Als klein meisje had ik altijd gedroomd van het moederschap
Urenlang speelde ik met mijn poppen, gaf ze namen en verzorgde ze alsof ze mijn echte kinderen waren. De wens om moeder te worden zat diep in mijn hart. “Als ik later groot ben, wil ik minstens drie kinderen”, vertelde ik vaak aan mijn moeder, die altijd liefdevol glimlachte.
Nu, op mijn dertigste, waren mijn gedachten compleet veranderd
De droom van het moederschap had plaatsgemaakt voor een verlangen naar vrijheid en avontuur. Kinderen leken nu een aanslag op mijn leven, beperkend en uitputtend. Het idee om mijn nachten door te brengen met huilende baby’s en mijn dagen te vullen met eindeloze zorgen trok me niet meer aan. De afgelopen jaren was mijn verlangen om de wereld te verkennen steeds sterker geworden. Ik wilde reizen, nieuwe culturen ontdekken en mezelf verliezen in onbekende steden. De gedachte om vast te zitten in een routine van luiers en schoolruns maakte me benauwd. “Er is zoveel meer in het leven dan kinderen krijgen”, dacht ik vaak terwijl ik naar reisprogramma’s op televisie keek en droomde van exotische bestemmingen. Mijn man, Joep, had echter altijd de wens gehad om vader te worden. Dit verschil in onze verlangens leidde vaak tot verhitte discussies. “Je wilde altijd kinderen, Isa”, herinnerde hij me regelmatig, zijn stem vol frustratie, “Wat is er veranderd?”
Ik probeerde kalm te blijven en mijn veranderde gevoelens uit te leggen
“Ik weet het, Joep. Maar mensen veranderen. Mijn dromen zijn veranderd. Ik wil reizen, de wereld zien. Kinderen passen daar gewoon niet in.” Joep kon mijn gevoelens niet begrijpen. Voor hem was het idee om een gezin te stichten nog steeds een van de belangrijkste doelen in het leven. “We hadden altijd afgesproken dat we een gezin zouden stichten”, zei hij, zijn ogen vol onbegrip en teleurstelling. “Dit is niet eerlijk.” Ik voelde mijn frustratie toenemen. “Het leven is niet altijd eerlijk, Joep. Ik kan mijn gevoelens niet veranderen. Ik kan geen kinderen krijgen alleen omdat jij dat wil. Dat zou oneerlijk zijn tegenover mij en tegenover hen.”
De ruzies werden steeds frequenter en intenser
Soms dacht ik aan de belofte die ik mezelf als klein meisje had gedaan, maar die gedachten werden snel overschaduwd door mijn verlangen naar onafhankelijkheid. “Hoe kan ik ooit een goede moeder zijn als mijn hart ergens anders ligt?”, vroeg ik me af. Op een avond escaleerde de ruzie. We zaten samen aan tafel, onze maaltijd niet aangeraakt. Joep keek me aan, zijn stem vastberaden maar breekbaar. “Isa, dit werkt zo niet. We moeten een beslissing nemen.” Ik slikte, de realiteit van zijn woorden zonken in mijn gedachten. “Welke beslissing wil je nemen?”, vroeg ik, mijn stem trilde. “Of we vinden een compromis, of we moeten overwegen of we nog wel bij elkaar passen,” zei hij, zijn woorden als een donderslag in mijn oren. Ik voelde een knoop in mijn maag. “Een compromis? Hoe stel je je dat voor? Een halve baby?”. Joep wreef over zijn gezicht, vermoeid. “Nee, maar misschien kunnen we het uitstellen. Misschien verandert je gevoel weer.” Ik schudde mijn hoofd, de tranen brandden achter mijn ogen. “Ik wil je geen valse hoop geven, Joep. Mijn gevoelens over kinderen zijn heel duidelijk. Ik wil ze niet. Niet nu, misschien nooit.”
