Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Ik verhuisde voor de liefde naar de andere kant van het land
Toen ik jaren geleden van Friesland naar Haarlem verhuisde voor de liefde, wist ik dat het niet makkelijk zou worden. Mijn man had hier zijn leven opgebouwd, zijn werk en vrienden waren hier, en ik wilde graag met hem verder. Maar eerlijk gezegd had ik nooit gedacht dat het zo lastig zou zijn om mijn draai te vinden. Mijn familie was altijd zo dichtbij, letterlijk en figuurlijk. Even langs mijn ouders fietsen na het werk, een kopje koffie drinken, of samen een middagje doorbrengen, het waren van die vanzelfsprekende dingen die ik enorm begon te missen.
Het gemis van mijn ouders blijft groot
Inmiddels heb ik zelf een gezin in Haarlem: onze twee kinderen, Kate van zes en Summer van vier, maken ons leven compleet. En hoewel ik hier nu ook een baan heb en ons leven redelijk op de rit is, voel ik toch een leegte. Het gemis van mijn ouders blijft groot, vooral nu ik zelf moeder ben. Ik had het zo leuk gevonden als mijn kinderen een goede band met hun opa en oma zouden hebben, zoals ik dat had toen ik klein was. Hoe geweldig zou het zijn als ze na school even langs opa en oma konden fietsen, dat mijn ouders wekelijks konden komen kijken bij hun sportwedstrijden of voorstellingen op school. Helaas is dat door de afstand tussen Friesland en Haarlem niet zo eenvoudig. Natuurlijk bellen en videobellen we vaak, maar dat is toch niet hetzelfde.
De rol van mijn schoonouders valt ontzettend tegen
Wat het nog moeilijker maakt, is de situatie met de ouders van mijn man. Zij wonen in dezelfde stad, zelfs maar een wijk verderop. In theorie zouden ze dus een nauwe band kunnen hebben met Kate en Summer, maar in de praktijk valt dat ontzettend tegen. Ik had gehoopt dat ze vaker langs zouden komen, of misschien zelfs wel eens zouden oppassen, maar dat hebben ze eigenlijk nooit gewild. “Ieder zijn ding,” zeggen ze dan. En daar hebben ze natuurlijk gelijk in. Sinds ze met pensioen zijn, brengen ze ook regelmatig tijd door in hun huis in Spanje. Ook dat begrijp ik, natuurlijk wil je op die leeftijd genieten van je oude dag. Ik zou zelf denk ik juist bij mijn kinderen en kleinkinderen willen zijn, maar dat is een persoonlijke keuze. Maar ook bellen of appen ze nooit eens enkel om te vragen hoe het gaat. En zelfs als ze in Nederland zijn, is het contact nauwelijks beter.
Er lijkt totale desinteresse
Het meest schrijnende vind ik de totale desinteresse die ze lijken te hebben in ons leven. Neem nou laatst, toen mijn schoonvader tijdens een familieverjaardag aan Kate vroeg of ze nog wat leuks had gedaan in het weekend. Kate vertelde enthousiast over haar turnwedstrijd, en hij reageerde verbaasd: “Oh, wat leuk dat je op turnen zit!” Terwijl Kate al 1,5 jaar lang iedere week naar turnles gaat en regelmatig wedstrijden heeft.
Ze onthouden amper persoonlijke dingen van de kinderen
Zo vergeten ze ook telkens in welke groep ze op school zitten en onthouden bijvoorbeeld al helemaal niet wat ze lekker vinden en niet lusten. “Lust jij geen appeltaart”, hoor ik mijn schoonmoeder elke keer weer zeggen op een familieverjaardag. Het doet me pijn. Het voelt alsof ze nauwelijks betrokken zijn bij hun leven, terwijl ze niets liever willen dan gezien worden door haar opa en oma. En het is niet alleen dat ze nooit komen kijken bij de turnwedstrijden, ze komen überhaupt zelden opdagen bij iets wat voor de kinderen belangrijk is. Een voorstelling op school? Afzwemmen? “We kijken even of het lukt,” zeggen ze dan, maar ze komen nooit.
