Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Lees eerst de eerdere blogs:
Deel 1: Larissa zag zelf iets geks op de echo
Deel 2: De arts zag teveel vocht op de echo
Deel 3: Mijn baby had een verkeerd lootje getrokken
Deel 5: Wat de arts mij met bijna 24 weken zwanger vertelde, was ik totaal niet op voorbereid
De dag van de spannende echo
Op 22 maart vond de uitgebreide echo plaats bij Prof. Dr. Richter in UZ Leuven. De zenuwen gierden door mijn lijf in de wachtkamer, vooral toen ik een koppel zag dat met een gebroken uitstraling naar buiten kwam; ze leken hartverscheurend nieuws te hebben gekregen. Kort daarna werd ik opgeroepen en hartelijk ontvangen door de professor, die me erg geruststelde met haar warme houding. Ze begon direct aan de echo, die naar mijn gevoel eindeloos duurde. Toen ze bepaalde afmetingen herhaalde of nauwkeurig bekeek, raasden er allerlei gedachten door mijn hoofd.
De professor zag iets heel anders bij de meting
Tegen alle verwachtingen in stelde de professor vast dat er een meetfout was gemaakt door de gynaecoloog van dienst twee weken geleden; de buikomtrek van de baby was namelijk keurig gemiddeld. Toch voelde ik aan dat er meer zou komen. De professor vertelde dat ze iets belangrijks moest bespreken en nodigde me uit in een aparte ruimte. Ze wees naar de kamer waar ik net het koppel had zien uitkomen. Met lood in mijn schoenen nam ik plaats, en even later kwam de professor binnen met haar laptop.
Ze zag wel andere opvallendheden
Ze begon met vertellen dat er geen sprake was van intra-uteriene groeirestrictie, maar dat ze wel enkele belangrijke markers had opgemerkt. Een van die markers had eigenlijk al rond de 12-wekenecho zichtbaar moeten zijn. Omdat de NIPT normaal was, had mijn gynaecoloog hier destijds geen vragen bij gesteld. De professor vertelde dat er een kans was dat mijn dochtertje gewoon gezond zou zijn, maar wilde me ook voorbereiden op de mogelijkheid dat er iets aan de hand kon zijn.
Ik brak toen ik hoorde waar aan werd gedacht
Ze dacht aan het Beckwith-Wiedemannsyndroom, een ernstig syndroom dat niet door de NIPT kan worden opgespoord. Kinderen met dit syndroom hebben een verhoogde kans op bepaalde kankers en vereisen regelmatige check-ups vanaf de geboorte tot hun achtste levensjaar. Toen ik dit allemaal hoorde, brak er iets in mij. De professor legde uit dat, als het syndroom daadwerkelijk aanwezig was, er bij een volgende echo waarschijnlijk extra markers te zien zouden zijn. Deze afwijkingen verschijnen vaak pas laat in het derde trimester, dus absolute zekerheid zou er pas bij de geboorte zijn.
In paniek wilde ik voor een punctie gaan
Een punctie kon meer duidelijkheid bieden, maar was ook risicovol, zeker omdat ik pas 24 weken zwanger was. In paniek gaf ik aan dat ik de punctie wilde laten uitvoeren om zekerheid te krijgen over wat ons te wachten stond. De professor, die me ontzettend warm en begripvol benaderde, regelde samen met de medisch secretaresse de afspraak voor de punctie op de daaropvolgende maandag.
Ik kreeg gelukkig veel steun
Zodra ik buiten het ziekenhuis was, belde ik mijn moeder en brak ik in tranen uit. Zij was ook overweldigd door emoties, uit angst een kleinkind te verliezen, maar gaf me tegelijkertijd hoop. We spraken af om samen het beste te hopen en het dag per dag aan te kijken. In deze periode vond ik veel steun bij mijn moeder, mijn eigen gynaecoloog, en de professor. Ook enkele onverwachte mensen leefden intens met ons mee; een simpel, oprecht berichtje zoals: “Hoe gaat het met jou en de baby?”, kon al veel betekenen.
Ik veranderde toch mijn besluit
Na enkele dagen goed nadenken en overleg met mijn moeder, besloot ik de punctie toch niet te laten doorgaan. Ik volgde het advies van de professor op om nog even af te wachten, aangezien ik de zwangerschap niet onnodig in gevaar wilde brengen. Het maakte voor mij niet uit of mijn dochter het syndroom had of niet; ze was hoe dan ook gewenst en geliefd. Mocht het syndroom aanwezig zijn, dan zou ze direct vanaf de geboorte nauwgezet opgevolgd worden. Ik kon mezelf niet vergeven als er door de punctie iets mis zou gaan. De volgende echo bij de professor stond al gepland over drie weken.
Het waren intense weken
Hoe ik deze weken precies ben doorgekomen, weet ik niet meer goed. Wat ik wel zeker weet, is dat mijn vierjarige regenboogkindje mij onbewust enorm heeft geholpen. We maakten samen leuke uitstapjes en ik zorgde ervoor dat ik niet te veel nadacht. Die afleiding was precies wat ik nodig had om door deze moeilijke tijd heen te komen.
Lees HIER verder.
LARISSA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