Die nacht lag ik wakker, mijn gedachten malend
“Heb ik het recht om Joep dit geluk te ontzeggen? Maar heb ik het recht om mijn eigen dromen op te geven voor iets wat ik niet meer wil?” De antwoorden bleven uit, de twijfels en vragen raasden door mijn hoofd. De volgende ochtend voelde ik me uitgeput. Joep en ik vermeden elkaars blik tijdens het ontbijt. De spanning was bijna tastbaar. “We moeten praten”, zei hij uiteindelijk, zacht maar dringend. Ik knikte, mijn hart bonkte in mijn borst. “Ja, dat moeten we.” We zaten samen op de bank, de stilte tussen ons zwaar en beladen met onuitgesproken woorden. Joep begon zachtjes te praten. “Ik hou van je, Isa. Maar ik weet niet of ik zonder kinderen kan leven.” Tranen prikten in mijn ogen. “En ik weet niet of ik mijn vrijheid kan opgeven voor een leven met kinderen.”
We zaten daar, beiden verloren in onze eigen gedachten
“Misschien”, begon ik aarzelend, “misschien zijn we niet meer de mensen die we waren toen we elkaar ontmoetten.” Joep keek me aan, zijn ogen vol met pijn. “Misschien niet. Maar dat betekent niet dat ik niet meer van je hou.” “En ik hou nog steeds van jou”, zei ik, mijn stem brak. “Maar misschien is dat niet genoeg.” De dagen daarna waren vol met ongemakkelijke stiltes en pijnlijke gesprekken. We probeerden een middenweg te vinden, maar de kloof tussen onze verlangens was te groot. Uiteindelijk realiseerden we ons dat we de moeilijke beslissing moesten nemen. “Ik denk dat we elkaar moeten loslaten”, zei ik, mijn hart vol van verdriet. Hij knikte, een traan gleed over zijn wang. “Misschien heb je gelijk. Misschien is dit het beste.”
Het besluit was hartverscheurend, maar ergens voelde ik ook een opluchting
We konden beiden onze eigen dromen najagen, zonder compromissen die ons ongelukkig zouden maken. Terwijl ik mijn koffers pakte en me voorbereidde op een nieuw hoofdstuk in mijn leven, voelde ik een mix van verdriet en hoop. Zo gek. Het was tijd om mijn eigen pad te volgen, mijn eigen avonturen te beleven. En hoewel het afscheid nemen van Joep zwaar was, wist ik dat dit de juiste keuze was voor ons beiden.
ISA
Dit zijn hartverscheurende verhalen waarbij ik echt niet begrijp waarom mensen niet in staat zijn om een goed compromis te bereiken. Ik sta meer aan de kant van de man hier, het leed is ook vaak groter bij de persoon waarbij de kinderwens niet vervuld wordt. En het is bijzonder kwalijk om op je 30ste (als je jaren hebt geknokt om tot dit punt te komen) terug te komen op je beslissing. Een man wellicht beroofd van het vaderschap, een vrouw doodongelukkig over een jaar of 20.
Helaas is dit de moderne tijd. “Luisteren naar je gevoel” in plaats van een rustige rationele keuze te maken en uiteindelijk een mooi compromis te vinden waarbij ruimte is voor dromen maar waarbij ook altijd het besef aanwezig is dat het geven en nemen is in een relatie.
Over 20 jaar is haar gevoel vooral verdriet, is mijn inschatting. Eigen schuld.
Ik vind de titel niet correct!
“DE KINDERWENS VAN MIJN MAN HEEFT ONS UIT ELKAAR GEDREVEN”
Net alsof het zijn schuld is dat jullie huwelijk stuk is. Nee dat is het niet want zoals ik het lees wist hij niet beter dan dat jij ze ook wilde.
“Je wilde altijd kinderen, Isa”
Dus nee het is niet zijn schuld dat jij ze niet wilt en hij wel.
“DE NIET KINDERWENS VAN MIJ HEEFT ONS UIT ELKAAR GEDREVEN” kun je er ook van maken.
