Ik ben Manon, al jaren een leerkracht van groep 3, en ik heb in mijn tijd al veel oudergesprekken gevoerd. Maar nooit had ik kunnen voorspellen dat een gesprek zo uit de hand zou lopen als op die bewuste donderdagmiddag.
De dag begon zoals elke andere, met chaos van kinderstemmen en het gerinkel van de schoolbel
Die middag stond een oudergesprek gepland met de ouders van Jasper, een intelligente maar stille jongen uit mijn klas. Zijn ouders hadden gevraagd om het gesprek en ik bereidde me voor op een routine-update over zijn vorderingen. Ik was nooit echt nerveus voor gesprekken. De meeste ouders wilden graag in harmonie de samenwerking aangaan. Of ze wilden meer duidelijkheid over het één of ander. Alle ouders waren tot nu toe beleefd en respectvol.
Jaspers ouders kwamen stipt op tijd
We wisselden beleefdheden uit en namen plaats. Ik opende het gesprek met een overzicht van Jaspers prestaties en gedrag, die beide over het algemeen positief waren. Maar het duurde niet lang voordat de sfeer veranderde. “Heeft u het idee dat Jasper genoeg individuele aandacht krijgt in de klas?”, vroeg vader plotseling, zijn was toon scherp. Ik was even van mijn stuk gebracht door de directheid van de vraag, maar antwoordde beleefd: “Ik doe mijn best om elk kind de aandacht te geven die het nodig heeft, inclusief Jasper.”
“Dat is niet wat wij horen”, onderbrak moeder mij
Haar stem klonk gefrustreerd. “Jasper komt thuis en vertelt ons dat hij zich vaak genegeerd voelt.” Ik probeerde kalm te blijven, hoewel mijn hart sneller begon te slaan. “Ik verzeker u dat Jasper net zoveel aandacht krijgt als elk ander kind in de klas.” “Dat betwijfel ik,” sneerde vader, “want als dat zo was, zou Jasper zich nu niet zo voelen. Hij is een slim kind, en volgens ons haalt hij niet het maximale uit zijn mogelijkheden.”
Zijn woorden kwamen hard aan
Ik probeerde mijn werk goed mogelijk te doen. Ik vroeg me ook af waarom ouders dit niet eerder aangekaart hadden. Dit kwam zo plotseling, tijdens dit gesprek. “Meneer en mevrouw”, begon ik, mijn stem nu wat vaster, “ik begrijp uw zorgen, maar ik kan u verzekeren dat Jasper niet wordt verwaarloosd.” Ouders wisselden een blik uit. Ik voelde een knoop in mijn maag. “Wij denken van wel”, viel moeder me in de rede. “En we willen dat daar verandering in komt. Misschien is het tijd dat we met de directrice praten over een andere aanpak, of zelfs een andere leerkracht.” Het gesprek was aan het escaleren en de beschuldigingen werden steeds heviger. Ik voelde hoe mijn professionaliteit op de proef werd gesteld en hoe de atmosfeer steeds giftiger werd.
Plotseling stond vader op
Hij schoof zijn stoel achteruit. “We zijn hier klaar”, zei hij beslist. “Wij gaan dit hogerop zoeken.” Met die woorden stormden ze het klaslokaal uit. De deur sloeg met een klap dicht. Voor het eerst in mijn schoolcarriere moest ik huilen. Er vielen dikke tranen op het tafeltje. Ik voelde me zo ontzettend aangevallen.
Ik bleef achter met mijn gedachten en verwarring
Het gesprek had een diepe indruk achtergelaten. De beschuldigingen waren zwaar beladen. Ze hielden woord, en gingen het gesprek aan over mij bij de directrice. Ook zij was verbaasd. Ze had nog nooit dergelijke klachten over mij gehad. Het voelde alsof ik op het matje werd geroepen, toen de directrice met me wilde praten.
“Ik geloof dat jij het beste uit kinderen haalt, dus maak je geen zorgen”, begon de directrice
Ze knipoogde. Er viel een last van mijn schouders. “Stel je voor dat ze de ouders geloofde”, ging er door mijn hoofd. “Ik neem dat wel op mij. Ik zal ze duidelijk maken dat jij capabel bent.” Ik was haar ontzettend dankbaar. Ze stond achter mij. Ik hield echter buikpijn voor de volgende gesprekken. Dat zouden de rapportgesprekken zijn. Ik wilde liever niet meer in gesprek met de ouders van Jasper. Toch moest ik mij ertoe zetten, ik had Jasper immers nog een paar maanden in de klas. Soms is juf zijn best lastig.
MANON
Mijn reactie hier, is gebaseerd op wat ik las. Ik weet natuurlijk niet precies wat zich heeft afgespeeld.
Juf Manon en de directie hebben hier echt steken laten vallen. In essentie: juf Manon weet inderdaad niet hoe zij aandacht kan geven aan mensen en de directie streeft helaas niet na dat er op school mét elkaar wordt gesproken in plaats van over elkaar.
Juf Manon zei: “Zijn ouders hadden gevraagd om het gesprek”. Waarom dan zelf het gesprek openen met een overzicht van Jaspers prestaties en gedrag in plaats te vragen: “Waarvoor heeft u dit gesprek aangevraagd?”. Misschien werd de vader hierdoor wel “ietwat” ongeduldig …
Hoe dan ook, juf Manon voelde zich aangesproken door zijn scherpe toon. Zij antwoorde beleefd: “Ik doe mijn best om elk kind de aandacht te geven die het nodig heeft, inclusief Jasper”, in plaats van betrokken te vragen: “Wat vindt Jasper hier zelf van? Mag ik voorstellen dat ik hier met hem over in gesprek ga? Daar kunt u natuurlijk bij zijn wanneer u dat zou willen. Jasper is een intelligente leerling en heeft daardoor vanuit een inhoudelijk perspectief inhoudelijk minder aandacht nodig dan anderen. Maar kennelijk heb ik iets gemist bij hem en dat wil ik graag rechtzetten”.
Het tegendeel vond plaats en ze doet er nog een schepje boven op door met vaste stem te zeggen: “Ik begrijp uw zorgen, maar ik kan u verzekeren dat Jasper niet wordt verwaarloosd”. Ze begrijpt die zorgen namelijk niet echt, en ze is bang voor haar positie en veel te druk bezig om zichzelf in te dekken. Bovendien spreekt ze tamelijk bot de ouders tegen, zonder precies te weten wat er nou feitlelijk aan de hand is. Het is dan ook geen wonder dat het gesprek escaleert en dat er door de ouders wordt “gedreigd” met een gesprek met de directie.
