Rosalie: “Ik werd wakker met buikpijn en ’s middags had ik een baby, hoe kon ik dit niet gemerkt hebben”

Het lijkt een sensatieverhaal uit een Amerikaans real-life programma, maar het gebeurde gewoon hier, in Nederland. Rosalie (24) uit Amersfoort had geen idee dat ze zwanger was. Op een ochtend stond ze op met buikpijn ’s Middags hield ze een baby in haar armen: haar baby. “Ik was gewoon ongesteld geworden en had geen zwangere buik. Ik was in shock.“

Ik dacht aan een blindedarmontsteking

Rond half zes maakte ik mijn vriend Noud wakker. Ik dacht dat ik een acute blindedarmontsteking had, want ik verging van de buikpijn. Het straalde ook uit naar mijn onderrug, waardoor ik alleen nog maar op handen en knieën kon zitten en heen en weer kon wiegen om de pijn een beetje op te vangen. En telkens als het wegtrok, kwam het een paar minuten later weer terug. Ik zweette ook en voelde me beroerd, dacht dat ik koorts had. Ik wist het zeker: er was iets ontstoken.

Noud was erg ongerust en wilde net de spoedeisende hulp bellen, toen de pijn ineens wegzakte. We besloten het nog even aan te kijken. Ik voelde me slapjes, maar de pijnaanvallen kwamen niet terug. We ontbeten samen en daarna belde ik de huisarts. Ik zou me wel laten nakijken, want zo’n pijn was niet normaal. Er was iets mis, ik voelde het gewoon.

Dit overleef ik niet

De huisarts voelde aan mijn buik en nam mijn temperatuur. Daarna besloot hij me door te verwijzen naar de spoedeisende hulp in het ziekenhuis. Hij vermoedde dat het of een blindedarmontsteking, of een ontsteking van de eierstokken was. Hij wilde geen risico nemen.

Ik reed zelf naar het ziekenhuis

Bij de spoedeisende hulp aangekomen werd ik verwezen naar de wachtruimte, waar nog enkele mensen aan het wachten waren. Toen ik plaatsnam op een stoel, kwamen de pijnaanvallen in alle hevigheid terug: heviger dan ooit tevoren. Ik kreeg het gevoel dat ik moest poepen, viel op mijn handen en knieën en schreeuwde het uit.

Er kwamen direct twee verpleegkundigen op me afgerend die me omhoog hielpen, in een rolstoel zetten en me richting een onderzoekkamer reden. Ik kon intussen niet ophouden met schreeuwen. Wat gebeurde er met me? Ik dacht bij mezelf: dit overleef ik niet.

Ik moest enorm poepen

Niet veel later arriveerden er twee artsen. Ze stelden vragen, maar die gingen helemaal langs me heen. Door snel te ademen en te hijgen kon ik de pijn een beetje opvangen. Ik werd op een onderzoekstafel getild, en alles daarna beleefde ik in een roes. De beelden van de artsen en verpleegkundigen werden vager, en hun stemmen klonken steeds verder weg. Net als wat je wel eens in een film ziet. Het was angstaanjagend, maar ik was te ver heen om dat te beseffen.

Ik voelde geduw op mijn buik, en iemand die mijn hand vastpakte. De volgende pijnaanval bracht me in een klap bij mijn positieven. Het leek op de vorige, maar dan een keer of vijf, zes heviger. Ik voelde een enorme druk op mijn buik, alsof ik er een enorm grote boodschap uit moest drukken.

“De pijn die u voelt zijn weeën”

Ik was inmiddels in een ziekenhuisbed getild, waar ik in door de lange ziekenhuisgang werd gereden. Er liepen twee artsen en een stuk of twee verpleegkundigen mee. Ergens tussen de bedrijven door werd nog bloed afgenomen. Er werd me verteld dat ze direct een echo gingen maken. Ook werd me gevraagd of ik zwanger kon zijn. Op dat moment moest ik er nog om lachen.

Ik werd een onderzoekkamer binnengereden. De arts die een echo maakte stelde zich voor met een ernstig gezicht. Ze had het echoapparaat nog maar nauwelijks tegen mijn buik gedrukt of ze zei: “Mevrouw, u bent zwanger. Ik zie een volgroeid, ingedaald kindje. U bent aan het bevallen. De pijn die u voelt zijn weeën.“

“Het gaat niet goed met de baby”

Ik herinner me vaag dat ik haar uitgelachen heb. Daarna ging alles heel snel, ik hoorde het woord ‘verloskamer’ vallen en mijn bloeddruk werd gemeten. Ik werd naar de zoveelste ruimte gereden waar een nieuwe arts mijn broek voorzichtig uittrok, mijn benen uit elkaar duwde en aandachtig tussen mijn benen keek. Ik voelde haar wroeten en ik hoorde de woorden ‘ontsluiting‘ en ‘inwendige CTG’ vallen.