Mijn andere woorden het verschil die uiteindelijk is ontstaan is de reden.
Wat een bijzondere titel. Alsof het de schuld van jouw ex-man is dat jullie nu uit elkaar zijn. Als ik dit verhaal lees is het een beslissing geweest van jullie beide.
goed zo !
Het moet een 100% kinderwens zijn anders worden jij EN je kinderen ontevreden .
ouderschap ligt nog gevoeliger dan wat er over werd verteld .
vind het ook verdrietig en vind de reacties inderdaad heftig van sommige mensen. kinderen krijgen is een hele verantwoordelijkheid en je kunt er maar beter 100 procent achter staan want als ze er eenmaal zijn kun je niet meer terug
Ieder zijn keuzes en beslissingen voor het leven die waardevol en kostbaar zijn. respect.
ik hoop dat het hen beiden brengt wat ze wensen.
ik heb op 45 jarige leeftijd de beslissing genomen met mijn man om er wel voor te gaan. ben nu 51 en hoewel het vaak zwaar is kan ik mijn gezonde zoon wel aflikken, zo gek ben ik op hem.
we zijn met elkaar gek op dit kind.
en ook hiervan zullen mensen wel iets vinden.
Wat een reacties allemaal. Ik vind het alleen maar heel verdrietig voor beiden..
Misschien scheelt het qua leeftijd, hoe je over “kinderen krijgen”, denkt.
Als jong meisje had ik hetzelfde.
Ook een poppenmoeder die later graag kinderen wilde krijgen.
Ik was 19 toen ik dan ook superblij was toen ik ontdekte dat ik zwanger was.
Mijn man overigens ook.
En het is ook echt heel mooi en bijzonder.
Het duurdt een paar seconden, na de geboorte, dat je al helemaal verliefd bent op zo’n kleintje.
Maar het heeft inderdaad 2 kanten.
Opvoeden is het mooiste, maar ook de moeilijkste taak in het leven.
Gelukkig hoefde ik dat niet alleen te doen.
Nu de kinderen uit huis zijn, ben ik 45 en genieten mijn man en ik saampjes van het leven.
En kijken we als trotse ouders mee hoe onze kinderen hun leven leiden, en omgaan met de dingen waar wij ook mee om moesten gaan.
Goed van je om een bewuste keuze te maken.
Veel mensen zetten kinderen op de wereld omdat het zo hoort.
Het is zelfs egoïstisch zoals mensen kinderen willen terwijl ze diezelfde kinderen hele dagen wegbrengen naar de opvang of naschoolse opvang onder het mom dat ze moeten werken.
Ach ja, voor de buitenwereld hoor je kinderen te hebben
En nog een leuke aanvulling; we reizen nu samen de wereld over en genieten momenteel van de zon aan de Middellandse zee.
Wat een moeilijke en verdrietige beslissing is er door jullie gemaakt, Ik begrijp heel goed dat jullie nu kiezen om jullie eigen pad zonder elkaar nu te gaan volgen.
ik denk de beste optie. We kunnen niet de toekomst weten en dat is maar goed ook. Ik weet dat je zowel met als zonder kinderen gelukkig kan zijn.
Ik werd op mijn 38ste moeder (niet gepland )en nu op mijn 48ste kan ik zeggen dat elke dag met mijn kind een gewelfig geschenk is. Ik heb destijds rigoreus mijn leven moeten veranderen en kan terugkijken op verschillende levensfasen en elke fase heeft xijn charme. Ik wens jullie beide jullie veel geluk toe!
Als iemand geen kinderen wil wordt niet per sé leuk als ze er zijn. Kinderen zijn een levensvullende taak die ziwat alle energie en tijd opslokt. Heerlijk vrij op pad gaan of relaxen of op vakantie op ontspannen manier zit er niet meer in met kinderen. Kinderen zijn er 24/7.