Het moment dat de vader vertrok, had juf Manon de situatie nog kunnen redden door voor te stellen om samen naar de directie te gaan, omdat zij er in ieder geval zelf naar streeft dat er mét mensen wordt gesproken in plaats van dat er over mensen wordt gesproken.
Helaas doet ze dat niet en dan was er ook nog de directie die juf Manon een knipoog geeft en zegt: “Ik neem dat wel op mij. Ik zal ze duidelijk maken dat jij capabel bent.”
Dat klinkt heel stoer maar het is niet effectief. Vooral ook omdat het weer direct tegenspreekt wat de ouders duidelijk anders beleven. Ze kan dus zeer waarschijnlijk een vergelijkbaar gesprek tegemoet zien met zo’n houding naar die ouders.
Zij had het risico moeten nemen dat juf Manon toch een beetje in onzekerheid had gebleven. De kracht van veilig leiderschap zit namelijk niet in “achter mensen te staan”, maar vóór ze te staan. Dat betekent dat ze zich ook gesteund voelen wanneer die mensen echt zelf steken hebben laten vallen. Maar daar zul je je dan wel “even” in moeten verdiepen.
Ze had het gesprek van Manon niet “over moeten nemen”. Ze had beter het gesprek kunnen faciliteren tussen juf Manon en die ouders in plaats van alleen het gesprek mét de ouders te voeren over juf Manon.
Zeer wellicht wordt helaas dat indek-gedrag op scholen veroorzaakt door de druk van tekorten aan middelen, inspecties, dreigingen van leerlingen en hun ouders.
Bovendien is dat indek-gedrag een groeiende maatschappelijke trend. Die manifesteert zich niet in de laatste plaats ook op maatschappelijke voorbeeldposities waarvan je dus toch echt wat anders zou mogen verwachten. Gedreven door angst en wantrouwen neemt controle steeds meer de overhand met navenant een enorme overkill aan administratie.
Het is tijd voor ruimte in het onderwijs om weer ‘s aan de slag te gaan met de taak en het doel van een school; kennis en vaardigheden overdragen en trainen met een houding waardoor het leven met elkaar en de rest van de natuur op z’n minst is vol te houden.
Laat taak- en doelgerichtheid vanuit vertrouwen via de scholen de maatschappelijke trend worden.
heel mooi pedagogisch bedacht antwoord. ik kan me voorstellellen dat je in zo’n totaal onverwachte situatie dit nagenoeg perfecte antwoord niet bedenkt zo snel….
Ik ben geen leerkracht maar ouder en er is niets frustrerender dan dat je een ongelukkig kind thuis krijgt na een dag school. Zeker bij je eerste kijk je het nog even aan. misschien is je kind moe, heerst er wat etc. Je wil ook niet meteen als zeurmoeder op de stoep staan. Je geeft je kind tips mee om met de situatie om te gaan. Dus eer je als ouders het gesprek aanvraagt, ben je al weken aan opgestapelde emoties en zorgen verder. De eerste vraag die je dan bedenkt als juf zou het waarom moeten zijn en begin daar het gesprek mee en niet met een monoloog over de prestaties of gedrag in de klas. Als daar zorgen hadden gezeten dan had je dat als nog kunnen wegnemen. Deze juf geeft aan een slimme maar stille jongen te zien. Dat hij geen hulp nodig heeft bij ABC wil niet zeggen dat hij niets nodig heeft op een ander vlak. Is stil normaal of juist opvallend? De ouders maken zich niet voor niets zorgen. Daar had het gesprek over moeten gaan en niet over de lange tenen van de juf omdat ze zich aangevallen voelt. Juf heeft de kans om met de ouders samen te werken in hoe ze Jasper weer fijn in zijn vel kunnen krijgen, laten lopen. Arme Jasper…
het gaat vooral om de manier waarop. maar ik heb helaas zelf ook meegemaakt dat mijn kinderen niet op hun plek zaten op het normale onderwijs en dat er thuis veel frustratie was (tics en onmacht van de kinderen). het kan natuurlijk zo zijn dat hun kind ongelukkig is, net als mijn tweeling destijds. maar het is vaak beter om tussentijds aan de bel te trekken in plaats van je zo op te stellen tijdens een gesprek.
Iedere leerkracht zal een keer een naar gesprek (of meerdere) krijgen in zijn loopbaan. Ik kan het weten, sta al jaaaaren voor de klas. het is logisch dat je schrikt van deze ouders. het is een heftige reactie van deze ouders, maar waarschijnlijk zit er veel emotie bij hen. Waar komt dat vandaan? Het zou mooi zijn om open en eerlijk in gesprek te gaan en door te vragen. Wellicht zijn zij vroeger vergeten of genegeerd in de klas. Het zal niet de eerste keer zijn dat ouders deze bagage nog niet hebben verwerkt en willen voorkomen dat hun kind dit ook meemaakt.
In gesprek blijven met ouders en hun advies vragen, dat zorgt ervoor. dat ze zich gehoord voelen.
Wellicht kan 1 gesprekje vaker per dag met deze leerling al zo’n verschil maken, zodat hij zich meer gezien voelt. Er zijn veel manieren om kindgesprekken te voeren. Gewoon uitproberen, zou ik zeggen…
Juf Manon.
woorden van anderen hebben alleen waarde als jij er waarde in ziet of er waarde aan geeft.
Ouders willen alleen maar het beste voor hun kinderen. Ze gaan over lijken om kun kinderen te beschermen.
Hoe de volwassen zich bij deze situatie voelen is niet van belang. De problemen van het kind is hier ook 100% van belang en al de rest doet er niet toe.
Leerkrachten zien moment opnames van ouders en horen wat kinderen zeggen. Dit is ook omgekeerd een feit.
Zoals je leidinggevende gezegd heeft jij doet je job goed.
Ik vind dat de ouders ook hun job goed doen.
Samen vinden jullie een middenweg.
Als leerkracht vraag ik altijd, zeker als de ouders zelf in gesprek willen, naar wat de eigen bevindingen, gedachten en gevoelens zijn. Zo kan je hier sowieso beter op inspelen mochten er inderdaad ontevreden gevoelens of zorgen zijn. Het ontkennen hiervan is voor niemand fijn, in geen enkel gesprek zowel formeel als informeel. Luisteren en erkennen zijn stap 1, daarna zoeken naar een eventuele oplossing en het bespreken van verwachtingen van alle partijen. Dit is gewoon goede communicatie in het algemeen naar mijn mening.
van ouders niet goed hoe zij het gesprek laten lopen, maar de juf kan ook nog wel wat gesprekstechnieken leren.
als je als ouder een gesprek aanvraagt dan is er iets, als de juf dan alles gaat opsommen en niet eens vragen stelt dan kan ik mij voorstellen dat je je als ouder niet gehoord voelt.
i.p.v. in de verdediging had de juf ook kunnen vragen of Jasper thuis ook voorbeelden heeft genoemd omdat ze het zelf niet herkend. ook had zij aan kunnen geven later even met Jasper te gaan zitten.
