Julia: “Wij krijgen een kindje met Down”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.

Ik was zwanger van ons tweede kindje en mijn verloskundige vroeg of wij de nipt wilde doen. Ze stelde kritische vragen, die ons stof tot nadenken gaf. Weten jullie het wel zeker? Jullie zijn jong en hebben al een gezond kindje. De kans dat de uitslag positief is is vrijwel nihiel. Want wat gaan jullie met een positieve uitslag doen? 

Als ik een kindje met afwijkingen zou krijgen, wilde ik mij voorbereiden

Ik ken iemand in mijn omgeving die op jonge leeftijd moeder is geworden van een dochter met het syndroom van down. Zij kwam er na de geboorte pas achter. Ik stelde me toen al voor hoe dat voor haar had moeten zijn. Het verwerken van dit nieuws als je net moeder bent geworden leek mij niet fijn. Als ik een kindje met down zou krijgen dan wilde ik dat eerder weten. Ik wil me voorbereiden. Dus “ja” wij wilden de nipt doen. Nooit gedacht dat deze positief zou testen op het syndroom van down. Want hoe groot was die kans nou?

De verloskundige had meer moeite met het nieuws dan ik zelf

Ik herinner me nog al te goed het telefoontje. Ik was meer geschokt van mijn eigen reactie dan van het nieuws zelf. Ik merkte namelijk dat de verloskundige er meer moeite mee had om dit nieuws te brengen dan dat ik dit ontving. Deed ik er te luchtig over? Waarom huil ik niet? En bij het ophangen van de telefoon besefte ik pas wat er gezegd was: we krijgen een kindje met down syndroom.

Wilden we de zwangerschap doorzetten?

Samen bespraken wij wat we wilden doen met dit nieuws. Wilden we er nog steeds voor gaan? Wat waren de kansen voor het kindje? En, hoe zou ons leven er straks uitzien? Zoveel vragen en onzekerheden kwamen in ons op. Toch kwamen we al vrij snel tot de conclusie dat dit kindje meer dan welkom is. Het was tenslotte ons kindje en wij hielden al van hem of haar. Dat kon niks of niemand veranderen. En hoe ons leven er uit zou zien; dat weet je nooit. We roeien gewoon met de riemen die we hebben. Dat is het leven toch?

Ik genoot gek genoeg meer van deze zwangerschap

Ik had geen onbezorgde zwangerschap van mijn tweede kindje, maar dat had ik eerlijk gezegd ook niet van mijn eerste kind. Ik vond het toen veel te spannend, omdat ik toen gewoon niet kón geloven dat ik zwanger was. Het was mijn grootste droom om ooit moeder te worden. Dus pas toen ze er was durfde ik van haar te genieten. Ik kon dus gek genoeg meer genieten van mijn tweede zwangerschap dan van mijn eerste. Ik was wat zelfverzekerder en had toch ook veel vertrouwen in dit kindje. Mijn moedergevoel zei dat het goed zou komen ook als hij/zij down syndroom zou hebben. 

In verwachting van een zoon

Zo kwamen wij in de medische molen terecht. Allereerst kregen wij een hele spannende vlokkentest. Die zou gaan uitsluiten of ons kindje wel of geen down syndroom zou hebben. Er is namelijk altijd nog een kleine kans dat de nipt uitslag niet goed is. Zo’n vlokkentest is niet helemaal zonder risico. Er bestaat een kans dat je de vruchtzak beschadigd en dus een miskraam zou kunnen krijgen. Gelukkig ging de vlokkentest goed. De uitslag bevestigde dat ons kind down syndroom heeft. Ook kan de vlokkentest uitsluiten wat het geslacht is van de baby. Dat was een groot lichtpuntje in deze spannende tijd. Ik was in verwachting van een zoon en zo konden we een beetje gaan dromen over de toekomst.

De echo’s stonden in het teken van zijn hartafwijking

Alle echo’s werden in het ziekenhuis gedaan. En ik kan je vertellen die zijn niet leuk. Onze zoon heeft een hartafwijking (wat veel voorkomt bij down syndroom) en de focus lag dus vooral daarop. Wat overigens heel fijn is, want je wilt tenslotte de beste zorg voor je kindje. Alleen wij telden bijvoorbeeld geen teentjes of vingertjes tijdens een echo. Of kregen geen foto in welke gekke houding ons kindje lag. Dat was wel een enorm gemis. Gelukkig hadden wij de een hele fijne verloskundige. Dankzij haar voelde niet alles ‘medisch’. 

Toch bevallen met mijn eigen verloskundige

Zo kon ik toch onder haar zorg blijven en hadden we een goede samenwerking met het LUMC. Het LUMC adviseerde ons om in het ziekenhuis te bevallen wat zeker niet mijn wens was. Mijn droom was om thuis te bevallen in een bad. De vorige keer haalde ik het bad niet , dus wilde ik graag dat het dit keer wel zou lukken. Met goed overleg ben ik uiteindelijk in het LUMC bevallen, in een bad en met mijn eigen verloskundige. Zonder dokter of verpleegster die mij tijdens de bevalling begeleidde. Op mijn eigen (oer)kracht, op mijn eigen tijd zoals ik dat wenste. Dat was enorm fijn. Zo had ik toch mijn droombevalling in het ziekenhuis. Samen met mijn man, Lois en top fotograaf Jessica die alles vastlegde. Die foto’s hebben mij enorm geholpen in mijn proces. En dankzij haar kan ik mijn droom bevalling herbeleven.

We kijken erop terug met een goed gevoel

De bevalling is nu een jaar geleden en de tranen schieten in mijn ogen, want wat een avontuur hebben we beleefd tijdens de zwangerschap maar ook zeker zijn eerste jaar. Daar kijk ik ook op terug nu Toon 1 jaar is. Gelukkig hebben we zo veel lieve mensen om ons heen (gehad) die er voor hebben gezorgd dat we terug kijken op dit spannende avontuur met warme gevoelens. Wij zijn dus blij met de keuze die wij hebben gemaakt en dat we het al wisten in de buik. Zo konden wij Toon met open armen ontvangen en konden we van de kraamtijd erg genieten van elkaar.

Dat doen we nog steeds want Toon Nino Hendrik; jij mag er zijn! 

JULIA

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.