Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Na een klein jaar wachten werd ik zwanger van onze dochter Lisa. Ik had nooit gedacht dat een kind ons leven zo enorm zou verrijken. Lisa is heel nieuwsgierig in alles en iedereen om zich heen, het heeft ons vaak versteld doen staan. Maar afgelopen schooljaar begonnen de zorgen, en deze zorgen lijken zich nu verder te op te stapelen.
Was Lisa al klaar voor de overstap?
Het begon allemaal vorig schooljaar, toen Lisa de overstap maakte naar groep 2. Ze was nog jong voor haar leeftijd, geboren in december en ging als nog lang geen 5-jarige toch over naar de volgende groep. In haar enthousiasme en vastberadenheid maakte Lisa de indruk soms enige voorsprong te hebben op leeftijdsgenoten. Ze kende al wat letters, de cijfers en is een verbaal sterk meisje. Maar groep 3, dat brengt toch andere uitdagingen met zich mee. En het spelen in de hoeken, ze vond het allemaal nog zo prachtig.
School had een andere visie dan wij als ouders
Alex, mijn man, deelden mijn zorgen en in het voorjaar gingen we het gesprek met school aan. We hadden de hoop dat Lisa nog een jaar in groep 2 kon blijven om zich verder te ontwikkelen. Ze was tenslotte een van de jongste leerlingen in haar groep. We wilden er zeker van zijn dat ze voldoende voorbereid was om de volgende fase van haar onderwijscarrière aan te gaan. De school had echter een andere visie. Ze zagen potentieel in Lisa en geloofden dat ze het in zich had om al naar groep 3 te gaan. We hadden uitvoerige gesprekken met haar leerkrachten en intern begeleider. Uiteindelijk besloten ze om Lisa de komende periode extra begeleiding te bieden wat betreft de leervoorwaarden en haar wel over te laten gaan.
Het schooljaar startte en al snel ontstonden er zorgen
Het huidige schooljaar, groep 3, begon vol verwachting en hoop. Maar al snel begonnen de zorgen zich op te stapelen. Haar resultaten waren niet zoals we hadden gehoopt. Haar leerkrachten merkten op dat ze zich vaak niet kon concentreren. Haar afleidbaarheid was een bron van zorg, en het leek erop dat ze niet mee kon komen met de stof. Hadden we dan toch de verkeerde keuze gemaakt vroegen wij ons als ouders af? Terug naar groep 2 kwam nog even aan de orde, maar dat zou volgens school een te grote faalervaring zijn.
De leerkrachten stelden een onderzoek voor
Het is pijnlijk om te zien hoe Lisa worstelt in de klas. Haar gedachten lijken constant af te dwalen, haar aandacht verspreidt zich over de hele klas. Ze staart uit het raam, speelt met haar potlood of droomt weg in plaats van deel te nemen aan de les. Haar nieuwsgierigheid, die ons altijd had verbaasd, leek nu een obstakel te zijn geworden voor haar leren. De leerkrachten hebben ons benaderd met hun zorgen en stelden voor om een onderzoek naar Lisa’s aandacht en concentratie te starten. Ze willen begrijpen wat er precies aan de hand is en waarom Lisa zich zo moeilijk kan focussen. Ze benadrukken dat het doel van het onderzoek is om Lisa te helpen en de juiste ondersteuning te bieden om haar te laten gedijen in de klas.
Ik vrees dat ze een stempel krijgt
Ik begrijp dat de school het beste met Lisa voor heeft en dat ze haar willen helpen, maar ik kan mijn zorgen niet opzij zetten. Het idee van een onderzoek naar haar aandacht en concentratie maakt me bang. Ik heb gehoord over de mogelijke labels, zoals ADHD of ADD, en de mogelijke gevolgen van medicatie of speciale begeleiding. Ik vrees dat Lisa een stempel kan krijgen en dat haar hele leven met zich mee moet dragen. Het voelt alsof ik nu onder druk wordt gezet, gedwongen om een beslissing te nemen die ik nog niet wil nemen. En is het noodzakelijk nu, op dit moment. Ze is nog zo jong…
Wat als ze niet naar groep 3 was gegaan?
