Ik ben een vrouw van 29 jaar en moeder van drie kinderen
Drie om van te houden, maar helaas maar eentje om voor te mogen zorgen. Moeder van twee engeltjes en een bengeltje. Drie meisjes waar ik levenslang van zal houden. Het verliezen van één of meerdere kindjes is natuurlijk enorm verdrietig en traumatisch, wat eigenlijk nog zacht is uitgedrukt. Het verscheurt je hele ‘zijn’. Er is een tijdperk vóór en een tijdperk na het overlijden. Je wordt nooit meer wie je was.
Helaas is het verlies van mijn twee dochtertjes niet het enige trauma dat ik heb meegemaakt
Ik neem jullie mee op reis door een stukje geschiedenis van mijn leven. Mijn jeugd was alles behalve onbezorgd. Ouders die gingen scheiden toen ik anderhalf jaar oud was, een broer met ADHD, autisme en lage intelligentie en een moeder met een heel lijstje aan psychische problemen en ook een lage intelligentie. Ik hield eigenlijk al jong het gezin, van wat ervan over was na de scheiding, bij elkaar. Nadat mijn moeder op een gegeven moment was ingestort, ben ik van pleeggezin naar pleeggezin gegaan, met daartussen een aantal jaar wonen bij mijn vader en diverse andere trauma’s opgedaan, die niet relevant zijn voor dit stuk van mijn verhaal. Uiteindelijk heb ik in drie pleeggezinnen gezeten en bij de laatste ging het gigantisch mis. Daar begon ook het verhaal van mijn overleden dochtertjes.
Pleegouders worden gescreend
Dat beweren hulpverleningsinstanties tenminste. Ik weet inmiddels wel beter. Mijn pleegvader vergreep zich al na de eerste week aan mij en heeft mij, op zeer regelmatige basis, mishandeld, betast en verkracht. Niemand zal dit geloven, want ja, daar is toch een screening voor?! Op een gegeven moment bleek ik zwanger te zijn van mijn pleegvader. Hij kwam erachter dat mijn buik dikker werd, omdat hij me immers vaak naakt zag door alles wat hij met me deed. Hij werd woest. De dag nadat hij erachter kwam, duwde hij me in zijn auto en reden we langs onbekende wegen. Tegen de rest van het pleeggezin (pleegoma, pleegmoeder en elf andere pleegkinderen) zei hij dat we naar de huisarts gingen omdat ik slecht sliep. We kwamen aan bij een gebouw waar, achteraf gezien, illegale praktijken plaatsvonden. Zo ook bij mij. Ik werd hardhandig meegesleurd naar een kamer, werd verdoofd met één of ander roesje en onderging op die manier een gedwongen abortus. Ik was toen veertien jaar. Ik wist niet hoe lang ik zwanger was, omdat ik geen medische controles kreeg tussendoor, maar blijkbaar was ik lang genoeg zwanger om te weten wat het geslacht van de baby was. Mijn pleegvader zei de volgende dag namelijk dat uit onderzoek bleek dat het een meisje was. Ik wilde weg uit het pleeggezin, maar kon niet terug naar mijn moeder, omdat zij de zorg niet aankon. Mijn pleegvader had me zo vaak bedreigd, zelfs met een wapen, waardoor ik uit angst niks durfde. Hierdoor had hij vrij baan om door te gaan met wat hij deed.
Al snel had ik door dat ik opnieuw zwanger was van mijn pleegvader
Ik wilde niet nog een keer zo’n gedwongen abortus ondergaan, dus ik probeerde mijn zwangerschap met man en macht te verbergen. Ik haatte het wonder dat in mijn groeide, omdat het een nageslacht van mijn pleegvader was. Toch had ik het ook intens lief, want wat kon dit wondertje eraan doen dat het in mijn buik leefde? Ik besloot het te willen houden, wanneer het eenmaal geboren zou worden. Mijn pleegvader kwam erachter toen ik ongeveer twintig weken zwanger was. Abortus kon niet meer, dus besloot hij me vaak en hard in mijn buik te stompen, zodat mijn tweede kindje niet levend geboren zou worden. In het pleeggezin hing hij het verhaal op dat ik hem had verteld dat ik op straat verkracht was, zodat hij een dekmantel voor zichzelf had. Toen ik achtentwintig weken zwanger was, werd ik zestien jaar. Ik voelde me enorm beroerd en vroeg mijn pleegvader of ik alsjeblieft naar het ziekenhuis mocht, want ik had enorm veel pijn. Achteraf gezien waren dit weeën.
