Ergens had ik al sterk het voorgevoel dat ik dit weekend wel eens zou kunnen gaan bevallen
De vluchtkoffer waar Sebas al weken om zeurde, heb ik dit weekend toch maar volledig in orde gemaakt. Ik ging daarna met een aanhoudende harde buik die avond slapen. Omdat ik bijna de helft van mijn zwangerschap harde buiken en krampen heb gehad, had ik niet in de gaten dat dit het begin van de bevalling was.
Ik werd wakker en merkte dat de krampen waarmee ik ging slapen nog steeds aanwezig waren
Het was nog niet pijnlijk, maar ik kon ook niet meer in slaap komen. Toen ik merkte dat er een duidelijke begin en eind aan de kramp zat, ben ik toch snel gaan timen. Ze waren nog niet zo pijnlijk dat ik echt mee moest gaan ademen, maar het bleek dat ze toch al wel om de 5 minuten kwamen en zo’n 40 seconden aanhielden. Vanuit de bevalcursus wist ik dat het nog lang geen tijd was om de verloskundige te bellen.
Om 5 uur maakte ik zachtjes Sebas wakker
“Lieverd, ik heb nu toch wel echt weeën. Ik ben al vanaf 3 uur wakker en heb de weeën ook getimed. Ze komen om de 5 minuten en duren bijna een minuut, dus ik denk wel dat het serieus is nu!” Sebas was direct wakker en maakte aanstalten om uit bed te gaan. Ik gaf aan dat ik even wilde gaan douchen en dat ik daarna graag de verloskundige wilde bellen. Ik weet nog goed dat Sebas toen de hele tijd op een aparte manier naar mij keek. Alsof hij binnenpretjes had.
Na het douchen hebben we de verloskundige gebeld
Ze stelde mij wat vragen en zei dat ze op dit moment bezig was met een andere bevalling en dat ik nog wel even mocht wachten tot ik zou merken dat de weeën om de 3 minuten zouden komen. Tenzij ik zou willen dat er nu al iemand kwam kijken, dan zou ze iemand van het oproepteam naar mij toe sturen. We besloten dat we nog wel even konden wachten. Samen zijn we op bed gaan liggen om nog even wat rust te pakken. We hielden de weeën in de gaten en merkten op dat deze wel heel onregelmatig kwamen. Soms om de 5 minuten, soms om de 3 minuten en soms zelfs om de 2 minuten. De weeën duurden ook de ene keer langer dan de andere keer. Er zat nog geen regelmaat in, maar ze werden wel steeds krachtiger. Rond 8 uur hebben we nogmaals gebeld naar de verloskundige en gevraagd of er iemand langs kon komen.
Om half 10 belde de verloskundige aan
Ze stelde mij wat vragen en ging toucheren. De ontsluiting was tussen de 1,5 en de 2 centimeter. Het was dus écht begonnen, maar ze gaf ook aan dat dit betekende dat het nog wel een hele poos kon duren. Ze vertelde dat ze rond half 12 weer terug zou komen. “Prima! Op zich waren de weeën nog wel te doen”, dacht ik. Tot de weeën om de 2 a 3 minuten bleven komen en ik echt naar begon te worden. Ik moest overgeven en kon amper bewegen, zonder dat er een nieuwe wee aan kwam. Elke keer dat er een wee kwam, probeerde ik een houding aan te nemen.
Rond 11 uur werd ik zo naar van al het gespuug en het opvangen van de weeën dat de verloskundige wilde bellen
Ik was echt faliekant tegen pijnbestrijding, maar dit ging ik niet lang meer vol houden. Het leek bijna of ik flauw ging vallen. Ik wilde zo snel mogelijk naar het ziekenhuis om te kijken of ik pijnbestrijding kon krijgen. Ik had zelf kort de verloskundige aan de lijn. Bij het horen van mijn stem zei ze: “Het gaat nu echt doorzetten hè?!” Bij een volgende wee heb ik de telefoon in Sebas zijn handen gedrukt en is hij verder gaan praten. Hij moest aangeven wat de situatie op dit moment was, waarop de verloskundige vroeg: “Is ze al aan het trillen?” Sebas was blij dat ze dit had gevraagd en uitgelegd, want kort daarna begon ik inderdaad als een gek te shaken. De verloskundige gaf aan dat we naar het ziekenhuis mochten komen. Er was een kamer vrij.