Ik weet dat Lisa zich anders voelt dan haar klasgenootjes, maar ik wil niet dat ze als “anders” of “problematisch” wordt bestempeld. Mijn hart breekt bij de gedachte dat ze de last van een label met zich mee zou moeten dragen. Ik begin te twijfelen of Lisa op dit punt is gekomen omdat we haar hebben laten overstappen naar groep 3. Was de school tot dezelfde conclusie gekomen als Lisa nog een jaar bij de kleuters was gebleven? Hebben we Lisa misschien te vroeg en te veel hadden gepusht? Mijn moederhart breekt.
RIANNE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Geen onderzoek, geen stempel
Ze weten het altijd zo goed, de school zelf moet goede “cijfers “ halen dus elk kind “ moet “ doorstromen
Ga je moedergevoel achterna , nog lekker een jaartje klein kind zijn….. heerlijk….. de grote boze wereld duurt straks nog lang genoeg
Moederhart weet het vaak beter !!!!!!!!!!
ik denk dat jij je drukker maakt om het label, dan een ander. Ik was juist blij met een vroege diagnose van mijn jongste, nu 14. Hij zit nu op speciaal voortgezet onderwijs in 3 tl. Ben zo trots op hem. Ook zijn iq is hoger dan gemiddeld, waardoor hij altijd een paar stappen voor is. Maar je dochter kan nu wel de juiste hulp krijgen met diagnose.
hoi daar,
Wat kan ik mij goed in jou gedachtegang verplaatsen. afgelopen jaar hier ook met de handen in het haar vanwege onze zoon, 5 jaar oud. concentratieboog van niks terwijl het zo’n pienter mannetje is. potentie heeft ie, slim is ie, enthousiast en actief nieuwsgierig ook. maar nu die “hoge verwachtingen” van school waarmee zelfs in groep 1 al word gestart.
een gefrustreerd kind thuis, wat niet weet wat hij met zichzelf aan moet. Wij als ouder doodsbang dat er een label aan zou komen te hangen met alle gevolgen van dien. toch weerhield het ons niet om onze zorgen te delen welke school ook met ons deelde. We zaten vreemd genoeg op één lijn.
Wij hebben samen met school besloten een kinder ergotherapeut in de arm te nemen. En wat een topper is dat zeg!
Zij kwam al snel tot de conclusie dat zijn moro reflex na de geboorte niet geïntegreerd is waardoor hij nu moeite heeft met de balans tussen hoofd en lichaam. alsof je de hele dag met een spiegel onder je hoofd rondloopt zonder enige vorm van communicatie met je lijf. Nooit gedacht dat dit de reden zou zijn van zijn afwijkende gedrag, en dat dit met een paar simpele oefeningen op te lossen zou zijn.
Ik snap je zorgen, maar het belangrijkste is dat jou kind gelukkig is, en zorgeloos mee kan. Ik ben nu zelf van mening dat het dan niet uitmaakt welk label eraan hangt. Het is en blijft namelijk je kind, en daar doe je alles voor, en ook een stukje acceptatie.
onze dochter blijkt ook meerbegaafd en niet passend in dit schoolsysteem. is inmiddels een puber en enorm aan het modderen in het VO. geen zelfvertrouwen meer en een thuiszitter. Mijn partner wilde ook geen stempeltje maar ik denk regelmatig had ik toen maar gewoon hulp gezocht dan was dit eerder boven water gekomen.
Een stempel op vroege leeftijd had dit niet perse voorkomen. Mijn dochter, hoogbegaafd en autistisch, is juist door die stempel buiten de boot gevallen. Scholen durven het niet aan, behandelen haar te voorzichtig en nu heeft ze al meerdere keren thuis gezeten doordat juist scholen angst hebben het verkeerde te doen. Door de stempel wordt alleen daar nog naar gekeken, en pas heel ver daarna naar mijn visie over wat ze nodig heeft. Alsof de DSM mijn kind beter zou kennen dan wij als ouders.
