Mijn ouders betalen al jaren rekeningen voor ons

De stapel rekeningen op de trapleuning werd elke dag groter

Elke keer als ik erlangs liep, voelde ik een steen in mijn maag. Ik wist dat ik ze moest openen, dat ik moest uitrekenen hoeveel we tekortkwamen deze maand, maar het idee alleen al putte me uit. Het was Bowi mijn man die ’s avonds de papieren doorworstelde, met zijn frons dieper in zijn voorhoofd getrokken, terwijl ik de kinderen in bed legde. Soms hoorde ik hem zuchten, zo’n diepe, moedeloze zucht, en dan wist ik al genoeg.

Het meest frustrerende was dat we overal op probeerden te bezuinigen

We kochten geen nieuwe kleding, behalve als het écht moest voor de kinderen. Ik draaide elke euro twee keer om in de supermarkt en keek altijd naar de aanbiedingen. Merken maakten me niet meer uit; als het goedkoop was, ging het in de kar. Maar zelfs met al die aanpassingen leek het nooit genoeg. Er was altijd weer een onverwachte kostenpost: een rekening van de tandarts, een kapotte wasmachine, een schooluitje voor Ilse dat we eigenlijk niet konden betalen, maar waar ik toch ja tegen zei omdat ik haar het gevoel wilde geven dat ze erbij hoorde. Dat hoort erbij, dacht ik dan, maar het drukte ons steeds dieper in de problemen.

En elke keer als er zoiets gebeurde, moest ik weer bellen

Ik trok mijn ouders steeds verder in onze zorgen. Het voelde alsof ik nog een klein kind was. Ze waren al met pensioen, hadden hun eigen zaken op orde, en ik wist dat ze hun geld liever aan leuke dingen besteedden. Maar nee, in plaats daarvan betaalden ze elke maand onze energierekening of stuurden ze ons een paar volle Albert Heijn kratten. Ze hebben al tientallen rekeningen betaald. Ik vroeg me af hoe lang dat nog zo zou gaan. Hoe lang ze ons nog zouden kunnen helpen voordat het voor hen ook te veel zou worden. De schuldgevoelens bleven knagen, zelfs als ik wist dat ze het uit liefde deden.

Bowi probeerde alles wat hij kon

Hij nam af en toe extra klussen aan, ging in de avonden nog wel eens helpen bij een vriend met een sloopproject, en kwam dan doodmoe thuis. Ik zag het in zijn ogen. Het was geen vermoeidheid meer, maar pure uitputting. En ik voelde me schuldig, alsof het mijn schuld was dat hij zich kapot werkte. Soms vroeg ik me af of hij het mij kwalijk nam, dat ik thuis was en geen inkomen had. Hij zei er nooit iets over, maar de spanning hing altijd in de lucht. Het was alsof we in stilte door worstelden, beiden wetend dat de situatie uitzichtloos was.

Ik dacht vaak aan vroeger, aan hoe het was voordat we kinderen hadden

We hadden het ook toen niet breed, maar het maakte niet uit. We deden dingen met plezier, genoten van de kleine dingen. Een simpel etentje, een filmavond thuis met een zak chips. We hadden dromen. We spraken over reizen die we ooit wilden maken, de plannen die we hadden voor ons leven. Maar nu leek het alsof die dromen nooit uit zouden komen. We leefden van maand tot maand, zonder ruimte om na te denken over wat we echt wilden.

Op een avond, toen Ilse en Bjorn sliepen, zaten Bowi en ik op de bank

We praatten over hoe we verder moesten. Ik stelde voor om misschien spullen te verkopen die we niet meer nodig hadden, om zo wat extra geld binnen te krijgen. We hadden niet veel luxe, maar misschien konden we iets doen. Bowi knikte afwezig, alsof hij de hoop allang had opgegeven. Hij staarde naar de vloer. Hoeveel langer konden we dit nog volhouden?

De volgende dag ging ik door het huis, op zoek naar dingen die we konden verkopen

Ik kwam bij de oude kinderwagen die we voor Ilse hadden gekocht, nog in goede staat. Ik zette hem op een tweedehandswebsite en hoopte dat iemand interesse zou hebben. Het was een kleinigheidje, maar elk beetje hielp. Een week later kreeg ik een bericht van mijn moeder. Ze wilde langskomen om iets te bespreken. Ik wist dat het over het geld zou gaan. Ze zouden waarschijnlijk willen praten over hoe we het anders konden doen, hoe we konden proberen uit deze situatie te komen. Toen ze aankwam, zag ik de zorg in haar ogen. Ze nam mijn hand vast en zei dat ze het begreep, maar dat ze zich ook zorgen maakten. “We willen jullie helpen, maar je moet een plan maken voor de toekomst, lieverd.”

De tranen kwamen op

Ik wist dat ze gelijk had. Ik wist dat we zo niet door konden gaan. Hoe konden we uit deze cirkel stappen als ik geen werk kon vinden zolang Bjorn thuis was? Ik wist dat kinderopvang en BSO veel te duur was. En elke optie leek weer op hetzelfde neer te komen: geen geld, geen kansen. “Hoe doen andere ouders dat in hemelsnaam?”, vroeg ik me af. Ik voelde me opgesloten, alsof er geen enkele weg vooruit was. Die avond, toen Bowi thuis was en we de kinderen op bed hadden gelegd, besloot ik dat het anders moest. We moesten een andere weg vinden. Misschien kon ik iets van thuis uit doen, kleine klusjes, iets waar ik flexibel in kon zijn. Ik had al vaker gedacht aan werken vanuit huis, maar ik wist ook dat het moeilijk was om daar iets stabiels in te vinden. Ik moest iets proberen. We konden niet voor altijd afhankelijk blijven van mijn ouders.

Ik begon met zoeken, online, terwijl Bowi naast me zat

Hij was moe, maar hij knikte toen ik hem vertelde over mijn plannen. “Laten we het proberen,” zei hij. En voor het eerst in lange tijd was er een sprankje hoop. Misschien, heel misschien, konden we ons eigen pad vinden. Ik ging op zoek naar werk als tekstschrijver, data-entry medewerker, zelfs online klantenservice. Iets kleins, iets dat ik naast de zorg voor de kinderen kon doen. Ik stuurde sollicitaties de deur uit en probeerde mezelf ervan te overtuigen dat er een kans was dat het zou lukken. Het was eng, want ik wist dat we dit keer echt iets moesten vinden. De tijd van leunen op mijn ouders moest stoppen, en dit was mijn kans om het te veranderen.

Elke keer als de kinderen om me heen speelden, voelde ik die verantwoordelijkheid

Ik wilde dat ze trots konden zijn op hun moeder, dat ze wisten dat we het als gezin samen konden redden. De volgende dag kreeg ik een reactie op een van mijn sollicitaties. Het was iets kleins, een freelance opdracht, maar het was een begin. Wat een opluchting. En hoewel het maar een druppel op de gloeiende plaat was, kwam er eindelijk iets in beweging.

FRAN