Als die man van haar scheidt omdat zij geen kinderen wil was zijn motivatie een kinderbarende en moederende vrouw te trouwen. in hoeverre dat onvoorwaardelijke liefde is weet ik niet. Kinderen heb je even, je partner je hele leven.
wow wat mooi gezegd bij mij is mijn partner ook weggegaan omdat ik geen kinderen wil, ik zie hier dat velen het zielig vinden voor de partner maar ik zie maar weer in dat het van groot belang is om dat van tevoren aan te geven hij zei al ik heb het opgegeven voor jou omdat ik voor jou koos en niet voor kinderen. uiteindelijk houdt je dan je eigen gevoel onder water en dat komt er vroeg of laat uit en is nu dus de reden dat hij onze verloving heeft verbroken ik was er kapot van.
Wat knap dat je bij je gevoel hebt geluisterd en je niet hebt laten overhalen om mee te gaan in zijn toekomstbeeld.
Zelf heb ik ook lang geworsteld met het dilemma. Er zitten veel voordelen aan het kindvrij blijven, en voor een vrouw is dat een nog veel groter contrast. Degene met de baarmoeder moet immers zwanger raken, en als dat niet lukt, dan is het verdriet er, maar ook de lichamelijke confrontatie. Dan ben je zwanger en moet je echt je lichaam delen. Bevallen en postpartum, het is allemaal best heftig.
En dan ook hoe de maatschappij ermee omgaat. Mannen worden voor elke verschoning geprezen, en vrouwen doen altijd alles verkeerd.
De vraag “wil je vader worden?” zou ik onmiddellijk met “Ja!!” beantwoorden. De vraag “wil je moeder worden?” Nou, dat is wel echt iets om heel erg goed over na te denken.
Ik heb uiteindelijk gekozen om moeder te worden, en het is echt wel moeilijk en aanpoten. Dan heb ik zelfs nog een redelijk betrokken partner, die echt goed verdiend, waardoor ik niet hoef te werken.
Oneindig veel respect voor alle mensen die ervoor kiezen om kindvrij te blijven.
Dus een man mag eigenlijk niets hierover vinden want hij heeft geen baarmoeder en hoeft het kind niet bij zich te dragen? Zwangerschap is geen ziekte hoor! Heel veel vrouwen kunnen hier ook van genieten. En ja heel veel mannen helpen net zo hard mee met de opvoeding en alles wat erbij komt kijken. Kinderen krijg je samen en als een van de partners het niet ziet zitten is het ook niet verstandig om kinderen te krijgen.
couldn’t agree more
Tja, bij mij is het juist andersom gegaan. ik wou nooit moeder worden, tot ik m’n huidige partner tegen kwam en wij allebei direct tegen elkaar uitspraken dat we kinderen zouden willen. Ik had geen idee waar het vandaan kwam, maar ik wist het zeker. Dat vertelde ik ook aan m’n partner. Nu zijn we samen 8 jaar en 2 kinderen verder en beiden dolgelukkig met onze kindjes.
Het is ieders keuze, maar de een kan nooit over de ander oordelen. Als ouder zijnde niet over iemand die geen kinderen wil. Maar ook zeker niet andersom. Immers weet je niet van elkaar hoe het voelt. En dat gezeur over overbevolking, milieu et cetera. Volgens mij vergeten heel veel mensen juist dat de jeugd van nu zich druk maakt over het milieu et cetera, daar waar de oudere generatie zich allemaal niet druk om maakte destijds, en daar voor de toekomst wat aan kunnen en willen doen. Immers als er niet meer genoeg bevolking is, kunnen problemen ook niet worden opgelost in zekere zin. Dus ik ben alleen maar dankbaar voor alle kinderen die er zijn en worden geboren.
helemaal mee eens
Ik vind dat niemand ermee mag bemoeien, het is haar leven en zij mag zelf beslissen wat haar gelukkig of niet gelukkig maakt.
Iedereen moet doen wat goed voelt voor hem/haarzelf. Als partners het niet eens zijn over wel of geen kinderen gaat het niet werken en is het beter om uit elkaar te gaan.
