Elke week kijk ik weer op tegen de donderdagavond
Dan komen mijn kinderen terug van hun vader, Martijn, en het voelt altijd als een emotionele rollercoaster. Deze avond, zoals elke donderdag, stap ik de deur uit om hen op te halen. Maar wat me opwacht is altijd eenzelfde triest tafereel: Nils, Rozemarijn en Kai komen uitgeput en gefrustreerd terug.
Nils, de oudste, is een jongen van acht jaar met een sterk karakter
Maar als hij thuiskomt na een bezoek bij zijn vader, lijkt dat sterke karakter te zijn geknakt. Hij schuift de deur open met een vermoeide blik, zijn schouders hangen naar beneden. Het lijkt alsof hij het gewicht van de wereld op zijn jonge schouders draagt. Hij trekt zich onmiddellijk terug naar zijn kamer, waar hij zich op zijn bed gooit en een vermoeid zucht laat ontsnappen. Zijn vrolijke lach, die ik normaal zo graag zie, is vervangen door een chagrijnige frons.
Rozemarijn, mijn dochter van 6 is gewoonlijk een nieuwsgierig en energiek meisje
Maar als ze van haar vader terugkomt, is die energie er niet meer. Ze kruipt vaak dicht tegen me aan en kan nauwelijks een zin uitbrengen van vermoeidheid. Haar ogen staan vaak nog vol van tranen en ze is dan bijzonder kwetsbaar. Soms is ze zo moe dat ze gewoon op de bank gaat liggen en zich niet kan oppeppen om iets te doen. Het breekt mijn hart om haar zo te zien.
En dan is er Kai, de jongste van vijf jaar
Hij heeft altijd zo’n grote glimlach en een onschuldige blik. Maar als hij thuiskomt, ziet hij eruit alsof de wereld niet meer hetzelfde is. Hij heeft vaak moeite om in slaap te vallen, zelfs na een paar uur extra speeltijd. Kai’s humeur is snel om te slaan, en hij kan in een fractie van een seconde van een vrolijke kleuter veranderen in een huilende dreumes. Hij kan niet rustig blijven zitten en zijn slaaptekort maakt hem nog onrustiger.
De chaos van de donderdagavond herhaalt zich telkens weer
Ze hebben net een paar uur gespeeld, gegeten en zijn uiteindelijk pas laat naar bed gegaan bij hun vader. Ze komen thuis met hun batterijen op de reserves, en het kost ze dagen om weer normaal te functioneren. Ze vallen vaak in slaap tijdens hun avondeten of hebben moeite om wakker te blijven tijdens hun favoriete serie.
De frustratie die ik voel zit diep
Het is niet alleen de vermoeidheid van mijn kinderen die me zorgen baart, maar ook de onrust die het in ons gezinsleven brengt. Het is al moeilijk genoeg om alles in balans te houden, vooral na de scheiding, maar het maakt het bijna onmogelijk om een stabiele routine voor mijn kinderen te creëren als ze telkens zo uitgeput thuiskomen.
Na een paar maanden van deze voortdurende problemen besluit ik eindelijk om actie te ondernemen
Ik neem contact op met Martijn. Mijn geduld raakt op en ik moet iets doen om de situatie te verbeteren. We hebben een uitgebreid telefoongesprek, waarin ik mijn zorgen en frustraties duidelijk maak. Ik probeer rustig en duidelijk te zijn over de impact die zijn latere bedtijden op de kinderen hebben.
Martijn belooft gouden bergen
Hij zegt dat hij zal zorgen voor een striktere bedtijd en dat hij de kinderen sneller naar bed zal sturen. Hij belooft ook dat hij ze minder laat spelen en dat hij onze afspraken over de opvoeding serieus zal nemen. Ik voel een sprongetje van hoop, ook al ben ik sceptisch. Hij klinkt wel oprecht, maar ik heb de beloftes eerder gehoord. Toch geef ik het voordeel van de twijfel en wacht ik af.
De weken na ons gesprek blijken echter weinig verandering te brengen
De kinderen blijven vermoeid en gestrest terugkomen van hun vader. Ze blijven zich moeilijk aanpassen aan de bedtijden die wij thuis hanteren. Het is alsof zijn beloften loos zijn. De communicatie lijkt te verdwijnen in een zwart gat van onbereikbaarheid. De donderdagavonden blijven moeilijk, met telkens weer datzelfde beeld van uitgeputte kinderen die zich worstelend aanpassen aan hun thuissituatie. Hun gedrag verslechtert en de frustratie in mijn huis groeit. Het lijkt alsof de tijd die ze bij hun vader doorbrengen hen steeds verder van hun normale ritme en van mij als moeder verwijdert.
De gesprekken met Martijn worden steeds moeilijker
Elke keer dat ik hem probeer te bereiken, lijkt het alsof hij onbereikbaar is, of hij geeft vage antwoorden en verdwijnt snel van de radar. De kloof tussen onze opvoedstijlen blijft bestaan, en de impact op de kinderen wordt steeds moeilijker te negeren. Elke donderdagavond eindigt met het zien van mijn kinderen in hun meest kwetsbare staat, en elke vrijdag probeer ik ze weer op te peppen. Het voelt alsof ik de enige ben die echt bezig is om hen te helpen herstellen van de stress die ze bij hun vader hebben opgelopen. Het is een voortdurend gevecht om de balans te vinden en om te zorgen dat ze de rust en stabiliteit krijgen die ze zo hard nodig hebben. Uiteindelijk blijft het een strijd om ervoor te zorgen dat mijn kinderen weer op de rails komen na hun bezoek aan hun vader.