Er is totaal geen zelfreflectie bij de juf, jammer want zo kan je groeien. Dit soort ouders zal ze helaas nog vaker mee maken ben ik bang.
blegh wat weer een hoop mensen die het beter weten dan diegene die het beroep uitoefent. Het is een trend de laatste tijd dat ouders verhaal komen halen op school. want hun kind zal nooit liegen, kan echt wel hoger onderwijs aan en als het slecht presteert (door moeten presteren boven kunnen) ligt het aan de docent en een beetje dreigen zijn we ook niet bang.
vroeger was je gewoon een vervelend kind en 99 van de 100 keer was je dat dan ook.
klassen zitten overvol, scholen hebben ladingen vacatures openstaan, want begrijpelijk, steeds minder mensen hebben zin om jaspertjes in de klas te hebben met zulke bijbehorende ouders.
Dankjewel voor deze reactie. Je haalt se woorden uit mijn mond.
Oh mijn god dit gaat over, mijn kind moet alle aandacht krijgen want mijn kind is zo bijzonder. Juist de mensen die vinden dat leraren t kind opgevoeden moeten zich eens achter de oren krabben, de druk in t onderwijs is zo giga groot gewoon bizar. Dus oudertje zorg ff lekker voor n privé leraar ipv zo’n leraar de grond in te beuken. Leraren doen hun best, nu gok ik dat jullie fulltime werken en als jullie je kind v d bso halen lekker zo’n klagend nuilend kind op moeten halen. Toe ff, opvoeden doe je zelf. Hou op met mijn kind moet extra aandacht te gek voor woorden. Geef zelf maar aandacht aan je kindm
de meeste scholen adverteren met ‘onderwijs op maat’ en en dat soort dingen om alle kinderen in groep 3 vervolgens alle kinderen in hetzelfde klassikale programma te duwen. Ongeacht wat ze in groep 2 al geleerd hebben. Ik snap deze spraakverwarring wel. De mijne las al niveau midden groep 3 aan het begin van groep 3, maar moest opnieuw alle letters bijlage en werd er stapelgek van. Ik denk dat dat de individuele begeleiding is waar deze ouders naar vragen…
zowieso krijgt niet ieder kind dezelfde aandacht.
Op school is het een micro maatschappij. De sterken staan in de picture, voor de zwakkeren is er extra opvolging en ondersteuning en de middenmoot, ja, is de middenmoot,he.
Het is wat het is.
Misschien is het dat wat het kind voelt. Want hierover gaat het, toch?
Er zijn emotionele reacties van beide kanten.
Veel ouders hebben een kanariepietje maar denken dat ze een zeldzame steenarend in huis hebben..
Moeilijk te lezen … de meeste reacties. hier.
Deze zitten vol afschuwelijke zinconstructies en vol spellingsfouten.
Misschien terug naar school gaan ??…
Als je zo valt over het taalgebruik in de reacties; was 1 vraagteken in je eigen reactie niet genoeg?
Ben geen leerkracht wel een ouder. Ben er zelf niet zo’n voorstander van om het maximale uit je kind te moeten halen zeker niet in groep 3. Onze oudste zoon is hoogbegaafd nooit hebben wij ons kind of de school gepusht om het maximale eruit te halen. Wel is hij na de lagere school naar een school met een zgn. masterclass gegaan. De ouders in dit verhaal hadden normaal moeten doen en gewoon kunnen zeggen we denken dat Jasper wat meer uitdaging kan gebruiken/nodig heeft is daar ruimte voor. Als hij om aandacht verlegen zit prima vraag je als leerkracht ff wat vaker “gaat alles goed Jasper?”. Je moet ook oppassen dat Jasper niet als de wijsneus wordt gepest op school. Dan komt er namelijk weer een ander probleem om de hoek kijken.
Ik denk dat het probleem vaak bij ouders zelf ligt. Ieder kind heeft tegenwoordig wel een soort van rugzakje en die verantwoordelijk wordt bij de leeraar of school neer gelegd. Als ouders hele hoge verwachtingen hebben en vinden dat hun kind 1 op 1 begeleiding moet krijgen moet ze het kind misschien naar een particuliere school sturen waar 10 kinderen in de klas zitten ipv 30.
Wel vind ik dat er te veel partimers in het onderwijs werken tegenwoordig en dat 3 verschillende leerkrachten in 1 week te veel afwisseling is voor jonge kinderen, maar dat is weer een andere discussie.
Best lastig deze. Ons kind gaat nog niet eens naar school en we horen en lezen nu al dat er weinig ruimte is voor persoonlijke aandacht. je moet je maar gewoon houden aan de regels van de school en dan hopen dat je kind goed meekomt. ondertussen heeft school wel een grote impact op je dagelijksleven.
Ik begrijp dat dit niet de meest prettige ervaring is als docent, maar ik vind het ook niet eerlijk tegenover ouders als ze niet serieus genomen worden.
Als ouders zelf een gesprek aanvragen kun je er voorshands vanuit gaan dat zij zich ergens zorgen over maken. Alles begint met communicatie. Een eerste vraag vd leerkracht had kunnen zijn: U heeft een gesprek aangevraagd over Jasper, vertel.
Dan hadden de ouders daarop ingehaakt en vertelt wat hun zorgen baarden en wat Jasper thuis vertelt.
Daarop had de juf kunnen antwoorden met: Dat is erg naar voor Jasper, het is niet de bedoeling dat hij zich genegeerd of niet gezien voelt. Elk kind zou met plezier naar school moeten gaan. Vindt u het goed dat ik een gesprekje met Jasper heb en aan hem vraag hoe we dat zouden kunnen veranderen en verbeteren.
Wilt u daarbij zijn? Zullen we dan na een paar weken evalueren hoe t met Jasper gaat?
Al dan niet gevolgd door: gelukkig lijden zijn schoolprestaties er niet onder dat zou t extra vervelend maken voor hem.
juf Manon, allereerst heb ik bewondering voor de passie en inzet van jullie.
