Erg vanzelfsprekend is een zwangerschap voor Kelly (28) niet. Nadat zij en haar partner drie jaar proberen een kindje te krijgen, krijgt ze de diagnose PCOS. Via de natuurlijke weg zwanger raken zal niet lukken. Wanneer het na de vierde IVF-poging eindelijk raak is, komt Kelly’s partner met verbijsterend nieuws. Hij ziet de relatie niet meer zitten…
De liefde van mijn leven
Koen was voor mij de liefde van mijn leven. We ontmoetten elkaar op de koksopleiding en ik wist gelijk dat dit ‘m was. Wat kon ik met hem lachen. En dan die kuiltjes in zijn wangen, en die blauwe pretoogjes. Ja, dit was mijn droomman. Het gevoel was wederzijds en niet veel later waren we een stelletje.
Vanaf dat moment was het Koen en Kelly
Iedereen vond ons een geweldig stel. Niet veel later switchte Koen van opleiding; hij ging een ICT-opleiding doen. Ik maakte de koksopleiding af en toen we beiden afgestudeerd waren gingen we ook direct samenwonen. Koen kon vrijwel direct beginnen bij het bedrijf waar hij stage had gelopen en ik werd zelfstandig cateraar. We hadden het goed voor elkaar, en ondanks we nog jong waren besloten we dat een kindje ons geluk zou bezegelen.
“Wacht nog maar even af”
Op internet had ik gelezen dat de meeste stellen binnen een jaar wel zwanger waren. Toen dat bij ons niet het geval was, maakte ik me niet direct druk. We vreeën zodra we daar zin in hadden en hielden daarbij geen rekening met mijn eisprong. Daarnaast waren we allebei ook druk met ons werk. Ik zocht er niks achter. Maar toen ik na anderhalf jaar nog niet in verwachting was, heb ik toch maar een afspraak met de huisarts gemaakt.
Nog één laatste poging
Die adviseerde ons toch nog even af te wachten. We waren beiden jong en gezond en soms duurde het nu eenmaal wat langer dan gewoonlijk. Wel raadde hij aan te beginnen met temperaturen en op mijn meest vruchtbare dagen te vrijen. Ook dat haalde niets uit, en een jaar later belandden we alsnog in de medische molen. Niet lang daarna kreeg ik de diagnose PCOS. De kans dat ik via de natuurlijke weg zwanger zou raken, was nagenoeg nul. De fertiliteitsarts raadde aan met IVF te beginnen. Drie pogingen en heel veel onzekerheid, onmacht en tranen verder besloten we nog één laatste IVF-behandeling te ondergaan. Wonder boven wonder was het dit keer raak. Ons geluk kon niet op.
De eerste twaalf weken waren natuurlijk ongelofelijk spannend
Door mijn PCOS had ik nu eenmaal een grotere kans op een miskraam. Na veertien weken en vier echo’s durfden we het pas aan om het grote nieuws aan onze vrienden en familie te vertellen. Ook die reageerden allemaal heel enthousiast. Onze liefde werd nu met een kindje bezegeld. Iets mooiers dan dat bestaat niet, toch?
Steeds afstandelijker
Ik was zo vol van de zwangerschap en druk met genieten en babyspulletjes kopen, dat ik eerst niet in de gaten had dat Koen steeds afstandelijker werd. Vaak trok hij zich na het werk direct terug in zijn werkkamer. Ook moest hij steeds vaker overweken, soms wel tot 11 uur ’s avonds. Noem mij naïef, maar ik zocht er in het begin echt niks achter. Ik wist niet beter of Koen was stapelgek op me en dolgelukkig met onze zwangerschap.
De grond werd onder mijn voeten vandaan geslagen
Het moment dat de grond onder mijn voeten vandaan geslagen werd kwam toen ik 25 weken in verwachting was. Koen gedroeg zich steeds vreemder. Toen ik hem een dag op zijn werk probeerde te bellen omdat zijn mobiele telefoon uit stond, zei de receptioniste dat Koen al drie dagen vrij was. Hij had nota bene een hele week vrij genomen om samen met mij van de zwangerschap te genieten. Eerst dacht ik dat het een vergissing was. Toen hij ’s avonds thuiskwam, confronteerde ik hem ermee. Ik had zo half en half verwacht dat hij zou ontkennen. Dat hij met een plausibele verklaring zou komen. Maar dat gebeurde niet. In plaats daarvan zuchtte hij, en deelde hij mede dat hij niet verder met me wilde. Een uur later had hij een koffer gepakt en was vertrokken. Zonder verklaring.
Ze was nog maar een pubermeisje!
Ik had geen idee waar Koen heen ging of hoe ik hem kon bereiken. Een heel onzekere en zelfs angstige periode brak aan. Volgens zijn moeder had hij gewoon koudwatervrees en zou alles goed komen zodra de baby was geboren. In de weken die daarop volgden, moest ik er via gemeenschappelijke vrienden achter komen dat Koen was ingetrokken bij zijn nieuwe vriendin. En het ergste was nog dat hij al ruim een halfjaar een relatie met haar had. Ze werkte bij hem op kantoor als stagiaire en was ook nog eens tien jaar jonger dan ik. Een pubermeisje nog!
Zes weken later stond Koen gewoon voor de deur, alsof er niets aan de hand was
Hij wilde binnenkomen en legde uit dat hij gewoon nog niet klaar was voor een gezin. De druk was hem gewoon teveel geworden. En toen had hij dat andere meisje ontmoet, dat zoveel beter bij hem paste en hem in alles begreep. De kleine wilde hij wel leren kennen als ik daarop stond. Ik werd woedend en heb hem uit mijn huis gejaagd. Ik riep hem na dat ik hem nooit meer hoefde te zien.
Sterker dan ooit tevoren
En dat is sindsdien ook niet gebeurd. Ik heb Koen nog twee keer gezien, van een afstand in het centrum van ons dorp. Waarvan een keer met zijn vriendin, waar hij bij mijn weten nog steeds mee samen is. Onze vriendengroep reageerde verdeeld en is echt in twee kampen opgesplitst: de vrouwen kozen mijn kant en de mannen Koen’s zijde.
Ik ben intussen bevallen van een prachtig zoontje
Helaas is hij vijf weken te vroeg geboren en had hij ook een te laag geboortegewicht. Hij heeft dus eventjes in de couveuse gelegen. Verder doet hij het ontzettend goed. Zijn vader heeft me nog niet één keer gebeld na de geboorte van zijn eigen zoon. Hij negeert ons beiden volkomen. Het is net alsof ik hem nooit echt gekend heb. De man waarvan ik hield en waarmee ik door zoveel ellende gegaan ben, die me door dik en dun heeft gesteund, heeft eigenlijk nooit bestaan. Het was al die tijd een vreemde. Want anders ben je niet tot zoiets in staat.
Mijn zoontje is inmiddels thuis en we genieten met volle teugen van elkaar
Hij is een makkelijk kindje en lijkt precies op mij, zegt iedereen. Ik ga over twee weekjes weer parttime aan het werk, en de kleine gaat dan drie middagen naar mijn moeder. Alles begint zo een beetje vorm te krijgen en weer bij het oude te komen, maar dan anders. Natuurlijk had ik van tevoren nooit verwacht dat ik een alleenstaande moeder zou worden. Maar het is nu zo, en ik maak er het beste van. En dat gaat me, met steun uit mijn omgeving, eigenlijk heel goed af. Ik geloof oprecht dat ik hier sterker dan ooit tevoren uit ga komen!
KELLY
Bron: Ik Ben Zwanger
