Sacha werd zwanger lastig zwanger: “Mijn extreme angst om mijn dochtertje te verliezen bleef ook na de bevalling”

In augustus 2019 gingen mijn man en ik van start met onze kinderwens. Na drie maanden riep ik: “Wat als het bij ons niet lukt, ik heb dat gevoel soms”. Mijn man vond dat ik niet zo negatief moest denken en dat dat heus niet het geval zou zijn bij twee jonge gezonde mensen. Mijn gedachten verdwenen dan ook als sneeuw voor de zon toen ik na de vierde maand zwanger bleek te zijn.

Ik kreeg een miskraam, maar het vruchtje bleef zitten

De ochtend van onze eerste echo zei ik ineens: “Het voelt niet goed, geloof me, ik weet het zeker”. Bij de echo kreeg ik gelijk: er was geen hartactie te zien. We hebben een miskraam afgewacht, maar helaas bleek het ingewikkelder. De zwangerschap bleef zitten waar het zat. Ik kreeg medicatie om de miskraam op te wekken, zodat het hopelijk snel voorbij was. Ik heb dat als traumatisch ervaren. Naast dat ik het behoorlijk pijnlijk vond, verloor ik veel te veel bloed en belandde ik op de spoed. Er bleek een placentarest in mijn baarmoeder te zitten, waardoor het bloeden niet stopte. Ik ben alsnog gecuretteerd. Uiteindelijk heb ik tien weken zwanger rond gelopen.

Naar de fertiliteitsarts

Na deze heftige gebeurtenis was mijn vertrouwen weg. Het duurde zo’n 11 weken voor mijn menstruatie terug kwam. Ik ging naar de huisarts. Daar werd mij verteld dat dit volkomen normaal was. Ik begon na een half jaar een sterk onderbuikgevoel te krijgen dat ik echt niet meer opnieuw zwanger zou worden. Ik ging weer naar de huisarts. Vanwege een familiair gen waarbij ik veel kans heb op baarmoederkanker, en mijn aandringen vanwege mijn slechte gevoel, mocht ik toch door naar een fertiliteitsarts.

Ik bleek vervroegd in de overgang

Ik hoefde alleen bloed te prikken. Daarna zou er verder gekeken worden. Maar al na het eerste onderzoek was mijn diagnose duidelijk. Ik kreeg op 26-jarige leeftijd te horen dat ik vervroegd in de overgang (POF) was. Bam dat was het dan… Er werd ons medegedeeld dat natuurlijk zwanger worden amper een optie was en dat we direct over mochten op IVF. We hoefden vanwege de tijdsdruk niet op een wachtlijst en ik mocht de maand erop al starten.

Er groeide geen eitjes

Ik kreeg de hoogst mogelijke dosering hormonen, maar e gebeurde helemaal niks. Er groeide geen eitjes. Het was einde oefening. Er werd me geadviseerd om naar andere manieren van het ouderschap te kijken en vooral niet eindeloos door te gaan. Zo eigenwijs en gemotiveerd als ik was, ben ik op zoek gegaan naar de mogelijkheden in het buitenland. Al snel kwam ik bij een kliniek in Duitsland terecht. Hier waren ze verder ontwikkeld op het gebied van POF, de protocollen gunstiger voor mijn situatie en werd ik behandeld door een Nederlands team. Mijn arts was een fijne, kundige man waarbij ik me gelijk gehoord voelde. Hij was eerlijk en gaf ons 5% kans op een goede zwangerschap.

Ik leefde alleen nog maar voor mijn kinderwens

Een intensief traject begon. Talloze injecties en medicijnen, tientallen ritjes van 2.5 uur enkele reis, behandeling na behandeling, drie puncties, meerdere terugplaatsingen, een spoedoperatie vanwege een gescheurde eierstok en een heleboel tranen. Tel daar Corona bij op, waardoor ik alles alleen moest doen en je kan je vast voorstellen dat het bijna onmenselijk was. Ik kon na maanden ploeteren de druk niet meer aan en kwam thuis te zitten. Ik leefde nog maar voor één ding en dat was mijn kinderwens. Alles en iedereen moest er voor wijken. Ik zou moeder worden, op welke manier dan ook.

Ik kon niet meer

Na de zoveelste terugplaatsing, knapte er iets in me. Ik was er helemaal klaar mee. Ik kon het niet meer aan. Ik wilde mijn leven terug. We zaten in onze laatste betaalde poging en bedachten samen hoe we verder zouden gaan. Ongeacht wat de uitkomst van de zwangerschapstest deze keer zou zijn, ik wilde weer aan het werk, sporten en mezelf terugvinden. We spraken over eiceldonatie, adoptie en een kinderloos leven. Op deze manier doorgaan was voor mij geen optie meer. Toen ik op de testdag over de zwangerschapstest had geplast en hem in de prullenbak wilde gooien, zag ik in een waas twee blauwe streepjes voorbij komen. Het zou toch niet waar zijn……