De kinderen stellen steeds meer vragen
Langzaam beginnen de kinderen het ook door te krijgen. Ze stellen steeds vaker vragen. “Waarom komen opa en oma nooit kijken, mama?” Of: “Waarom passen opa en oma nooit eens op?”, waarbij de vergelijking wordt gemaakt met vriendjes waarbij dat wel gebeurt. De meest hartverscheurende vraag die ik heb gehoord was: “Vinden opa en oma ons wel leuk?” Wat zeg je dan als moeder? Ik probeer het altijd een beetje af te zwakken, te zeggen dat opa en oma het vast heel druk hebben of dat ze veel reizen, maar diep vanbinnen doet het me ontzettend veel pijn.
Het plaatje naar buiten is anders
Wat het allemaal nog erger maakt, is hoe mijn schoonouders zich naar de buitenwereld voordoen. Als we op een verjaardag zijn of op een familiefeestje, praten ze altijd alsof we een enorm hechte familie zijn. “Onze kleinkinderen zijn ons alles,” hoor ik dan met enige regelmaat. Het voelt als een klap in mijn gezicht, want ik weet hoe het werkelijk zit. Naar de buitenwereld doen ze alsof ze betrokken zijn, maar in de realiteit ontbreekt die echte interesse en een band.
Hoe kan ik er het beste mee omgaan?
Soms vraag ik me af hoe ik hiermee om moet gaan. Moet ik er iets van zeggen? Of moet ik accepteren dat dit is hoe het is? Het enige dat ik weet, is dat ik het beste wil voor mijn kinderen, en dat ik hoop dat ze zich geliefd en gezien voelen. Maar op dit moment, met grootouders die er niet voor hen lijken te zijn, is dat een stuk moeilijker dan ik had gedacht.
DANIELLE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
We verwachten teveel van anderen in het leven. Dat brengt alleen maar teleurstelling . Idereen leeft zijn eigen leven, en hoort zelf verantwoordelijk te zijn voor zijn eigen leven en geluk. Dan leef je zoveel gemakkelijker, en boosheid en teleurstellingen zijn passé..
ik vind reacties als ” het zijn jouw kinderen, dus knap het zelf maar op” heel eigenaardig en in dit verband ook niet ter zake doende.
Dat de oudere generatie het ook zelf maar moest opknappen is niet waar! Ik heb de beste herinnerigen aan mijn betrokken oma ( de andere grootouders en opa waren overleden ) en ik ben inmiddels zelf oma, dus ik heb het over echt een oudere generatie
terwijl mijn oma bepaald niet achter de geraniums zat. Betrokkenheid bij je kleinkinderen zie ik als iets natuurlijks en zeker niet iets waardoor je geen eigen leven zou kunnen leiden. Het zegt mij meer over de instelling van dergelijke grootouders. Die, en daar zou ik dan ook heel strikt in zijn, bij eventuele hulpbehoevendheid of eenzaamheid
ook niet op belangstelling of hulp van mij of mijn kinderen moeten rekenen.
je oogst wat je zaait ten slotte!
ik heb tegenstrijdige gevoelens bij dit soort situaties. Als eerste mis ik in het verhaal wel je man. Wat vindt hij ervan? Hebben jullie dit wel eens besproken met je schoonouders. En dan niet verwijtend maar oprecht vragen. Verder vraag ik me af hoe de band met de andere opa en oma is. Al wonen ze niet in de buurt dan kun je hen toch ook laten komen met bijzondere zaken zoals afzwemmen etc. Mijn ouders moesten ook anderhalf uur rijden maar kwamen wel. En het is ook belangrijk om je verwachtingen bij te stellen. De reden dat ik dit soort verhalen ook heel lastig vind is omdat mijn ouders met de oudste kleinkinderen ook geen of nauwelijks contact hadden.( ouders zijn overleden) En dat was het grootste kruis van hun leven. maar als je mijn schoonzus zou spreken die zou ook zeggen dat mijn ouders een ongeïnteresseerde opa en oma waren. Het is heel erg een situatie geworden van ‘ ik denk dat jij denkt dat’. en ook wel van een andere gezinscultuur. Mijn ouders wel warm en lief maar een beetje voorzichtig. Bang om teveel te zijn zich niet willen opdringen. De ouders van schoonzus. Veel gehaaider, open, als je op een sport wil prima maar dan wel streven naar het hoogste. En dat is best natuurlijk. Iedereen is anders. Maar die bescheidenheid is door schoonzus ook ingevuld als ongeïnteresseerdheid van de kant van mijn ouders. Terwijl al mijn vrienden zoiets hadden ‘ hoe kun je nu in vredesnaam ruzie krijgen met jouw moeder dat is zo’n lief belangstellend persoon en je hebt zo’n humoristische vader’. Tsja dat vond zo ongeveer iedereen behalve schoonzus en haar ouders en mijn broer is daarin teveel meegegaan.