Ik vind het persoonlijk wel een beetje egoïstisch om dan de ‘schuld’ in dit geval bij de man neer te leggen omdat hij niet mee wil in het veranderde gevoel van zijn partner. De titel “Mijn mans kinderwens heeft ons uit elkaar gedreven” vindt ik dan ook wel erg misleidend.
Er zijn hier geen schuldige partijen. Zijn gevoel is gewoon hetzelfde gebleven en dat van haar is veranderd. Al had zij dit wel eerder mogen melden naar mijn mening.
Als het andersom was geweest en een man was van gedachte veranderd maar hij zegt maar niets hierover omdat hij samen wil blijven, zou hij een hele lading beschuldigingen over zich heen krijgen dat hij haar tijd heeft verdaan en dat hij egoïstisch is geweest door niet eerder te zeggen dat hij van gedachte was veranderd.
In dat opzicht zou een titel als “Ik ben van gedachte veranderd dus we gaan uit elkaar” gepaster zijn.
Ten eerste goed en knap van ze dat ze de keuze hebben gemaakt om uit elkaar te gaan. Als je niet 100% zeker bent dat je kinderen wilt, dan moet je er niet aan beginnen om aan een bepaald plaatje te voldoen of om je relatie te redden. Of de vrouw hier later spijt van krijgt, staat hier los van.
De kop van het artikel vind ik echter onjuist: ‘mijn mans kinderwens heeft ons uit elkaar gedreven’. Diegene die haar mening heeft veranderd is de vrouw, dus als iets hen uit elkaar heeft gedreven dan is het de ‘veranderde kinderwens’ van haar.
helemaal mee eens
Kinderen of geen geslachtsgemeenschap zijn de twee mogelijkheden. Jammer dat de verlangens of lusten (te veel) worden gevolgd :-/
Beste Joost, je vraagt je af hoe iemand erop terug kijkt als je 50 bent, en nog steeds kindvrij? Ik ben een vrouw van 57 en ben nog gelukkiger dan dat ik 30 was, en geen kinderen wilde…ik heb in de jaren van mijn 30e tot nu alleen de wereld maar zien verslechteren, vrienden en familie maken zich terrecht zorgen om hun kinderen en kleinkinderen over hun toekomst op deze aarde..ik heb deze zorgen gelukkig niet…geeft ook veel rust voor mijn oude dag…
Amen.
mijn opa heeft 2 wereldoorlogen meegemaakt, direct en 2 zussen verloren aan kinderziektes.
nou sorry, dan vind ik het leven hier zo in Nederland in deze tijd echt is vallen hoor, en die wereld is denk ik ook niet instabiliter dan rond die tijd of rond de koude oorlog….de wereld is altijd kut 😉
Een goede, weloverwogen, moeilijke beslissing die jullie hebben gemaakt. Het gemiddelde stel zou doen wat er van hen wordt verwacht om maar in het plaatje te passen of omdat dat simpelweg makkelijker is. Beter nu de keuze maken nu er geen kinderen in het spel zijn.
groot gelijk ik wil ook geen kinderen ben 59 en man
ik wist als tiener al dat ik geen kinderen wilde en heb er mijn relatie voor naar de kloten laten gaan omdat zij ze wel wilde.