Ouders die zich op deze wijze opstellen verdienen niet eens de aandacht voor hun prinsje en zeker niet door hun handelswijze. En als ze denken een punt te hebben gaat zoiets altijd nog met wederzijds respect, dat is in dit geval ten onder gegaan in eigen belang en grootheids waanzin van de ouders. Je dient degenen te waarderen die een groot deel van de dag je kinderen de zaken bij brengen die zij in de toekomst keihard nodig hebben. Laten de ouders bij zichzelf beginnen en respect en begrip opbrengen dat hun prinsje niet het middelpunt van de school of wereld is.
Het onderwijs en ouders vragen al zoveel van docenten dat ik inmiddels niet meer begrijp dat docenten nog de moed opbrengen om dit te accepteren. Empathie is helaas bij nog niet alle ouders tussen de oren beland maar verwachten het wel van docenten met overvolle klassen. Hulde voor je inzet en de steun van de directrice en laat jullie niet kisten door dat stel over het paard getilde stel
ouders.
precies, ook al ben je bezorgd of geïrriteerd of voel je, je niet gehoord, dan nog ga je respectvol met een ander om.
als ik met leraar spreek en dergelijke emoties voel, geef ik dit eerlijk aan, dan blijft je in gesprek.
dit soort ouders hebben een zeer slechte vorm van communiceren, zo aanvallend optreden is ontzettend respectloos naar de ander toe.
Helemaal mee eens !
En nu juf Manon weet dat Jasper graag extra aandacht heeft, zal zij vast wat méér aandacht aan Jasper geven…
Niet door de grote bek van pa en ma… maar gewoon omdat ze haar werk gewoon graag goed wil doen…
Zit niet in onderwijs maar in de klantenwereld bij de mensen thuis. Als ik dit zo hoor noem ik dit het bekende gedrag van mensen met goed gevulde portomonnee. Ik krijg als monteur juist van die mensen ook vaak wat naar de kop geslingert.Ze denken dat ze meer zijn als een ander. Heb schijt aan ze maar mischien is het als man zijnde wat makkelijker. En dikke pluim de directie achter je staat.
En 1 ding ze hebben ons nodig er is zowel gebrek in onderwijs als mijn werkzaamheden als monteur in de installatietechniek.
Wat een nare manier van communiceren. Gelukkig zijn er veel meer ouders die wel de samenwerking opzoeken, wat fijn is voor het kind. Je kunt de volgende keer gewoon zeggen wat t met je doet en dat je dit niet zag aankomen, waardoor tvnogal heftig binnenkomt. Want wat zegt Jasper thuis en waarom is hij sowieso niet bij dit gesprek om aan zijn ouders te laten zien waar hij trots op is.
Allemaal aangevallen ouders die hier spreken lijkt wel. Er mogen alleen nog prinsjes en prinsesjes naar school en zo willen de ouders dat hun kind ook word behandeld. Ik vind dit soort gedrag van de ouders niet kunnen ( en ja ik ben ook een ouder met kinderen op de basisschool)
Ik kom ook op voor mijn kinderen als dit nodig is. Maar de juf afblaffen dat ze huilt als ik ga ?? gaat in mijn beleving echt te ver.
Ruim 40 jaar heb voor de klas gestaan dus ik weet waar ik over praat. Ik heb de reacties gelezen en het verbaast mij dat meer dan de helft de handelwijze van de juf nogal negatief beoordeelt. Het is makkelijk om van de zijkant
allerlei uitleg te geven van wat zij ‘beter had kunnen doen’., maar meer begrip voor de juf zou niet misstaan. In Nederland hebben wij de meeste docent-lesuren, de volste klassen en de felst reagerende ouders. Daarbij heeft een onderwijsbaan steeds minder aanzien en is de salariëring zo matig dat er steeds minder jonge mensen voor
kiezen.
Als ik weer moest kiezen, zou ik er wel twee of drie keer nog eens over denken.
Geheel mee eens Ook triest dat notabene een leerkracht zegt dat de juf niet de waarheid zegt. Ik ben blij dat mijn dochter Laborant is en geen leerkracht…
Beste Paul,
Mooi dat je dit vak 40 jaar hebt mogen doen, maar ik denk niet dat hier word getwijfeld aan hoe zwaar het vak docent/leraar kan zijn. Er zijn talloze banen die slechter of gelijk verdienen, zo staan agenten ook hun leven te wagen of staan er mensen in de riolering met amper 4 weken vakantie per jaar voor ongeveer hetzelfde loon. Dit is dan ook niet de discussie.
Maar het is wel belangrijk leerling te trekken uit dit soort situaties, gesprekstechnieken maar ook non verbale comminicatie is erg belangrijk en beide partijen zowel de leraar als de ouders hadden beter moeten en kunnen reageren.
In plaats van ons te focussen op hoe zwaar het vak docent/leraar kan zijn o.i.d. kun je beter de vraag stellen hoe had dit anders gekunt? Wat had je als leraar anders of beter kunnen doen? Misschien is het soms beter om eerst mee te veren, het DAS-model is hier een mooi voorbeeld van.
Dat hier vanuit de ouders uitermate slecht gecommuniceerd is mag wel duidelijk zijn maar hoe ga je hier als professional (leraar/docent) mee om, kun je dit voorkomen? situatie de-escaleren?
Het meest vervelende van dit allemaal is dat het kind (Jasper) nu hiermee niet geholpen is.
Precies. ongeacht wat waar of niet waar is, de ouders voelen zich niet serieus genomen wanneer je direct in de verdediging schiet. Inderdaad is het beter om goed door te vragen om te achterhalen wat er echt met de jongen aan de hand is. En de ouders zeggen dat je blij bent dat ze geweest zijn en dat je hier extra aandacht aan gaat besteden.
uhm…groep 3….kan Jasper het woord genegeerd al spellen dan??
Schei toch uit met dat gepamper….
Wacht maar tot de pubertijd….
Ja hoor sommige kinderen kunnen dat al zeker.
Ik lees t net als Keetje. Deze situatie is een les voor iedereen. Misschien had een gevoelsreflectie geholpen , bijvoorbeeld ” Oh, ik schrik van wat u zegt. Het is niet de bedoeling dat Jasper zich zo voelt”. Juf was geschrokken. Maar probeert professioneel te blijven wat in de ogen van anderen als hatd en zakelijk gezien kan worden. Een andere mogelijkheid is te verwoorden welke emotie je bij de ander ziet: ik zie dat jullie geraakt zijn en iets graag veranderd willen zien. Er moet een opening komen….tijdens welke momenten ervaart hij dat?
Jammer dat Jasper nu weer niet is gezien door de juf, juf is te druk met zich aangevallen voelen ipv reflecteren naar de ouders hoe het toch kan komen dat Jasper zich niet gezien voelt in de klas…. Grote kans dat juf normaal ook te druk is in de waan van de dag met van alles en nog wat. Ik denk dat als ouders de moeite nemen om naar school te komen je ze ook serieus mag nemen. Als de juf een kind ziet als perfect aangepaste leerling, kan het ook zomaar zijn dat het kind dus zichzelf niet kan zijn omdat juf daar geen ruimte voor laat.