m
Maar door deze ervaring word ik altijd erg kriebelig als ik ‘ boze schoonouders verhalen hoor’.
Het kan best zijn dat jouw. schoonouders inderdaad vervelende koele kikkers zijn maar misschien moet je toch eens nagaan of het ook niet aan je eigen verwachtingen ligt of dat je hen teveel vergelijkt met de eigen gezinscultuur waar je uitkomt.
Of ik mijn eigen verhaal lees. 0 interesse van schoonouders naar mijn man, kinderen of mij. Heb er ooit knallende ruzie over gehad. Kwartje is alleen daardoor nog steeds niet gevallen. En sindsdien laat ik het los, ene oor in, andere oor uit. Kan er een boekwerk over schrijven maar dat zal ik hier maar niet doen. Man is zelf ook klaar met z’n ouders dus behalve verplichte moetjes zien we ze bijna niet. Mijn kinderen, pubers, willen er niet eens meer naartoe dus dat zegt ook wel wat.
ik zou zo die oma kunnen zijn. Oppassen lijkt een verplichting. Nee het zijn jou kinderen .
u bent dus net zo’n egoïst!
Alsof het op de wereld zetten van kinderen en dan verwachten dat opa en oma wel op ze passen, zo sociaal is. Jij wilde kinderen, zorg er dan ook voor.
Waarom ben je dan een egoïst.
Sommige mensen hebben nu eenmaal niks met kinderen.
Mijn vader had ook niks met kinderen.
Sommige mensen willen zelfs geen kinderen, ben je dan ook een egoïst.
Ze zijn echt niet zaligmakend hoor.
Het gaat hier over een totaal desinteresse niet alleen een keertje oppassen. Werd jij nooit geholpen toen je kinderen klein waren? Een symptoom van de vergrijzing van de maatschappij als de ouderen niet echt meer willen meewerken aan de toekomst.Het zijn inderdaad onze kinderen maar tegenwoordig worden we er bijna voor gestraft.
Wat een beeld heb jij zeg! Nee, ik werd oet geholpen toen mijn kinderen klein waren. Wat is dat toch met de huidige generatie jonge ouders die van alles verwachten van anderen? Pak je verantwoordelijkheden voor de keuzes die je gebruikt hebt in plaats van dat gepiep.
En ja, ik werk al jaren, deed er mantelzorg bij en zorgde voor mijn kinderen. Ik heb genoeg gezorgd, nu is het jouw beurt om voor jouw kinderen te zorgen, jouw kinderen.
zorgen voor en interesse hebben in is echt iets anders. het is toch je eigen vlees en bloed? waar je, althans dat dacht ik, minstens zoveel van houdt als van je eigen kind(eren). het zegt toch ook iets over de band die je met je eigen kind hebt. alsof wanneer ze hun eigen gezin stichten ze niet meer interessant zijn. kinderen krijg je voor je leven. benieuwd wat de oudere generatie verwacht wanneer ze zelf hulpbehoevend raken. een band verwaterd op deze manier, benieuwd hoe ‘jullie’ daar dan naar kijken.