ik begrijp het, alles heeft voor en nadelen. Medicatie is beslist niet wenselijk omdat een kind niet levenslang afhankelijk gemaakt mag worden van medicatie om te kunnen functioneren. Op een leeftijd dat kinderen ouder zijn of volwassen zullen ze zich realiseren wat die afhankelijkheid is en het anders gaan invullen met bijvoorbeeld niet passende keuzes en/of verdovende middelen. Een probleem als adhd of add hoeft geen probleem te zijn maar je dient de leefomgeving van het kind wel naar hun behoeften te organiseren. Je kunt er voor kiezen om in Nederland een leven te organiseren met het bijpassend schoolsysteem, zorgsysteem enz. Buurland België biedt ruimte voor thuisonderwijs, wonen op een grensgebied en werken in Nederland zou optioneel zijn. Een fijne kindercoach gericht op mindfull ontwikkelen is een keuze. Je moet nooit tegen je wil in een kind opvoeden. Want een moeder weet het beste voor haar kind. Misschien heeft dit kind wel een nieuw pad voor jullie in petto, dat is jullie reis. Waarom de school wilt laten testen is voor passend onderwijs aanbod, zij zijn verantwoordelijk voor het leerproces en de ontwikkeling. Dit weigeren kan voor serieuze problemen zorgen in het ergste geval. Meewerken is het beste maar kies dan voor een multidisciplinaire aanpak, een mindfull kindercoach en psychologisch onderzoek onder één dak met eventuele mogelijkheid tot schoolondersteuning. Want je zult niet de eerste zijn die 5 diagnoses verder is zonder duidelijkheid. Eerst zal gekeken worden of op de school hulp geboden kan worden, intern of vanuit de Samenwerkingsverbanden. Als dat onvoldoende is zal gekeken worden naar speciaal basisonderwijs of de clusters. Succes en geluk.
Je moet het natuurlijk helemaal zelf weten, maar het is juist fijn om te weten wat je kind heeft. Dan kan het geholpen worden. Ik heb zelf een diagnose ASS, wat allang duidelijk was, maar pas nu in mijn 30-er jaren gediagnosticeerd is. Ik liep al sinds mijn 19e binnen de GGZ, op mijn eigen verzoek, omdat ik me al heel mijn leven depressief en onbegrepen voel. Na 15 jaar GGZ (op en af, niet continu gelukkig) word ik eindelijk gezien en kan ik hulpmiddelen aanvragen waar nodig. Had ik dit in mijn jeugd gehad, dan was ik nu heel anders geweest, mogelijk niet zo onzeker.. Mijn ouders wilden ook geen label. Had ik het wel gehad, had ik mogelijkheden, ook financieel gezien. Dat mis ik nu. En ALS je dan een label hebt is er geen man overboord: het kan je helpen uit te leggen waarom je bent zoals je bent, waar je hulp bij nodig hebt (ik heb bijv geen hulp nodig, behalve als het echt niet goed met me gaat), en je kan altijd zelf bepalen of je het met iemand deelt. Niet iedereen vertelt je dat ie insuline spuit ivm Diabetes, maar ga je met diegene een dagje weg of uit eten dan komt t vast ter sprake. Iets neurologisch/mentaals is altijd moeilijk. Mensen hebben geen begrip voor iets wat ze niet kunnen zien. Ik werd uitgelokt om te zien hoe ik zou reageren (door de personeelsfunctionaris!!!), dit was misschien niet gebeurd als ik wist wat er met me aan de hand is.
Samenvattend:
Er gaan deuren open wanneer je een diagnose hebt, dat is fijn voor instanties, school, werk, zorgverzekering. Voor de rest heeft NIEMAND het recht om het te weten, dat is aan jullie om te bepalen wie je wat zal vertellen.
Ga niet zomaar schakelen op medicijnen, het kan helpen, maar kijk ermee uit, het zijn de hersenen van je kind. Zie het als een laatste redmiddel, maar wees er ook van bewust dat het echt kan helpen.
Hou even voor ogen hoe (on)belangrijk een label is. Is er wel een label? Als ik iets over Autisme vertel, zeggen ze “hebben we allemaal wel een beetje”. Ik heb er een hekel aan want het merendeel van de week voel ik me behoorlijk gehandicapt door mijn gedachten en daden. Het is af en toe vreselijk moeilijk en ingewikkeld en daar krijg je geen erkenning voor. Maar als je het dan over een label hebt…: We leven nu in een maatschappij wat heel erg leeft voor inclusie. Daar hoort dit ook bij. Als ze mijn dochter zou zijn zou ik haar wel testen, maar vooral lekker haarzelf laten zijn. Ja, ik wil dat label voor haar omdat het haar kan helpen. Nee, niemand hoeft het te weten die er niks mee te maken heeft. Ik heb een vreselijk moeilijke jeugd en algeheel leven gehad omdat mijn ouders geen label wilden. Dat zou ik niet voor mijn dochter willen.