ik kan tientallen redenen benoemen waarom je ze juist niet moet nemen of het noet zo zijn dat je toekomstige soldaten wilt creëren voor een wereld die toch naar de kloten gaat mede door de overbevolking enz
nee ik ben blij tot de dag van vandaag dat ik geen kinderen heb was voor mij de juiste beslissing en geloof me eenzaam word je nooit in deze overbevolkte wereld tenzij je het zelf wilt
wow wat een levensvisie
wow wat een levensvisie hoor
Ik ben een Man van 79 heb 1 zoon en ik durf te zeggen dat ik alles heb gedaan om het het hem naar de zin te maken maar de leugens bedrog die ik als dank heb ontvangen hebben mij zeer beschadigd ik ben niet de enige die dit heeft meegemaakt maar mijn advierte is neem geen kinderen en genética van een lleven zonder dat voorkomt veel teleurstelling
wow echt een goed voorbeeld, super levensvisie van u. Toch vraag ik me altijd af, als men het heeft over het naar de zin maken van een kind, is dat de ouder die dat denkt dat het zo is? Maar ben je er wel echt genoeg voor je kind (geweest), heb je echt naar je kind geluisterd? Hetgeen wat er echt toe doet
Het is heel sterk van je om achter je eigen wensen en gevoelens te blijven staan. Kinderen neem je alleen als je zeker bent dat je dat wilt en aankunt. Ook zonder kinderen kan je een prachtig en gevuld leven hebben. Ik bewonder je voor deze keuze.
Het hebben van kinderen vraagt om een opofferingsgezindheid waar veel moderne vrouwen niet meer op zitten te wachten, maar brengt een hoop geluk en vervulling op lange termijn. ik vraag me af hoe je op deze beslissing terug kijkt wanneer je op je 50e terugkijkt.
ik laat m’n naam liever niet zien dus dan weten jullie dat
we kunnen er helaas niks aan doen dat onze gevoelens veranderen. bij mij is het anders dat ik geen Kids wil maar.ik snap je gevoelens wel. ik ben ook 30 en ik wil ook nog graag veel van de wereld zien. en heb een vriend en we willen geen Kids 😊 maar vind het vervelend voor jou. ik hoop dat je blij bent met je keuze
Je moet wel in je achterhoofd houden, dat wanneer die kinderwens een soort van terug komt, je partner wellicht al een relatie heeft met een ander en die misschien wel zwanger is. Geen slimme zet, en zeker niet omdat jullie nog zoveel van mekaar houden. Maar goed dat is slechts mijn mening. Met kinderen kun je alles doen ook reizen!
Desiree leef jij nog in 1950, een man draait nergens voor op? U moet met andere mannen omgaan. Wat een bijzondere reactie (en dan zeg ik het netjes)
ik ben het met u eens, er zijn (tegenwoordig) gelukkig veel vaders die meedraaien in het geheel en waar de ’taken’ gewoon goed verdeeld worden (nee ik ben geen man die hier op reageert)
Niet iedere vrouw heeft de behoefte om moeder te worden. In de reacties gaat iedereen ervanuit dat deze behoefte uiteindelijk nog komt. Maar dit hoeft natuurlijk niet zo te zijn.
Ik heb zelf 3 kinderen en zou niet anders willen, maar ik snap ook dat je er bewust voor kiest om kinderloos te blijven. Ook dan kan je gelukkig zijn.
Dit is een super moeilijke beslissing voor jullie geweest. Ik wens jullie sterkte.
Jammer dat jullie niet samen een jaartje of twee-drie het ervan genomen hebben en de wereld hebben verkend. Klinkt alsof je daar behoefte aan had en wellicht had je daarna weer ruimte gehad voor een kinderwens, of niet. Maar op jouw leeftijd was het goed mogelijk om het twee jaar samen te verkennen.
Mar
Vind dat iedereen dat zelf moet beslissen want voor hetzelfde geldt kun je geen kinderen krijgen. Wil ook zeggen dat deze tijd op deze aarde nu ook niet zo vredelievend aan toe gaat. Vind vaak ook dat het leven lang niet meer zo leuk is als vroeger . Je mag werkelijk niks meer en we zijn ook met veel teveel mensen op deze aardbol.
het is voor een man gemakkelijk om een kind te willen. hij draait nergens voor op. hij is niet zwanger, hoeft niet te bevallen, later niet de borst te geven en hij hoeft ook niet minder te gaan werken.
de man moet juist hard blijven werken om alles te kunnen betalen, de vrouw kan dan 90% van de dag rustig aan doen en af en toe wat voor de kinderen/huishouden
Meen je deze????? Hahahahaha wat een grap zeg. 90% van de tijd rustig aan doen en hier en daar wat aan t huishouden of de kinderen doen. Typisch een man he. En zeker zelf ook geen kinderen.