Dat is het probleem ook tegenwoordig, wel kinderen maar opvoeding afschuiven op school en oppas.
want jonge ouders hebben het toch zoooo moeilijk
kleinkinderen – kinderen – ouderen opa en oma
ik denk dat de middelste generatie wel wat veel verlangd van de ouderen, de middelste generatie werkt zich kapot om aan de eisen van deze tijd te voldoen en daar moeten opa en oma in mee doen. als het nu eens met alles tandje minder kan, als de opa’s en oma’s niet bijspringen of met oppas of met geld, dan zijn ze niet betrokken.
waarom kon de oudere generatie wel alles zelf opknappen en de middelste generatie zijn vaak nog steeds afhankelijk.
Het is lastig, zelf heb ik vanaf mijn 13de tot mijn 60 ste jaar gewerkt en wilde, alleen in nood, niet ieder ogenblik door mijn kinderen worden opgepiept voor van alles en nog wat.
als je niet oproepbaar bent wordt dar niet gewaardeerd, jammer, als het kan is het leuk, zoniet dan moeten jullie je toch .aar schikken.
Ze zullen blij zijn hun eigen leven terug te hebben niet hoeven zorgen voor een ander en altijd maar klaar moeten staan. Als ouder kies je zelf voor kinderen als grootouder niet. Opa en oma hoef je natuurlijk niet op te zadelen met de kinderen omdat je moet werken of weg wilt het was je eigen keuze en ga zo maar door. Kan best dat het hebben van kinderen zwaar genoeg was de eerste x.
Zo vreselijk herkenbaar dit verhaal, het doet heel veel pijn als “belangrijke” mensen schijnbaar geen interesse in jou of je gezin hebben. Voor jezelf kun je het wegvegen maar voor je kinderen niet. Het heeft niets te maken met wel of niet oppassen maar met je geliefd voelen. Afwijzing van familie is zeer pijnlijk. Ik zou er zelf het liefst een punt achter zetten maar ook dat is niet eenvoudig.
Ik probeer nu te denken in het is hun verlies, als ze hulpbehoevend zijn zal er ook niemand voor hen zijn. Ze weten niet wat ze missen
Sterkte
Heb jij interesse in je ouders? Of vind je dat je recht hebt op aandacht en moet alles om jou en jouw gezin draaien? Je bent niet het middelpunt van de wereld.
precies dit inderdaad
Ik vraag me alleen af hoe vaak je zelf naar je schoonouders gaat met je kinderen. Waarom moeten zij bij jullie komen in plaats van andersom.
Hoe zou hun eigen zoon zijn opgevoed. Waarschijnlijk ook heel afstandelijk. Geen interesse of gevoel.
Heb zelf een man die ook zo is opgevoed.
Zijn ouders zijn net zo. Alles werd afgepast. En met Sinterklaas kregen de kinderen van hun dochter zelfs meer cadeautjes. Totdat onze oudste dat in de gaten kreeg. Sneu zulke mensen. Wordt je verdrietig van.
ik vind hier wel wat van,
mijn schoonouders zijn ook nooit heel betrokken geweest maar pasten wel op wanneer het echt nodig was.
mijn schoonmoeder zei altijd: ik heb de kinderen altijd alleen opgevoed (schoonvader werkte 6 dagen in de week) en nu is het mijn beurt om leuke dingen te doen mijn taak is volbracht.
stel dat de kinderen een studiedag hadden en ik echt geen vrij kon krijgen dan paste ze wel op maar dan vroeg ze eerst, kan je eigen moeder niet? en kan die niet of die niet ? als echt niemand anders kon dan stemde ze toe.
ik vond dat toen niet altijd even leuk maar heb de situatie geaccepteerd zoals hij was.
nu zijn mijn schoonouders jaren later opnieuw opa en oma geworden van 2 kleinkinderen (onze kinderen zijn nu groot en hebben geen oppas meer nodig)
er word van mijn schoonouders heel veel verwacht als zij in Nederland zijn, opassen, “verplicht” langskomen om de kinderen te zien om de dag, kinderen mee uit school halen etc.
ik zie dat het met name mijn schoonmoeder opbreekt, ze trekt het echt niet, dat zegt ze zelf ook de kinderen zijn te druk en ze zijn zelf inmiddels ook veel ouder en niet meer helemaal gezond.
ze durven hier niet eerlijk over te zijn tegen mijn schoonzus en zwager, omdat er zoveel verwacht word zijn ze bang voor hun reactie en of ruzie… maar zelf krijgen mijn schoonouders wel regelmatig vrijving/ ruzie met elkaar over de situatie.
naar mijn mening, word er veel te veel verwacht van opa’s en oma’s zeker als ze zelf al niet helemaal meer lekker gaan qua gezondheid en ouder zijn…houd eens wat meer rekening met de ouderen, kinderen passen zich veel makkelijker aan!