Gemiste kans van de juf om aan haar blinde vlek te werken en de band met ouders en kind aan te gaan. en nu is Jasper weer de dupe van haar, verdrietig voor hem….
wat ben jij ziek in je hoofd
Het aparte is dat een concrete hulpvraag van Jasper of de ouders onduidelijk blijft. Waar heeft Jasper precies hulp bij nodig? Welke resultaten hadden de ouders graag bij Jasper willen zien? Wat voor aandacht heeft Jasper nodig?
Ligt het binnen de mogelijkheden van de leerkracht om daarbij te helpen? Kunnen de ouders iets doen om Jasper te helpen?
zoveel vragen 🙂
Voorlopig met deze ouders niet meer alleen in gesprek gaan totdat jij je veiliger voelt.
Dit is hoe ik het lees:
De ouders van Jasper merken dat zijn kind niet lekker in zijn vel zit. Ze gaan hierover in gesprek met hem en Jasper geeft aan zich niet gelukkig te voelen op school. Hij voelt zich niet gezien door de juf. Dit maakt zijn ouders erg verdrietig, ze willen het beste voor hun kind. Na een poosje besluiten ze een gesprek aan te vragen bij juf.
Als het gesprek plaatsvindt steekt de juf, zonder te vragen wat ze zouden willen bespreken, van wal over hun zijn. Aangezien dit niet de insteek was en er altijd weinig tijd is voor deze oudergesprekken breekt de vader van Jasper in. Door zijn emotie komt zijn opmerking er lomper uit dan bedoelt.
Juf schiet meteen in de verdediging. Vader en moeder voelen zich onbegrepen. Juf herkent en erkend ook hun gevoelens niet. Ze kwamen hier om te kijken of ze de schooltijd van hun zoon fijner konden maken en dit lijkt te mislukken! De emoties lopen steeds verder op en het gesprek escaleert.
Wat im hieruit haal is dat de professional, de juf, niet heeft geluisterd en ook niet bereid is tot zelfreflectie. En dat is een gemiste kans voor Jasper!
tja keetje
wat jij denkt dat er gebeurd is prima, het was een oudergesprek, nooit heeft ze iets te horen gekregen en nu boem pats krijgt ze dit om haar oren. kinderen kunnen oom overdrojven, mischien hebben die ouders dat kind wel de woorden in zn mond gelegd. je weet wel, hoe gaat het op school, is de juf niet lief ed, zulke types zijn er genoeg.. een normaal gesprek had ook gekund!!!!
ik denk ook dat op het moment dat je hoort dat een kind zich genegeerd voelt, het beter is om te vragen of de ouders weten waardoor hij dit precies zo voelt? Heeft hij het idee geen hulp te kunnen vragen? Krijgt hij feedback (bijv. ook op goed gedrag) of wilt hij dat? Sommige stille kinderen willen juist niet gezien worden. Anderen wel.
Door meteen eigenlijk te zeggen: nee iedereen krijgt evenveel aandacht, worden de ouders en dus het kind niet gehoord.
Het gaat namelijk minder om de realiteit, maar om het GEVOEL van het kind.
Keetje… leer jij lezen. of je bent net zo als de ouders van deze jongen… Maar ach kinderen spreken toch altijd de waarheid. Stel ouders wilen alleen maar hoge punten zien….. Jasper is bang voor reactie van zijn ouders. tja geef de juf de schuld… zou toch ook mogelijk zijn…WAT BEN IK BLIJ ,,DAT MIJN DOCHTER GEEN LEERKRACHT IS GEWORDEN.. ALS IK HIER ZO SOMMIGE REACTIES LEES.
ja idd.sommige ouxers scbuiven alles af op de juf en de school en
warom. omdat de financien belangrijker finden als hun kind.en zelf de kantjes aflopen. als thuis klopt dan baat het ook op school beter
“Stel ouders wilen alleen maar hoge punten zien….. Jasper is bang voor reactie van zijn ouders. tja geef de juf de schuld… zou toch ook mogelijk zijn…”, ehm… nee! Kinderen in groep 3 van 6/7 jaar komen daar nog niet uit zichzelf mee. Beetje rare reactie van u. Het kan gewoon zijn dat Jasper meer uitdaging heeft, nu aan het onderpresteren is. Daar kan het gevoel vandaan komen dat hij zich genegeerd voelt. Hoe zijn ouders zich hebben geuit is niet correct, maar kan ik begrijpen. De juf begrijp ik ook, maar zoals in de reacties door leerkracht Tim aangegeven, ze kan niet iedereen de aandacht geven die het betreffende kind nodig heeft. Ze had daar op kunnen inhaken dat Jasper misschien meer uitdaging nodig heeft. Veel scholen hebben tegenwoordig wel onderwijsondersteuners/-assistenten die ingezet kunnen worden voor kinderen die extra hulp nodig hebben als ze ergens moeite mee hebben. Maar kinderen die extra aandacht nodig hebben, omdat ze juist meer lesstof nodig hebben, dat hebben ze (nog) niet op elke school. De juf had kunnen uitleggen dat ze Jasper niet meer aandacht kan geven dan dat ze nu doet (en alle klasgenootjes van hem ook geeft), wat begrijpelijk is en zeker niet verkeerd of erg, want ze moet immers alle aandacht over een hele klas verdelen. Dan kan ze niet de een meer of minder aandacht geven en daar zijn de ondersteuners/assistenten juist voor. En ze had daarom kunnen voorstellen om te onderzoeken wat Jasper nodig zou kunnen hebben. Klas overslaan zou kunnen, maar is niet altijd wenselijk. Of voorstellen dat ze bij de directie ging navragen of er mogelijkheden zijn om een ondersteuner/assistent (af en toe) in te zetten voor Jasper. Zo niet, dan had ze kunnen adviseren dat Jasper misschien baat heeft bij een andere school waar ze wel gespecialiseerd zijn waar kinderen extra leerstof aangeboden krijgen.
Maar goed, dit zou ik u niet moet uitleggen immers heeft u geen dochter in het onderwijs.
En dan denk ik alleen maar doordat ik de laatste zin in uw reactie in hoofdletters lees en met name ook de reactie “wat ben jij ziek in je hoofd” naar een andere reageerder toe, wat ben ik blij dat mijn kinderen geen leerkracht hebben als uw dochter die zo’n moeder heeft die zo reageert op andere mensen. Immers zou ze zomaar op die manier naar collega’s, kinderen en ouders hebben kunnen reageren zoals u doet hier in de reacties, niet echt goed voorbeeld als leerkracht dan. Zo bent u geen haar beter dan de ouders van Jasper.