We hebben er letterlijk 1.5 uur over gedaan om van het bed thuis naar het ziekenhuis te komen
Sebas heeft mij geholpen met aankleden. Dit ging als volgt: sok 1 aan, wee opvangen, shaken, sok 2 aan, wee opvangen, nog harder shaken, broekspijp 1 optrekken, wee opvangen, shaken, en ga zo maar door. Dacht je dat het aankleden een obstakel was, moesten we nog twee trappen naar beneden. Sebas heeft de treden geteld om mij te motiveren. Toen we bij de deur stonden om weg te gaan, was ik blijkbaar nog wel helder genoeg om te zien dat Sebas met sokken in zijn slippers stond. Ik vroeg: “Ga je zo?” Waarop hij zei: “Oh jezus! Nee, natuurlijk niet”.
Elke keer dat Sebas zei: “Oké, we gaan”, antwoordde ik: “Nee, even wachten nog!”
Ik was alleen maar bezig met mijn ademhaling onder controle houden. Wanneer we aankomen bij het ziekenhuis, haalt Sebas een rolstoel. De weeën bleven maar komen. Uiteraard zijn er ook bij het ziekenhuis allerlei maatregelen getroffen voor het Corona. Bij de ingang wordt gevraagd of wij klachten hebben als koorts of verkoudheid. Ze zien in wat voor staat ik ben en wensen mij succes. Binnen bij de balie worden wij verzocht om onze handen te desinfecteren. In mijn hoofd vervloek ik dit. Ik heb wel wat anders aan m’n hoofd.
Eenmaal boven brengt de verloskundige ons naar de kamer
Ze helpt ons met installeren en stelt wat vragen. Ze neemt mijn geboorteplan en de wens om geen pijnbestrijding te gebruiken serieus en herinnert mij daar aan. Ik doe het namelijk volgens haar heel goed en zit echt in mijn eigen bubbel. Wanneer ze gaan toucheren blijk ik pas op 4 centimeter ontsluiting te zitten. Dit ging ik niet nog uren zelf volhouden. Omdat ik zelf niet echt in staat ben om te praten, doet Sebas het woord voor me. Ik weet het heel zeker en wil niets liever dan van de weeënstorm verlost worden.
Voor ik de ruggenprik krijg, word ik eerst ingelicht door een arts omtrent de risico’s
Vervolgens krijg ik een infuus in mijn hand. Dit gaat niet helemaal goed. Een ietwat onhandige verpleegkundige geeft me een behoorlijke blauwe hand. Hoewel ik doodsbang ben voor bloedprikken, onderga ik dit gewoon allemaal. Ik krijg een infuus met vocht en een hartslagmeter wordt aangesloten. Ze willen ook de hartslag van de baby in de gaten houden via haar hoofdje. Hiervoor moeten de vliezen gebroken worden. Dit gebeurt met een soort van breinaald en ik voel er niks van. Ook gebeurt er niet wat ik verwacht had. Er sijpelt heel langzaam steeds wat vruchtwater uit me, maar er komt helemaal geen grote vloed. Als onze hartslag goed blijkt te zijn, kan de ruggenprik gezet gaan worden. Twee anesthesisten rijden een karretje naar binnen en beginnen met de voorbereidingen. Ik ga zitten op de rand van het bed en krijg de eerste prik. Dit voelt heel naar, een drukkend gevoel waardoor ik iets naar voren schiet. Gelukkig zit één van de anesthesisten voor mij om mij tegen te houden. Ik krijg een stroomschok in één van mijn benen. Dit hoort er schijnbaar bij. Sebas moet mijn schouders naar beneden drukken en ook het draad van het infuus vasthouden. Langzaam voel ik dat mijn benen gaan tintelen en dat ze wat warmer worden. De ruggenprik zit en ik vraag Sebas hoe het gaat omdat zijn lippen helemaal wit zijn. Het enige wat hij zegt is: “Kim het gaat nu om jou. Het gaat nu om jou!” Eigenlijk vrijwel direct merk ik dat de pijn minder wordt. Ik voel de weeën nog wel duidelijk, maar ik ervaar geen pijn meer. Wat een verademing. Nu is het wachten en kijken hoe de weeën voortzetten.