Mijn pleegvader wilde me niet naar het ziekenhuis brengen en ook geen ambulance bellen
Uiteindelijk ben ik huilend op de fiets naar het ziekenhuis gereden, omdat ik geen geld had voor ander vervoer en ook geen telefoon had. Bij mensen aankloppen en om hulp vragen durfde ik ook niet, door alle bedreigingen van mijn pleegvader. Mijn moeder mocht me vanaf het begin van deze zwangerschap ook niet zien, aangezien mijn pleegvader bij de hulpverlening had gezegd dat ik rust nodig had en mijn moeder psychisch te labiel was. Ik ben dus fietsend op weg gegaan, maar opeens werd alles zwart en een moment later kwam ik bij in een ambulance, wat erg veilig voelde. Ik werd met spoed naar het ziekenhuis gereden en daar kreeg ik allemaal onderzoeken om te kijken of ik al ontsluiting had. Ik had volledige ontsluiting en moest, op mijn zestiende verjaardag, in het ziekenhuis bevallen van het tweede kind van mijn verkrachter. Na enorm veel pijn en tranen van angst en verdriet, beviel ik van mijn tweede dochter. Ze was twaalf weken te vroeg geboren en moest dan ook in de couveuse. Door haar vroeggeboorte had ze allerlei complicaties, waardoor ze uiteindelijk twee dagen later is overleden. Toen ik eenmaal weer in het pleeggezin terugkwam, waren alle babyspullen weggehaald en lagen foto’s van mijn zojuist overleden dochtertje verscheurd op bed. Uit woede heb ik die toen weggegooid, waar ik nu enorm veel spijt van heb. Ik heb geen tastbare herinneringen meer aan mijn twee overleden dochters en dat maakt het heel eenzaam en pijnlijk, maar ik zal ze nooit vergeten.
Na deze zoveelste traumatische ervaring mocht ik eindelijk weer een keer op weekendbezoek bij mijn moeder
Haar vertellen dat ik moeder was van twee overleden kindjes kon en durfde ik niet, maar ik zei wel dat ik niet meer terug naar het pleeggezin wilde omdat ik daar geen liefde kreeg en me er niet fijn voelde. Gelukkig heeft ze toen weten te regelen dat ik weer bij haar mocht komen wonen. Zo’n acht jaar later durfde ik er pas over te praten en heb ik hulp gezocht voor al mijn jeugdtrauma’s, met als toppunt (of eigenlijk: dieptepunt) het verlies van mijn twee dochtertjes. Recent loop ik nog steeds bij een psychologe, omdat mijn pleegvader nog diepe sporen achterlaat in mij.
Gelukkig heb ik nu bijna vijf jaar een relatie met mijn lieve vriend
Ik ben zeven maanden geleden bevallen van mijn derde dochtertje, wat hem voor het eerst trotse vader heeft gemaakt. De zwangerschap en bevalling waren enorm zwaar en vol angst, maar dat is weer een ander verhaal. Ik ben moeder. Moeder van drie prachtige dochters. Twee engeltjes en een bengeltje.
CAROLIEN*
*Dit verhaal is anoniem geschreven, er staat een fictieve naam
wat een vreselijke jeugd heb jij gehad en wat erg dat je zo bedreigd werd dat je niemand durfde te vertrouwen.
ja jeugdzorg is nog steeds lastig met screenen en controleren, dat zien we wel aan de berichten in het nieuws helaas. elke keer dat het fout gaat is er 1 teveel.
kinderen komen al uit onstabiele of onveilige situaties dus dan is het juist belangrijk dat ze veilig en liefdevol opgevangen worden.
gelukkig zijn er ook veel goede pleeggezinnen, zoals mijn vriendin er 1 van is.
zoveel liefde krijgen deze kinderen, dat is zo enorm belangrijk.
vind het heel knap en dapper dat je hier je verhaal doet en dat je hulp hebt durven vragen en het verteld hebt want dat is zo enorm moeilijk.
je trauma’s zijn van jou en zodra je erover praat niet meer, dan deel je het, weer er alles van.
zo verdrietig dat je 2 dochtertjes heb moeten afstaan terwijl je zelf nog maar een kind was. geen begeleiding gehad, je was helemaal alleen met je verdriet en niemand die zich afvroeg in dat ziekenhuis hoe je aan dat baby’tje kwam? dan wordt er toch een gesprek ingepland ofzo?
echt heel erg voor je.
Ben wel heel blij voor je dat je nu de liefde gevonden hebt en een hele lieve vriend hebt en weer moeder hebt mogen worden van een meisje!
wens je enorm veel geluk toe en heel veel liefde in je leven met je vriend en dochtertje!❤️
OMG wat een verhaal. Ik vraag me af of niemand in het ziekenhuis vragen gesteld heeft, de 2e keer bedoel ik. Het is een oprechte vraag.
Ik eens je verder heel veel geluk toe
Wens*