Maar het blijft een moeilijk vraagstuk. Laat haar zichzelf zijn en laat haar gelukkig zijn en uiteindelijk weet je zelf wat het beste is voor je kind.
Veel geluk en sterkte!
Dat behoeft wel een kanttekening. Als je een ass diagnose hebt ben je bijvoorbeeld wel verplicht dit te melden bij het behalen van je rijbewijs. Je moet daarnaast verplicht een psychologische test doen voordat je mag rijden. Die mag je zelf betalen en kost 400 euro. Om maar 1 voorbeeld te noemen. Je wordt, ook door de overheid, gewoon gediscrimineerd soms.
Ik herken me in het verhaal van Dana. Ik heb ADHD, het gecombineerde type, en weet dit pas vanaf m’n 36ste. Ik was juist vooral opgelucht dat ik wist waarom ik me altijd anders heb gevoeld. Voor mij heeft m’n ADHD belemmerend gewerkt, maar het heeft ook heel veel positieve kanten en die kun je versterken als je dat weet. Naar mijn idee kun je daar niet vroeg genoeg mee beginnen. Ik moet nu nog dat negatieve gevoel van mijn ADHD omzetten naar iets dat positief is. Dat is als volwassenen veel lastiger dan als kind. Niet onmogelijk trouwens, maar ook hierin geldt: vroeg geleerd, is oud gedaan.
Ik begrijp trouwens niet goed waarom school niet goed luistert naar wat jullie als ouders voor jullie kind wensen. Maar wees in ieder geval niet bang voor een label. Je kunt dit juist inzetten om de positieve kanten ervan te belichten en te versterken. Jullie meisje doet het gewoon op haar manier en heeft haar eigen ontwikkeling. En die is ook goed.
Maak je niet zo druk om het ‘label’. Of geeft het jou misschien schaamte? Jullie houden ten alle tijde de regie , medicijnen worden alleen maar in overleg met de ouders voorgeschreven en zeer goed gemonitord. Je kind kan er alleen maar mee geholpen worden, door juist extra hulpmiddelen op school te kunnen krijgen waar je alleen met een diagnose aanspraak op kunt maken. Of misschien zelfs speciaal onderwijs. Ik spreek uit ervaring. De helft van mijn kinderen heeft ‘iets’ Juist door hun ‘label’ hebben ze de juiste hulp gekregen waar dat nodig was. Een zeer moeilijk lerende dochter is naar speciaal onderwijs gegaan en is helemaal opgebloeid. Nu doet ze zelfs een mbo2 opleiding, iets wat we nooit hadden durven denken! Een ander kind met ADHD en ASS heeft juist op de middelbare school extra hulp kunnen ontvangen van school. Extra tijd bij toetsen, huiswerkbegeleiding, een rustige omgeving om je werk te doen. En ook ons als ouders heeft het geholpen om te weten waar je kind mee loopt, zodat je ze juist met hulp van oudercursussen die vaak via ggz e.d. gegeven worden beter kunt ondersteunen. Ik zou zeggen luister naar je eigen gevoel, maar laat je niet weerhouden door schaamte om het niet te doen. Ik ben heel blij dat wij altijd de hulp hebben kunnen krijgen die we soms zo hard nodig hadden.
p.s. De psychiater heeft ook wel eens aangegeven dat als kinderen niet op tijd hulp krijgen, ze in de puberteit juist vaker neigen naar verdovende middelen, omdat ze nooit geleerd hebben met hun problematiek om te gaan en ondersteuning gehad hebben. Dan gaan ze als het ware aan zelfmedicatie doen, omdat de puberteit naast hun problematiek dan extra heftig is.