Is zwanger zijn dan een straf? Of bevallen? Of de borst geven aan je kind (en met kolven kan vader ook ’s nachts flesje geven he, mocht u daar op doelen). En ik ken juist vaders die minder zijn werken (waaronder mijn partner) en is minder werken een straf? Ik zou willen dat ik minder hoefde te werken en meer bij mijn kinderen zijn. Maar gelukkig proberen mijn partner en ik het goed te regelen het huishouden in het geheel. Ja ik ben een vrouw en niet overal gaat het dus zoals u zegt.
hi J. ik weet niet hoe jij het traject van kinderen krijgen hebt ervaren maar, als de straf voor diefstal een bevalling doormaken is, denk ik, dat er nog maar vrij weinig word gestolen.
Een kind krijgen is een ding maar de rest van je leven dat je grootste prioriteit maken, daar moet je wel heel bewust voor kiezen want dat is het minimale wat een kind verdiend.
Wat zou er vroeger een hoop leed bespaard zijn gebleven als degene, die in plaats van deden hoe het “hoort”, een eigen keuze hadden kunnen maken.
Ik kan ik jouw reactie/visie niet kwalijk nemen want waarschijnlijk is dit precies wat jij van jouw omgeving te horen hebt gekregen. Ik hoop dat de nieuwe generatie meiden die wel of niet zwanger worden niet met zoveel stigma geconfronteerd worden want moeder worden is een keuze die heel levens veranderend is.
hahahaha wat een grap ik zeg heel eerlijk ik hou van mijn kindje en zou nooit meer anders willen. maar mijn leven was rustiger zonder kind met een fulltime baan. ik werk nu 30 uur en ben daarnaast aan het zorgen voor het huishouden en mijn kind. ik kom praktisch nooit aan mijzelf toe.
maar nogmaals, ik heb het er wel voor over. ik ben gek op mijn rol als moeder en nog gekker op ons kindje ❤️
Dit is serieus?????
Vrouwen lanterfanten de hele dag en als ze zin hebben doen ze wat voor de kinderen of het huishouden???
En de man maar buffelen om dat alles te financieren, tjonge wat moet die man een zwaar leven hebben zeg.
Wat een waandenkbeelden, deze man leeft in een sprookjeswereld. En heeft inderdaad vast geen vrouw en zeker geen kinderen🤣🤣
dit geldt de fysieke kant zoals zwangerschap en bevalling. de man heeft wel degelijk ook de verantwoordelijkheid in de opvoeding.
De borst geven is toch geen straf!? Ik was als vader best wel jaloers op mijn vrouw als ze de kinderen borstvoeding gaf. Die intimiteit is uniek en kent alleen de moeder.
laat me raden? ook een man? wel heel bijzonder dat de niet positieve en niet meelevende reacties hier allemaal van mannen zijn. en dat terwijl de man vaak weg loopt voor zijn verantwoordelijkheden. de man denkt vaak niet na over hoe hun leven er uit ziet na een kind op de wereld zetten. hun hobby’s moeten gewoon doorgaan, programma’s wat ze op tv willen zien dat moet gewoon doorgaan, niet even een extra tandje erbij doen thuis, simpelweg omdat dat wel nodig is.
ieder heeft recht op het niet willen krijgen van kinderen. niet ieder kind is makkelijk en kost jezelf bergen aan energie. sommigen zijn daar nou eenmaal wel realistisch in.
Dat je geen kinderen wil is je goed recht, jij moet ze negen maanden dragen, en dat je verlangens anders zijn dan toen je 20 was dat is normaal, maar ik denk dat je onafhankelijkheid om te doen wat je wil je ook niet gelukkiger zal maken.
