Iedere week, op vrijdagmiddag, sta ik met twee grote tassen vol wasgoed in mijn handen bij de wasserette
De kinderen zijn nog op school, en Frenk is aan het werk. Dit is mijn momentje, en vreemd genoeg geniet ik ervan. Terwijl de machines draaien, maak ik een praatje met de vaste gezichten die ik elke week zie. Meestal gaat mijn zoon Igor na school mee. Maar soms ga ik ook even alleen. Het is gek hoe zoiets simpels als de was wegbrengen een ritueel kan worden, iets dat onderdeel is van ons gezinsleven. Maar ja, het is ons eigen ritme, en dat bevalt prima.
Het is ooit begonnen toen onze wasmachine kapotging, alweer een paar jaar geleden
We woonden toen net een paar maanden in dit huis, en er was geen geld voor een nieuwe. Frenk en ik werken allebei, maar ons inkomen is gewoon gemiddeld. Hij werkt als hovenier bij een groenvoorzieningsbedrijf, en ik ben pedagogisch medewerker op een basisschool. Alleen, ik werk alleen onder schooltijd, zodat ik de kinderen zelf kan ophalen en brengen. Zo houden we de kosten van de opvang laag, maar het betekent ook dat mijn werkuren beperkt zijn. En dat merk je aan het einde van de maand.
In die tijd, toen de wasmachine stuk ging, konden we het simpelweg niet veroorloven om direct een nieuwe te kopen
We besloten om dan maar tijdelijk de was naar de wasserette te brengen, totdat we iets zouden kunnen sparen. Alleen… dat tijdelijk werd iets blijvends. Na een tijdje merkte ik dat ik het eigenlijk wel lekker vond. Ik kreeg er een ritme in, en het werd een moment om even iets voor mezelf te doen, ook al stond ik gewoon kleren te wassen. Frenk had er ook geen problemen mee, zolang het maar werkt, zei hij altijd.
Igor vindt het vooral grappig
Hij grapt altijd over “de grote wasmandrit” op vrijdag. Hij is 7en gaat dan vaak mee als hij uit school komt. Terwijl de was draait, zitten we samen aan het kleine tafeltje voor het raam, kijken we naar de voorbijgangers en delen we een chocoladereep. Anoes, die inmiddels 10 is, vindt het megaraar. “Geen één moeder doet dit. Iedereen heeft een wasmachine thuis”, zegt ze. Ze verwijt het me. Ze schaamt zich dood. Geen van haar vriendinnen mag dit weten. Anoes vindt mij een rare moeder. Ik moet er wel om lachen.
Mijn werk op school is fijn, maar het is ook druk
Ik sta in een groep 3, en dat betekent dat ik elke dag omringd ben door kleine kinderen met grote verhalen, losse tanden, en vieze mouwen. Ik vind het heerlijk om met ze te werken, maar soms is het ook zwaar. Het zijn niet mijn eigen kinderen, en toch wil ik ze allemaal de aandacht geven die ze verdienen. Aan het einde van de dag voel ik me vaak moe, maar ook voldaan. Het is mooi werk, en het past bij ons leven, zolang ik maar onder schooltijd kan blijven werken. Meer uren zouden misschien financieel helpen, maar ik wil er ook zijn voor Igor en Anoes.
Frenk werkt fulltime, en zijn werk is druk en soms chaotisch
Hij is dagelijks bezig met het onderhouden en aanleggen van tuinen en groenprojecten, iets wat hij met veel passie doet. Het is fysiek zwaar werk, en hij komt vaak moe en met aarde onder zijn nagels thuis. Maar hij geniet van de buitenlucht en het gevoel iets moois te creëren. Hoewel het inkomen gemiddeld is, vinden we samen een manier om de boel draaiende te houden. Soms is het passen en meten, maar we redden het.