Ik ben het helemaal met je eens, ik zie ook veel grootouders er aan onderdoor gaan.
Een van mijn vriendinnen zat in een zeer zwaar kankertraject en kreeg van haar kinderen verwijten dat ze niet beschikbaar was om op te passen!
Ik ben het helemaal met je eens, ik zie ook veel grootouders er aan onderdoor gaan.
Een van mijn vriendinnen zat in een zeer zwaar kankertraject en kreeg van haar kinderen verwijten dat ze niet beschikbaar was om op te passen!
Heb je het hier weleens met je man over gehad? Lijkt me toch het eerste wat je doet in dit geval. En ik vind het zonde dat ze een zeer betrokken opa en oma in Friesland hebben, maar daar blijkbaar bijna nooit komen. Ga es vaker naar Friesland met de kinderen. Zo kunnen ze hun andere opa en oma ook beter en persoonlijker leren kennen. Hebben ze in ieder geval nog èèn opa en oma die betrokken zijn met hun. Daar hebben je ouders recht op, om hun kleinkinderen te zien. Zeker als ze zo betrokken zijn bij jullie. Afstand mag niet teveel wegen. Er zijn altijd manieren te vinden om dat op te lossen. Misschien kunnen jouw ouders en familie es vaker jullie kant op komen. Eventueel met blijven slapen. Hier gaat veel tijd verloren die nooit meer terug komt
Confronteer ze er mee , laat weten wat je er van vind ! Krop het niet op . En laat ook uw man er wat van zeggen ! Totale desinteresse. En mocht dat niet helpen ? Stop er dan maar mee!
Opa en oma ga je schamen!!
Laat het los. Zij zijn niet zoals jij graag gezien had. Ik herken dat van mijn ex schoonouders. Woonde op steenworp afstand van een dierentuin, maar zeiden kneiterhard dat ze niet ‘dat soort opa en oma waren’. Zij zaten liever op het terras van de plaatselijke tennisvereniging. Ik heb dat altijd heel erg gevonden voor mijn dochter, maar hoe ouders ze worden (nu 21) hoe makkelijker het gaat worden. Het is je energie niet waard.
er zijn nu eenmaal mensen die niet zo geïnteresseerd zijn in anderen.
vaak is de binding met hun eigen kind ook nihil.
het is geen onwil waarschijnlijk maar ze hebben gewoon geen inlevingsvermogen.
laten gaan en wees gewoon eerlijk tegen je kinderen.
Dan verwachten ze ook niets van hun grootouders.
Je zou eens kunnen nadenken over de band tussen jouw man en zijn ouders. Zijn ze wel geïnteresseerd in hem en betrokken? Hoe is, vooral de emotionele band tussen hen? Als dat ook oppervlakkig is, wat denk ik wel zo is. Zou dat wellicht, hun gedrag kunnen verklaren naar jullie kinderen. Ik zou zoals iemand hier al eerder reageerde lekker vaker naar Friesland gaan. Lang weekend of in de vakantie. Vooral niet forceren, jouw kinderen moeten niet het idee gaan krijgen dat ze niet gewenst zijn door oma & opa. Ze hebben tenslotte 2 ouders die van ze houden en dan is het belangrijkste.