Ja, zo lees ik het ook, Keetje. En ik herken het ook een beetje vanuit mijn ouderrol en de defensieve houding van leerkrachten die ik tegenkom in gesprekken. De insteek zal helemaal niet zijn geweest om de juf eens lekker aan te vallen, maar om samen verder te komen in het belang van het kind.
wow, wat een analyse, zoveel woorden om de plank volledig mis te slaan.
ouders hadden eerder aan de bel moeten trekken in een setting waar meer tijd is
uw analyse getuigd niet van erg veel inhoudelijke kennis van goede communicatie, het getuigt wel van veel vooringenomenheid.
helemaal mee eens
Misschien heeft de juf het niet goed aangepakt, maar dat de ouders het zo laten escaleren is natuurlijk belachelijk. Er waren geen seinen dat het niet goed ging met het kind en plots wordt de lerares in een hoek gedreven, wat niet nodig was. Een beetje de curling ouder uithangen en los gaan op een lerares ( we hebben er al zoveel) is wel heel makkelijk. Beetje niveau van mijn kind Kader, Havo zul je bedoelen. Ik begrijp ook niet dat veel reacties de reactie van de ouders goedpraten. Ook al doet de juf communicatief iets niet heel handig, dan is dat nooit een reden om zo om je heen te gaan slaan. Maar reacties lezende is dat helaas wel de trend..
helemaal mee eens. Dienstverleners, leraren artsen zouden tegen feedback moeten kunnen. het liefst op een rustige en eerst positief beginnende toon. zelfreflectie hoort erbij. in de gezondheidszorg krijgt een patient vaak diagnose persoonlikkheidsstoornis als hij tip geeft aan arts om vragen te stellen aan de patient en dat is natuurlijk geen eerlijke zelfreflectie van de arts maar beetje raar en onterecht.
Een dergelijke reactie is érg onbeschoft. Deze ouders hebben geen idee hoe je moet communiceren. Arm kind ook om opgevoed te worden door dit soort volledig doorgeslagen ouders.
Heel fijn dat de directrice achter u is gaan staan.
omg!
Waar gaat dit heen?
Groep 3😮….
Ik heb gezien hoe een ouder in de morgen om half 9 op het schoolplein de keel van juf dichtkneep…
Ook groep 3….mijn god wat een wereld.
Misschien niet heel handig dat je niet eerlijk was naar de ouders. Je hoopt dat je alle kinderen even veel aandacht kan geven alleen is dat niet de realiteit. Ik werk ook in het basisonderwijs en je kan helaas niet alle kinderen even veel aandacht geven. Sommige kinderen eisen meer aandacht op door hun (storende) gedrag. Als leerkracht moet je hier wel meer tijd aan besteden. Doe je het niet dan wordt het te druk in de klas. Slimme stille kinderen krijgen hierdoor minder aandacht. Ze doen toch wel hun werk.
Beter had je kunnen vragen waarom ze die indruk hebben. Dan zouden ze hebben gezegd dat hun kind het gevoel heeft dat je hem nooit helpt. Hierop had je dan op in kunnen gaan en zo het gesprek kunnen leiden zonder verwijten heen en weer.
Beste Tim,
Je begint met ze is niet eerlijk,hoezo waar blijkt dat uit( eigen interpretatie) van jou.
Ouders beginnen meteen met stemverheffing
zal jij ook wel meemaken.De ouders zijn zeker van hun eigen gelijk ze kunnen ook zeggen dat er blijkbaar een verschil is wat zij merken en de juf.
Blijkbaar moest er iets veranderen en wel direct..
Teun, wat ben jij voor idiote leerkracht. Ga normaal met ouders om en
maak wel duidelijk dat omgaan met leerlingen vräagt om duidelijkheid en betrokkenheid. Ouders hebben recht op een duidelijk antwoord.
Ze is niet eerlijk naar zichzelf. Je kan misschien denken dat je alle leerlingen evenveel aandacht geeft, maar dit is gewoon niet zo. Daarom had ze dit niet moeten zeggen. Bevestigd ook het beeld dat de ouders hebben dat hun kind te weinig aandacht krijgt. Het is gewoon niet realistisch om alle kinderen evenveel aandacht te geven.
Dus jij was erbij???? .. je begrijpt het hele verhaal niet..
Dus jij denkt ook dat de ouders gelijk hebben. Dat hun kind achter ligt omdat de juf hem geen aandacht geeft.
Leuke collega ben jij…….
Ik zeg niet dat ouders gelijk hebben en nee ik was er niet bij. Hoeft ook niet. Het is gewoon niet mogelijk om ieder kind evenveel aandacht te geven. Net zoals bv Rutte zegt dat iedereen erop vooruit gaat. Een normaal denkend mens snapt ook dat niet iedereen evenveel erop vooruit gaat. Maar helaas de meeste mensen reageren vanuit emotie en niet vanuit ratio.
beste Teun, je hebt het over stemverheffing, dat is jou interpretatie, staat nergens in het artikel.
als een kind gebrek aan aandacht ervaart, is dat wat hij ervaart. als docent zou je niet meteen kunnen en moeten zeggen dat je elk kind dezelfde aandacht geeft, dat is gewoon niet zo. en schiet dan niet zomaar in de stress.
ga het gesprek aan met het kind.
Maha kwaliteit van het onderwijs … en dat zit ook in het onderwijs van leerkrachten
Misschien zou het goed zijn als er op de pabo meer ruimte is voor gespreks technieken. Als een ouder een gesprek aanvraagt is het heel raar om al in te vullen waarom ze een gesprek willen , in plaats van het te vragen. Als dat was gevraagd aan het begin van het gesprek hadden ouders ruimte gevoeld. ook dan hadden ze de leerkracht kunnen beschuldigen. Het is dan de kunst om uit die discussie te blijven en door te vragen waarom ze dat denken, wat ze graag zouden willen en of en hoe daar gehoor aan kan worden gegeven.
Het moet over het kind gaan.En als je als ouders ziet dat je kind ongelukkig is of wordt komt daar altijd emotie bij meestal is die niet gericht op de leerkracht.en hoeft de leerkracht zich hierover ook niet persoonlijk aangevallen te voelen. .Je kunt in het gesprek altijd wijzen op je gezamenlijke doel: een veilige positieve leeromgeving waarin het kind verder kan groeien.
er is op de pabo genoeg tijd voor gesprekstechnieken maar tegen hufters kan je niet op.
natuurlijk reageren ouders emotioneel, maar dat geeft ze niet het recht om zo het gesprek in te gaan.
een oudercursus zou ook geen overbodige luxe zijn.
