Elyse wilde een kind: “Ga eerst maar afvallen”, was het advies

‘Je kunt het beste aan de pil’, zei de huisarts toen ik daar als puber voor het eerst terecht kwam met darmklachten en een uitblijvende menstruatie. Ik voelde mij niet geholpen. Nu, 24 jaar en samen met mijn partner èn een kinderwens, kwam er opeens duidelijkheid: Ik heb PCOS.

Vroege symptomen

Velen onderschatten wat PCOS is. Dat deed ik zelf, maar ook de artsen om mij heen. Al jaren had ik mentale klachten, maar ook mijn darmen functioneerden niet goed. Mijn menstruatie bleef uit. Bij mij was als puber al een alarmbel gaan rinkelen, maar mijn huisarts dacht er anders over. ‘Ga maar aan de pil’, was het antwoord. Er van uitgaande dat een arts het wel beter zal weten dan ik als puber, ging ik braaf aan de pil, maar dat leek mijn klachten niet veel goeds te doen. Zo sukkelde ik nog lang door met mijn klachten, ziekenhuisbezoekjes en psychologen. We hadden inmiddels maar geaccepteerd dat ik een erg (stress)gevoelig persoon was met veel darmklachten.

Kinderwens

We maken een sprong vooruit. Ik had inmiddels bijna vijf jaar een relatie met mijn vriend. We hoopten al drie jaar op een kindje van onszelf. We probeerden en probeerden. We hielden dit in het begin angstvallig stil. “Wat zullen anderen wel niet denken over het feit dat het niet lukt?”, dacht ik. Inmiddels zijn we die angst wel voorbij. Nadat we het voor twee jaar zelf hebben geprobeerd, hebben we de moed verzameld om opnieuw naar de huisarts te stappen. Een nieuwe arts deze keer. Eindelijk voelden wij ons begrepen en kwam ik op de wachtlijst voor de gynaecoloog. Daar bleek al na een simpele inwendige echo dat het mis was. Cystes op mijn eierstokken. Het echobeeld en mijn uitblijvende menstruaties maakte dat ik de diagnose PCOS kreeg. Het advies was echter om af te vallen. Ik voelde me verslagen en bedonderd. Al jaren voelde ik dat het niet goed zat, en mijn vermoeden bleek werkelijkheid. Ik begon als slank meisje, en inmiddels met overgewicht werd mij als oplossing aangewezen om af te vallen. Achteraf gezien blijkt dit iets te zijn waar veel vrouwen mee kampen. Toen ik een doorverwijzing kreeg naar een diëtist vanuit het ziekenhuis, kreeg ik een simpel schijf-van-5-advies. Totaal niet afgestemd op mijn diagnose. Radeloos ben ik maar zelf aan de slag gegaan. Nadat ik na zes maanden aangaf echt verder te willen met onze kinderwens, ben ik uiteindelijk aan de Letrozol gegaan, waar ik nog altijd mee rondloop. Een medicijn dat moet helpen mijn eisprong op te wekken. Daar zijn we nu inmiddels ook 5 á 6 maanden mee verder, zonder resultaat. Met een beetje pech moeten wij binnenkort met hormoonspuiten beginnen.

Aan de wereld vertellen

Het moment dat we aan de medicatie gingen, hebben wij besloten dat we het aan familie wilden vertellen. We waren bang dat zij het er niet mee eens zouden zijn, maar het tegendeel was waar. We kregen hele begripvolle reacties vanuit de omgeving. ‘We steunen je!’, ‘Waar kunnen we je mee helpen?’ en ‘Ik geef jullie groot gelijk!’, hoorden we om ons heen. Mijn vriend en ik besloten het groter aan te pakken. We delen het met de hele wereld. Wij zullen niet de enigen zijn met het probleem dat je van het kastje naar de muur wordt gestuurd. Ik deel openhartig ons verhaal waar anderen erkenning in kunnen vinden. Hier kreeg ik erg veel positieve reacties op. Natuurlijk heb ik ook reacties gehad van mensen die vonden dat als ik er zo over ‘zeurde’, ik geen kind waard was. Dat ik gewoon te dik ben om kinderen te krijgen, of het er zelf naar heb gemaakt. Die reacties kan ik tegenwoordig verdringen. Het zijn mensen die niet weten waar ze het over hebben en niet weten dat PCOS meer is dan onvruchtbaarheid.

Op het goede pad

Nog altijd krijg ik steun van familie, maar ook van buitenaf. Daarnaast vind ik veel ontspanning bij mijn eigen paard, wat mij rust geeft en mij even terug bij zinnen kan brengen. Door onderzoek te doen ben ik achter veel informatie gekomen rondom mijn hormoonstoornis en wat ik hier zelf aan kan doen, zonder tussenkomst van een arts. Door het heft in eigen handen te nemen heb ik het gevoel op het goede pad te zijn beland. Wij kiezen voor een weg die voor ons het beste aanvoelt. We zullen zien wat de toekomst ons brengt. Hopelijk met een heel geliefd mensje in onze armen.

ELYSE