ik hoorchelemaal niets over haar man. hoe staat haar man tegenover zijn ouders. het lijkt wel of ze er alleen voor staat. vreemd
Mijn ervaring is dat je nooit iets moet verwachten van anderen en gewoon je eigen leven moet leiden. Dat maakt dat anderen een toegevoegde waarde krijgen als zij vanuit zichzelf iets liefs doen voor jou c.q. jouw gezin. Zo heb jij de verhuizing naar Haarlem gemaakt voor je partner zonder er iets voor terug te vragen. Prima! Maar nog beter is het als jij echt je eigen ding gaat doen, b v. door in de weekends of in vakantietijd lekker te logeren in Friesland. Vragen van jouw kinderen over je schoonouders zou ik laten beantwoorden door je partner. Hij kent zijn ouders tenslotte beter dan jij? Ik wens je veel wijsheid toe.
misschien met je partner bespreken dat het tijd wordt om terug naar Friesland te verhuizen. je hebt een hele tijd in Haarlem gewoond, nu is het tijd om ook eens in Friesland te wonen…
Mijn schoonmoeder is ook zo (ze is alleen) maar ze belt nooit om te vragen hoe t gaat met de kinderen. Ze belt niet met verjaardagen. Ze belt alleen als er iets geregeld moet worden voor haar of als ze zelf iets mankeert vreselijk! Kan t ook alleen maar over negativiteit hebben en over haarzelf. En ook mijn dochter vraagt mij mama houd oma niet van mij? Vind ze mij wel lief? Hartverscheurend! Ikzelf heb ook alles voor haar gedaan ze hoefte maar te piepen en ik was er of deed het voor haar maar ook mij heeft ze al meerdere malen de grond in getrapt en ook mijn dochter afkraken. Zij is gewoon gemeen, niet tevreden met zichzelf en heeft zelf geen leven walgelijk mens heb echt een afkeer van haar gekregen! Mijn zoon kraakt ze nooit af maar ook daar belt ze niet voor. Ze is nooit een moeder geweest dus hoe kan je dan ook verwachten dat ze een oma of leuke schoonmoeder is? Gelukkig hebben mijn kinderen mijn ouders die wel echt opa en oma zijn en altijd interesse tonen!
Lijktt mijn schoonmoeder wel. precies zo. ik hebben er een punt achter gezet ipv een komma. sterkte!
Ik ben al wat ouder, mijn kinderen (24 en 27) zijn net de deur uit.
Toen mijn kinderen klein waren waren mijn ouders ontzettend trots en dankbaar met hun 14 kleinkinderen, maar meer op de achtergrond aanwezig.
Ik heb ze nooit laten oppassen, ze nooit laten opdraven voor het afzwemmen, ze zijn wel komen kijken bij de musical. En ik voelde me er heel prettig bij, had niet zo veel verwachtingen van onze ouders.
Tegenwoordig moeten opa en oma maar te pas en te onpas beschikbaar zijn, voor logeerpartijtjes en andere leuke dingen. Want o, de ouders zouden niet alle leuke dingen kunnen doen.
Tegelijkertijd zie ik opa’s en oma’s bezwijken on de de druk en zorg voor de kleinkinderen.
Opa en oma kunnen gewoon nee zeggen hè, met je ‘laten opdraven’…
dat is wel het verwachtingspatroon van heel veel kinderen die bij voorbaat al aannemen dat opa en oma het doen zonder dat het ook maar gevraagd is
Waar kan ik het onderzoek lezen waaruit dit blijkt?
Deelt je partner jouw ervaring of ziet hij het anders?
Hoe reageren je schoonouders als je hun opmerking dat hun kleinkinderen ‘hun alles’ zijn in datzelfde gezelschap in twijfel trekt en dat met een paar voorbeelden uit dit artikeltje staaft? “Goh, wat apart dat je dat zo zegt, je hebt vorige week ontdekt dat ze al bijna 2 jaar op turnen zitten, weet na 8 jaar nog steeds niet dat ze geen appeltaart lusten en hebt welgeteld 0 keer iets leuks met ze gedaan…”
Dat was de eerste vraag die bij mij opkwam.En als eerste vraag heb jij dat zelf wel eens met je schoonouders besproken. Niet boos of verwijtend maar liefdevol aangeven hoe graag jij en de kleinkinderen hen in jullie leven zouden willen hebben. Dat jillie hen missen. In dat gesprek zou ik praten vanuit de liefde waarop jou kinderen hopen. Ik zou niets eisem. Miss is hun antwoord heel verassend.
