Eve: “Mijn zoon koos voor een hele aparte hobby” 

Paul was altijd al een beetje anders dan de andere kinderen

Niet op een slechte manier, hoor, maar hij had altijd zijn eigen ideeën en interesses. Waar andere jongens van zijn leeftijd druk waren met voetbal of computerspelletjes, zat Paul urenlang te frunniken met legpuzzels of knutselprojecten. Het verbaasde me niks dat hij op een dag aankwam met het idee om een muziekinstrument te leren. Wat me wél verbaasde, was welk instrument hij uiteindelijk zou kiezen.

Het begon allemaal toen we een keer naar een concert gingen, meer als een uitje voor mij eigenlijk

Er was een vriend van de familie die in een orkest speelde en hij had ons uitgenodigd. Paul was toen 8, en ik dacht dat hij zich zou vervelen. Je weet hoe het is met kinderen van die leeftijd; ze zitten amper stil en willen constant iets doen. Maar daar zat hij, muisstil, met grote ogen. De muziek leek hem te betoveren. Ik had geen idee wat er door zijn hoofd ging, maar ik zag wel dat het iets met hem deed.

Na het concert begon hij steeds meer vragen te stellen over de muziek

Hij wilde weten hoe al die instrumenten heetten en hoe ze werkten. Ik vond het eigenlijk wel leuk, dat hij zo geïnteresseerd was. Maar toen hij een paar weken later naar me toe kwam en zei dat hij een instrument wilde leren spelen, dacht ik dat het de piano zou worden, of misschien de gitaar. Iets standaards, iets wat je vaak hoort bij kinderen van zijn leeftijd.

Maar nee, dat zou Paul niet zijn

Hij had tijdens dat concert iets gezien wat hem helemaal had gegrepen. Hij had aan onze vriend gevraagd hoe het instrument helemaal aan de rechterkant van het podium heette: de fagot. Ja, je leest het goed. De fagot, zo’n groot houten instrument dat je niet bepaald elke dag tegenkomt. In mijn hele leven had ik er in ieder geval nooit van gehoord, en nu wilde mijn zoon van acht dat leren spelen. Ik weet nog dat ik even niet wist wat ik moest zeggen. In m’n hoofd zag ik al allemaal praktische problemen. Waar zou hij zo’n instrument vandaan moeten halen? Wie zou hem les kunnen geven? En hoe in godsnaam zou hij dat ding ooit moeten tillen?

Maar ja, Paul kennende, was hij vastberaden

Hij had zijn zinnen erop gezet, en als hij dat doet, kun je beter meegaan in zijn enthousiasme. Dus ik begon te zoeken naar mogelijkheden. Dat bleek nog een hele uitdaging, want een fagot is niet bepaald een instrument dat je in de gemiddelde muziekwinkel vindt. We moesten speciaal op zoek naar een leraar, iemand die dat rare, lange ding kon bespelen én kon uitleggen aan een kind.

De eerste lessen waren een beetje ongemakkelijk

Paul was klein voor zijn leeftijd en die fagot leek een beetje met hem aan de haal te gaan. Het ding was bijna net zo groot als hijzelf, en ik weet nog dat ik dacht: “Wat heb ik mezelf op de hals gehaald?” Maar Paul bleef volhouden, en langzaamaan zag ik hem groeien, niet alleen in zijn spel, maar ook in zijn vastberadenheid. Hij moest en zou dat instrument onder de knie krijgen, hoe moeilijk het ook was.

De uren dat hij oefende, vulden het huis met diepe, lage tonen die alles deden trillen

Soms was het mooi, soms klonk het alsof er een koe in de woonkamer stond te loeien. Soms was het echt vreselijk. Dan ging ik even boodschappen doen. Maar hij gaf niet op. Elke keer als ik hem zag ploeteren met zijn noten en vingeroefeningen, voelde ik toch wel trots. Niet omdat hij nou zo fantastisch speelde, maar omdat hij zo vastberaden was. Hij wilde dit, hij had zijn eigen weg gekozen, en dat was iets waar ik alleen maar respect voor kon hebben.

Op school waren zijn klasgenoten niet altijd even enthousiast

De meeste jongens zaten op voetbal, zoals je zou verwachten, en als je niet meedeed met dat hele voetbalgedoe, hoorde je er niet echt bij. In eerste instantie was ik bang voor pestgedrag. Paul trok zich gelukkig nergens iets van aan, hij deed zijn eigen ding. Als iemand vroeg wat hij in zijn vrije tijd deed, vertelde hij gewoon dat hij fagot speelde. Zonder schaamte, zonder eromheen te draaien. Dat bewonderde ik in hem, hoe hij altijd zichzelf bleef, ook al was hij anders.

Ik denk dat dat een van de dingen is die ik zo bijzonder aan Paul vond

Hij was altijd een beetje excentriek, maar op een manier die hem juist zo sterk maakte. Waar andere kinderen misschien onzeker zouden worden van opmerkingen of blikken, leek Paul alleen maar harder te werken aan zijn spel. Ik zag hoe hij zich ontwikkelde, hoe hij steeds beter werd en meer vertrouwen kreeg in zijn kunnen. En ik, die moeder die in het begin geen idee had wat ze aan moest met zo’n uitzonderlijk muziekinstrument, stond ondertussen aan de zijlijn te klappen bij zijn eerste concert. Gek mens ben ik eigenlijk. Haha.

Het was geen groot concert hoor, gewoon een klein optreden

Maar voor mij voelde het als de Royal Albert Hall. Daar stond mijn jongen, klein maar dapper, met zijn fagot in de hand. Het was een apart gezicht, dat moet ik toegeven, maar hij speelde met zoveel passie dat ik het niet anders kon zien dan prachtig.

EVE