40 weken bang om ons kindje te verliezen

Acht maanden later werd onze dochter Maeve geboren. Ik heb de zwangerschap als heel zwaar ervaren, niet lichamelijk (naast de normale kwaaltjes en flinke bekkenpijn, kwam ik er goed vanaf), maar mentaal. Ik ben 40 weken bang geweest haar te verliezen en zat minsten twee keer per week bij de verloskundige. Ik kan niet anders zeggen dan dat zij mij geweldig hebben ondersteund en ben hen zeer dankbaar hiervoor. Na 40 weken was de koek op. Ze moest eruit, mijn angst werd te groot. Vanwege mijn IVF-zwangerschap en een te hoge bloeddruk (ik denk zelf echt vanwege de stress) zou ik met 40.2 worden ingeleid. Echter diende Maeve zichzelf spontaan aan op de ochtend van de inleiding en is ze binnen acht uur geboren.

Ik was constant bang en onrustig

De kraamweek was zwart met een roze randje. Ik was overweldigd door haar komst, na alle moeite was ze er eindelijk en wilde ik het goed doen. Helaas was ik constant bang en onrustig. Bang dat ze zou stikken, bang dat ze te weinig borstvoeding kreeg, bang dat ik haar zou laten vallen, bang voor het kwijtraken van de dochter die ik eindelijk had. Het vertrouwen in mezelf en in haar moest groeien en dit heeft echt een tijdje geduurd.

Ik kon de angst beter loslaten

Toen ik weer gingen werken, sporten en socializen, kon ik het steeds beter loslaten. Ik werd meer en meer mezelf en rond de vijf maanden, merkte ik dat ik me gelukkiger voelde dan ooit. We begonnen rustig na te denken over de toekomst en een tweede kindje. Na een bezoekje aan de oncologisch gynaecoloog waar ik elk jaar heen moet, gooiden we de condooms in de prullenbak. Hij gaf aan dat een traject vaak na één jaar weer wordt opgestart, maar dat we het tot die tijd gewoon zelf kunnen proberen. Niet geschoten is altijd mis.

Spontaan zwanger

Twee streepjes, ze stonden er echt. De eerste maand, raak, ik was zwanger. Er kwam pure paniek naar boven. Onze dochter was pas zes maanden. Maar wauw, dit was gewoon een cadeau! Geen traject, geen spanning, geen verdriet. Gewoon “normaal” zoals de meeste koppels een zwangerschap ervaren. We waren intens gelukkig en blij en hebben direct onze families ingelicht. Helaas begon ik na zeven weken te bloeden. We mochten direct bij de verloskundige komen, maar we zagen daar een prachtig kloppend hartje. Ik klapte direct volledig dicht en kon mezelf niet meer geruststellen. Dit was fout boel, ik voelde het gewoon.

Er was geen kloppend hartje meer te zien

Ik stopte wederom met werken en durfde onze dochter amper meer te verzorgen. Ik kwam de deur niet meer uit, behalve voor de verloskundige. Elke week zagen we de kleine groeien en kwamen er steeds meer lichaamsdelen bij, er leek echt geen reden tot zorg. Met 9,5 week stopte het bloedverlies. Oh wat was ik opgelucht! Eindelijk ging ik met 10 weken met vertrouwen naar de echo. Maar daar wist ik binnen één minuut dat het over was, er was geen hartje meer te zien. Ik had een “zie je wel” gevoel, en vooral heel veel woede. Waarom wij? Waarom kon mijn lichaam niet voor één keer doen wat het moest doen…

Ik ging met restweefsel in mijn baarmoeder op vakantie

Dit keer ging het op mijn manier. Ik wilde zo snel mogelijk van het embryo af en werd twee dagen later al gecurreteerd. Toen ik een week later nog steeds buikpijn had, koorts kreeg en bleef bloeden, ging ik weer richting ziekenhuis. Ik bleek nog een restweefsel in mijn baarmoeder te hebben en de dag erna gingen we op vakantie. Er was dus geen tijd voor een behandeling en ik overleefde de reis op antibiotica, zodat ik geen infectie zou krijgen. Na mijn vakantie heb ik een hysteroscopie ondergaan. Mijn baarmoeder was weer helemaal leeg.

Er heerst een taboe rondom fertiliteit

Ik heb in mijn hele traject een hoop vervelende opmerkingen gehad. “Je er bent er te veel mee bezig. Ach je bent nog zo jong. Onvruchtbaar? Dat had ik van jou niet verwacht. Moet jij niet eens aan kinderen beginnen. Of de welbekende; mijn vriendin ging op vakantie en ineens was ze zwanger….”. Op vakantie heb ik veel tijd gehad om na te denken. “Hoe sta ik tegenover de toekomst? Hoe ver willen we nog gaan? Waar word ik op dit moment gelukkig van?” Ik ben daarom voor mezelf begonnen en ik richt mij op verschillende manieren op fertiliteitsproblemen. Ik wil een luisterend oor zijn en ik help mensen met het openbaar maken van hun avontuur, want vaak is de drempel nog erg groot. Ik voel dat dit mijn roeping is.

SACHA