Ik weet dat het voor een man ook een pijnlijke en verdrietige worsteling kan zijn als je gaat beseffen dat je misschien nooit vader zult worden en ik begrijp zijn keuze dan ook heel goed.
zet nooit een kind op de wereld als je niet 100 % zeker bent. Een kind verdiend alle liefde en toewijding. Ik vind het een verstandig besluit…er zijn nu twee mensen verdrietig om wat ze los moeten laten, wees blij dat er geen er geen onschuldig kind tussen zit.
wens jullie alle sterkte bij het vinden van een bevredigend leven!!!
wat een onzin reacties zeg. dus als ze geen kinderen wil is ze naïef en onvolwassen, of ze moet er maar aan beginnen omdat als ze er eenmaal zijn ze ze vast wel leuk vind??
Wel eens aan gedacht hoe ongelukkig kinderen worden van een ongelukkige ouder?
overbevolking?
milieu?
ik denk zelf dat er bewust over nadenken en niet aan beginnen ‘omdat het verwacht wordt’ het meest volwassen is wat ze kan doen.
Niet aantrekken wat andere mensen er van vinden. Je hebt maar een leven, doe wat je gelukkig van worden.
Sommige mensen worden nogal laat volwassen, gaan mee in alle ‘spannende’, ‘onafhankelijke’, ‘glamorous’ dingen die ze.op tv zien terwijl dat geen bevredigend leven is. Dat is vermaak voor korte duur als je jong bent, tot 19 voor de een, tot 23 voor de ander maar als je op oudere leeftijd nog zo denkt ben je naïef, onvolwassen, kinderachtig en moet je echt eens gaan nadenken wat bij je leeftijd past. Was zelf ook zo.achterlijk, we moeten elkaar daarin elkaar ook wat de goede kant op sturen.
Dus als ik uw mening goed samenvat dat ben je onvolwassen, kinderachtig en naief als je geen kinderen wilt en een andere invulling kiest voor je leven? En je moet kinderen nemen want dat past bij een bepaalde leeftijd? Jeetje, wat een emotionele armoede. Het past bij de denkbeelden uit de jaren ’50. Toen deed je gewoon wat er werd verwacht en kreeg je kinderen. Dat hoorde erbij. We leven inmiddels in 2024, welkom! Hoewel u bewijst dat de maatschappelijke verwachting nog vaak is dat je kinderen moet nemen, hebben we gelukkig de vrijheid om andere keuzes te maken. U weet wel, leven en laten leven. Niet iedereen heeft dezelfde dromen en wensen. Niet elk mens heeft de behoefte een ander mens op de wereld te zetten en zijn/haar leven in het teken te zetten van kinderen. Gelukkig maar, want de wereld is al overbevolkt genoeg en er leven bizar veel kinderen onder de armoedegrens wereldwijd. Maar goed, het is natuurlijk naief, onvolwassen en kinderachtig om over dat soort zaken na te denken.
en de goede kant op is kinderen? pffff… dus als je ervoor kiest om kinderloos te blijven ben je achterlijk, naïef en wat zo meer? Wauw, tot zover een ander in de waarde laten…
Lekker dan. Je gevoelens veranderen continu. En je kunt ook genieten van je kinderen tijdens de reizen die je plant. Dat ze babies zijn staat je nu niet aan maar wel als ze er eenmaal zijn.
wat een antwoord is dit zeg!!
mag je zelf even bepalen of je kinder krijgt of niet!!
dit heeft niks te maken met gevoelens die ‘ veranderen ‘
iedereen mag zelf bepalen over zijn leven punt
Dus even door de zure appel heen bijten, want de enige goede keus is voor kinderen gaan?
Als je overtuigd bent van dat gevoel kun je beter geen kinderen krijgen, want dan kan dat nooit goed aflopen.De kans dat je later spijt krijgt als die avontuurlijke reizen toch iets minder romantisch waren dan je verwacht had is natuurlijk ook erg groot.En goed compromis is daarom altijd beter dan een zwart wit oplossing, waar uiteindelijk bijna niemand blij van word.