Heeft er misschien iemand goede tips?
AIMY
ik zou zelf een mediator inschakelen. iemand die met jullie beide meekijkt en een tussenoplossing bedenkt.
en duidelijk aangeven dat het jou om de kinderen gaat. deze hebben rust en structuur nodig.
het is echt niet erg als ze wat later naar bed gaan, maar kinderen hebben hun slaap hard nodig, zeker als ze naar school gaan.
miscn kun je ook proberen een wekker te zetten. of een telefoon die alleen voor die wekker bedoeld is.
dan start je daar thuis zelf mee, en geef je m geleidelijk mee naar hun vader. gaat de wekker af, dan hebben ze nog een paar minuten, en daarna is het tijd voor de bedroutine.
ze gaan al naar school.
waar zitten ze op school?
is dat in jou woonplaats of in zijn woonplaats
Anders zondag om 10 uur bij jou zodat ze bij kunnen komen van het laat naar bed van hun vader. en dan vrijdag na school naar vader.
Helaas is dat hier ook zo, m’n ex brengt de kinderen pas om 23.00 naar bed als ze bij hem zijn. Ik ben zeker 3 dagen bezig om ze weer in hun eigen ritme te krijgen, op tijd wakker te krijgen voor school en ze genoeg energie te laten houden voor zwemles. Mijn kinderen zijn al gestopt met hun sport omdat ze het niet vol kunnen houden.
M’n ex snapt er niks van, zelfs het feit dat m’n oudste bij de kinderarts loopt vanwege bepaalde klachten, weerhoudt hem er niet van ze wat eerder op bed te leggen. Samen met school, kinderarts en hulpverleners staan we met onze handen in het haar, we kunnen er niks aan doen…
Het is hopeloos, vader beloofd telkens beterschap maar ja ‘we hebben het zo gezellig als de kinderen hier zijn’
Ik zou adviseren om toch voor te stellen er iemand bij de te halen om jullie meer op een lijn te laten komen. Iemand die zonder oordeel jullie beide verhalen wat bij elkaar kan brengen. Ook kan het helpend zijn om vragen te stellen aan hem, goh hoe denkt hij erover en hoe zorgen we ervoor dat de kinderen zoveel mogelijk in “een wereld” wonen . Je zou centrum voor jeugd en gezin kunnen vragen voor advies
Had ik maar goeie tips…hier helaas het zelfde probleem. Weekend bij papa geweest? 3 dagen later zijn ze weer hun zelf..
Mijn ex zegt gewoon, ze zijn bij mij dus ik bepaal wat er gebeurd en jij hebt daar niks over te zeggen!
Terwijl de afspraken toch echt anders zijn gemaakt, ik heb het los gelaten…ze zijn inmiddels “iets” ouder maar het blijft een issue.
Succes en hoop dat je tips krijgt ♡
Vervelend als jullie (kennelijk) niet op één lijn zitten (en ook niet lijken te komen). Tja, wat doe je eraan? Ik denk weinig.
Wauw wat fijn dat je reageert en wat een gouden tip. daar kan ze mee verder 😐
Er wordt een vraag gesteld. Dit is mijn antwoord en daar moet u het mee doen. Of met een beter alternatief komen, maar dat zie ik ook niet in uw reactie…
klinkt voor mij als een vader die actief met zijn kinderen is. zelf als vader zijnde hiermee geworsteld gezien de kids altijd moe zijn als ze terug gaan naar hun moeder. klopt kids zitten bij moeder constant op de telefoon en tablet, bij mij gaan we naar het bos, zwemmen, herinneringen maken. na dit soort dagen zijn de kids even een dagje moe maar beter dan als zombies op hun telefoon te zitten. de oudste van 9 momenteel is ook niet meer moe na deze dagen gezien hij er inmiddels gewend is geraakt. kids geven zelf aan “oh maar mama geeft ons de tablet” bij mij niet we hebben immers maar 2 dagen per week.
Fijn dat je zo actief bent met je kinderen maar het is niet gezegd dat dat voor deze vader ook zo is. In het geval van mijn ex is het een gevalletje eigenwijzigheid, geen begrip hebben voor mijn en onze situatie hier thuis.
Je kan geen uitspraken doen over hoe het bij je ex gaat als je er niet zelf bent. Afgaan op wat je kinderen zeggen is ook niet altijd helemaal zoals het echt is. (leeftijdsgebonden natuurlijk, kind van 10+ zal meer duidelijk kunnen benoemen dan een kind wat net kleuter af is)
@Jean als de kinderen altijd moe zijn, dan doe je dus te veel. het is belangrijk dat ze op tijd naar bed gaan als je veel met ze gedaan hebt. super hoor dat je veel met ze doet. maar doodmoe terugbrengen naar hun moeder is ook niet zo eerlijk. en dat ze af en toe op hun tablet bij hun moeder zitten lijkt mij niet zo heel erg. zoals je zelf zegt; jij hebt maar 2 dagen, zij heeft er dus 5 met schooldagen.