Het is inmiddels 15:00 uur
Helaas blijven de weeën onregelmatig en blijf ik op 4,5 centimeter ontsluiting hangen. Er worden weeënopwekkers toegediend. Omdat het zo goed gaat, raak ik wat meer ontspannen. Om 19:00 uur blijk ik ineens 9.5 centimeter ontsluiting te hebben. Ik voel persdrang opkomen. Ze willen zo lang mogelijk wachten om ook het laatste randje goed te laten ontsluiten. Ik kan het goed aan en besluit nog even krachten te sparen en doe ongeveer driekwartier mijn ogen dicht. Om kwart voor 8 wordt de persdrang heviger en merk ik dat ik weer ga trillen. Een teken van mijn lichaam dat het heftig is, maar door de ruggenprik ervaar ik ook nu geen pijn. Wel voel ik dat ik de persdrang niet lang meer tegen kan houden en roep de verloskundige dat ik graag wil dat ze mijn ontsluiting weer meten. Ik krijg nog een katheter om mijn blaas te legen en de gynaecoloog wordt erbij gehaald om te meten.
Om 20:30 uur heb ik VO, oftewel volledige ontsluiting
De gynaecoloog laat mij één keer oefenen met persen, zodat ik voel hoe dit moet. Ik moet naar haar vingers toepersen en dit gaat eigenlijk gelijk goed. Benen optrekken, kin op de borst en persen bij de volgende perswee. Alsof ik nooit anders heb gedaan. Omdat ik krachten heb gespaard met de ruggenprik, red ik het zelfs om met één perswee vier keer te persen. Elke keer dat ik pers, word ik gecoached door Sebas en de verloskundige. Voor mijn gevoel schiet het helemaal niet op. Ik moet al vrij snel op mijn zij gaan liggen om te persen. Dit voelt gek en onnatuurlijk, maar gaat eigenlijk veel beter dan liggend. Ze zien het hoofdje al en een heleboel haar. Na een aantal keer persen, moet ik op mijn andere zij draaien en na ook daar een aantal persweeën te hebben gehad, krijg ik iets te horen wat ik liever niet wil horen. ”De kleine meid ligt niet helemaal goed. Ze ligt met haar kruin vast”. De verloskundige denkt dat een knip nodig is. Bij de volgende wee wil ze dat ik me draai naar de lighouding zodat ze de knip kan gaan zetten. Ik krijg direct een perswee en iets in mij besluit om alles op alles te zetten en daar is het hoofdje. Gelukt, zonder knip. De volgende twee weeën moet ik wegzuchten, omdat het hoofdje dan staat. Na nog twee persweeën wordt ze dan uiteindelijk geboren. Sebas roept ineens: “Kim, kijk dan! Kijk eens!” De kleine Saar is geboren en wordt op mijn buik gelegd. Met grote ogen kijkt ze om zich heen en ze is precies zoals ze moet zijn. Al die tijd vroeg ik me af hoe mijn kindje eruit zou zien en na één blik van haar kan ik alleen maar denken: “Ja, natuurlijk zie je er zo uit”. Zo herkenbaar en vertrouwd, maar tegelijk ook zo nieuw. Wij hebben een heel nieuw wezentje gecreëerd.
De start van onze Saar
Al snel merken we dat ze niet huilt en vrij slap is. Er wordt daarom besloten om de navelstreng af te knippen, zodat ze mee kan voor extra ondersteuning. Wat een geluk dat we deze faciliteiten op de kamer hadden en ik alles kon volgen. Sebas heeft alles van dichtbij meegemaakt. Saar kreeg uiteindelijk wat zuurstofshotjes, maar pakte het vanaf daar heel goed zelf op. Als Saar een beetje wordt afgedroogd en doeken om krijgt, komt Sebas snel naar mij toe. Ik barst in tranen uit. Alle spanning kwam los. Saar lag bij mij. Het was tijd voor de golden hour. We worden met z’n drieën gelaten en hebben echt even alle tijd om kennis te maken met onze dochter. Wauw, wat is dit bijzonder! Ook het feit dat Saar direct op zoek gaat naar mijn borst, fascineert me zo. Saar was zo alert en leek ons echt goed in zich op te willen nemen. Meer dan ‘wat is ze mooi’ kwam er niet uit onze mond. Wat waren wij onder de indruk van dit wondertje. Ons wonder!
KIMBERLY
Wat was die bijzondere vraag dan?