Ik kon nog net uitbrengen dat mijn vriend gebeld moest worden en gaf mijn telefoon aan een van de verpleegkundigen die naast mijn bed stond. Er kwam nog een witte jas de kamer binnen en hij begon te smoezen met de gynaecoloog die net tussen mijn benen vandaan kwam. Kort daarna zei ze: “Het gaat niet zo goed met de baby. We gaan de baby nu geboren laten worden met een keizersnede.”

Ik werd voor de vierde keer naar een andere kamer gereden, dit keer een operatiekamer. Het enige wat ik me nog herinner is dat ik weer een heleboel nieuwe verpleegkundigen zag, die haastig allerlei spullen aan het klaarzetten waren. Kort daarna werd ik in slaap gemaakt.

Van waskamer naar babykamer

Mijn ouders hadden in mijn afwezigheid een complete babykamer op internet besteld en Noud had de waskamer omgetoverd tot babykamer. Eén muur was roze geschilderd, de ander was wit gebleven. De droogrekken, kledingkast en strijkplank hadden plaatsgemaakt voor een witte commode met roze aankleedkussen en een ledikant. Ook waren er planken tegen de muur geplaatst waar allerlei Zwitsal-flesjes op stonden. De lades van de commode waren gevuld met kleine babytruitjes en broekjes.

Ik had al die tijd niets door

Mijn ouders hebben dit samen met Noud en zijn ouders in drie dagen voor elkaar gekregen. Daar ben ik zo trots op! Het was voor hen natuurlijk ook een hele shock. En mijn schoonvader weigert nog steeds te geloven dat ik het al die tijd niet doorgehad heb. En toch is dat zo.

Ik menstrueerde altijd al licht, soms slechts één dag. Dat is de hele zwangerschap doorgegaan. Ook ben ik niet misselijk geweest. Ik was wel wat aangekomen, maar niet heel veel: slechts een kilo of vijf. Ik merkte dat mijn spijkerbroeken wat strakker gingen zitten, maar meer ook niet.

Ik had alcohol gedronken en slecht gegeten

Noud en ik waren al snel van de schrik bekomen. Je moet wel. Er moet namelijk van alles geregeld worden. Andere stellen hebben negen maanden de tijd om zich voor te bereiden. Wij hadden drie dagen. En op de bevalling heb ik me helemaal niet kunnen voorbereiden.

Mijn grootste zorg was dat ik tijdens de zwangerschap gewoon door ben gegaan met het drinken van alcohol

Toch wel vier avonden per week een goed glas wijn bij het avondeten. Ik was zó bang dat mijn dochter daardoor een afwijking zou hebben. Gelukkig is ze helemaal onderzocht en is ze kerngezond. Dat is een hele opluchting. Verder had ik gewoon filet americain en gerookte zalm gegeten. Gelukkig is het helemaal goed gegaan.

Een gelukkig gezinnetje

Intussen is onze dochter zes maanden oud. Noud en ik zijn al helemaal gewend aan het ouderschap. Ja, het gebeurde volkomen onverwacht en het was allesbehalve gepland, maar we zouden nu niet anders meer willen. Langzaam pakken we ons normale leventje weer op. Noud werkt weer fulltime, ik parttime in een winkel. Onze ouders zijn ook een grote steun hoor. Beide opa’s en oma’s passen regelmatig op. Ze vinden het prachtig, zo’n mooie en leuke kleindochter.

Noud en ik hadden verwacht dat we nog een paar jaar zouden wachten met het krijgen van een kindje

Dan zouden we er emotioneel ook klaar voor zijn. Het leuke is dat je vanzelf mentaal klaargestoomd wordt, als je plotseling moeder bent. Ik ben een echte moederkloek geworden en Noud is een leuke, zorgzame papa! Nogmaals, we zouden het niet anders meer willen. We zijn nu ouders. Een gelukkig gezinnetje. En dat is het enige dat telt!

ROSALIE

_{Bron: Ik Ben Zwanger}