebei. Geen gedoe met condooms, en toch redelijke zekerheid. Maar stel dat ik een keer overgeef en de pil is dan onveilig, en ik word zwanger… Wat dan? ‘Hij zal me dan echt niet aan de kant zetten’, was mijn logische gedachte. We waren al vijf jaar samen. Wij gingen door dik en dun. We deelden lief en leed. En tja, als ik zwanger zou raken door omstandigheden, dan was dat zo. Wij namen alles zoals het kwam. We konden alles aan. Ik wist zeker dat hij de zwangerschap zou accepteren. Nee, hij zou het dan zelfs omarmen. Met deze gedachte werd ik rustig en viel ik voor het eerst sinds weken in een diepe slaap.

Toen ik wakker werd kon ik de gedachtes van afgelopen nacht niet meer loslaten

Mijn man wist gewoon niet wat hij miste. Logisch ook. Hij kon zich niet goed en duidelijk voorstellen wat een zwangerschap en baby zou brengen. Wat het teweeg zou brengen. Wat voor gigantisch cadeau het zou zijn. Misschien moest ik hem gewoon een handje helpen? Ik besloot expres zwangerschapsboeken en -tijdschriften te laten slingeren. Om gewoon te laten zien dat ik er echt mee bezig was en me goed wilde voorbereiden en inlezen. Het was geen bevlieging. Nee, ik was serieus. Ook keek ik steeds vaker bevallingsprogramma’s. Mijn man liet duidelijk merken dat hij er geen behoefte aan had. Hij vond het prima dat ik me er nu al zo in verdiepte, maar hij wilde liever raceprogramma’s kijken, zijn kookcursus volgen en samen naar de bioscoop. ‘De rest komt later allemaal wel. Als we er aan toe zijn’, legde hij uit.

Ik weet het nog precies, het was begin mei

We waren samen naar een interessante bioscoopfilm geweest en sloten het af met een borreltje. We kwamen samen thuis, poetsten onze tanden en stapten gelijk in bed. Mijn pillenstrip lag op het nachtkastje. En ineens waren daar die gedachtes weer van de afgelopen dagen. Ik weet niet wat me bezielde, maar ik drukte een pil eruit en stopte deze tussen de rand van het matras en het bed met het idee deze morgenochtend door de wc te spoelen. Vreselijk. Maar waar. Zo gezegd, zo gedaan. Ik pakte in de ochtend de pil en spoelde het weg in het toilet. Dit deed ik zeker 10 avonden. Tussen de rand. Opstaan. Doorspoelen. Tussen de rand. Opstaan. Doorspoelen. Ik probeerde mijn man in de tussentijd vaak en veel te verleiden tot vrijpartijen. Wat natuurlijk lukte. Hij houdt wel van wat potjes stevige seks.

Ik verwachtte er eigenlijk niet zo veel van

Bijna nooit is het in één keer raak. Ik hoorde van veel vriendinnen dat ze maanden en maanden bezig waren om een kindje te verwekken. Ik maakte mezelf wijs dat het niet eens zo verkeerd was wat ik deed, want misschien waren we inderdaad jaren bezig en was hij er tegen die tijd wél aan toe. Sterker nog: ‘Misschien is hij me zelfs dankbaar straks’, schoot er door mijn hoofd.

Na ruim twee weken vroeg ik aan mijn man wanneer hij in hemelsnaam dacht aan een kind toe te zijn

Ik werd gek. ‘Geef me iets om naar toe te leven! Iets! Een jaartal een aantal maanden… ‘. Hij keek me aan en zuchtte. ‘Zet het aan de kant. Hou er over op. Je merkt het vanzelf!’. Mijn man stapte naar het toilet. Ik gilde dat ik dan wilde scheiden. ‘Iemand met een andere toekomstvisie past niet bij me’, schreeuwde ik. Mijn man schrok. Ik eigenlijk ook. Zo bedoelde ik het niet. Mijn man liep achter me aan naar boven. ‘Wat een heftige reactie’, stotterde hij. We maakten het direct goed en spraken af om het voor minimaal drie maanden te laten rusten en vooral veel tijd aan elkaar te besteden. Vaak naar een restaurant. Spontaan langs vrienden. Weekendjes weg. We zouden het er van nemen.

De volgende dag had ik zo’n spijt van wat ik had gezegd

Maar ik was ook vreselijk verdrietig. Ik wilde dit zo graag. Ik kon niet meer. Afgelopen nacht had ik op mijn buik geslapen, maar ik merkte dat mijn borsten pijn deden. Mijn man vroeg of het goed met me ging, want hij vond mijn reactie over scheiden erg fel en niets voor mij. Vreemd allemaal. Langzaam drong het besef door dat ik misschien wel zwanger was…

Lees HIER het vervolg

JANE DOE