Op het moment dat de arts het nieuws vertelde, verstijfde ik en mijn man Timothy begon te schreeuwen

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen

Tessa schrijft over haar dochter Naléa*. Lees eerst de vorige delen:

Deel 1

Deel 2

Deel 3

We kregen vreselijk nieuws

Ook de arts ontweek mijn blik. Hij opende de deur en zei: “Kom maar mee”. We liepen mee naar de kamer waar Naléa lag. Ik keek als eerste naar de monitor om te zien of zij nog leefde. Ik zag een hartslag van 60 staan in het beeldscherm en ik wist al dat dit niet genoeg was. De arts en twee verpleegkundigen bleven een tijdje stil, totdat de arts zei: “We gaan ermee stoppen, Naléa zal gaan overlijden…” Ik bevroor op dat moment en Timothy schreeuwde het uit. Al zijn kracht en moed van de afgelopen uren moest hij loslaten. Ik hield haar handje vast en ik vertelde haar dat papa en mama voor altijd van haar zouden blijven houden. Ze ging. Zoals het liedje uit Marco Borsato zegt: afscheid nemen bestaat niet. En dat is zo. Want zij gaat wel weg, maar symbolisch verlaat zij mij niet. Wat zeg je tegen je grootste dierbare bezit, wetende dat zij naar een andere plek gaat? Wetende dat je haar niet meer kunt vasthouden. Je weet niet of je elkaar ooit nog gaat zien. Althans, op dat moment geloofde ik nergens meer in.

Ik kwam in een soort shocktoestand

Ik dacht de uren daarna dat ik zelf dood was. Ik hoorde geen stemmen meer en alles ging langs mij heen. Ik was koud en ik voelde niets meer. Het leek allemaal niet echt. Ik belandde in een soort trance, een shock. Ik hoorde stemmen, maar ik hoorde geen inhoud. Ik zag mensen, maar dit waren eigenlijk schimmen voor mij. Ik wilde zelf niet meer verder en heb er zelfs aan gedacht hoe het zou zijn als ik op dat moment met Naléa mee kon gaan. Maar dit ging niet. Ik moest en ik zou doorgaan voor onze andere dochter. Timothy en ik hebben bijna niets tegen elkaar kunnen zeggen, omdat er gewoon geen woorden waren die de lading dekten.

Ik dacht niet zonder haar verder te kunnen leven

De tijd daarna was alles waar ik ooit in geloofde weg gevaagd. Ik voelde me leeg en alsof ik niet verder zou kunnen zonder haar. Ik ben oorspronkelijk ooit gedoopt en ik heb daardoor altijd gevoeld alsof er een God bij mij was. Ik wist niet goed in welke hoedanigheid. Misschien was het meer een soort grote bron van energie in het Universum, maar in dit stuk noem ik hem God. Toen Naléa overleed knapte er iets in mij. Het leek erop alsof haar lot al bepaald was op de dag dat ze werd geboren. Ik voelde mij enorm in de steek gelaten. Ik begreep niet waarom ik eerst in de illusie moest leven dat ik geen kinderen zou kunnen krijgen, waarna ik toch onverwachts twee prachtige dochters kreeg. Ik dacht op dat moment: “Waarom maak je mij blij met iets om het vervolgens zo bruut van mij af te nemen? Waarom gaf je mij er dan twee? Waarom krijgen sommige mensen zó veel shit over zich heen, terwijl anderen alles voor elkaar hebben? Waarom zou ik in godsnaam een goed mens moeten zijn, als ik dit allemaal moet meemaken?” Ik was woedend op God. Ik voelde mij belazerd. Ik was toch een goed persoon? Waarom ik, waarom wij? De maanden erop voelde ik mij verslagen door Hem.

Ik zoek een manier om met het verlies om te gaan

Ik ben erachter gekomen dat deze vragen en woede geen zin hebben. Het is schoppen tegen een muur, waarna je vervolgens zelf met een bebloede voet achter blijft. Het levert alleen maar zinloze pijn op, want niemand gaat het antwoord aan je geven. Hoe hard je ook schreeuwt of hoe lief je het ook vraagt. Ik heb mezelf aangeleerd om vanaf dat moment anders te gaan nadenken over de dood. “Is de dood echt zoiets ergs? Wat als er een betere plek is dan hier op aarde?” Wat eerst een schrale troost leek te zijn voor mij, is uiteindelijk toch iets geworden waar ik echt in ben gaan geloven. Net zoals wij ons niets kunnen herinneren van de geboorte, weten wij dit misschien ook niet meer als wij gaan. Ik weet dat ik Naléa alles heb gegeven om zo een goed mogelijk leven te leiden hier op aarde. Mocht er een andere plek zijn hierna, dan zal zij op ons neerkijken met veel liefde. Als die andere plek echt bestaat voor haar, dan is dat de allermooiste plek die er is. Want Naléa was puur en prachtig zoals ze was. Ze is een voorbeeld voor mij en ze heeft mij kracht en betekenis gegeven voor de rest van mijn leven.

Naléa, mijn inspiratie en kracht

Ik schrijf dit alles op, niet alleen zodat het moedige verhaal van mijn dochter voortleeft, maar ook om te laten weten dat Naléa altijd mijn inspiratiebron zal zijn. Ook al is zij fysiek niet meer bij ons, ze zal altijd voortleven in herinneringen om ons heen. Ons leren dat het leven niet gaat over geld, uiterlijk en materiaal. Het leven gaat veel meer om tijd en gezondheid. Twee zaken die je niet kunt kopen. Twee dingen die je niet kunt bezitten. Het leven gaat aan ons voorbij als we blijven hangen in verdriet en dit zou Naléa ook niet gewild hebben. De wind zal altijd blijven waaien en de aarde zal altijd blijven draaien. Het leven gaat door. Laten we de mensen die wij moeten missen koesteren in de symbolische manier van samenzijn. Laten wij hun trots maken.

Ik hou van jou lieve Naléa.

TESSA