zo herkenbaar
wij hadden toen ook zoiets nog 1 jaar kleuteren nee kon naar groep 3 en toen kwam ze in de knel en idd groep 3 blijven zitten en helaas kreeg je toen ook de corona periode en de school ging steeds meer achteruit en nu zit ze in groep 6 halverwege het jaar ging het totaal niet goed en is naar andere school gegaan maar 13 kids in de klas ipv 35 kinderen en nu vaste leraren ipv in een jaar 5 verschillende meesters en juffen ze komt nu vrolijk thuis en gaat vrolijk naar school
volg je gevoel en laat je niet gek maken
Bijzonder, ik strijd al 3 jaar om een diagnose voor beide kinderen (vader heeft ass) in de hoop dat er hulp toegankelijk wordt, maar krijg geen diagnoses. oudste is een decemberkind – feitelijk groep 5, cognitief groep 8, sociaal emotioneel groep 2/3. het is een worsteling, vooral voor het kind.
labels krikgen – deuren open. maar met wie je het label deeltm bepaal jij.
Ik heb in groep 3 voor een vergelijkbare uitdaging gestaan.
Als ouder van een kind met een aantal labels heb ik tips:
Zorg dat je zelf eigenaar bent en blijft van het onderzoek/ behandeling van je kind. Regel het via een doorverwijzing zelf. het is gratis via de gemeente. Dan bepaal jij wie welke informatie krijgt. Maar ook met welke hulpverlening je in zee gaat. Je hebt recht op vrije zorgkeuze, ook al hebben gemeenten soms de neiging je anders voor te lichten.
Jij bepaalt wat er wel of niet gebeurt, niet school of gemeente. Stuur daarom altijd zelf de hulpverlening aan. Laat je niet verleiden dat van je over te laten nemen omdat het makkelijker lijkt. Ik had op een zeker moment een team van 7 hulpverleners aan te sturen. Veel werk, maar dan houd je zelf de volledige regie.
Laat je kind geen medicijnen voorschrijven als rintalin. Deze hebben heel veel nare bijwerkingen.
Kweek maar heel veel haar op je tanden en eelt op je ziel, want je zult vaak conflicten hebben met school en instanties. Niks van aantrekken, jij weet wat het beste is voor je kind.
Mijn kind is inmiddels een vrolijke puber, waar het heel goed mee gaat. Ze heeft geen hulpverlening meer nodig.
Laat je kind geen stempel opdrukken! En laat je kind vooral geen ADHD medicijnen als Ritalin, Amfetamine, Concerta of Strattera aanpraten. Het zijn eigenlijk drugs! Je hebt zelfs een speciaal papier nodig van de rechtbank om deze rotzooi mee te mogen nemen in een vliegtuig naar het buitenland omdat ze onder de ‘wet verdovende middelen’ vallen. Het is rotzooi en ik kan het weten. Ik kreeg van Ritalin psychoses, achtervolgingswaanzin en zelfmoordneigingen! Er is geen onderzoek gedaan naar wat de bijwerkingen zijn op lange termijn. Ritalin maakt je herseneninhoud kleiner. Daar zijn aanwijzingen voor gevonden!
Waar vroeger een kind gewoon wat dromerig en speels was en het een jaartje doubleerde, worden nu van allerlei onzinnige stempels opgedrukt. Volg je gevoel en zet je kind in groep twee terug waar het nog even kind kan zijn.
Veel kinderen hebben moeite op school, te onrustig, geen concentratie, discalculie, pddnos, autisme. ADHD etc etc, vragen we ons nooit eens AG waar dit vandaan komt???
Afin ik heb goede resultaten gezien bij de klassieke Homeopathie, kinderen worden weer rustig, kunnen zich weer concentreren. Kunnen hun emoties weet reguleren, gaan groeien, kwartjes vallen weer.
Op een natuurlijke wijze je kind weer in balans krijgen, mi de goede weg,
Gonnie van Wijk, Klassiek Homeopaat
“Ik kreeg van Ritalin psychoses, achtervolgingswaanzin en zelfmoordneigingen!”
mijn zoon van 9 heeft volgens mij ook steeds een psychose. hij lijkt compleet iemand anders, en wil ons doodsteken.. gaat heel eng lachen. soms duurt dit anderhalf uur en daarna is hij opeens weer normaal.
de psychiater zei dat dit niet van de medicijnen kan komen. hoe ga jij nu om met ADHD dan zonder medicijnen?