Heel herkenbaar, maar wij waren dan ook de laatste in de rij, die aan kinderen begonnen. Toen ze net geboren waren kwamen ze te pas en te onpas, maar toen ze wat ouder werden, een eigen mening kregen en niet deden wat opa en oma precies van hen wilde, toen werd het allemaal een stuk minder. Af en toe kwamen ze wel eens naar een voorstelling of iets van school, maar niet zonder te klagen dat het te veel was en ze het echt voor ons deden.
Ook ik had andere verwachtingen, maar wat er niet is kun je helaas ook niet afdwingen. Ook bij hen is het naar de buitenwereld heel belangrijk dat de kinderen voor alles gaan, maar de werkelijkheid is heel anders. Eind vorig jaar zag ik dat mijn partner dezelfde patronen heeft ontwikkeld, en ik heb er voor gekozen om niet oud met hem te worden. Het doet me echt heel veel pijn dat onze kinderen geen opa en oma hebben waar ze naar toe kunnen, nu ons gezin uit elkaar valt……Ik hoop echt dat ik later een echte verwen en er zijn oma voor mijn kleinkinderen mag zijn
kun je jezelf natuurlijk wel afvragen wat erger is.
een Afstandelijke Opa en Oma of een moeder die Pappa onbereikbaar maakt?
het antwoord weet je denk ik zelf wel, maar je zoekt een excuus.
Ik snap niks van jouw reactie.
Ik weet niet precies de beweegredenen erachter.
Als ik mijn ouders vergelijk met mijn schoonouders, waren mijn schoonouders heel betrokken en echt gek op onze kinderen.
Ik hoefde maar te bellen en het kon.
Mijn eigen ouders waren/zijn heel anders.
Eerlijk gezegd waren ze er psychisch ook niet toe in staat.
Het was snel teveel.
De energie van de kinderen konden ze niet aan.
En eerlijk gezegd waren mijn schoonouders veel leuker met de kinderen dan mijn eigen ouders, dus ik vroeg daarom ook veel liever hulp aan m’n schoouders.
Die maakten echt tijd voor de kinderen.
Mijn eigen ouders wisten niet wat ze met de kinderen aan moesten.
Hoewel je wel kon zien dat ze trots waren dat ze kleinkinderen hadden.
Ja aan de ene kant is het jammer.
Aan de andere kant kan je het beter accepteren.
Je veranderd er niets aan.
mijn schoonmoeder heeft ook totaal geen interesse in onze kinderen en nu ze puber zijn zeggen ze dat ze maar 1 opa en oma hebben, (mijn ouders) want een band met mijn schoonmoeder is er jammer genoeg niet. en ook doet ze naar de buitenwereld toe alsof ze een leuke oma is, in werkelijkheid weet ze hun naam en waar ze wonen en dat is het dan ook wel.
ik zou idd gesprek met je partner en dan samen met je schoonouders hebben over wat je ziet en wat je graag zou willen zien. Wellicht hebben ze bepaalde dingen niet door?
als zij idd geen behoefte hebben, ook goed, ieder z’n eigen keuze. Dan zou ik me daarna lekker focussen op je eigen ouders. hoe kan je hen meer in het leven van je kinderen krijgen? Friesland is niet de andere kant van de wereld. Kunnen zij niet naar afzwemmen komen en dan gezamenlijk dagje er van maken? kunnen jullie niet vaker weekendjes naar hen toe? ik had vroeger ook m’n opa en oma op wat meer afstand, maar 1x per maand zagen we elkaar in ieder geval. Zo heb ik toch een speciale band met hun opgebouwd.
Precies hetzelfde situatie, hetzelfde dilemma en gevoelens. Jammer is dat………
Wat verdrietig dat je schoonouders zo doen. Vind dat lastig voor te stellen. Het is niet teveel gevraagd om wat interesse te tonen lijkt me. Heb je hier met je partner over gepraat? Dat zou ik denk ik als eerste doen. Misschien kunnen jullie samen met hen gaan praten hierover? Sterkte en succes