Elke week sjouw ik die zware tassen weer naar de wasserette
Elke week voelt het hetzelfde: een soort rustpunt in de chaos van werk en gezinsleven. Frenk vindt het allang prima, zolang hij maar schone kleren heeft. Voor hem is het simpel: als het werkt, dan werkt het. Maar ik merk dat het voor mij meer is geworden dan alleen een praktische oplossing. Het is mijn moment om even uit de dagelijkse sleur te stappen en met een soort routine en ritueel bezig te zijn. Er is iets rustgevends aan het geluid van de draaiende machines, het zachte gezoem en het beeld van die kleurrijke kleren die ronddraaien. Het heeft ook iets lekker oldskools.
Het zijn ook die momenten waarop ik even kan nadenken
Ik denk na over de kinderen, hoe snel ze groot worden. Anoes is nu 10 en begint steeds meer een eigen persoonlijkheid te ontwikkelen. Ze heeft haar eigen meningen en vindt het steeds vaker nodig om mij die duidelijk te maken. Soms botst dat, vooral als ze haar zin niet krijgt. Ik weet dat het erbij hoort, dat dit de leeftijd is waarop ze zich los begint te maken, maar het is ook wennen. Ze was altijd zo’n makkelijke, lieve meid, en nu zit er af en toe een pittige kant aan.
Igor is daarentegen nog zo heerlijk onbevangen
Hij rent en speelt en maakt zich nergens druk om. Hij vindt het geweldig om met mij naar de wasserette te gaan. Hij kijkt dan vol verwondering naar de wasmachines, alsof hij naar een spannend schouwspel kijkt. “Mam, waarom draait de wasmachine eigenlijk de andere kant op?” vroeg hij me laatst. Ik kon er geen goed antwoord op geven, maar het maakte hem niets uit. We lachten erom, en dat was genoeg.
Ik geniet van die kleine momentjes met hem
Het lijkt soms alsof ze steeds zeldzamer worden, die onbezorgde momenten met de kinderen. Alles is vaak zo volgepland: school, sport, werk, en alle afspraken die daarbij komen kijken. Die uurtjes in de wasserette met Igor voelen dan als een soort minivakantie in de week, waarin we even niets hoeven behalve daar zijn. Gewoon, samen. Het is ons momentje. Soms vraag ik me af hoe het zal zijn als ook hij groter wordt en deze momenten niet meer met me wil delen. Later, als hij groter is.
Frenk maakt zich minder druk om dat soort dingen
Hij is meer van de praktische oplossingen en heeft het druk genoeg met zijn werk. Ik weet dat hij soms denkt dat ik te veel pieker, te veel nadenk over de kleine dingen. Maar dat is wie ik ben. Ik wil alles goed doen: voor hem, voor de kinderen, voor mezelf. En soms zit daar de uitdaging, vooral als je niet alles onder controle hebt. Misschien dat die routine met de was daarom zo belangrijk is voor me. Het is het enige moment van de week waarop alles even voorspelbaar is.
Ondanks dat we het goed hebben, blijft er altijd een zekere spanning over geld
We redden het, maar er is weinig ruimte voor onverwachte uitgaven. Een kapotte auto of een tegenvallende rekening kan al een probleem zijn. Misschien hadden we een wasmachine kunnen kopen met het geld dat we hebben bespaard, maar dan komt er altijd weer iets anders tussendoor. Nieuwe schoenen èn nieuwe winterjas voor Anoes omdat ze uit haar oude goed is gegroeid, of een schoolproject voor Igor waar we niet op hadden gerekend.
Toch vind ik het ook wel weer iets bijzonders dat we dit samen doen, Frenk en ik
We kiezen onze eigen manier van leven, binnen de mogelijkheden die we hebben. Misschien is het niet het standaardplaatje, maar het werkt voor ons. We vinden onze eigen weg, en daarin passen dingen zoals de wasserette, een plek die voor andere mensen misschien vreemd lijkt.
JOSJE
