Paul was altijd al een beetje anders dan de andere kinderen
Niet op een slechte manier, hoor, maar hij had altijd zijn eigen ideeën en interesses. Waar andere jongens van zijn leeftijd druk waren met voetbal of computerspelletjes, zat Paul urenlang te frunniken met legpuzzels of knutselprojecten. Het verbaasde me niks dat hij op een dag aankwam met het idee om een muziekinstrument te leren. Wat me wél verbaasde, was welk instrument hij uiteindelijk zou kiezen.
Het begon allemaal toen we een keer naar een concert gingen, meer als een uitje voor mij eigenlijk
Er was een vriend van de familie die in een orkest speelde en hij had ons uitgenodigd. Paul was toen 8, en ik dacht dat hij zich zou vervelen. Je weet hoe het is met kinderen van die leeftijd; ze zitten amper stil en willen constant iets doen. Maar daar zat hij, muisstil, met grote ogen. De muziek leek hem te betoveren. Ik had geen idee wat er door zijn hoofd ging, maar ik zag wel dat het iets met hem deed.
Na het concert begon hij steeds meer vragen te stellen over de muziek
Hij wilde weten hoe al die instrumenten heetten en hoe ze werkten. Ik vond het eigenlijk wel leuk, dat hij zo geïnteresseerd was. Maar toen hij een paar weken later naar me toe kwam en zei dat hij een instrument wilde leren spelen, dacht ik dat het de piano zou worden, of misschien de gitaar. Iets standaards, iets wat je vaak hoort bij kinderen van zijn leeftijd.
Maar nee, dat zou Paul niet zijn
Hij had tijdens dat concert iets gezien wat hem helemaal had gegrepen. Hij had aan onze vriend gevraagd hoe het instrument helemaal aan de rechterkant van het podium heette: de fagot. Ja, je leest het goed. De fagot, zo’n groot houten instrument dat je niet bepaald elke dag tegenkomt. In mijn hele leven had ik er in ieder geval nooit van gehoord, en nu wilde mijn zoon van acht dat leren spelen. Ik weet nog dat ik even niet wist wat ik moest zeggen. In m’n hoofd zag ik al allemaal praktische problemen. Waar zou hij zo’n instrument vandaan moeten halen? Wie zou hem les kunnen geven? En hoe in godsnaam zou hij dat ding ooit moeten tillen?
Maar ja, Paul kennende, was hij vastberaden
Hij had zijn zinnen erop gezet, en als hij dat doet, kun je beter meegaan in zijn enthousiasme. Dus ik begon te zoeken naar mogelijkheden. Dat bleek nog een hele uitdaging, want een fagot is niet bepaald een instrument dat je in de gemiddelde muziekwinkel vindt. We moesten speciaal op zoek naar een leraar, iemand die dat rare, lange ding kon bespelen én kon uitleggen aan een kind.
De eerste lessen waren een beetje ongemakkelijk
Paul was klein voor zijn leeftijd en die fagot leek een beetje met hem aan de haal te gaan. Het ding was bijna net zo groot als hijzelf, en ik weet nog dat ik dacht: “Wat heb ik mezelf op de hals gehaald?” Maar Paul bleef volhouden, en langzaamaan zag ik hem groeien, niet alleen in zijn spel, maar ook in zijn vastberadenheid. Hij moest en zou dat instrument onder de knie krijgen, hoe moeilijk het ook was.
De uren dat hij oefende, vulden het huis met diepe, lage tonen die alles deden trillen
Soms was het mooi, soms klonk het alsof er een koe in de woonkamer stond te loeien. Soms was het echt vreselijk. Dan ging ik even boodschappen doen. Maar hij gaf niet op. Elke keer als ik hem zag ploeteren met zijn noten en vingeroefeningen, voelde ik toch wel trots. Niet omdat hij nou zo fantastisch speelde, maar omdat hij zo vastberaden was. Hij wilde dit, hij had zijn eigen weg gekozen, en dat was iets waar ik alleen maar respect voor kon hebben.
Op school waren zijn klasgenoten niet altijd even enthousiast
De meeste jongens zaten op voetbal, zoals je zou verwachten, en als je niet meedeed met dat hele voetbalgedoe, hoorde je er niet echt bij. In eerste instantie was ik bang voor pestgedrag. Paul trok zich gelukkig nergens iets van aan, hij deed zijn eigen ding. Als iemand vroeg wat hij in zijn vrije tijd deed, vertelde hij gewoon dat hij fagot speelde. Zonder schaamte, zonder eromheen te draaien. Dat bewonderde ik in hem, hoe hij altijd zichzelf bleef, ook al was hij anders.