En nog een tip…Probeer eens uit te zoeken of je kind wellicht meer of hoogbegaafd is. Onze dochter was ook enthousiast tot alles op de school manier aangeleerd moest worden…
Helaas werkt dit schoolsysteem voor veel kinderen die hoogbegaafd of meerbegaafd zijn niet helemaal lekker.
Beste Rianne,
Ik werk op het speciaal onderwijs als leerkracht en intern begeleider. Ik vind dat de school erg voorbarig is om nu al een onderzoek te starten. U beschrijft zelf al dat u eigenijk twijfels had om uw kind al naar groep 3 te laten gaan. Ondanks dat ze al wat cijfers en letters kent is dat geen voorwaarde om naar groep 3 te gaan en vind ik persoonlijk belangrijker hoe de werkhouding van een kind is. Mocht ik uw dochter in de klas hebben dan zou ik eerst met u in overleg de leerstof aangepast aanbieden en eventueel groep 3 over te laten doen. Dit jaar zou ik haar dan vertraagd de lesstof aanbieden passend bij haar niveau. Ze is namelijk, zoals u beschrijft, ook echt nog heel jong. Een onderzoek op het gebied van adhd/add vind ik alleen noodzakelijk als er grote problemen ontstaan over het welzijn van het kind, waarbij eventuele therapie noodzakelijk is of wellicht medicatie als dit écht helpend is voor het kind. Als wij mogelijk vermoedens van adhd of add hebben dan begeleiden wij leerkrachten eerst hoe zij de leerling het beste kunnen begeleiden.
Volg uw hart. U kent uw kind het beste. Ziet u zelf tekenen van adhd/add thuis of is dit alleen op school aanwezig? Hoe doet uw kind het thuis, kan het zich langere tijd concentreren of is het thuis ook snel afgeleid? Hoe gaat uw kind om met haar vriendjes en vriendinnetjes? Ik geloof echt dat de school het beste met uw kind voor heeft en dat zij hopelijk handvaten aangereikt krijgen hoe ze uw kind het beste kunnen begeleiden, maar er zijn naar mijn mening wat stappen overgeslagen.
Veel succes.
Als mede-ervaringsdeskundige, mag ik je een tip geven? Ga zelf als ouders een onderzoek aanvragen naar adhd/ ass/ hb bij de reguliere ggz. Indien nodig ondervragen ze ook je leerkracht. Maar je deelt verder nog NIETS met school totdat er een uitslag en eventuele diagnose is. Vaak wordt dit vanuit je gemeente overigens 100% vergoed. Maar pas als je het eindrapport hebt ontvangen, ga je rustig samen besluiten met wie je deze info wel en niet wilt delen. Let wel, niemand kan je iets verplichten, ook school niet. Daarbij, als jouw kind gedrag vertoont dat lijkt op x of y, dan weet de IB’er echt wel welke tools er zijn om je kind te helpen, wat je uit kunt proberen. Daar is geen diagnose of stempel voor nodig.
Wij hebben het niet gedeeld en er was overigens ook geen diagnose. Veel kinderen van nu zijn gewoon anders omdat ze niet meer passen in het huidige schoolsysteem. Het zijn andere mensen, klaar voor een ander schoolsysteem. Daar is niets mis mee. Met of zonder diagnose. Maar omdat klassen zo idioot vol zitten, lukt het de leerkracht niet deze kinderen de juiste begeleiding en hoeveelheid aandacht te bieden. Dat wordt jouw probleem gemaakt.
Naast dit alles adviseer ik je je in te lezen in boeken over ass, ad(h)d en hoogbegaafdheid. Wellicht herken je dingen en krijg je meer handvatten. Overigens, als je dingen herkent wil het echt niet zeggen dat jouw kind ook die stempel heeft.
Dan als laatste, om enigszins met school mee te gaan: uiteindelijk kan zo’n onderzoek helpend zijn om te weten in welke richting je de oplossingen voor je kind moet zoeken. Dat is waar het om gaat, jouw kind moet erbij gebaat zijn.
Veel wijsheid!
