Lees eerst de vorige delen:
Deel 1: Ik werd onverwacht zwanger op mijn 19e en raakte mijn kindje kwijt
Vijf jaar na het overlijden van Bodhi was het zover
Het ging goed met ons: we hadden een huis met twee extra slaapkamers, een vast contract en ik volgde een thuisstudie. We wisten dat we, nog voordat ik zwanger zou raken, meteen een afspraak moesten maken in het ziekenhuis voor een pre-conceptioneel advies en onderzoek. Dit was noodzakelijk omdat we ons eerste kindje, Bodhi, verloren hadden na een vroeggeboorte (26+4 weken).
We zouden bij een volgende zwangerschap geen groter risico hebben op een vroeggeboorte
We waren ons ervan bewust dat het een medische zwangerschap zou worden, met vele ziekenhuisafspraken en de bijbehorende angsten. Toch voelden we ons er klaar voor. Na Bodhi’s verlies werd namelijk gezegd dat de vroeggeboorte waarschijnlijk was veroorzaakt door een groep B streptokokkeninfectie, die in het vruchtwater en bij hem gevonden was. Men legde uit dat het lichaam de infectie wilde bestrijden, wat de bevalling vroegtijdig in gang zette net zoals diarree of braken bij een voedselvergiftiging. Hierdoor zouden we bij een volgende zwangerschap niet per se een verhoogd risico lopen op een nieuwe vroeggeboorte. Helaas bleek later dat de groep B streptokokken niet de oorzaak was. Dit ontdekten we pas toen ik al 23 weken zwanger was.
Het was meteen raak
De eerste keer dat we onbeschermde seks hadden met de intentie om een kindje te krijgen, was het meteen raak. Wat een geluk, want we wisten dat dit niet vanzelfsprekend is. Twee dagen voor onze afspraak in het ziekenhuis hield ik een positieve zwangerschapstest in mijn hand. Het pre-conceptionele advies werd omgezet in een eerste zwangerschapscontrole.
Ik begon al snel te bloeden, zou het een miskraam worden?
Een dag na de positieve test begon ik te bloeden. Ik dacht dat het een vroege miskraam was, maar na meerdere dagen bleef de kans 50/50 dat het vruchtje zou blijven zitten. In de eerste weken ging ik om de dag naar het ziekenhuis (50 km van huis) voor controles en bloedafnames. In eerste instantie verdubbelde het HCG-gehalte niet, waardoor de situatie onduidelijk bleef, maar na een week begon het te verdubbelen en mochten we erop vertrouwen dat het goed zou komen. Bij zes weken zwangerschap zagen we op mijn verjaardag een kloppend hartje op de echo. Wat een prachtig geschenk.
Ik was enorm misselijk
Vanaf zes tot 21 weken zwangerschap was ik de hele dag misselijk en moest ik minstens tien keer per dag overgeven. Zelfs water kon ik niet binnenhouden en medicijnen hielpen niet. Ik werd opgenomen wegens uitdroging en bracht mijn dagen liggend op bed door, met een emmer naast me. Ondanks de misselijkheid voelde ik me beter na elke goede controle. Mijn baarmoederhals werd regelmatig gemeten, ik kreeg progesterontabletten en er werden uitstrijkjes gemaakt om te controleren op groep B streptokokken.
Alle controles waren goed
De artsen waren ervan overtuigd dat de eerdere vroeggeboorte een toevallige complicatie door de infectie was en dat de huidige zwangerschap normaal verliep. De NIPT-test was goed, de baarmoederhals bleef sterk en de 20-wekenecho toonde een gezond meisje. Ze had wel een iets groter hoofdje, maar daar werd verder geen aandacht aan besteed.
We schrokken enorm van hetgeen de gynaecoloog ons vertelde
Bij 23 weken vond de gynaecoloog het niet meer nodig om de baarmoederhals te meten. Toch wilden we voor de zekerheid nog een laatste controle, omdat ik me zorgen maakte. Na wat aandringen werd er toch een inwendige echo gemaakt, waaruit bleek dat mijn baarmoedermond plotseling ernstig verkort en verweekt was, met al een beetje ontsluiting. De kans was groot dat ik binnen enkele dagen zou bevallen. Een enorme schok!
Ik kreeg een noodcerclage
Hierbij kreeg ik een bandje om de baarmoedermond om deze gesloten te houden, dit gebeurde meteen de volgende dag. De operatie was geslaagd en ik mocht naar huis, waar ik rustig aan moest doen. Ik kon in beweging blijven, maar vermoeiende activiteiten waren absoluut verboden.
Met 30 weken werd ik opnieuw opgenomen
Bij 30 weken kreeg ik ineens bloedverlies en harde buiken, waardoor ik opnieuw in het ziekenhuis belandde. Ik kreeg weeënremmers en longrijping voor de baby en we werden voorbereid op een mogelijke vroeggeboorte. Deze gebeurtenis bracht zoveel angst en trauma naar boven dat mijn partner vier maanden lang niet bij ons kon zijn, waardoor ik de bevalling en kraamtijd alleen moest doorstaan. Na een week ziekenhuisopname mocht ik naar huis, maar ik bleef last houden van bloedverlies.
Enkele weken later kreeg ik opnieuw buikkrampen
Bij 32+4 weken kreeg ik thuis buikkrampen die regelmatig terugkeerden. Ondanks mijn pogingen om de weeën te ontkennen, drong mijn moeder erop aan dat ik naar het ziekenhuis zou gaan. Onderweg verergerden de weeën en bleek bij aankomst dat de cerclage niet meer effectief was. In een weeënstorm werd de cerclage verwijderd omdat mijn baarmoedermond al bijna opengescheurd was.
Lumi werd geboren
De bevalling was intens en ik besefte dat ik er alleen voor stond. Na veel pijn en inspanning, en twee nachten met onderbroken weeën, kreeg ik weeënopwekkers en braken ze uiteindelijk mijn vliezen. Hierna ging het snel en werd mijn dochter Lumi na een half uur persen geboren. Ze was gezond en sterk. Anders dan bij Bodhi, mocht ik haar een paar minuten vasthouden voordat ze naar de couveuse werd gebracht.
Mijn vader knipte de navelstreng door
Lumi was zoveel groter dan Bodhi en zag er anders uit, wat me troostte. Na enkele minuten kon mijn vader de navelstreng doorknippen en werd Lumi naar de neonatale zorg gebracht. De placenta kwam niet los, waardoor ik naar de OK moest voor een manuele verwijdering onder verdoving. Gelukkig verliep alles verder zonder complicaties en was Lumi gezond en veilig.
Hoewel het medische verhaal van Lumi hiermee nog niet eindigt, heb ik nu de rust gevonden in de wetenschap dat ik haar een betere start heb kunnen geven dan Bodhi.
SAMMIE
Insta: mamavantweelichtjes