Ik denk dat dat een van de dingen is die ik zo bijzonder aan Paul vond
Hij was altijd een beetje excentriek, maar op een manier die hem juist zo sterk maakte. Waar andere kinderen misschien onzeker zouden worden van opmerkingen of blikken, leek Paul alleen maar harder te werken aan zijn spel. Ik zag hoe hij zich ontwikkelde, hoe hij steeds beter werd en meer vertrouwen kreeg in zijn kunnen. En ik, die moeder die in het begin geen idee had wat ze aan moest met zo’n uitzonderlijk muziekinstrument, stond ondertussen aan de zijlijn te klappen bij zijn eerste concert. Gek mens ben ik eigenlijk. Haha.
Het was geen groot concert hoor, gewoon een klein optreden
Maar voor mij voelde het als de Royal Albert Hall. Daar stond mijn jongen, klein maar dapper, met zijn fagot in de hand. Het was een apart gezicht, dat moet ik toegeven, maar hij speelde met zoveel passie dat ik het niet anders kon zien dan prachtig.
EVE
Wat een fijne moeder dat je hem steunt in wie hij is en waar zijn interesse ligt.
Wat een sterke persoonlijkheid, dat hij zo vastbesloten is, doorzet met het leren bespelen van de Fagot.
Dat hij zich niks aantrekt van wat anderen vinden, maar staat voor zichzelf.
Dat is kracht!
Prachtig. Lekker eigengereid. En goed ondersteund! Houd eventueel in het achterhoofd dat je met een hoogbegaafde jongeren te maken kunt hebben (zelfs als hij op school niet uitzonderlijk presteert). Die hebben standaard dat ze anders zijn in de keuzes die ze maken en in het doorzettingsvermogen voor wat ze zelf voor kiezen.
leuk om te horen dat je zoon zelf-verzekerd genoeg is, om zich van niemand wat aan te trekken. ik heb als kind Elf na mijn blokfluit periode ook gekozen voor een niet standaard instrument de mandoline en later ook nog de mandola erbij. Helaas op een jaar of 13 kwam ik in de pubertijd en vond ik hetzelf eigenlijk een raar instrument voor een volwassen persoon.😆en ben ermee gestopt. op oudere leeftijd weer begonnen met altblofluit hoewel dat ook niet populair is en alleen maar door ouderen wordt bespeeld.
wat ben je een geweldige moeder, je laat je zoon zijn wereld ontdekken die niet is zoals de doorsnee kinderen. fijn dat je hem steunt en zo trots bent op hem.
Als je het als kind in de puberteit een raar instrument voor volwassenen vond, waarom ben je dan als kind gestopt?
de fagot, zo n groot houten ding die ontilbaar leek????
dat doet mij echt niet aan een fagot denken.
Jij bent waarschijnlijk ook geen 8 🙂
prachtig im te lezen.
waar ik ook dacht naast alles wat de andere al schrijven is.
wauw dat jij als moeder ook het aankon om dta geluid maar steeds te mieten horen. ik denk dat ik had gezegd dat hij wat anders moest gaan bespelen.
en dat kon bij mijn 2e
Was het ook een idee geweest als je eerst kan leren spelen op een kleiner blaasinstrument voor de basistechnieken van toetsen indrukken en blazen, noten leren lezen en dan later overgaan op bespelen fagot.
Inderdaad heel moeilijk om te leren een fagot. Maar ook ik was gefascineerd door een fagot toen ik jong was. En heb destijds als 12 jarige les gehad. Ben inmiddels 58. Maar speel niet meer. Maar wel fantastisch dat jou zoon voor dit instrument gekozen heeft. Blijft ook mijn favoriete instrument.
Wat geweldig om te lezen dat jouw zoon waarschijnlijk de jongste fagottist in Nederland is. Dat brengt bij mij mooie herinneringen boven aan mijn opa.
Al jaren speelde hij diverse (blaas) instrumenten en toen hij dik in de 70, bijna 80, was is hij fagot gaan spelen in een ouderen orkest. Tot enkele maanden voor zijn dood, dik in de tachtig, is hij dit blijven doen. En wat bleek, hij was toendertijd de oudste fagottist in Nederland. Én ook heel klein, dus zoals jij het beschrijft over je zoon dat had mijn opa ook, de fagot was bijna net zo groot als hem. Hij kreeg hierdoor nog een hobby, want hij begon op een gegeven moment ook zijn eigen rietjes te maken. Misschien ook leuk voor jouw zoon.
Ik hoop dat hij nog heel lang blijft genieten van het bespelen van dit mooie instrument. Wens hem maar succes van mij.
Groetjes,
Angela
Wat een mooi verhaal! en wat een fijn kind. Geen meeloper, maar iemand met pit. Ik wens u veel succes met hem en alle goeds voor u beiden
prachtig verhaal.
en wat bent u een leuk gek mens ☺️ dat u hem in alles steunt en ziet dat het goed is dat hij zijn eigen ding gaat doen.. wat een heerlijk kind hebt u.geen massaal meelopertje maar een met karakter.. Geniet van hem en ik hoop dat hij het nog ver gaat schoppen..in alles wat hij gewoon anders doet..