Wat een foute conclusies van de school. ze had niet moeten gaan en ze had nog best terug kunnen gaan. Had het Lisa gevraagd wat ze wilde… Weten ze vaak zelf wel.
Heb zelf als gewezen kleuterleerkracht eens hetzelfde meegemaakt. Leergierig kind, wat toch heel ongelukkig was in groep 3. Heb toen gewoon tegen haar gezegd, dat het onze fout was geweest. En dat het fijn was dat ze lekker nog bij ons mocht werken en spelen. Niks geen faal ervaring. Ligt eraan hoe je het brengt. Zou zelfs nu nog kunnen, al is het door fout van school wat laat. ze is gewoon te jong naar groep 3 gegaan.
Is wel lastig nu, maar zou het Lisa eens vragen. En waar zitten haar vriendinnetjes. Daarbij in de klas komen is ook belangrijk.
Volg je moederhart.
wij precies hetzelfde doorgemodderd tot in groep 5 en nu zegt de school, we dachten dat jullie allang een andere school zouden hebben gezocht!
na een vakantie terug naar groep 1/2 daar was ze gelukkig. nov/ dec kinderen zijn twijfel kinderen. beter terug met wat extra uitdaging. ze worden er zelfverzekerder van soms zit er in een klas 2 jaar verschil in leeftijd kinderen en dat is een groot verschil op die jonge leeftijd.
sterkte gewenst
Ik snap dat je bang bent voor een stempel, maar naar mijn idee is dat voor een deel hoe je er zelf mee omgaat.
ik ben 44 jaar en kreeg pas een diagnose toen ik 30 jaar was. Terwijl ik al vanaf mijn 14e jaar bij de GGZ zit.
Ik wilde juist altijd graag een diagnose, zodat ik meer informatie kon zoeken met tips en ervaringen van andere mensen.
Dingen die me hopelijk kunnen helpen met de dingen waar ik tegen aan loop.
Maar mijn ervaring is dat ze het niet graag doen, ben 2x getest en 2x de diagnose ADD gekregen, maar het is ook beide keren weer gezegd dat het ook te maken kon hebben met een persoonlijkheid stoornis. Door alles wat ik had meegemaakt, gezien medicijnen tegen ADD niet werkte.
Mijn voornaamste klachten zijn dat ik slecht kan concentreren, snel afgeleid, dromerig, vergeetachtig, druk in mijn hoofd voelen.
Die problemen maakten school moeilijk en een constante uitdaging. Ik ben blijven zitten in groep 3.
Ik werd super onzeker in mijn eigen kunnen.
Nu ik er terug op kijk had ik te veel last van prikkels, van de drukte van de klas, waardoor ik niet mee kon komen.
Een 100% diagnose geloof ik niet in, iedereen is anders, daarbij zitten veel overlap in bepaalde diagnoses. Het gaat om je klachten die het leven lastiger maken en wat je kan doen om er mee leren om te gaan, welke naam je aan de klachten wil geven doet er niet echt toe.
Het grootste gevaar is dat je dochter onzeker over zichzelf kan gaan voelen wat je echt mentaal kan breken.
Terwijl mensen met adhd, add en ook de lichtere vormen van autisme de dingen net zo goed kunnen doen, alleen hebben ze een andere omgeving en of werkwijze nodig dan de gemiddelde persoon.
En elk persoon is anders en dat maakt elk van ons uniek, met sterke en zwakke kanten. Plaats bang te zijn om anders te zijn moeten we juist niet trots zijn op wat ons uniek maakt?
Vind uit voor je dochter wat haar kan helpen, als ze een diagnose krijgt , zie dat niet als een stempel maar handvat om te kijken wat haar kan gaan helpen.
Zie een diagnose ook niet die alles verklaard en zegt hoe het gaat worden, mensen verschillen veel van elkaar ook met dezelfde diagnose.
Het stempel plakken is wat we doen om het eenvoudig te houden voor onszelf, maar een mens is te complex daarvoor.
Je dochter is wie ze is, of je er een diagnose bij zoekt of niet veranderd haar niet. Je wilt haar de kans geven om zo goed mogelijk te ontwikkelen en daarvoor is de juiste omgeving en werkwijze erg belangrijk.
Heel veel succes!