Oudercursus? En hoe omvattend moet dit zijn dan?
Helemaal mee eens. Juf Manon is waarschijnlijk een gedreven leerkracht die er alles aan doet om haar taak zo succesvol mogelijk te vervullen. Maar bij aanvang van het gesprek ging het al gelijk mis. En vervolgens schiet ze in de verdediging daar waar ze mee had kunnen bewegen met de ouders. Eerst benoemen dat het verdrietig voor Jasper is dat hij zich niet gezien voelt. Inderdaad kan er meer ingezet worden op gesprekstechnieken. Als dat op de Pabo niet gebeurt dient de werkgever zijn verantwoording te nemen.
tja, zoals met alles, is het de toon de die de muziek maakt. Als ouders er voor kiezen om meteen in de onaangename beschuldiging te gaan zitten, kun je er vanuit gaan dat het helemaal niet hun bedoeling is om dit ‘probleem’ op te lossen. Natuurlijk schiet de juf in de verdediging zodra ze wordt aangevallen. Dat zou iedereen doen. Deze mensen kwamen alleen bij de juf om hun boze ei te leggen, om vervolgens te gaan klikken bij de directie. Als ze echt het beste voor hadden gehad met hun kind, waren ze dit gesprek eerder en anders aangegaan.
Wanneer een kind stil is en zn werk toch wel doet wil niet zeggen dat het kind minder behoefte aan aandacht heeft toch?
Inderdaad, het heeft misschien juist meer aandacht nodig om beter te presteren voor zichzelf. Als een kind dat uitdaging nodig heeft en dit niet krijgt, gaat hij/zij zich op de duur ongelukkig voelen op school en juist de verkeerde aandacht vragen!
de aanpak van de ouders was natuurlijk verkeerd, gelijk verdachtmakingen en met gestrekt been erin.
Maar de praktijk is toch wel dat er zoveel kinderen zijn die extra aandacht nodig hebben dat er voor de stille, hardwerkende, slimme kinderen niet veel tijd overblijft.
of je dat de juf -op deze manier – moet verwijten? ik denk het niet. Maar signaleren mag wel.
Precies. ongeacht wat waar of niet waar is, de ouders voelen zich niet serieus genomen wanneer je direct in de verdediging schiet. Inderdaad is het beter om goed door te vragen om te achterhalen wat er echt met de jongen aan de hand is. En de ouders zeggen dat je blij bent dat ze geweest zijn en dat je hier extra aandacht aan gaat besteden.
De beste stuurlui staan zoals altijd aan wal…. Je toont met je reaktie aan onempatisch te zijn en de essentie van het verhaal niet te begrijpen. Ik mag hopen voor anderen dat je geen leidinggevende functie hebt.
Mee eens. Het gedrag van deze ouders is buiten proportioneel. Ze eisen iets van de lerares. De ouders leggen de frustratie en de prestaties van dit kind vooropgesteld bij de lerares. Ook de reacties van de ouders zijn zodanig dat een open gesprek niet meer mogelijk is. Pluim voor de directrice om het op te nemen voor haar lerares!!!
Goed gezegd, de ouders voelde zich waarschijnlijk ook totaal niet serieus genomen doorde juf, als de juf had doorgevraagd in plaats van had ontkend dan hadden de ouders hun zorgen rustig kunnen delen, in plaats van hun zorgen weg te wuiven waardoor ze juist (helaas) boos werden.
Ughhh stomme ouders.. Ik ga mijn laatste jaar van de pabo in, en houd m’n hart vast voor zulke types. Al ben je het ergens niet mee eens, je kunt toch gewoon op een normale manier je klachten aankaarten, kom op zeg!
Eens met dat het op een normale manier aangekaart moet worden, als je een klacht hebt.
Maar je hart vast houden voor zulke types als ouders en ze daarom stomme ouders noemen? Ga je dan wel het juiste beroep doen?
Tja overal kom je mensen tegen die asociaal reageren als ze niet te horen krijgen wat ze willen horen of niet hun zin. Ik heb regelmatig met mensen te maken die voor de klas staan en daar alles maar voor moet wijken blijkbaar, en als je aangeeft dat het niet gaat wanneerzij iets willen, dus ontploffen “want ik werk in het onderwijs”, krijg ik dan te horen.
Wat een rare reactie van jou. Ik begrijp niet wat dit er mee te maken heeft.
Ouders hadden dit gewoon op een normale manier kunnen aankaarten bij de juf. Ouders mogen zeker hun zorgen kenbaar maken maar wel op een respect volle manier.
Dan moet jij mijn rare reactie maar eens goed lezen. En als je het niet begrijpt, heb je het ook helemaal niet goed lezen.
Ik moet zeggen dat het mij ook niet helemaal duidelijk is wat je wilt zeggen.
ik begrijp die ouders wel. mijn kind is van groep 2 naar groep 3 gegaan en daarbij hebben de leerkrachten zijn vriendjes geplaatst in de ene klas en mijn zoon samen met de meisjes geplaatst in de andere groep 3. Ik heb een mail gestuurd naar de juf, met het feit dat ik grote zorgen hierom had en graag de reden wilde weten van deze beslissing. Een antwoord had ik toen niet gekregen, en heb het voor toen laten rusten. totdat groep 3 van start ging en mijn zoon zei dat hij zijn vriendjes misten. uiteraard heb ik contacten proberen te onderhouden, maar dat hield geen stand. Nogmaals het gesprek aangegaan icm directeur als de leerkrachten. Ook die gesprek haalde niks uit. ik heb geen antwoord gekregen waarom mijn zoon weg gezet is, want dat wisten ze zo niet. maar de situatie veranderen deden ze niet. het was aan de ouders om contacten te onderhouden. ik ben volledig los gebarsten en dit liep tot een conflict. als ouder heb je niks te zeggen. zij bepalen de regels en je moet je ernaar aan houden.
als kind had ik ook de ervaring dat de leraar of lerares mij weg zetten als dom of oninteressant. ik zou graag vandaag de dag dit nog willen bespreken met hen, maar dat gaat niet meer natuurlijk. ik ben pas gaan opbloeien na de basisschool tijd. dus ik ben absoluut geen voorstander van de pabo leerkrachten.
inderdaad daad rare reactie.
behoorlijk aanvallend en weinig invoelend. als dit de sfeer in het is onderwijs is, begrijp ik wel dat veel jonge leraren afhaken.
mocht u het anders bedoeld hebben, dan kunt u beter uw tekst nogmaals lezen en proberen in te zien hoe dit op anderen overkomt.
