Mijn man en ik hebben telkens ruzie over hetzelfde onderwerp
Tim en ik hebben al bijna twaalf maanden ruzie over hetzelfde onderwerp, zonder dat we elkaar echt lijken te begrijpen. Ik wil een derde kind. Al jarenlang heb ik die wens, maar ik heb het een tijd weinig ter sprake gebracht…
Mentaal ging het niet goed met mij na de bevallingen
Na de geboortes van onze twee kinderen, nu 9 en 12, kreeg ik last van postnatale depressies. Bij de eerste keer was het verschrikkelijk. Ik voelde me verloren, uitgeput en totaal niet in staat om het moederschap aan te kunnen. Tim moest in die tijd veel opvangen, en ik begrijp dat die periode niet alleen voor mij maar ook voor hem erg zwaar was.
Na de tweede bevalling kon ik mijzelf sneller herpakken
Toen onze tweede werd geboren, was het anders. Ja, ik kreeg weer te maken met een postnatale depressie, maar het was minder heftig. Met hulp van een therapeut en betere voorbereiding kwam ik er sneller bovenop. Die ervaring gaf me hoop dat ik sterker was geworden, dat ik er nu beter mee om zou kunnen gaan als het nog een keer zou gebeuren.
De wens voor een derde kind bleef sluimeren
Elke keer als ik naar onze kinderen kijk, voel ik dat ik er nog eentje bij zou willen. Maar de angst voor een nieuwe depressie heeft me eigenlijk tot een jaar terug altijd tegengehouden. Nu de kinderen ouder en zelfstandiger zijn, voel ik dat ik er klaar voor ben. Ze kunnen al veel dingen zelfstandig, waardoor ik meer energie over zal hebben voor een baby. Ook weet ik zeker dat ze graag willen helpen en daarvan ontzettend zullen genieten. En daarnaast; ik ben 39, als ik het nu niet doe, is het te laat.
Tim denkt er heel anders over
Tim denkt daar anders over. Vanaf het moment dat ik het steeds vaker onderwerp van gesprek liet zijn, heeft hij zich fel verzet. Hij blijft terugkomen op de zware tijd die we na de geboortes van de kinderen hebben gehad, en hij lijkt vastbesloten om die ervaring nooit meer te herhalen. “Wil je echt weer door die depressie, die hel heen?” vraagt hij telkens. Hij begrijpt niet dat ik het anders voel nu, dat ik geloof dat ik sterker ben en dat ik er beter mee om zou kunnen gaan. Hij lijkt te denken dat het onvermijdelijk is dat het weer zo misgaat.
Ik heb het idee dat er meer speelt
Maar ik denk dat het niet alleen om de depressie gaat. Als ik hem hoor praten met vrienden, lijkt hij vooral te genieten van het feit dat de babyfase voorbij is. “Ik ben blij dat we eindelijk weer wat slaap krijgen,” zegt hij dan. Of: “Moet je je voorstellen, weer nachtenlang luiers verschonen? Nee, bedankt!” En: “Eindelijk kunnen we normaal op wintersport, deze leeftijd is echt top.” Het lijkt alsof hij geen behoefte meer heeft aan die eerste jaren met een baby. Misschien heeft hij echt zijn grens bereikt en wil hij gewoon niet meer terug naar die tijd van kleine kinderen.
Onverwacht vertelde Tim dat hij zich wil laten steriliseren
De situatie bereikte een dieptepunt toen hij een paar maanden geleden thuiskwam van zijn werk en vertelde dat hij een afspraak had gemaakt bij de huisarts om zich te laten steriliseren. En dit zonder overleg. “Ik wil de spanning elke maand niet meer voelen.” Hij vond de risico’s te groot, ook al plannen we alles zorgvuldig om mijn vruchtbare dagen heen. Condooms vinden we allebei geen fijne optie, en hormonen wil ik al jaren niet meer slikken.
Hij begrijpt mij totaal niet
Het voelde alsof hij een definitief besluit over ons gezinsleven had genomen zonder dat ik er iets over te zeggen had. “Je zoekt er maar een andere man voor als je per se nog een kind wilt,” zei hij cynisch toen ik protesteerde. Die opmerking heeft me zo diep geraakt. Hij begrijpt niet dat het niet zomaar gaat om een ‘wens’. Het gaat om een deel van mij dat nog steeds niet vervuld is.
Mijn wens zal nooit meer vervuld worden
Na veel praten heb ik hem uiteindelijk overgehaald om de afspraak bij de huisarts uit te stellen. Ik hoopte dat we in die extra tijd samen tot een oplossing zouden komen, dat we een manier zouden vinden om elkaar te begrijpen. Maar vorige maand ging hij alsnog naar de huisarts en binnen no time was er een plekje vrij voor de sterilisatie, zonder dat ik erachter stond. Mijn wens zal nu nooit meer uitkomen.
En nu staat het tussen ons in
We praten er nauwelijks nog over, want het doet te veel pijn. Het voelt alsof iets essentieels tussen ons is gebroken, en ik weet niet of dat ooit weer heel kan worden. Misschien was mijn wens te veel gevraagd. Misschien ben ik te veel veranderd. Maar één ding is zeker: ik had niet gedacht dat mijn verlangen naar een derde kind ons huwelijk zo zou veranderen.
MIRNA
Ik vind het heel sneu voor, maar je kunt iemand nu eenmaal geen kind opdringen. Wat zijn beweegredenen ook zijn, hij heeft besloten dat hij niet nog een kind wil, en het is zijn volste recht om zich te laten steriliseren.