Ik vind het duidelijk, je kiest toch ergens voor qua beroep? Je komt toch overal asociaal gedrag tegen wordt er mee bedoeld. Er wordt een voorbeeld gegeven dat leerkrachten kennelijk ook direct altijd ergens eisen stellen, waar deze persoon mee te maken heeft. Hoe zal Imara zich voelen en er wordt bij voorbaat al over haar gedacht als ze ergens komt, ‘ugh stomme leerkrachten’. Is ook niet leuk, denk ik.
Ik vind het duidelijk, je kiest toch ergens voor qua beroep? Je komt toch overal asociaal gedrag tegen wordt er mee bedoeld. Er wordt een voorbeeld gegeven dat leerkrachten kennelijk ook direct altijd ergens eisen stellen, waar deze persoon mee te maken heeft. Hoe zal Imara zich voelen en er wordt bij voorbaat al over haar gedacht als ze ergens komt, ‘ugh stomme leerkrachten’. Is ook niet leuk, denk ik.
En volgens mij geeft jo ook gewoon aan dat hij/zij het ermee eens is dat het op een normale manier aangekaart moet worden. Of lees ik dingen die er niet zijn/anderen niet kunnen lezen?
Exact, mee eens! respect voor de ouders is belangrijk. Ik denk alleen wel dat ouders van tegenwoordig zo ontzettend onder druk staan, economisch, persoonlijk en ook privé dat ze vaak niet meer kunnen relativeren dat hun kinderen soms jokken. Je hebt als ouders óók respectvol om te gaan met de leerkrachten van jouw kind.
Dit is een opvoedkundig probleem en heeft niets met de leerkracht te maken. Dit soort ouders zijn gewend om problemen ( of die er werkelijk zijn of niet ) op een ander af te schuiven. Zo zijn deze mensen opgevoed of getraind in het bedrijfsleven. Het kind in deze situatie, kan een curling kind zijn. En van dat soort kinderen word niemand blij.
ik werd vroeger gepest, uitgesloten, heb mn jaren in in angst gesleten daar en draag de gevolgen levenslang . Leerkrachten wisten nooit ergens van .
Welkom in de maatschappij.
je hart vast houden is niks mis mee. ze stom noemen, tja, ze gedragen zich in ieder geval wel stom, zeker in dit geval.
ik lees je reactie en snap het gedeelte van te maken hebben met mensen die voor de klas staan en dat daar alles voor moet wijken niet. Gaat volgens mij over een. ander persoonlijk sentiment wat niet echt gaat over dit stukje wat asociaal gedrag laat zien.
Maar je hebt gelijk dit is wel wat de.maatschappij soms ook is, asociaal.
jeetje Jo , beetje gefrustreerd
de ouders vragen een gesprek aan. ipv te vragen naar de reden begint de juf met een standaard opsomming van de resultaten van het kind. frustrerend voor ouders, die gevoel krijgen niet gehoord te worden.
Zeker ook zo’n vader die op hoge poten verhaal gaat halen bij de juf…. Dat je het beste wilt voor je kind maar met 20 draken in je klas is dat maar 3 minuten per uur per kind…Dan moeten die ouders maar een prive school zoeken, gaan ze daar maar zeiken. Als leraren een persoonlijke mening als lesstof gaan gebruiken dan mag je er met respect wat van zeggen anders is her eten wat de pot schaft.
Ik denk niet dat de reactie van de juf perse”verkeerd” is, maar misschien een volgende keer beginnen met het laten merken dat u hoort wat deze mensen u vertellen en daar begrip voor opbrengen.
Ik hoor wat u zegt, wat vervelend om te horen dat u zoon aangeeft zich genegeerd te voelen” dat is uiteraard niet de bedoeling.
Uiteraard doe ik mijn best ieder kind genoeg tijd en aandacht te geven.
Ik zou graag beter willen begrijpen wanneer u zoon dit precies ervaart, zodat we het kunnen oplossen.
Hiermee ontkent u de gevoelens die spelen niet, wat vaak erg belangrijk is, en geeft u aan bereid te zijn om iets aan de situatie te willen doen.
Gevoelens zijn niet altijd op feiten gebaseerd, dat betekend niet dat ze minder waar zijn en dus altijd belangrijk om naar te luisteren.
Wanneer je accepteerd dat de gevoelens er zijn kun je zoeken naar de oorzaken (terecht/onterecht) en deze eventueel oplossen.
heel mooi pedagogisch bedacht antwoord. ik kan me voorstellellen dat je in zo’n totaal onverwachte situatie dit nagenoeg perfecte antwoord niet bedenkt zo snel….
ik hoor wat u zegt van iemand horen klinkt bij mij . ik hoor je wel maar het intreseert me niks wat je zegt . je had het net zo goed niet kunnen zeggen. iets horen of ergens naar luisteren zijn twee verschillende dingen en de zin. ik hoor wat je zegt . is echt zon dooddoener. dan had ik meteen opgestaan uit het gesprek.
haha… duidelijke taal…
Als de docent haar pupillen gelijk behandeld naar eer en geweten, dan komen papa en mama verhaal halen…
Het probleem is ook een beetje, mijn oogappeltjes mag het aan niets ontbreken…
Ik kom uit een tijd dat je een draai om je oren kreeg op school…
en mijn ouders hadden geen grote mond tegen docenten…
Je kunt je als ouder ook gewoon gedragen en in goed overleg met de docent treden, waarbij je je ook moet realiseren dat jouw oogappeltje niet de enige in de klas is …
Die viel mij ook op. En op de stelling dat Jasper zich niet gezien voelt was een empatisch antwoord beter geweest, iets in de trant van: ah wat jammer dat Jasper zich niet gezien voelt. en dan uitzoeken wat er mis gaat en wat je er aan kunt doen. Ik neem van harte aan dat we hier met een goede docent van doen hebben maar als dit de manier is waarop een ervaren docent een gesprek voert, is er nog veel te leren.
Punt is …. ouders zijn best een beetje ( te ) erg , tegenwoordig. Weten alles beter en hadden eigenlijk zelf voor de klas moeten gaan staan…. Hier geen leerkracht,…. Een ouder die 15 jaar alles van de zijlijn heeft geobserveerd.
OMG .. Heb dingen meegemaakt en gezien .. schaamteloos….
net van school en nu al ouders stom noemen. en e is altijd een eerste keer dat een ouder iets aanhaalt… en dat is altijd onverwachts en niet iedere ouder is daar even handig in. dus wat is normaal?